Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012





28 του μηνός Δαισίου

Μην σταθείς
στην άκρη αυτού του μαύρου αιγιαλού
μην σταθείς!
Η θάλασσα τούτη σου επιτίθεται 
ορμάει σαν θηρευτής και σε αφομοιώνει
έρχεται καταπάνω σου
κείνος ο ανατολίτης με το αδέσμευτο βλέμμα
όπως στους εφιάλτες σου
και το αρχαίο θα σε καταπιεί
όπως εσύ το διαφέντεψες να πράττει
από τις μέρες σου κι έπειτα
Μείνε λοιπόν
από την άκρη του μολυσμένου αυτού νερού
μακριά!
πριν ξοδευτεί ολότελα
ο άνεμος που σε ωθούσε ως ετούτα τα μέρη
ως τα ακροσύνορα του είναι σου
πρόσεξε Ηρακλείδη!
και στην άκρη του αιγιαλού
να μην σταθείς!
Μείνε πιο πίσω
ν’απολαύσεις την χρυσή άμμο
κάτω απ’τα γυμνά βασιλικά σου πέλματα
Μείνε πιο πίσω
να ονειρευτείς
την φουσκοθαλασσιά να παρασέρνει ό,τι απέμεινε
απ’τον αρχαίο κόσμο
Μείνε πιο πίσω
να μοιραστείς ένα ακέραιο σύμπαν
με τις ιαχές των αδελφών σου
και τους ολοφυρμούς των σκλάβων σου
Μείνε πιο πίσω!
Να ικανωθεί ο αετός του Ολύμπου
τα ζύγια του δικού σου μύθου να σταθμίσει
πριν το μυαλό του αιώνιου
ρουφήξει απ’τα μάτια σου
και το μπολιάσει στους αγρούς του κόσμου
Και δες!
η σκιά σου ανασαίνει!
Κάποτε του αλόγου έστρεψες το βλέμμα
ολόισα στον έλληνα ήλιο
κι απόψε
αληθινά στο λέω
θα’πρεπε να φοβάσαι
έτσι όπως στον πέρση ήλιο
της Βαβυλώνας ανασαίνει
τη δική σου τη σκιά!

Δεκ2012

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

το βλέμμα κερδίζεται...






την κοίταξε με ένα παράξενο, δειλινό βλέμμα
γιατί θέλησες να με δεις;

οι λέξεις βγήκαν διστακτικά από το στόμα της… κι όμως γρήγορα το ρυάκι έγινε ποταμός
γιατί αναρωτιέμαι για το τέλος. γιατί κάποτε φοβόμουν τόσο πολύ που δεν τολμούσα να σκεφτώ. γιατί είχα βλέμμα μονάχα για το προσιτό, το προσηνές, το απλό. και τώρα δεν ξέρω πώς να διαβάσω πια όλα αυτά που απαιτούν μια άλλη γλώσσα.

δεν μπορώ να κάνω τίποτα για το φόβο
ίσως να μπορείς
μπορώ μονάχα να τον δω πλέον…
κάνε με κι εμένα να τον δω
δεν έχεις το βλέμμα
δώσε μου το βλέμμα

το πρόσωπό του παραμορφώθηκε… πτυχώσεις αρχαίες πήραν τη θέση αυτών που εκείνη γνώριζε. το θέαμα ήταν δύσκολο να το αντέξεις.
το βλέμμα κερδίζεται
πως;
με τη σιωπή
φοβάμαι τη σιωπή
γιατί δεν την γνώρισες αληθινά ποτέ
δώσε μου τη σιωπή

άπλωσε τα χέρια του κι εκείνη τα δικά της.
κι ύστερα τον άκουσε μέσα της

η σιωπή μοιράζεται με το άγγιγμα
με το άγγιγμα γινόμαστε κοινωνοί του αχανούς
τόλμησε να πλημμυρίσεις
αφέσου να γεμίσεις
το βλέμμα γεννιέται μονάχα στο αχανές
δες!
όπου υπήρχε χώρος για το φόβο
τώρα…

πετάχτηκε από το κρεβάτι της κάθιδρη.
τα χέρια της… ήταν ζεστά…
στα σωθικά της
κάτι αναδευόταν…



Μαι2012

Dream

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012



Overhead the albatross hangs motionless upon the air
And deep beneath the rolling waves in labyrinths of coral caves
The echo of a distant tide
Comes willowing across the sand
And everything is green and submarine
And no one showed us to the land
And no one knows the where's or why's
But something stirs and something tries
And starts to climb towards the light
. . .

Pink Floyd, Echoes

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Abnormal Activity και Paranormal Hysteria




Τι συμβαίνει τελικά όταν κοιμόμαστε; Υπάρχουν κι άλλοι μες στο σπίτι; Εκτός από τις σκέψεις μας, τους εφιάλτες μας, τα χρέη, τα δάνεια, τις σκοτούρες και τα βάσανα, έχουμε και αόρατες οντότητες να παραφυλάνε πότε θα πέσουμε να ησυχάσουμε για να αρχίσουν να σουλατσάρουν ελεύθερες και να θορυβούν και να κάνουν ζημιές; Εκεί που είχαμε ενοχοποιήσει τα κακόμοιρα τα κατοικίδια, άντε και κανένα ποντικάκι που και που, τελικά, άλλος ήταν ο φταίχτης…

Παίρνω λοιπόν μια κάμερα, άντε ας ξοδευτώ, πολλές κάμερες –τώρα είναι και μέγεθος ψείρας και δεν τις παίρνεις και χαμπάρι – τις τοποθετώ στα κατάλληλα σημεία και αρχίζω την καταγραφή… πρώτη νύχτα, δεύτερη νύχτα, τρίτη, τέταρτη… που θα πάει, θα ξεμυτίσει ο άθλιος και θα τον έχω στο χέρι… αμ δε! Ούτε χέρι ούτε πόδι… διότι αν ο μάγκας είναι ένας αρχαίος δαίμονας που θέλει ντε και καλά να μου κάνει τη ζωή μου κόλαση –πέρα από τα μνημόνια και τα χαράτσια δηλαδή – δεν έχω γιατρειά… θα το κάνει το κομμάτι του είτε μου αρέσει είτε όχι…




Από το 2007 που εμφανίστηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες αυτή η ‘φτηνή’ ταινία (των 16.000 δολαρίων) του ευφυούς Oren Peli ο οποίος μέσα σε μια νύχτα έγινε εκατομμυριούχος, ως σήμερα που έχουμε φτάσει αισίως στην τέταρτη συνέχεια και του χρόνου αναμένουμε την 5η, η Παρανορμαλίτιδα έχει εξαπλωθεί ωσάν την πανούκλα απανταχού της Γης… συζητήσεις, δημοσιεύματα, δηλώσεις, αναφορές, αφιερώματα… δεν είναι βέβαια πρωτοφανές ούτε και τόσο… παρα-φυσικό αυτό... πολλές φορές έχει γίνει και στο παρελθόν με άλλες ταινίες… επί παραδείγματι, το πολύ ανώτερο και σημαντικότερο Blair Witch Project, του 1999, είχε προκαλέσει παγκόσμια αίσθηση και είχε χωρίσει στα δυο τους φανς των ταινιών του είδους… μερικοί –όπως εγώ – θεώρησαν εξαιρετικό το αποτέλεσμα της ‘αόρατης’ παρουσίας ολόγυρα του μεταφυσικού τρόμου ενώ άλλοι ήθελαν να δουν, να ψηλαφήσουν, να το νιώσουν…



Οφείλω πάντως να είμαι δίκαιος –το έχω ξαναπεί, αντικειμενικός δεν είναι κανείς, δίκαιος όμως μπορεί να είναι. Οι ταινίες βλέπονται χωρίς να δυσανασχετεί κάποιος –αρκεί να έχει υπομονή και να μην περιμένει τέρατα, σπλάτερ και έντερα χυμένα στα πατώματα. Κάποιες στιγμές και των 4 ταινιών είναι εξαιρετικές και ως ευρήματα και ως ξαφνιάσματα. Και ο μύθος είναι απλός και θα τον αποκαλύψω γιατί δεν είναι και κανένα κρατικό μυστικό (αυτός αποκαλύπτεται στον θεατή στην 3η ταινία)

Μια αδελφότητα γυναικών σε κάποιο μοναστήρι έχει κάνει συμφωνία με έναν πανάρχαιο δαίμονα με αντάλλαγμα, προφανώς πλούτη και άλλα τινα. Ο δαίμονας κάποια ημέρα θα ‘επισκεφτεί’ την απόγονο κάθε μιας που έχει αρσενικό παιδί και θα το πάρει. Αυτό είναι το deal δηλαδή της υποθέσεως. Και οι αδελφές της φριχτής αυτής μαύρης αδελφότητας θα βοηθήσουν για να επιτευχθεί ο σκοπός. Όλα πρέπει να γίνουν κατά το σχέδιο. Και να ξεφύγεις δεν μπορείς.




Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί τόσος ντόρος για ένα ‘κόνσεπτ’ που το έχουμε δει άπειρες φορές στο παρελθόν με χίλιες version… η απάντηση κατά την άποψή μου είναι πως οι ταινίες είναι εντελώς… αμερικάνικες –οι ηθοποιοί μερικές φορές ‘στάζουν’ την αμερικανιά από παντού – και επειδή κάθε γενιά θέλει τις δικές της ‘αποκαλύψεις’, τούτη τη φορά δεν έχουμε Εξορκιστές και Φρέντυ Κρούγκερ και Τζέισον Βόρχες… έχουμε τεχνολογία, home videos, youtube και όλα τα σχετικά… και οι φίλοι μας από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού πάντοτε αρέσκονταν να μπερδεύουν το πνευματικό με το υλικό σε όποια παραλλαγή τους.

Και μην κάνει βέβαια την ανοησία κανείς να μιμηθεί τους δημιουργούς αυτών των ταινιών και σπείρει με καμερούλες το διαμέρισμά του… διότι εκτός που θα ξοδευτεί εντελώς χαζά, το μόνο που θα καταγράψει είναι τις κατσαρίδες να σουλατσάρουν ανέμελες και αυτό, για μερικούς, είναι αρκετό για να… φρικάρουν!

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Αν ήξερες, αν μπορούσες ακόμη και μόνο να ονειρευτείς τι τρομερά πράγματα μπορούν να γίνουν στ' αλήθεια...


"...Υπάρχει μια περιοχή γνώσης που ποτέ δε θα γνωρίσεις, την οποία όλοι οι σοφοί άνθρωποι παρατηρούν από μακριά και την αποφεύγουν σαν πανούκλα, αλλά εγώ έχω μπει σ'αυτή τη τρομερή περιοχή. Αν ήξερες, αν μπορούσες ακόμη και μόνο να ονειρευτείς τι τρομερά πράγματα μπορούν να γίνουν στ' αλήθεια, τι έχουν κάνει ένα ή δύο άνθρωποι σε αυτό τον ήσυχο κόσμο μας, ολόκληρη η ψυχή σου θα αναριγούσε και θα έσβηνε μέσα σου. Ο,τι έχεις ακούσει από μένα δεν είναι παρά ο εξώτατος φλοιός, το εξωτερικό περίβλημα της αληθινής επιστήμης -εκείνης της επιστήμης που συχνά σημαίνει το θάνατο εκείνου που θα τη γνωρίσει έστω και αμυδρά, και που είναι πιο φοβερή ακόμη κι από τον ίδιο το θάνατο γι'αυτούς που την κατέκτησαν. Όχι, όταν οι άνθρωποι λένε ότι υπάρχουν παράξενα πράγματα στο κόσμο, γνωρίζουν ελάχιστα για το δέος και τον τρόμο που κατοικεί πάντοτε μέσα τους και γύρω τους, χωρίς αυτοί να το αντιλαμβάνονται..."
  
Άρθουρ Μάχεν
(‘Το Εσώτατο Φως’)




Άρθουρ Μάχεν

μεγάλος Ουαλός συγγραφέας του Φανταστικού, Arthur Machen (1863-1947), ήταν ο δημιουργός ιδιαίτερα παράξενων έργωνόπως τα: The Great God Pan, The Inmost Light, The White People, The Three Impostors, The Novel of the Black Seal, The Novel of the White Powder, The Secret Glory, The Great Return, The Terror, The Shining Pyramid, The Bowmen, A Fragment of Life, House of Souls, Tales of Horror and the Supernatural, και πολλών άλλωνκαθώς και ενός πλήθους άρθρωνδοκιμίων και μυστικιστικών μελετώνΈζησε μια ζωή αφιερωμένη στη λογοτεχνία, στη μελέτη, στον μυστικισμό, στην αναζήτηση του Θαυμαστού, στις περιηγήσεις, στη φυσιολατρία, στις ασυνήθιστες και λεπτεπίλεπτες ενασχολήσεις ενός εκκεντρικού. Το έργο Ο Λόφος των Ονείρων (The Hill of Dreams) θεωρείται το αριστούργημά του, μια νουβέλα για ονειροπόλους, συγκαλυμμένα αυτοβιογραφική, αξεπέραστα ψυχεδελική, ένα ρομαντικό decadent όραμα, μια λογοτεχνική μεταστοιχείωση της πραγματικότητας.
Ο Χ. Φ. Λάβκραφτ έχει γράψει για τον Άρθουρ Μάχεν:
«Από όλους τους δημιουργούς του Κοσμικού Τρόμου, ανυψωμένου στην πιο υψηλή καλλιτεχνική του βαθμίδα, πολύ λίγοι ή κανένας δεν μπορεί να ελπίζει να φτάσει το μεγαλείο του  Άρθουρ Μάχεν, συγγραφέα μικρών και μεγάλων διηγήσεων στις οποίες τα στοιχεία του κρυμμένου τρόμου και του φόβου που παραμονεύει στις σελίδες του αγγίζουν ασύγκριτα επίπεδα σε ουσία και αληθοφάνεια. Ο κύριος Μάχεν είναι ένας άνθρωπος των γραμμάτων και διδάσκαλος ενός μοναδικού λυρικού και εκφραστικού ύφους. Έζησε μια ζωή αφιερωμένη στη δημιουργία του Φανταστικού, αλλά και σε αρχαιολογικές εξερευνήσεις, συνεπαρμένος από τα μυστήρια των σκοτεινών κελτικών δασών και από τους θρύλους της γενέτειράς του, της Ουαλίας, λάτρης της διαλεκτικής και της μεταφυσικής φιλοσοφίας. Το αναμφισβήτητο γεγονός στην περίπτωση του Μάχεν είναι αυτό: το δυναμικό και τρομακτικό υλικό στα έργα του, στέκει μοναδικό στο είδος του, και υψώνεται σαν ξεχωριστό σύμβολο, σημαδεύοντας την εποχή του αλλά και την Ιστορία της Λογοτεχνίας του Φανταστικού…» (H. P. Lovecraft, Supernatural Horror in Literature)

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

Μην περιφρονείτε την ευαισθησία κανενός...





ΜΥΔΡΟΙ

Έρωτας σημαίνει να αρέσκεσαι στην πορνεία. Κι ούτε καν υπάρχει ευγενής ηδονή που να μην μπορεί να αναχθεί στην Πορνεία

Ο έρωτας θέλει να βγει από τον εαυτό του, να αναμιχθεί με το θύμα του, όπως αναμιγνύεται ο νικητής με το νικημένο, συνάμα όμως να κρατήσει και τα προνόμια του κατακτητή

Όταν θα εμπνεύσω την καθολική αποστροφή και φρίκη, θα κατακτήσω τη μοναξιά

Μην περιφρονείτε την ευαισθησία κανενός. Η ευαισθησία του καθενός είναι η ιδιοφυία του.

Ο ιδιοφυής άνθρωπος θέλει να είναι ένας δηλαδή μοναχικός. Η δόξα είναι να μένεις ένας και να εκπορνεύεσαι μ’έναν ιδιαίτερο τρόπο. Αυτόν ακριβώς τον τρόμο της μοναξιάς, την ανάγκη να ξεχάσει το εγώ του στην ξένη σάρκα, ο άνθρωπος την ονομάζει εξευγενισμένα ανάγκη να αγαπήσει


Charles Beaudelaire, Journaux Intimes

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

Μόνο φάρμακα υπάρχουν...


Ψυχιατρική και Ψυχανάλυση. Η διαφορά μιας ανώριμης επιστήμης απο την απάτη..




Υπάρχει η δυνατότητα πρόβλεψης και επίδρασης στα βιολογικά,κοινωνικά και "ψυχικά",  στρώματα της υλοενέργειας;
Όχι..ακόμα.
Η παρηγόρια των πρώιμων αναλυτών και των αυτοσχέδιων προφητών σήμερα, μετά απο τις μη ομολογημένες αποτυχίες, είναι πως αυτά ταστρώματα είναι αρκετά "υποκειμενικά" και "ακαθόριστα'' για να προβλεφθεί η κίνησή τους και να οριστεί η δυνατότητα επίδρασης σε αυτά, με τρόπο μάλιστα που αυτή η επίδραση να είναι μέρος της Νομοτέλειας..
Ασπιρίνες για την θεραπεία μιας επιστημονικής νόσου θανατηφόρας έκβασης για τις ίδιες τις (προ-)επιστήμες και τους υποψήφιους ιδρυτές και μεταρρυθμιστές τους.
Αν έχεις αισθητήριο καταλαβαίνεις πως αν και υπάρχει τεράστια εξέλιξη, πάλι στα ίδια είμαστε. Μισο-επιστήμονες μισο-επιστημών και μάγοι θεραπευτές ηγέτες που μελετάνε τα σπλάχνα τους αποφασίζοντας με θράσος για την τύχη λαών, κινημάτων, και φυσικά των ταπεινών "ατόμων"..
Κάτι σου βγαίνει απο δω, κάτι χάνεις απο κει, και φυσικά πολύ "απόφαση", πολύ απόφαση σας λέω...συν-αγωνιστές της προ-ιστορίας..
Αλλά δεν θα χαριστώ σε κανέναν μάγο, ειδικά αν πουλάει μαντζούνια και γιατρικά. 
Δε ξέρω αν το έχετε καταλάβει αλλά μιλάμε για αλχημιστές του κακού δρόμου μάλιστα, ενός δρόμου χωρίς έστω την "μαγεία'' και την αίσθηση των κανονικών αλχημιστών..Ούτε να ερωτευτείς δεν μπορείς τους ξερακιανούς "ορθολογιστές μάγους".
Μιας και δεν έχω και κανέναν επαγγελματικό δεσμό με την "κοινότητα" των επιστημών, ούτε και κόπτομαι να αποκτήσω, δεν μπορώ να μην δω και να μην διατυμπανίσω την τερατώδη ήττα λ.χ της ψυχανάλυσης και της ψυχοθεραπείας να ανακουφίσουν έστω και λίγο την ψυχική νόσο. Γνωρίζοντας ψυχικά νοσούντες και ψυχιάτρους, κοινωνώ και συζητώ χωρίς "συμβάσεις'' το απλό ξεκάθαρο πασίγνωστο και κεκραγμένο γεγονός πως η ψυχανάλυση και η ψυχοθεραπεία σε επίπεδο αποτελέσματος είναι ένα μηδενικό.
Μηδεν.
Τίποτα.
Ψέμμα.
Τρίχες.
Μπαρούφες γαρνιτούρες στο μόνο που υπάρχει και δεν σηκώνει αμφισβήτηση: Φάρμακα.
Μόνο φάρμακα υπάρχουν, και αυτά αν και δεν θεραπεύουν τα σύνδρομα, που δεν θεραπέυονται τα περισσότερα ούτε και στις"σωματικές" ασθένειες, πάντως κάτι κάνουν: ρυθμίζουν ανακουφίζουν και πιθανόν περιέχουν στο μέλλον, σε συνδυασμό με την εξέλιξη της βιολογίας και της γενετικής την ποθούμενη θεραπεία.
Τώρα, πως είναι δυνατόν να υπάρχει λ.χ ακόμα "Λακανισμός'' αυτό είναι ένα άλλο θέμα, που μάλλον έχει να κάνει με το γλοιώδεςανθρωπιστικό πασπάλισμα της βιοχημικής επιστήμης της Ψυχιατρικής, και την κοινωνική της αποκατάσταση μετά απο δεκαετίες ηλεκτροσόκ, εγκλεισμών και αυταρχικών μεθόδων γενικά. Πάντως ακόμα και σήμερα αν δεν δέσεις κάποιους ασθενείς κατά την φάση της μανίας, φάρμακα δεν παίρνουν, και δεν γίνεται τίποτα. Αν ευαισθητούληδες, τώρα, "παθαίνουν'', να πάνε στη μαμά τους. Αν επίσης οι ψυχίατροι θέλουν και λίγο παπαδισμό ανθρωπιστικό, δικό τους πρόβλημα. Καλή ανάρρωση και σε αυτούς. Ας παλέψουν να δημιουργηθούν καλύτερα φάρμακα και βιοχημικές και βιολογικές θεραπείες, ας φροντίσουν να προωθηθεί η έρευνα πέρα απο τα κερδοσκοπικά πλαίσια του καπιταλισμού, και ας πάψουν και αυτοί τιςαηδίες. Εδώ και 1 δεκαετία 6-7 φάρμακα δίνουν και αυτά είναι όλα, μαζί με τα κλασικά που έχουν μείνει, για τους πιο βαρειά άρρωστους. Leponex και λοιπά..Σιγά την πρόοδο. Αλλά μιλάμε για σοβαρές έστω φαρμακευτικές λύσεις...αν έχεις ασφάλιση και χρήματα. Τα ψυχοθεραπευτικά είναι μπάζα και σκουπίδια.
Αλλά ποιός θα μιλήσει για όλα αυτά;
Εδω οι αρχι-απατεώνες λακανικοί έχουν ακόμα υπόληψη και σεβασμό απο την "επιστημονική" κοινότητα..
Ο διαλεκτικός υλισμός και ο "σταλινισμός" τους πείραξε τώρα..(καλά αυτοί είναι άλλη ιστορία!)




Ι.Τζανάκος              
http://aftokathorismos.blogspot.gr/

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Έγραφα σιωπές, νύχτες, σημείωνα το ανέκφραστο. Ακινητοποιούσα ιλίγγους...


Arthur Rimbaud


Έγραφα σιωπές, νύχτες, σημείωνα το ανέκφραστο.
Ακινητοποιούσα ιλίγγους...








Για τον Ρεμπώ...




" ...Ήταν θραύσμα, αυτό ενός μετεώρου, που φλόγισε χωρίς αφορμή άλλη από την παρουσία του, που ξεπήδησε από μόνο του και έσβησε..."

(Μαλλαρμέ)



"...Όμως αυτό που κάνει μοναδική την ποίησή του, είναι ακριβώς ο άμεσος χαρακτήρας της, η συστηματική προσπάθεια να μεταδώσει αμέσως το όραμα, ξεχνώντας όσο είναι δυνατόν, ό,τι είχε μάθει προηγούμενα...
...Ο Ρεμπώ δεν είναι ούτε απατεώνας, ούτε θαυματοποιός. Μόνο ένας ποιητής που δοκίμασε όσο πιο έντιμα μπορούσε να ΔΕΙ..."

(Claude Edmonte Magny)




"...Τούτη τη στιγμή παλιανθρωπίζω όσο μπορώ. Γιατί; Θέλω να γίνω ποιητής και δουλεύω όσο μπορώ να γίνω οραματιστής. Δε θα καταλάβετε τίποτα και δε θα μπορούσα σχεδόν να σας εξηγήσω. Πρόκειται να φθάσω στο άγνωστο με την απορύθμιση όλων των αισθήσεων. Οι πόνοι είναι δυσβάσταχτοι, μα πρέπει να είσαι δυνατός, να έχει γεννηθεί ποιητής, και αναγνώρισα στον εαυτό μου έναν ποιητή. Δεν είναι διόλου δικό μου το λάθος. Είναι σφάλμα να λέμε: σκέφτομαι. Θα έπρεπε να λέμε: Με σκέφτονται. Συγνώμη για το λογοπαίγνιο. Εγώ είναι ένας άλλος..."

(Γράμμα στον καθηγητή του Ζώρζ Ιζαμπάρ, Μάιος 1871)




"...Η πρώτη σπουδή του ανθρώπου που θέλει να είναι ποιητής, είναι η γνώση του εγώ του, ακέρια. Αναζητεί την ψυχή του, την επιθεωρεί, την εμβάλλει εις πειρασμόν, την μαθαίνει. Μόλις τη μάθει, πρέπει να την καλλιεργήσει! Αυτό φαίνεται απλό: σε κάθε εγκέφαλο πραγματοποιείται μια φυσική ανάπτυξη. Τόσοι εγωιστές αυτοανακηρύσσονται δημιουργοί. Είναι πολλοί αυτοί που αποδίδουν στους εαυτούς τους τη νοητική τους πρόοδο!...
...Λέω πως πρέπει να είσαι οραματιστής, να γίνεις οραματιστής.
Ο Ποιητής γίνεται οραματιστής με μια μακριά, απέραντη και λογικευμένη απορύθμιση όλων των αισθήσεων,
όλων των μορφών έρωτα, οδύνης, τρέλας. Ψάχνει ο ίδιος, εξαντλεί μέσα του όλα τα δηλητήρια, για να κρατήσει μόνο την πεμπτουσία τους. Άφατο μαρτύριο, όπου έχει ανάγκη από όλη του την πίστη, από όλη του την υπεράνθρωπη δύναμη, όπου γίνεται ανάμεσα σε όλους, ο μέγας ασθενής, ο μέγας εγκληματίας, ο μέγας καταραμένος και ο ύψιστος Σοφός!...
...Ο Ποιητής λοιπόν, είναι στ'αλήθεια, ένας κλέφτης της φωτιάς. Έχει φορτωθεί την ανθρωπότητα, ακόμα και τα Ζώα. Πρέπει να κάνει νιώσουν, να ψαύσουν, να ακούσουν τα εφευρήματά του. Αν αυτό που κουβαλάει από εκεί κάτω έχει μορφή τότε δίνει κι αυτός μορφή. Αν είναι άμορφο, τότε δίνει κι αυτός άμορφο. Να βρει μια γλώσσα. Άλλωστε, αφού κάθε λόγος είναι ιδέα, θα'ρθει ο καιρός μιας παγκόσμιας γλώσσας..."

(Γράμμα στον Πωλ Ντεμενύ, Μάιος 1871)






 Η σοφία μου είναι περιφρονημένη όσο και το χάος. Τι είναι το δικό μου Μηδέν μπροστά στο ξάφνιασμα που σας περιμένει;

(Εκλάμψεις, Ζωές - Ι)



Σε μια σοφίτα μέσα όπου με κλείδωσαν στα δώδεκά μου χρόνια, γνώρισα τον κόσμο, έγινα λαμπρό παράδειγμα της ανθρώπινης κωμωδίας. Σ'ένα κελάρι μέσα, έμαθα την ιστορία. Σε κάποιο νυχτερινό γιορτάσι, σε μια πολιτεία του Βορρά, αντάμωσα μ'όλες τις γυναίκες των παλιών ζωγράφων. Σε μια γέρικη στοά του Παρισιού, με δίδαξαν τις κλασικές επιστήμες. Σε ένα εξαίσιο αρχοντικό, κυκλωμένο απ'όλη την Ανατολή, έφερα σε αίσιο πέρας το απέραντο έργο μου και έγινα ο ένδοξος αναχωρητής. Ανατάραξα το αίμα μου. Πήρα άφεση αμαρτιών για το χρέος μου. Ούτε να το σκέφτομαι πια δεν πρέπει. Είμαι στ'αλήθεια μεταθανάτιος και δεν έχει πια θελήματα...

(Εκλάμψεις, Ζωές - ΙΙΙ)


 Ας μου νοικιάσουν πια τούτο το μνήμα το ασβεστωμένο, με τις ανάγλυφες ραβδώσεις του τσιμέντου -βαθιά πολύ μες στη γη.
Ακουμπάω στο τραπέζι τους αγκώνες, η λυχνία φωτίζει δυνατά τις εφημερίδες που σα χαζός ξαναδιαβάζω, τα αδιάφορα βιβλία.
Σε μια τεράστια πάνω απ'το υπόγειο σαλόνι μου απόσταση, σπίτια στήνονται, σωρεύονται οι καταχνιές. Η λάσπη είναι ή κόκκινη ή μαύρη. Πολιτεία τερατόμορφη, νύχτα δίχως τελειωμό!
Λιγότερο ψηλά, περνούν οι υπόνομοι. Στα πλάγια, μόνο το πάχος της υδρόγειας σφαίρας. Βάραθρα ίσως, γαλάζιου ουρανού, πηγάδια φωτιάς. Σ'αυτά τα επίπεδα ίσως να ανταμώνουν οι σελήνες με τους κομήτες, να σμίγουν οι θάλασσες με τα παραμύθια.
Τις ώρες της πίκρας, φαντάζομαι σφαίρες από σάπφειρο, από μέταλλο. Είμαι ο αφέντης της σιωπής. Γιατί τάχα κάτι σα φεγγίτης να χλομιάζει στη γωνιά
του ουράνιου θόλου;

(Εκλάμψεις, Παιδικά χρόνια - V)



 Τούτη τη φορά είναι η Γυναίκα που είδα στην Πολιτεία, που της μίλησα και που μου μιλά!
Ήμουν σ'ένα δωμάτιο, χωρίς φως. Ήρθαν και μου είπαν πως Εκείνη ήταν σπίτι μου: Και την είδα, στην κλίνη μου, ολόδικιά μου, χωρίς φως! Πολύ συγκινήθηκα πολύ-πολύ, γιατί ήταν το πατρικό μου σπίτι, γι'αυτό και μια κατάθλιψη με συνεπήρε! Ήμουν με τα κουρέλια μου εγώ, κι εκείνη, μια κοσμική κυρία που δινόταν: κι έπρεπε και να φύγει! Μια κατάθλιψη χωρίς όνομα: Την άρπαξα, την πέταξα από το κρεβάτι, γυμνή σχεδόν. Και, στην άφατή μου αδυναμία, έπεσα πάνω της και σύρθηκα μαζί της μέσα στα χαλιά, χωρίς φως! Η λυχνία της οικογένειας πορφύρωνε, το ένα μετά το άλλο, τα διπλανά δωμάτια. Τότε, η γυναίκα, χάθηκε! Κι έχυσα δάκρια τόσα, όσα ποτέ Θεός δεν ζήτησε!...

(Οι ερημιές του Έρωτα)


 Όταν ο κόσμος περιοριστεί σ'ένα μοναδικό μαύρο δάσος για τα τέσσερα έκπληκτα μάτια μας -σε μια ακρογιαλιά για δυο πιστά παιδιά -σε ένα μουσικό σπίτι για τη φωτεινή μας συμπάθεια- θα έρθω να σε βρω.
Όταν δεν υπάρχει πια παρά ένας γέροντας μόνο, ήρεμος και ωραίος κυκλωμένος από μιαν ανείπωτη πολυτέλεια -και πέφτω στα γόνατά σου.
Όταν θα έχω πραγματώσει όλες τις μνήμες σου όταν θα είμαι εκείνη που ξέρει να σε αλυσοδέσει -θα σε πνίξω...

(Φράσεις)


Μικρό παιδί ακόμα, θαύμαζα τον ασυμβίβαστο κατάδικο, που γι'αυτόν, οι πόρτες του κάτεργου μένουν πάντα κλειστές. Επισκεπτόμουν τα καπηλειά και τα φτηνά επιπλωμένα δωματιάκια που η παρουσία του είχε αγιάσει. Έβλεπα με τη δική του ιδέα το γαλάζιο ουρανό και την ολάνθιστη δουλειά της εξοχής. Οσφραινόμουν τη βαριά, μοιραία σκιά του στις πολιτείες. Είχε πιο πολλή δύναμη από έναν άγιο, πιο πολλή λογική από έναν ταξιδευτή -και τον εαυτό του, τον εαυτό του μόνο! σαν μάρτυρα της δόξας και του λογικού του.
Στους δρόμους πάνω τις χειμωνιάτικες νύχτες, χωρίς λημέρια, χωρίς ρούχο, χωρίς ψωμί, μια φωνή έσφιγγε την παγωμένη του καρδιά: Αδυναμία ή δύναμη; Να'σαι είναι η δύναμη. Δεν ξέρεις ούτε που πας, ούτε γιατί πας, μπες παντού, αποκρίσου σε όλα. Δε θα σε σκοτώσουν περισσότερο από ό,τι ήσουν πτώμα. Το πρωί είχα τόσο χαμένο βλέμμα και τόσο νεκρό ύφος ώστε αυτοί που συνάντησα ίσως και δεν με είδαν.
Στις πόλεις μέσα, η λάσπη μου φανερωνόταν ξάφνου μαυροκόκκινη, σαν τον καθρέφτη όταν το φως περιδιαβαίνει στο διπλανό δωμάτιο, σαν το θησαυρό μέσα στο δάσος! Καλή τύχη, φώναξα κι έβλεπα το θησαυρό μέσα στο δάσος! Καλή τύχη, φώναξα, κι έβλεπα μια θάλασσα από φλόγες και καπνό στον ουρανό! Κι αριστερά, δεξιά όλα τα πλούτη να λαμπαδιάζουν σαν μυριάδες αστραπόβροντα!
Όμως το όργιο και η συντροφιά με τις γυναίκες μού ήταν απαγορευμένα. Ούτε καν ένας σύντροφος. Έβλεπα τον εαυτό μου μπροστά σ'ένα μανιασμένο πλήθος, αντίκρυ στο εκτελεστικό απόσπασμα, κλαίγοντας από το κακό μου που δεν μπόρεσαν να καταλάβουν, και συγχωρώντας! -Σαν την Ιωάννα της Λωραίνης!- "Ιερωμένοι καθηγητάδες, δάσκαλοι, κάνετε λάθος που με παραδίδετε στην δικαιοσύνη. Δεν ανήκα ποτέ σε τούτο το λαό. Δεν ήμουν ποτέ Χριστιανός. Είμαι από τη φυλή που τραγουδούσε μες στα βασανιστήρια. Δεν καταλαβαίνω τους νόμους. Δεν έχω την αίσθηση της ηθικής, είμαι ένα κτήνος. Λάθος κάνετε..."
Ναι, κλείνω τα μάτια στο δικό σας Φως. Είμαι ένα κτήνος, ένας γέρος. Όμως εγώ μπορεί και να σωθώ. Είσαστε ψευτονέγροι, εσείς οι μανιακοί οι άγριοι, οι τσιγκούνηδες. Έμπορα, είσαι νέγρος. Δικαστή, είσαι νέγρος. Ήπιες από γλυκό ποτό αφορολόγητο, από τη φάμπρικα του Σατανά.
-Τον λαό αυτό, τον εμπνέει ο πυρετός και ο καρκίνος. Οι σακάτηδες και τα γερόντια είναι τόσο αξιοσέβαστα, που ζητούν να τα βράσουμε.
-Το πιο έξυπνο είναι να φύγουμε από τούτη την ήπειρο, όπου τριγυρίζει η τρέλα για να προμηθεύει ομήρους σ'αυτούς τους κανάγιες. Εγώ μπαίνω στην αληθινή Βασιλεία των Υιών του Χαμ.
Ξέρω ακόμη τη Φύση; Ξέρω τον ίδιο τον εαυτό μου;
-Φτάνουν οι λέξεις. Θάβω τους νεκρούς μες στην κοιλιά μου. Κραυγές, τύμπανα, χορός, χόρευε, χορός, χόρευε! Και δε βλέπω την ώρα που σαν ξεμπαρκάρουν οι Λευκοί, εγώ θα πέσω στην ανυπαρξία.
Πείνα, δίψα, κραυγές, χορός, χόρευε, χορός, χόρευε!

(Μια εποχή στην κόλασηΚακό αίμα)



Ξαναβρέθηκε! Τι;
Η αιωνιότη.
Είν'η θάλασσα μιχτή
Με τον ήλιο.

Ψυχή μου αθάνατη
Κράτα το τάμα σου
Κι άσε τη νύχτα μόνη
Και τη μέρα να φλέγεται

Λοιπόν λυτρώνεσαι
Από τις εκλογές του ανθρώπου
Απ'τις κοινές λαχτάρες
Πετάς σαν το...

-Ποτέ πια απαντοχή
Αίνος ποτέ
Υπομονή και γνώση
Σίγουρο το μαρτύριο

Δεν έχει επαύριο
Σατινένιες θρακιές
Η φλόγα σας
Λέγεται χρέος

Ξαναβρέθηκε! Τι;
Η αιωνιότη
Είν'η θάλασσα μιχτή
με τον ήλιο

(Αλχημεία του λόγου)


  Τι δουλειά! Όλα θέλουν γκρέμισμα, όλα θέλουν σβήσιμο μες στο κεφάλι μου! Αχ! Πόσο ευτυχισμένο είναι το παιδί το παρατημένο σε μια γωνιά, μεγαλωμένο στην τύχη, που φτάνει στην ηλικία του άντρα χωρίς να του έχουν χώσει καμιά ιδέα ούτε δάσκαλοι, ούτε οικογένεια. Καινούριο, καθαρό, χωρίς αρχές, χωρίς έννοιες -αφού ό,τι μας διδάσκουν είναι τρίχες- και ελεύθερο, ελεύθερο απ'όλα!

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

και για να πεθάνεις, πρέπει να γεννηθείς και χωρίς Έρωτα δε μπορείς να γεννηθείς...





Τώρα η G. (η Θεά Αράντα/Αράβχον) δεν είχε ερωτευτεί ποτέ
αλλά θα έπρεπε να λύσει όλα τα Μυστήρια, ακόμη και το Μυστήριο του Θανάτου·
έτσι, ταξίδεψε στις Κάτω Χώρες.

Οι Φύλακες των Πυλών την προκάλεσαν: 
"Βγάλε τα φορέματα σου, άσε κατά μέρος τα κοσμήματα σου 
γιατί τίποτα δεν πρέπει να έχεις μαζί σου μπαίνοντας στη χώρα μας".

Έτσι, άφησε κάτω τα φορέματα και τα κοσμήματα της και δέθηκε,
όπως γίνεται με όλους που εισέρχονται στο Βασίλειο του Θανάτου του Παντοδύναμου.
Ήταν τόση η ομορφιά της, ώστε ο ίδιος ο Θάνατος γονάτισε και φίλησε τα πόδια της, λέγοντας:
"Ευλογημένα ας είναι αυτά τα πόδια, που σ' έφεραν σε τούτο τον δρόμο. 
Μείνε μαζί μου κι άσε με να θέσω το ψυχρό μου χέρι στην καρδιά σου".

Εκείνη απάντησε:
"Δε σ΄αγαπώ. 
Για ποιο λόγο προκαλείς όλα τα πράγματα που αγαπώ 
και βρίσκεις ευχαρίστηση με το να τα μαραίνεις και να πεθαίνουν;"

"Κυρία", απάντησε ο Θάνατος,
"είναι η Ηλικία και η Μοίρα, που μπροστά τους εγώ είμαι αβοήθητος. 
Η Ηλικία αναγκάζει όλα τα πράγματα να μαραίνονται· 
αλλά όταν οι άνθρωποι πεθαίνουν, τελειώνοντας ο καιρός τους, 
εγώ τους δίνω ανάπαυση και ειρήνη και δύναμη, 
ώστε να μπορούν να επιστρέψουν. 
Αλλά εσύ, εσύ είσαι όμορφη. 
Μην ξαναγυρίσεις· 
μείνε μαζί μου".

Αλλά Εκείνη απάντησε:
"Δε σ' αγαπώ".

Τότε είπε ο Θάνατος:
"Και δε θα λάβεις το χέρι μου στην καρδιά σου, 
πρέπει να λάβεις τα βάσανα του Θανάτου".

"Αυτή είναι η Μοίρα· καλύτερα έτσι", είπε Εκείνη 
και γονάτισε κι ο Θάνατος τη βασάνισε κι εκείνη φώναξε:
"Νιώθω τον πόνο της αγάπης".

Κι ο Θάνατος είπε:
"Ευλογημένη να 'σαι" και της έδωσε το Πενταπλό Φιλί, λέγοντας:
"Έτσι μόνο μπορείς να φτάσεις στη χαρά και στη γνώση". 

Και της δίδαξε όλα τα Μυστήρια.
Κι έκαναν έρωτα κι έγιναν ένα και της δίδαξε όλη τη Μαγεία.

Γιατί από κει προέρχονται τα τρία μεγάλα γεγονότα στη ζωή του Ανθρώπου:
Έρωτας, Θάνατος κι Ανάσταση σ' ένα νέο σώμα κι η Μαγεία τα ελέγχει αυτά όλα. 
Γιατί για να ολοκληρωθεί ο Έρωτας πρέπει να ξαναγυρίσεις πάλι στην ίδια στιγμή και στον τόπο, όπως ο αγαπημένος και πρέπει να τα θυμηθείς και να τ' αγαπήσεις πάλι.
Αλλά για να ξαναγεννηθείς πρέπει να πεθάνεις και να είσαι έτοιμος για ένα νέο σώμα
και για να πεθάνεις, πρέπει να γεννηθείς και χωρίς Έρωτα δε μπορείς να γεννηθείς.
Κι αυτή είναι όλη η Μαγεία.


"Το Νόημα της Μαγείας", Τζέραλντ Β. Γκάρντνερ.



αναδημοσίευση από Καλλιτεχνόψαρο
http://artifishialcrafts.blogspot.gr/

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012




…Τι θα πει πεθαίνω ήσυχα; Πεθαίνω ήσυχα θα ειπεί ότι τελειώνω με μια πράξη που δεν είναι περισσότερο οδυνηρή από τις προηγούμενες πράξεις μου. Σβήνω την πυρκαγιά του θανάτου ανάβοντας μπροστά της και κατευθύ­νοντας ενάντια της την πυρκαγιά της ζωής. Σε τρόπο ώστε, όταν φτάνει να μ' αγγίξει ο θάνατος, δε βρίσκει παρά τα αποκαΐδια...

Δημ. Λιαντίνη, Η εντολή του Ρουσσώ και η παρακοή των δασκάλων, Αθήνα 1991.