χειμωνιάτικες ημέρες

στις γιορτές ήταν πιο δύσκολο

και στις λιακάδες του Γενάρη

τις μέρες που ο ήλιος είναι έφηβος

θρασύς

και σου γελάει κατάμουτρα

τίποτα δεν μπορούσε

να σε κρύψει

από τίποτα

όπου κι αν γυρνούσα

ανάμεσα στους περαστικούς

πίσω απ'τα βιαστικά αυτοκίνητα

σε απόμερες γωνιές της πόλης

στις καφετέριες

εκεί που οι άνθρωποι

κάθονται σε συντροφιές

και αρνούνται

έστω για λίγο

και χλευάζουν

το αμετάκλητο του τέλους...

όπου κι αν έστρεφα το βλέμμα

στα χαμόγελα των φοιτητών

που θορυβούσαν κατεβαίνοντας το δρόμο

στα δέντρα που είχαν σκιές μεγάλες

και είχαν δροσιά

και είχαν ζωή και ομορφιά

ανυπόφορη...

όπου κι αν πήγαινα

όπου κι αν καθόμουν να ξεκουραστώ

μου μιλούσες

μου γελούσες

τις χειμωνιάτικες ημέρες

ήταν πιο εύκολο

μπορούσα να προσποιηθώ πως έχεις μείνει πια

ολότελα κρυμμένη

στα καλοκαίρια

κι ευχόμουν ξέρεις

να μην έρθουν πάλι

όχι οι μεγάλες και ανελέητες νύχτες

μα οι φωτεινές εκείνες μέρες

που είναι σαν αγκαλιές

με τους λαμπρούς ορίζοντες

με τις ραντισμένες όλο ελπίδα καλημέρες

και τους έρωτες σαν δρόσινα στεφάνια

να προστατεύουν

όλες τις ευλογημένες ψευδαισθήσεις...

Olivier LAMBOLEZ 

Humans

γραμμές αγάπης

έχει μια παράξενη ησυχία απόψε...

νομίζω πως για κάποιον άγνωστο λόγο
θέλησαν όλοι
έστω για λίγο
να μου επιτρέψουν να σε ορθώσω εδώ
στο μοναχικό μου δωμάτιο
να έχω τις διαστάσεις σου
να έχω την ανάσα των χεριών σου
την αύρα των χειλιών σου

καθώς μιλάς
εγώ να μένω σιωπηλός

καθώς γελάς
εγώ να κρατάω σαν φύλακας πολεμιστής
την ιερότητα
ακέραια...

όταν εισπνέεις
να κρατάω την ανάσα μου

κι όταν εκπνέεις
να σ'ακολουθώ
να συντονίζομαι μαζί σου

σε κείνο τον όμορφο
τον μαγικό
τον σπάνιο χορό
δυο υπάρξεων
που μέσα
σε τούτη την αληθινά
παράξενη ησυχία
είναι μαζί
έχουν μαζί
νιώθουν μαζί
γεννούν μαζί
ένα ολόκληρο σύμπαν
από μουσικές
και παύσεις
και ματιές
και δρόσινα φιλιά

και ακόμη

εκείνες τις ολόφωτες
παλλόμενες
σαν μέδουσες με πολύχρωμα πλοκάμια
στων αβύσσων τα ασύνορα βάθη
αδρές κι ευγενικές

γραμμές
αγάπης...

Lovers
Art Print by Takeshi Marumoto

Τόπος μυστηρίων

Τόπος μυστηρίων δεν είναι ο τόπος των θεών ούτε και των ανθρώπων.

Είναι το αλχημικό εργαστήρι των προ-αιώνιων μεταλλάξεων

των ‘μεταλλικών’ ανθρώπων σε ‘χρυσούς’.

Είναι το εργοτάξιο των ατελών που εφελκύονται από την εντελέχεια του είναι.

Και σφυρηλατούν το πεπρωμένο τους μέσα από την Δύναμη και την Ανάγκη.

Είναι ο ιδεο-τόπος της σκληρής Ειμαρμένης, η διάσταση της δι-ύπαρξης των θνητών

και των αθανάτων, των βροτών και των άμβροτων.

Εκεί που το ελευθερώνομαι προϋποθέτει το ελεύσομαι

αλλά και η ίδια η δι-έλευση των μυστών πραγματώνεται έξω

από τον ιστορικό χρόνο και γίνεται μυστική γεωδαισία.

Στους αναρίθμητους αιώνες, στο αεί και στο πάντα.

Η Ελευσίνα έχει το μέγιστο προνόμιο να έχει στη ράχη της

αχνάρια ιεροφαντών, μυστών  και ακόμα αχνίζει το ιερό της χώμα

από τις επικλήσεις και τις ψυχικές δονήσεις όλων εκείνων

που ερωτεύτηκαν παράφορα το υπέρ-λογο

και πάσχισαν να το ιχνεύσουν, να το τοπογραφήσουν, να γίνουν οικέτες του.

Η Ελευσίνα δεν είναι μονάχα ο Ροδώνας της Ποίησης

αλλά το 16πέταλο χρυσό της ρόδο, η Μεγάλη Μητέρα,

πάντα θα είναι η ενεργειακή ασπίδα εκείνων

που αψήφησαν τη φθορά και λάτρεψαν το Απόλυτο.

Η Ελευσίνα δεν συγχωρεί το μερικό, το αδύναμο, το πεπερασμένο.

Απαιτεί βηματισμό εσωτερικών πολεμιστών και ιαχές ερωτόπληκτων θεομανών.

Η Ελευσίνα ζυγιάζει στο ντελικάτο στάχυ της, το θερμό του πολέμου

με το δροσερό της αιώνιας νιότης της Τέχνης, το ψεύδος του θανάτου

με την ψευδαίσθηση της ζωής,

το ρέον της σκέψης με το συμπαγές της δράσης, το θαρραλέο

με το στοχαστικά σταθερό και βρίσκει πάντα το ‘μέτρον’

το άριστον για την περιπέτεια του ανθρώπου.

Αν ο θεός αεί γεωμετρεί όπως θα έλεγε ο κάθε Πυθαγόρειος

από την εποχή του Ομακοείου και μετά, για να περπατήσεις

στις μυστικές ατραπούς της Κόρης,

θα πρέπει να έχεις ξεπεράσει κι αυτήν ακόμα την έννοια του θεού,

των υπερουράνιων υπάρξεων, της ίδιας της Ύπαρξης…

Στην Ελευσίνα ο φιλόσοφος γίνεται ξανά παιδί και ο ιεροφάντης

τον παίρνει απ’το χέρι για τα Καταβάσια. Και ο ποιητής γίνεται

ιχνηλάτης του Ονείρου και αφήνεται στις ανάσες της Γης

για να επιστρέψει στην πρωτοπηγή όλων, την Materia Prima.

Και στον Κυκεώνα, σάρκες, ψυχές και πνεύματα, πυρπολούνται

από μια Φωτιά που δεν θα σβήσει ποτέ. Και θα πυροδοτεί την κάθε ματιά,

το κάθε νεύμα. Ως και την μυητική Σιγή.

Αυτήν που περιέχει, όπως το ιερό ρόδο,

το εν και το τίποτα αέναα να ερωτοτροπούν.

Ατροπάτης

Το πυρ

Στην ανατολή

ο άνθρωπος-φίδι

άρμεγε λαίμαργα

τους δικέραιους ήλιους

έσερνε το κεφάλι του

στην άνυδρη άμμο

ξερνούσε κάθε τόσο προφητείες

φέρεθρες, σκοτεινές

κι έπειτα αναπαυόταν πρόστυχα

για τριακόσιες μέρες

στην κοιλιά του βράχου

Το ύδωρ

Στο βορρά

λεύχαιμες ημέρες

σεληναία στόματα

χολέρες υετών

όλοι τους άρρωστοι θεοί

όλοι τους γίγαντες

με τη ματιά τους

ξέραιναν το σπέρμα τους

το’ριχαν τροφή στους λύκους

κι έπειτα ξάπλωναν

τα σαπισμένα μέλη τους

και λιμοκτονούσαν

στις λερές τους κλίνες

άχρι θανάτου

Η γη

Στη δύση

δώδεκα εύφθαρτοι άρχοντες

και ο καθένας απ’αυτούς

με δώδεκα επιγόνους

βασίλεια λυπρά

λησμονημένα, ασήμαντα

έπλαθαν όνειρα ένυλα

μιγαδικούς ανθρώπους

κι έπειτα σε μαρμίτες

πελώριες σαν σπίτια

τους καταβρόχθιζαν ακέραιους

και στα πέτρινα στομάχια τους

άλεθαν κόκκαλα, λάσπη

και βρόχινο αίμα

Ο αέρας

Στο νότο

ο άνθρωπος-βουνό

ο άνθρωπος-δέντρο

ο άνθρωπος-στάχυ

ο τένθης, νεκρηγός θεός

πέρασε στο λαιμό του μια θηλιά

φτιαγμένη από ιαχές παιδιών

σταμάτησε τη θύελλα

από τις θάλασσες

ένευσε ούρια

στους θείους λειμώνες

πλήρωσε ξόρκια

κι εξαγόρασε τον Ατροπάτη

τον έχρισε δούλο και ηγεμόνα του μαζί

τον φίλησε σαν γυναίκα

τον αγκάλιασε σαν άντρας

τον εκμαύλισε

τον έστησε πάνω απ’την αρχαία φωτιά

μέσα στο ήπαρ του θηρίου

κι άρχισε να μετρά τις σκιές του ήλιου

μία προς μία

κάθε δειλινό

πριν τυραννήσει ηδονικά

ανάμεσα στους χοντρούς μηρούς του

άλλη μια ψυχήλατη νύχτα

Le Souffle Du Desert

Art Print by Anna Cseresnjes