"Η νοστιμιά της ζωής και ο νόστος του καλού τέλους"

Αναδημοσιεύω από: http://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.gr/2010/02/blog-post_15.html

(Από το ανέκδοτο έργο του Δ. Λιαντίνη)

Όλοι ταξιδεύουμε με το τσούρμο του Οδυσσέα. Το καράβι μας τραβά στους ανοιχτούς ορίζοντες του χρόνου. Σήμερα γλιστράμε πλησίστιοι με το ζέφυρο και με τους ετησίες. Αύριο ένας αιφνίδιος θρακιάς σηκώνεται από τα βουνά και το σύννεφο, και μας κατεβάζει ξυλάρμενους στην κοιλιά της καταιγίδας.

Ταξιδεύουμε στον πλόα του χρόνου με κόντρα τα κύματα και με τους ανέμους πειρατές. Και μπροστά μας καρτεράνε τα τέρατα και τα ξένα. Ο φόβος και οι καλές ελπίδες υφαίνουν το ρούχο της εμπειρίας μας στον αργαλειό του αγνώστου. Μας μαγνητίζει το ανείδωτο, και το ανείδωτο μας απειλεί. Παίζει μαζί μας και γελά το ναι και το όχι.

Θαμπά, πέρα από την αλισάχνη του πέλαγου ξαπλώνεται εκείνο το ακρωτήρι. Οι άνεμοι ταράζουν το πέτρινο σώμα του. Και η γλώσσα της θάλασσας γλείφει τις εξοχές και τα σκληρά άκρα.

Πίσω από το ανάσκελο μπόι του το μακρύ η τρίαινα του Ποσειδώνα αγριαίνει και κατακρούει τον πόντο. Εκεί έχει το νησί της η Κίρκη. Η Κίρκη περιμένει τους ναυτικούς με τα μάγια και τις βαθιές γητειές. Έτσι που περιμένει ο έρωτας τους νέους στη στροφή της ηλικίας τους. Και ο έρωτας πολλές φορές τρελαίνει τον άνθρωπο. Και τον κάνει να ξεχνά. Σπίτι, πατρίδα, ταξίδι, σκοπό, όλα τα ξεχνά ο ερωτευμένος. Βουλιάζει στο νέο του σύμπαν. Σαν το φωτόνιο πηδά σε άλλη στοιβάδα ζωής. Τότε στα μάτια των ανθρώπων που λογικεύουνται και νυστάζουν, στα μάτια δηλαδή των πολλών, ο ερωτευμένος φαντάζει γυρίνος και χοιρίδιο και ιππουρίδα. Σα βαλαντώσει ο έρωτας, μεταμορφώνει κιόλας.

Ταχιά η σχεδία του βίου μας παραπλέει εκείνα τ’ ακρογιάλια και τους μικρούς κάβους. Και ξαφνικά αντικρύζουμε τους Κίκονες. Και λίγο πιο πέρα, στη ροβόλα της θαλασσινής λαγκαδιάς, καρτερούν οι Λαιστρυγόνες. Ονόματα με ήχο αλλοίθωρο και στρεβλό. Όπως στρεβλό είναι και το μπλέξιμο των ανθρώπων με τις κακοτυχιές, τις αρρώστιες, τους σκοτωμούς. Στους Κίκονες και στους Λαιστρυγόνες μας απαντούν και μας παλεύουνε οι δικαστάδες και οι αφορεστάδες, οι ξενιτεμοί, οι χωροφύλακες, τα σανατόρια, οι σπετσιέρηδες και τα γραφεία κηδειών «Ο Μυστράς» και «Ο Λάζαρος». Και ακόμη τούτα τα τέρατα και τα καννιμπαλικά είναι η στέγνια και η ανεβροχιά, οι σιτοδείες και οι σεισμοί. Οι επιληπτικοί σεισμοί που ξεσηκώνουν τα σπίτια να σκοτώνουν τους ανθρώπους που τα χτίσανε.

Μακρυά, ακόμη πιο μακρυά, ξεχωρίζουμε εκείνη την κουκκίδα στου ματιού την άκρη. Εκεί είναι το νησί με τα ιερά ζώα του ήλιου Απόλλωνα. Τρακόσια εξήντα και πέντε γελάδια. Το καθένα και μια μέρα του ήλιου που ζητά να την ζούμε με κλιτότητα και με τάξη.

Γιατί η κάθε μέρα μας δεν είναι αναβλητή, ούτε ανταλλάξιμη. Και δεν γυρίζει πίσω όταν περάσει. Δεν ημπορούμε να σπαταλάμε το έχει της ανόητα και στο βρόντο. Απαγορεύεται να τα σφάξεις τα γελάδια του ήλιου.

Αύριο βέβαια θα ποντίσουν στο μικρό λιμανάκι του νησιού οι λογής ασεβείς. Καιροσκόποι, νεόπλουτοι, τυμβωρύχοι, κληρονόμοι τεράστιοι που δεν το περίμεναν, οι τυχεροί στο λότο. Και ακόμη οι φιλόδοξοι, οι μωροί, οι αριβίστες, οι κλέφτες. Και όσοι τους πόρεψε η τυφλή τύχη και καζάντισαν χαράμι.

Αυτοί θα τα σφάξουν τα γελάδια του Ήλιου. Θα αδειάσουν την ύπαρξη από το νόημά της. Και θα πεθάνουν χωρίς να ζήσουν. Χωρίς της ζωής τη νοστίμια και χωρίς του καλού τέλους το νόστο.

_________________

Τι ανιαρό -να είσαι- ο Κάποιος!

Ποιος είσ'εσύ; Εγώ ο Κανένας!
Είσαι και συ μήπως - Κανένας;
Μα τότε είμαστε ζευγάρι ταιριαστό!
Μιλιά! Μας αναγγείλαν στο λεπτό!

Τι ανιαρό -να είσαι- ο Κάποιος!
Και σαν Βατράχι -τον Ιούνη- λαϊκό
Να λες το όνομά σου ακαταπαύστως-
και να θαυμάζει όλου του Βούρκου το κοινό!



Έμιλυ Ντίκινσον, Ποιήματα
eκδ. γιαλός (Μτφ: Μαρία Δαμόλη)

Το αλχημικό εργαστήρι του είναι…

Ο άνθρωπος δοκιμάζεται. Και δοκιμάζεται συνεχώς.

Είναι αυτό μια σαδιστική εκδήλωση της Ειμαρμένης ή της Μοίρας ή της Τύχης ή του Θεού; Ή απλά είναι μια διαρκής ανατροφοδότηση του ανθρώπου με την αυξημένη επίγνωση της περπατησιάς του πάνω στον πλανήτη; Μια συστηματική και διαρκής ανανέωση των συντεταγμένων και των οριζουσών του βίου;

Αυτό που λέμε βλέμμα επαναπροσδιορίζει τους ορίζοντές του και όλο τούτο δημιουργεί, έστω και ασυνείδητα τις περιοχές δοκιμασίας για τον άνθρωπο;

Τις δοκιμασίες δεν τις εύχεται κανείς. Όποιος το πει είναι ψεύτης. Όμως την αναμέτρηση με εκείνο που πάντα απειλεί να τον δηώσει, να τον κενώσει, να τον σκοτώσει ακόμα, δεν μπορεί να την αποφύγει ή να την στρογγυλέψει. Ο νους παρ’όλα αυτά έχει ένα πλήθος όρων για να ‘σερβίρει’ το γεύμα αυτό με την λιγότερο δυνατή πικρή γεύση.

Ευκαιρία

Πρόκληση

Δυνατότητα

Παιχνίδι

Τρόπος

Στοίχημα

Αλλαγή

Προσαρμογή

Εξέλιξη

Άνοιγμα

Μεταμόρφωση

Ο νους δεν θα χρησιμοποιήσει ποτέ ‘απαγορευμένες’ λέξεις όπως:

Φόβος

Πόνος

Θλίψη

Αιμάτωση

Θάνατος

Οι λέξεις αυτές αποτυπώνουν μεγαλειώδεις δράσεις του συναισθήματος και παραπέρα, του ίδιου του είναι όταν αυτό ανασαίνει την Ύπαρξη.

Την εισπνέει σε Δοκιμασία

Και την εκπνέει σε Εμπειρία

Την υποδέχεται σε Εποπτεία

Και την ξεπροβοδίζει σε Μόρφωση

Την ονειρεύεται στο Αχανές

Και την σχηματίζει στην Πραγμάτωση

Την καταναλώνει σε Θάνατο

Και την μεταβολίζει σε Ζωή

Κι αυτό είναι το θαυμαστό αλχημικό εργαστήρι το

Όπταις άμμε

Οι άνθρωποι συναντιούνται

με καρβουνιασμένα δάχτυλα

δίνουν χειραψίες

χωρίς αποτυπώματα

κι αποκεφαλίζουν τις ηδονές τους

σε γωνίες με παιδιά – αυταπάτες

σε γήπεδα με φοβίες – όχλους

…κλειστό είναι μάτια μου

το παράθυρο του πρώτου σου βλέμματος

αλλά έχεις ακόμα δροσιά στα χείλη

κι ας καίγεσαι απ’τον πόθο

να κάνεις τη σάρκα σώμα

και το σώμα να επιστρέψεις

ανέπαφο σε κείνο το βλέμμα…

…πυροβατείς στο ακρωτήρι

της κορεσμένης από ήλιους ελπίδας

κι έχεις στερεώματα

νανουρισμένα γλυκά

και υπέροχα

από τον αλητήριο άνεμο

που κάποιους άγνωστους

αιώνες πριν

σ’έφερε στο φως…

μην τους κοιτάς…

… οι άνθρωποι λιμοκτονούν

ταΐζοντας γενναιόδωρα

μονάχα ό,τι αφανίζει από μέσα τους

το αύριο…

εκείνοι σου μιλούν

εσύ μην τους μιλάς…

Metamorphosis

© Ruhollah Mahmoudi

Υετός

Ένιωσα τα χέρια σου

ζεστό ποταμό

να χύνεται στο είναι μου…

όλα όσα βρήκε

τα παρέσυρε

φύλλα ξερά

από σκέψεις

άκληρες

νεκρά λουλούδια

άγονων στοχασμών

αιώνων σκόνη

άνυδρο φως

αποκαΐδια μοναξιάς

πατημασιές θανάτου…

όλα που συνάντησε

και τράβηξε μαζί του

ένιωσα το βλέμμα σου

πύρινο υετό

ανάσα δράκου

ηφαιστείου βρυχηθμό

σου είπα

μην με λυπηθείς!

στο πέρασμά σου

να γυμνωθώ

λυτρωτικά

όλα μου τα σώματα

ανάλωσε

ώσπου σε μένα

σε περιμένω!

φτάσε!

να βιώσω το ήπαρ της ψυχής μου

ζωντανό…

ύστερα από τόσες ζωές που χάλασα

το απόλυτο τώρα

διάπυρος

στο αεί

φιλοξενώ…

Ένδυμα

Κι έτσι
να ξέρεις
χάνονται οι άνθρωποι μάτια μου

όχι στο χρόνο

αλλά στη θλίψη…

κι όταν μετά

από αιωνιότητες πόνου

ανταμώσουν πάλι

δεν έχουν λόγια να πουν

μα κι αν τα πουν

είναι ακατανόητες λέξεις

σε μια άγνωστη

παράξενη γλώσσα…

κάτι στο βλέμμα

ή στο χαμόγελο

έστω στων φρυδιών το σμίξιμο

ίσως προδώσει την ταυτότητά τους

όμως

τι σημασία έχει

πόσες χιλιάδες νύχτες μεσολάβησαν

για να φορέσεις ένα πρωινό βροχής

το ένδυμα του Απρόσωπου;

Path

Mikko Lagerstedt

Δμωή ιαχή

Το σώμα

ταρακουνήθηκε απ’την ερμαφρόδιτη σκέψη

του Ενός

ζεσταινόταν το θηλάζον έμβρυο

στο χώμα

κι εκεί

στερημένος από τον αγαπημένο μου

μέλανα ήλιο

σε σχημάτισα

σε υλοποίησα

σε λάτρεψα

ως την πιο απόμακρη ώρα

που στις ιαχές του ονείρου

μοιάζει άυλη

αλλά δεν είναι

ως την ιαχή

μέσα απ’την ειρκτή μου

που φιλοξενεί εμάς

κι έναν ακόμα

που σταγόνα σταγόνα

μας αφομοιώνει

εκείνος

αυξάνει

εμείς

ηδονικά

τε-λειώνουμε…

Natalia Baras 

"Blue apple "