Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014



Τετρ  ακέφαλος

θα περάσεις προφήτη τη διχασμένη θάλασσα;
θα λερώσεις τα πόδια σου στο χώμα των χρονισμένων ανθρώπων;
έχει μπροστά σου το χρυσό μοσχάρι ανατείλει
κι εσύ ακόμη ονειρεύεσαι
την μοναδικότητά σου…

αλλά η καταγωγή
έχει το αίμα της δαμασκηνό
έχει τη φωτιά της λήθης
κι το χαμόγελο έχει
της μεθυσμένης άγνοιας

στο κάτω κάτω
μοχθηρέ προφήτη
οι άνθρωποι ζουν
γιατί εμπιστεύονται το χθες
και όχι το αύριο…

από τους λόγους που δεν σου αρμόζουν
φύλακα των Τόπων της Ματιάς
το σημείο στο κέντρο του κύκλου
οι τρεις ευθείες στο ισόπλευρο τρίγωνο
το ισοσκελές τετράπλευρο
ο κύβος που απλώνεται
για να γίνει σταυρός
η σφαίρα που θέλγει 
με την απροσδόκητη αρμονία της…

κι από τους όρκους που σου αρμόζουν
μύστη της χώρας με τη μαύρη άμμο
η χαίνουσα πληγή του βασιλιά
το σκοτωμένο νερό των ποταμών
οι πρωτότοκοι γιοί που τουμπάνιασαν

αλλά
στο λέω ξανά
η καταγωγή
έχει δαφοινό το αίμα της
το υδατώδες έχει
πυρ της λησμονιάς
κι έχει το βλέμμα της σελήνης που κοιμάται

στο κάτω κάτω
νοσηρέ προφήτη
οι άνθρωποι ερωτεύονται
με τα χέρια τους
κι όχι με την καρδιά τους…

Μάιος 2012

Rider of the Tempest

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014



Ενοδία Εκάτη


Μην μας ξεχάσεις
πριγκίπισσα με το κίτρινο πέπλο
έλα!
ενθουσιασμένη
να χορέψεις ανάμεσα στους νεκρούς
εμάς
όλους που σε επικαλούμαστε
έλα!
να μας γητέψεις
φιλέρημη
σκοτεινοβλέμματη
παράξενη οντότητα
όλων των κόσμων που αγάπησαν
το φως της ανάσας σου
έλα!
ακαταμάχητη, ανίκητη
της Νύχτας δέσποινα
της Νύχτας που αλυχτάει
της Νύχτας των σκύλων
της Νύχτας των νεκρών
έλα!
μέγιστη Άνασσα των κόσμων
άκουσέ μας!
λυπήσου μας
στέρξε μας!
οδήγησέ μας!
εδώ
στα σταυροδρόμια που σε συναντά κανείς
εδώ είμαστε ξανά
και σε εκλιπαρούμε
για μια σταγόνα Νύχτας
για ένα βλεφάρων άνοιγμα
για μιας στιγμής άπειρη ηδονή
να χορέψεις μαζί μας!
Νύμφη πανέμορφη!
που δεν ξεχνάς στις υπώρειες του ύπνου
τα παιδιά
που δεν φοβάσαι τις σκιές
και τα αρχαία δάση
νυχτοβάτισσα δεινή
έλα!
Γίναμε όλοι μας παιδιά ξανά
και στων ματιών σου τις ανταύγιες
στη τελευταία μας μάχη
ηρωικά αναλωνόμαστε
προσμένοντάς σε!
μάγισσα των βαθύτερων εαυτών
τα ίχνη σου ενδιαίτημα έχουμε
και κατοικία μας αιώνια
τον όλο αθανασία
χορό σου!

Φεβ 2010

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014



Ήρθα να σε πάρω σπίτι
έλα ψυχούλα μου
πολύ που βασανίστηκες ως τώρα
όλα σου τα χαμόγελα πέσαν στα χέρια σου
κι έγιναν ρυτίδες
κίτρινες γραμμές απ’τα τσιγάρα
και μαύρες φυλακές
όμως τώρα
σπίτι ήρθα να σε πάρω…

δώσε μου το βλέμμα σου
είχες μια λέξη κάποτε
στ’ακροδάχτυλά σου
εμπιστοσύνη
στην αυλή με τις άγριες τριανταφυλλιές
την έθαψες
αιώνες πριν
πάμε λοιπόν
να την αναστήσουμε μαζί
πάμε
δώσε μου το πρώτο σου βλέμμα
δώσε μου το στήθος σου
κι ήρθα απόψε
να σε πάρω σπίτι…

 κι αν φοβάσαι
το επόμενο βήμα σου
πως δεν θα΄ναι σταθερό
και δεν θα σε κρατήσει
είμαι εγώ απόψε εδώ
για σένα ήρθα
και τα σκοτάδια χάνονται
ο φόβος καταργείται απόψε
γιατί
ήρθα να σε πάρω

να σε πάρω σπίτι…

δεκ10

Home is where the light is
Claudiu Guraliuc

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014





Μαίανδροι


Μ’ έφερε η περπατησιά μου
στους δρόμους τούτης της πόλης
με τους ακίνητους ανθρώπους
με τον άδειο χρόνο στα πεζοδρόμια
με τις πληγές όλων όσων δεν γνώρισα ποτέ
να στάζουν αλήθεια

και μοιάζει 
να είναι το σπίτι μου

περπάτησα πολύ
χαμένος σε λαβυρίνθους ήχων
σε μαιάνδρους χρόνου
πέρασα πύλες αθέατες
και διάβηκα πόρτες μυστικές
κάποτε
έξω από κείνο το γνώριμο σπίτι
διέκρινα τη φιγούρα ενός νέου
αναμαλλιασμένου
νευρικού
να περιμένει κάτι
έτσι μου φάνηκε

κάτι να περιμένει…

θέλω να δω το βλέμμα του
μου μοιάζει οικείος
θέλω να δω τα χέρια του
το πώς φυσάει ο άνεμος
στα άναρχα μαλλιά του
έχει στα μάτια του
ένα περίεργο φως
φτιαγμένο από σκοτάδι
κι ένα χαμόγελο πικρό
φτιαγμένο από ανάσες 
άλλων εποχών

και ύστερα τον βλέπω πάλι
στις φαρδιές σκάλες
μαζί με φοιτητές
σκιές ονείρων
άσαρκες, θαμπές

μα τώρα θέλω
της καρδιάς του το βλέμμα να δω
το χτύπο από τις αρτηρίες του
που αιματώνουν ένα ψυχισμό
από λέξεις σκέλεθρα
και οράματα φωτιάς
τον ξέρω καλά αυτό το νέο
φοράει τα νιάτα του 
σαν πανωφόρι δανεικό
και η δροσιά του πρωινού
ίσα που φτάνει στη ψυχή του
μα έχει στα χείλη ακόμη κείνη τη γεύση
της αναμονής
έτσι θυμάμαι
περιμένει
πάντοτε
κάτι περιμένει…

τον βλέπω πάλι
έξω από κείνο το δωμάτιο νοσοκομείου
με το νεκρό βηματισμό
ενός ανθρώπου σε αγωνία
το τσιγάρο δεν φεύγει από τα δάχτυλα
ο καπνός δεν φεύγει από τα στήθια

νομίζω πως ξέρω τι θέλω να του πω
όμως δεν θα μ’ακούσει
αυτή η νύχτα 
δεν θα ξημερώσει
αναίμακτα
μα είμαι αρπαγμένος
απ΄την ασφάλεια του χτες
και τον αφήνω
στη σιωπή του
να σκέφτεται πως θα κυλήσει άλλο ένα λεπτό
αιωνιότητας
να περιμένει


πάντοτε
να περιμένει…

κι είμαι ξαφνικά εδώ
τον ανταμώνω πάλι
πίσω από κείνο το γραφείο
γκριζάραν κιόλας τα μαλλιά του
σκάφτηκε το μέτωπο 
από φλύκταινες ελπίδες
ρημάχτηκε το ευγενικό του πρόσωπο
από φωνές αιώνων
από ουρλιαχτά φρενών
και κλείνει βλέπω
τ’ αυτιά του
παλεύει
προσπαθεί
να κλέψει την ελάχιστη ακεραιότητα
που δεν θα απορρίψει σαν ξένο μόσχευμα
το είναι του

μην τους ακούς!
κλείσε τ’αυτιά σου


μην τους ακούς! 
αυτό που περιμένεις
σαρκώθηκε στο σήμερα
και πέθανε στο χθες!

αυτό που περιμένεις
ένα χαμόγελο ορφανό

αυτό που περιμένεις
ένας σβώλος χώμα
μια χούφτα προσευχές
και το φιλί της
όταν σ’ αποχαιρετούσε!

Μην τους ακούς!

Φυλάξου!
Πρόσεξε!
έχιδνες τύψεις
πόρνες ενοχές
σφάλισ’τα μάτια σου
τυφλώσου!

Άντεξε
ανάσανε
πάρε τις λέξεις
ήλιο αρματώσου!
κι ένα λευκό χαμόγελο

και κοίτα με ξανά…


Δεκ 2009

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014

Ο Γιάννης Ρίτσος διαβάζει τη 'Ρωμιοσύνη'





...

Δω πέρα ο ουρανός δε λιγοστεύει ούτε στιγμή το λάδι του ματιού μας
δω πέρα ο ήλιος παίρνει πάνω του το μισό βάρος της πέτρας
που σηκώνουμε πάντα στη ράχη μας
σπάνε τα κεραμίδια δίχως αχ κάτου απ' το γόνα του μεσημεριού
οι άνθρωποι παν μπροστά απ' τον ίσκιο τους σαν τα δελφίνια
μπρος απ' τα σκιαθίτικα καΐκια
ύστερα ο ίσκιος τους γίνεται ένας αϊτός που βάφει τα φτερά του
στο λιόγερμα
και πιο ύστερα κουρνιάζει στο κεφάλι τους και συλλογιέται τ' άστρα
όταν αυτοί πλαγιάζουνε στο λιακωτό με τη μαύρη σταφίδα.

Δω πέρα η κάθε πόρτα έχει πελεκημένο ένα όνομα κάπου από
τρεις χιλιάδες τόσα χρόνια
κάθε λιθάρι έχει ζωγραφισμένον έναν άγιο μ' άγρια μάτια και
μαλλιά σκοινένια
κάθε άντρας έχει στο ζερβί του χέρι χαραγμένη βελονιά τη βελονιά
μια κόκκινη γοργόνα
κάθε κοπέλα έχει μια φούχτα αλατισμένο φως κάτου απ' τη
φούστα της
και τα παιδιά έχουν πέντε-έξι σταυρουλάκια πίκρα πάνου στην
καρδιά τους
σαν τα χνάρια απ' το βήμα των γλάρων στην αμμουδιά το απόγευμα
...

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014

orange (22)


Στο πέρασμα της σιωπής…


Στον Κήπο των Ευχών…
Θα ξεκινήσω με κάτι απλό
είπε ο Ανάντα
θα ξεκινήσω με κάτι που έχω
που, έστω, νομίζω ότι έχω
θα ξεκινήσω με κάτι που μου δόθηκε
με το χέρι μου
με το πόδι μου
με τη μύτη μου
με τα στήθη μου
με το σώμα μου
με αυτό που αγγίζω
με αυτό που βλέπω
τον πρώτο καιρό θα ασχοληθώ με αυτό που βλέπω
τον υπόλοιπο, εκείνο που με βλέπει θα ασχοληθεί με μένα
αν είμαι τυχερός
και ευλογημένος…

Στο Δωμάτιο των Αναμνήσεων…
Θα ασχοληθώ με τις διαστάσεις μου
είπε ο Ανάντα
είμαι άραγε πολύ μικρός;
για κείνο το μυρμήγκι
είμαι τεράστιος
αλλά για τον ελέφαντα
είμαι μικρός και ασήμαντος
για τις ρυτίδες του χρόνου
είμαι πολύ συμπαγής
αλλά ενώπιον των χιλιάδων ενσαρκώσεων της θλίψης
είμαι ένα μικρό υποσύνολο του τίποτα
τον πρώτο καιρό θα ασχοληθώ με τις διαστάσεις μου
και μετά
εκείνο που δεν έχει διαστάσεις
θα ασχοληθεί με μένα
αν είμαι τυχερός
αν είμαι ευλογημένος…

Στην Αίθουσα των Παρορμήσεων…
Θα ασχοληθώ με το λόγο
είπε ο Ανάντα
είναι άραγε σημαντικό να μιλάμε
τόσο πολύ;
είναι αναγκαίο να αναλύουμε, να τεμαχίζουμε, να διασπάμε…
συνεχώς, όλο και περισσότερο
όλο και βαθύτερα
όλο και τελειότερα…
όλες αυτές οι λέξεις
όλα αυτά τα βιβλία
όλη αυτή η φλυαρία…
κι αν ο λόγος μου είναι τεμαχισμένος
μήπως είναι επειδή είμαι έτσι κι εγώ;
τον πρώτο καιρό θα ασχοληθώ με το λόγο
και μετά εκείνο που δεν τεμαχίζεται
που δεν διαλύεται
που δεν αναλύεται
θα ασχοληθεί με μένα
αν, φυσικά, είμαι τυχερός
αν είμαι ευλογημένος…

Στο Δωμάτιο του Κενού…
Θα ασχοληθώ με τη σκέψη μου
είπε ο Ανάντα
είναι απαραίτητο να σκέπτομαι
τόσο πολύ;
είναι προνόμιο ή κατάρα
να είμαι γεμάτος από τα νέφη
εκατομμύριων στοχασμών
και χιλιάδων σκέψεων;
και αν μπορώ να σταματήσω τη σκέψη
και αποφασίσω να δράσω
τι με σταματάει;
μήπως μια άλλη σειρά σκέψεων;
τον πρώτο καιρό
θα ασχοληθώ με τη σκέψη
και μετά εκείνο που είναι έξω από τη σκέψη
και πέρα από τη σκέψη
θα ασχοληθεί με μένα
αν είμαι βέβαια τυχερός
και ευλογημένος…

Στο Πέρασμα της Σιωπής…
Θα μελετήσω τη σιωπή
ανάσανε ο Ανάντα
η σιωπή είναι ο κύκλος
και χάραξε στην άμμο το σχήμα
στη μέση ο άνθρωπος
και έφτιαξε μια κουκίδα
γύρω από τον άνθρωπο
όλα ετούτα που βλέπουμε
όλα ετούτα που αισθανόμαστε
αναστέναξε ο Ανάντα
έξω από τον κύκλο
όλα εκείνα που φοβόμαστε
όλα εκείνα που αρνιόμαστε
και έσφιξε τη γροθιά του
λέω απόψε
να μελετήσω μονάχα τη σιωπή
δάκρυσε ο Ανάντα
και χαμογέλασε στον κάθε μαθητή ξεχωριστά
και ύστερα εκείνο
που είναι και σιωπή
και ανάσα
και φόβος
και άρνηση
και θέση
και αγάπη
ίσως να θελήσει να με αγγίξει
αν είμαι τυχερός
αν είμαι ευλογημένος
και φίλησε τους μαθητές του
τους αγαπημένους του
έναν προς έναν
και τους αποχαιρέτησε…


Σεπ 2009