Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013


Είμαστε…


-Είμαστε στα πόδια των θεών,
μέσα στην οργή και στην έκσταση γεννιόμαστε,
πονάμε μαζί,
μα λατρεύουμε χώρια.

-Είμαστε μια μνήμη του ουρανού τη στιγμή που έπεφτε,
στο γήρας της ανάσας ο πόθος,
στην κόλαση του παραδομένου η αλήθεια που βιάστηκε χαστουκίζοντας το όνειρο.

Η αγάπη ψελλίζοντας στην ανομία.
Ο θάνατος κρατώντας την υποταγή.
Το ύψος στο θαύμα καθώς σκύβει.
Η νύχτα στεγνή στην ακαμψία της μέρας.
Το βήμα μετέωρο στο άγγιγμα της πέτρας.
Στο ορατό ψέμα η αόρατή μας πραγματικότητα.

-Είμαστε αυτό που ξέβρασε η φθαρμένη όψη της εξορίας στο νεκρό ήχο,
στο πέλμα πριν απλωθεί στου γκρεμού το θάμπος,
την ώρα που το χέρι την πληγή του έρωτα άπλωνε στον ορίζοντα.

-Το σίδερο άνθισε στην παλάμη μου…


Βενετία Μακρυνώρη (Vennis Mak) Ερώτων Ύψιστη Αρχή, 2012

2 σχόλια:

serenata είπε...

...χαστουκίζοντας το όνειρο...
Είσαι σκληρός με τον εαυτό σου...Γιατί;

Νimertis είπε...

Συγνώμη που θα το πω Σερενάτα μου αλλά στην Περιοχή Μ δεν κάνουν τέτοιου είδους ερωτήσεις... ίσως πάλι η δημιουργός του ποιήματος να θελήσει να σου απαντήσει...