Τετάρτη 18 Μαΐου 2016




της κράτησε το χέρι
και άρχισε να της μιλά

"πολλές είναι οι φορές που στάθηκα αναποφάσιστος
διλημματικός
στον κόμβο ενός Υ
και αναρωτιόμουν αν έπρεπε να ακολουθήσω το δεξί
ή το αριστερό σκέλος...

είχα βλέμμα και για τα δυο
είχα ενέργεια
είχα 'παύση' αρνήσεων
καμιά εσωτερική αντιπολίτευση...

αναρωτιόμουν
πώς επιλέγει κανείς;

πως 'διαλέγει';

ή ποιος τον διαλέγει
ποιος επιλέγει για λογαριασμό μας;

ήρθε η μέρα που
άκουσα και κάτι... καινούργιο
κάτι παράξενο, κάτι πρωτόφαντο
έναν... παφλασμό...
κάτω απ'τα πόδια μου...

λες και το έδαφος έβραζε
λες και η γη ετοιμαζόταν να υγροποιηθεί
να γίνει μια ρευστή απεικόνιση της αντίληψης...
μια ποιητική απόδοση της πραγματικότητας...
φοβήθηκα...

κι ύστερα
σαν από κάποιο μεγα-προβολικό μηχάνημα
τον... είδα

έτρεχε, υπέροχα αφρισμένος
μπροστά μου
κάτω μου...

ένας ποταμός!

από που ερχόταν;
που πήγαινε;

το συναίσθημα δεν ήταν απλά λυτρωτικό
ήταν μια διάνοιξη όλης της ύπαρξης
μέθεξη!

λες και υπήρχαν χιλιάδες μικροσκοπικά άλογα
που οι χαίτες τους ανέμιζαν
τα νερά του κάλπαζαν μπροστά...

και ακολουθούσαν την πορεία
που θα έπαιρνα

έτσι κι αλλιώς!"

"και...  τι έγινε μετά;" τον ρώτησε

"δεν κράτησε πολύ τούτη η εμπειρία
κράτησε ίσως όσο μπορούσα να την αντέξω...

κατάλαβα...

αντιλήφθηκα...

τούτη είναι η αληθινή μύηση
να δεις κάποτε
να αξιωθείς να δεις
τον δικό σου υπόγειο ποταμό
να τον ακούσεις
να τον υποδεχτείς
να μην τον φοβηθείς!

εκεί
το Μέγα Αρσενικό που βρυχάται την διαιώνιση
εκεί
το Αιώνιο Θηλυκό που γονιμοποιεί το Άπειρο
εκεί όλες οι πρωτοπηγές του παραδείσου
εκεί όλες οι Υγρές Φωτιές της κόλασης
εκεί όλο το διανόημα του γνωστού
και τα κατηγορήματα της σκέψης

εκεί ο μελαγχολικός στοχασμός του φιλοσόφου
η ανάσα του ποιητή
καθώς αφουγκράζεται το είναι του
εκεί
η περιπέτεια του ασκητή
στο απειροδιάστατο κελί του
εκεί
και το μοναχικό τραγούδι των αδελφών μας βάρδων
που κανείς ποτέ
δεν συγκρίθηκε μαζί τους
στην αποκοτιά
να προκαλούν το Απρόσιτο...

εκεί ο έρωτας
εκεί το λάθος
εκεί το πρώτο σου φιλί
εκεί ο ρόγχος του τέλους"

σταμάτησε για λίγο
κι ύστερα πάλι είπε...

"ναι...
να τον ακούσεις
να τον δεις!
κι ίσως
ίσως λέω
κάποια μέρα
να έχεις τα κότσια
ολόγυμνος
να βουτήξεις μέσα του
ολόκληρος!"

"κι αν αυτό... αν αυτό σημαίνει..."

"θάνατο;
όχι, δεν έχει τη φορεσιά του θανάτου
όλο αυτό το γιορτάσι...
ζωή
που όλα τα περιέχει
αλλά απαιτεί
το άλμα..."

έτσι της είπε
και έμειναν ώρα σιωπηλοί...


φεβ2012


"Raging Rush"

6 σχόλια:

Paraskevi Lamprini M. είπε...

πολύ όμορφο, και το τέλος του... ταιριαστό!!!!!!!!!!!!!!!

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Μόλις άνοιξα υπολογιστή.. πόσο μ΄αρέσει να σε διαβάσω Νημερτή!

την αγάπη μου..!

Νimertis είπε...

καλημέρα Ευαγγελία μου... έχεις τη σκέψη και την αγάπη μου!

Νimertis είπε...

καλημέρα Παρασκευή... σ'ευχαριστώ...

Κυκλοδίωκτον είπε...

Καλημέρα Νημερτή!

Με έβαλες σε σκέψεις από την πρώτη στιγμή που διάβασα γι αυτόν τον 'υπόγειο ποταμό' σου.

Έχω μια ερώτηση:
'τούτη είναι η αληθινή μύηση
να δεις κάποτε
να αξιωθείς να δεις
τον δικό σου υπόγειο ποταμό'

Η εικονοποίηση αυτής της εμπειρίας είναι απαραίτητα ίδια για όλους; Η ίδια η εμπειρία είναι ένα κομβικό σημείο στην πορεία όλων μας;
Ή είναι κάτι ατομικό και εξαρτιούνται και τα δύο από την προσωπική πορεία του καθενός και από τον τρόπο που έχει επιλέξει να αντιλαμβάνεται;

Έψαξα μέσα μου για τόσο έντονα διλημματικά κομβικά σημεία και δεν βρήκα, γι αυτό σε ρωτώ. Ο δικός μου τρόπος να προχωρώ είναι κάπως αλλιώς και μη ρωτήσεις πώς. Μόλις τώρα το ανακαλύπτω...
Ίσως να 'ναι μια εμπειρία που με περιμένει και που θα συναντησω αργότερα η υπάρχουν πολλές 'οδοί';

Ευχές πολλές!

Νimertis είπε...

Ο άξονας της δικής μου προβληματικής είναι το Βλέμμα Κυκλοδίωκτον... Το βλέμμα καθορίζει... Το βλέμμα κάποια στιγμή θα αρνείται να ορίζει...
Κι όπως η εντελέχεια της όρασης είναι το Βλέμμα, η εντελέχεια της θορυβώδους ανοησίας που αποκαλούμε βίο, είναι η σιωπή...
έχουμε ακόμη ερωτήματα... καλώς... είναι παρήγορο ότι έχουμε ερωτήματα... ας πούμε ότι τα στάδια είναι, άγνοια - ερωτήσεις - διαπορίες - αναζήτηση - ερωτήματα - σιωπή...
Όταν θα πάψουμε να έχουμε όλα αυτά τα ερωτήματα, θα γνωρίζουμε...
Η προσωπική μου εμπειρία δεν ταυτίζεται φυσικά με τη δική σου όμως ο Υπόγειος Ποταμός είναι ένα σύμβολο και μαζί το αληθινότερο Τραύμα... μακάριος όποιος δεν τον αντιλήφθηκε ενώ παφλάζει σαν βρυαρή θάλασσα από κάτω του... όλβιος όστις τον αντιλήφθηκε, βούτηξε και πέρασε στον αληθινό κόσμο... όχι της μη-ύπαρξης... τον, ας πούμε, αληθινό κόσμο...
Νομίζω πως είναι κάτι που εμπειρώνεται ο καθένας... ο ζωγράφος μέσα από τα χρώματα, τα σχήματα, το φως... ο μουσικός μέσα από τον ήχο, το ρυθμό, τις μελωδίες, την αρμονία...
Ο ποιητής μέσα από την αγωνία να γίνουν όλα τούτα λέξεις, να μην τον καταπιούν οι λέξεις, να μην θανατώσει το αιώνιο μέσα στις θνητές λέξεις...
Σ'ευχαριστώ για την ευκαιρία να εκφράσω αυτές τις σκέψεις...
να έχουμε ερωτήματα... αυτό λέω στον εαυτό μου
και όταν δεν μου απαντά... ακόμα τρομάζω...