Να μη χρειάζεται τους άλλους ανθρώπους για να επικοινωνήσει, για να πάρει, να δεχθεί ή για να δώσει;
Η Θεός ή θηρίο, λέει ο Αριστοτέλης.
Όσο δεν είμαστε κανένα από τα δύο ακόμη, οι άλλοι άνθρωποι είναι το δίκοπο μέσον της πορείας μας. Κι η μοναχικότητα έχει πολλά κίνητρα και μορφές.
Οι περισσότεροι οδηγοί μιλάνε για το πώς να αγαπάμε. Ελάχιστοι για το πώς να αγαπιόμαστε. Καμιά φορά πρέπει να σταματούμε να ενεργούμε και μέσα από παύση να μάθουμε να δεχόμαστε.
Τα απλά μαθηματικά της πρόσθεσης και της αφαίρεσης στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους, μετατρέπονται αλχημικά σε πολυπολλαπλασιαστικά αποτελέσματα.
Ποιος μπορεί να το προβλέψει, να το παραβλέψει, να το αγνοήσει ή να το απορρίψει ανόητα αυτο όσο ακόμα είναι άνθρωπος;
Μπορεί να ισχυριστεί κανείς Κυκλοδίωκτόν μου ότι έχει λύσει τα... απλά μαθηματικά εντός του; Είσαι ένας; Είσαι πολλοί... Είσαι απλή; Είσαι πολύπλοκη... Τα μαθηματικά εδώ τα βρίσκουν σκούρα το λοιπόν... Πολύ πιο χαοτικό το ολο... πρότζεκτ... Και γιατί με όρους μαθηματικών ο βίος; Γιατί είναι ανολοκλήρωτος ο εις; Ποιος το είπε αυτό; Ποιος μου πούλησε κάποτε το προϊόν ότι χρειάζομαι τον οιονδήποτε τάχα για να... είμαι ολόκληρος; Ποιον χρειάζεται ένας ήλιος για να λάμπει; Ο Ρουσσώ ήταν άνθρωπος ήλιος... δεν είχε ανάγκη από δάνειο φως... άλλωστε όταν τα γράφει αυτά είναι στο τελευταίο πια τμήμα του βίου, εκείνο που γίνονται οι πικροί απολογισμοί... και λέγονται οι αλήθειες αφτιασίδωτες... κι είχε περάσει δύσκολα... πολύ δύσκολα... όσο για τον Αριστοτέλη... ας μην προχωρήσω... με άλλη ευκαιρία... Δεν λέω πως οι σκέψεις σου δεν έχουν ουσία και νόημα... μην με παρεξηγήσεις... Όμως δεν είναι υποχρεωτικό να ισχύει για όλους ό,τι εξευγενίζει ή "εξελίσσει" εμάς... Όμως, τους πολύ ιδιαίτερους, σπάνιους ανθρώπους, δεν τους συναντάμε με γυναίκες, παιδιά, κουμπάρους και πενθερικά... Ή μήπως όχι; Κι αυτή η ερεβώδης μοναξιά τους είναι έρημος εξορίας και μαζί κάστρο και καταφύγιο... ευλογία και κατάρα...
Για να συμπληρώσω, κι αυτοί οι πολύ ιδιαίτεροι και χαρισματικοί άνθρωποι, οδηγοί για όλη την ανθρωπότητα, κι όταν δημιουργούν οικογένειες (ο Ρουσσώ είχε) συνήθως δεν είναι καλοί γονείς... δεν κάνουμε όλοι για όλα...
Την ίδια ακριβώς που έχει και ο μοναχικός φάρος φίλη μου. Δεν σχετίζεται με κανέναν, στέκει περήφανος στην αυτοκρατορική μοναξιά του, αδιαφορεί πλήρως για όλους και όλα, δίχως αυτόν όμως θα τσακιζόμασταν όλοι στα βράχια της άγνοιας και της ανοησίας... Δεν λάμπει μόνο για τον εαυτό του... όμως όταν γίνεται 'ένα με τον κόσμο', απλώς, παύει να λάμπει...
6 σχόλια:
Να μη χρειάζεται τους άλλους ανθρώπους για να επικοινωνήσει, για να πάρει, να δεχθεί ή για να δώσει;
Η Θεός ή θηρίο, λέει ο Αριστοτέλης.
Όσο δεν είμαστε κανένα από τα δύο ακόμη, οι άλλοι άνθρωποι είναι το δίκοπο μέσον της πορείας μας.
Κι η μοναχικότητα έχει πολλά κίνητρα και μορφές.
Οι περισσότεροι οδηγοί μιλάνε για το πώς να αγαπάμε.
Ελάχιστοι για το πώς να αγαπιόμαστε.
Καμιά φορά πρέπει να σταματούμε να ενεργούμε και μέσα από παύση να μάθουμε να δεχόμαστε.
Τα απλά μαθηματικά της πρόσθεσης και της αφαίρεσης στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους, μετατρέπονται αλχημικά σε πολυπολλαπλασιαστικά αποτελέσματα.
Ποιος μπορεί να το προβλέψει, να το παραβλέψει, να το αγνοήσει ή να το απορρίψει ανόητα αυτο όσο ακόμα είναι άνθρωπος;
Μπορεί να ισχυριστεί κανείς Κυκλοδίωκτόν μου ότι έχει λύσει τα... απλά μαθηματικά εντός του;
Είσαι ένας;
Είσαι πολλοί...
Είσαι απλή;
Είσαι πολύπλοκη...
Τα μαθηματικά εδώ τα βρίσκουν σκούρα το λοιπόν...
Πολύ πιο χαοτικό το ολο... πρότζεκτ...
Και γιατί με όρους μαθηματικών ο βίος;
Γιατί είναι ανολοκλήρωτος ο εις;
Ποιος το είπε αυτό;
Ποιος μου πούλησε κάποτε το προϊόν ότι χρειάζομαι τον οιονδήποτε τάχα για να... είμαι ολόκληρος;
Ποιον χρειάζεται ένας ήλιος για να λάμπει;
Ο Ρουσσώ ήταν άνθρωπος ήλιος... δεν είχε ανάγκη από δάνειο φως... άλλωστε όταν τα γράφει αυτά είναι στο τελευταίο πια τμήμα του βίου, εκείνο που γίνονται οι πικροί απολογισμοί... και λέγονται οι αλήθειες αφτιασίδωτες... κι είχε περάσει δύσκολα... πολύ δύσκολα...
όσο για τον Αριστοτέλη... ας μην προχωρήσω... με άλλη ευκαιρία...
Δεν λέω πως οι σκέψεις σου δεν έχουν ουσία και νόημα... μην με παρεξηγήσεις...
Όμως δεν είναι υποχρεωτικό να ισχύει για όλους ό,τι εξευγενίζει ή "εξελίσσει" εμάς... Όμως, τους πολύ ιδιαίτερους, σπάνιους ανθρώπους, δεν τους συναντάμε με γυναίκες, παιδιά, κουμπάρους και πενθερικά...
Ή μήπως όχι;
Κι αυτή η ερεβώδης μοναξιά τους είναι έρημος εξορίας και μαζί κάστρο και καταφύγιο... ευλογία και κατάρα...
Για να συμπληρώσω, κι αυτοί οι πολύ ιδιαίτεροι και χαρισματικοί άνθρωποι, οδηγοί για όλη την ανθρωπότητα, κι όταν δημιουργούν οικογένειες (ο Ρουσσώ είχε) συνήθως δεν είναι καλοί γονείς... δεν κάνουμε όλοι για όλα...
Δε θα μακρυγορήσω για απάντηση Νημερτή μου, μόνο δύο προτάσεις:
Όχι γιατί χρειάζεται τους άλλους ανθρώπους, αλλά γιατί τον χρειάζονται.
Τι αξία έχει ένας ήλιος που λάμπει μόνο για τον εαυτό του;
Την ίδια ακριβώς που έχει και ο μοναχικός φάρος φίλη μου. Δεν σχετίζεται με κανέναν, στέκει περήφανος στην αυτοκρατορική μοναξιά του, αδιαφορεί πλήρως για όλους και όλα, δίχως αυτόν όμως θα τσακιζόμασταν όλοι στα βράχια της άγνοιας και της ανοησίας...
Δεν λάμπει μόνο για τον εαυτό του... όμως όταν γίνεται 'ένα με τον κόσμο', απλώς, παύει να λάμπει...
'δίχως αυτόν όμως θα τσακιζόμασταν όλοι στα βράχια της άγνοιας και της ανοησίας'
Όχι 'όλοι' Νημερτή μου, μόνο όσοι τυχόν βρεθούν σε εκείνο το σημείο κι ανάλογα πόσο πολυσύχναστο σημείο είναι...
Είναι, πάντα, πολύ χρήσιμοι κι οι φάροι κι ας μην ανθίζουν ούτε ένα λουλούδι με το φως τους.
(Συμπάθα με!)
Δημοσίευση σχολίου