Αυτές τις ρίζες
που τις χυμώνει η οίηση
ενός μολυσμένου χώματος
που τις ξεπλένει ένας ποταμός
άρρωστης φωτιάς
δεν τις χρειάζομαι άλλο
τα χέρια μου έχουν πληγές
και δεν τολμώ
ν’ αγγίξω το σώμα μου
η σκέψη μου έχει ζοφερές νεοπλασίες
και αρνείται να τις απορρίψει
δηλητηριάστηκα…
αν σε κοίταξα τόσο βαθιά
και πρόσβαλα το πυρήνα σου
δεν ήταν γιατί ζήλεψα τα φτερά σου
αλλά γιατί δρόσισες για λίγο τα δικά μου
και ξεχάστηκα…
Δεκ 2009
4 σχόλια:
Εύχομαι πάντα στο δρόμο σου να συναντάς όμορφα φτερά που θα δροσίζουν έστω και για λίγο τα δικά σου.
Ρένα σε καλησπερίζω... το ότι διάλεξες τούτο το 'ζόρικο' για μένα ποίημα να σχολιάσεις είναι σημαντικό...
Έχω τη βεβαιότητα, Νημερτή,
πως δεν έχεις άλλο τρόπο να κοιτάς.
Άλλωστε, μόνο αυτός σπου ταιριάζει.
Κι εκεί βαθιά
άλλοτε ξεκουράζονται
και άλλοτε αναγεννιούνται
όλα τα σύμπαντα.
Βαθιά, λοιπόν.
Γκούφη μου... ίσως δεν έχω πράγματι άλλο τρόπο να κοιτάω... καμιά φορά όμως, τούτη η ματιά μπορεί να δημιουργεί ιδιαίτερες καταστάσεις... μα, αλλιώς, αναρωτιέμαι, πως μπορεί να γίνει;
Δημοσίευση σχολίου