Γράφω για κείνους που δεν ξέρουν να διαβάσουν
για τους εργάτες που γυρίζουνε το βράδυ με τα μάτια κόκκινα απ' τον άμμο
για σάς χωριάτες, που ήπιαμε μαζί στα χάνια τις χειμωνιάτικες νύχτες του αγώνα
ενώ μακριά ακουγότανε το ντουφεκίδι των συντρόφων μας.
Γράφω να με διαβάζουν αυτοί που μαζεύουν τα χαρτιά απ' τους δρόμους
και σκορπίζουνε τους σπόρους όλων των αυριανών μας τραγουδιών
γράφω για τους καρβουνιάρηδες, για τους γυρολόγους και τις πλύστρες.
Γράφω για σάς
αδέρφια μου στο θάνατο
συντρόφοι μου στην ελπίδα
που σας αγάπησα βαθειά κι απέραντα
όπως ενώνεται κανείς με μια γυναίκα.
Κι όταν πεθάνω και δε θάμαι ούτε λίγη σκόνη πια μέσα στους δρόμους σας
τα βιβλία μου, στέρεα κι απλά
θα βρίσκουν πάντοτε μια θέση πάνω στα ξύλινα τραπέζια
ανάμεσα στο ψωμί
και τα εργαλεία του λαού.
Τάσος Λειβαδίτης, Ποιητική
Από τη συλλογή Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο (1956)
[αφιερωμένο στην Ε... που ένα μαγικό βράδυ μου απήγγειλε στίχους του Τάσου Λειβαδίτη
και μου χάρισε στιγμές αθανασίας]
6 σχόλια:
ΧΡΟΝΙΑ ΟΜΟΡΦΑ, φίλε!
Μ' αγάπη στην καρδιά πολύ!...
Καλημέρα!
Καλημέρα φίλη μου! Σου εύχομαι και γω να είσαι πολύ καλά, εμπνευσμένη πάντα και δημιουργική. Ο ποιητικός σου λόγος ξεχωριστός, ζωντανός και δυνατός! Χρόνια σου πολλά!!!
Να' σαι πάντα καλά να βάζεις ποιήματα σαν αυτό για να διαβάζει ο λαός μας. Χρόνια σου πολλά και πάντα χρήσιμος και δημιουργικός.
Ρένα καλημέρα. Ναι, το πιστεύω κι εγώ, η ποίηση δεν είναι η Τέχνη των σαλονιών και της μπουρζουαζίας, δεν είναι οι ασκήσεις ύφος των λογίων και οι 'ποιητικοί διαγωνισμοί' κάποιων επηρμένων λογοτεχνών που έχουν κάτσει πάνω σε βραβεύσεις και κολακείες... είναι ο καθημέριος αγώνας όλων μας, είναι το άδολο βλέμμα ενός παιδιού, το ζεστό φιλί της αγαπημένης, το χαμόγελο ενός πρωινού αλλά και το αίμα των ηρώων, η απαντοχή των μοναχικών, η δίψα για ένα κομμάτι ήλιο των καταφονημένων... σ'ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να τα γράψω όλα αυτά και να υπενθυμίζω στον εαυτό μου τις συντεταγμένες του...
Ενώ εμείς που μάθαμε
ν' αποστρεφόμαστε τη σκόνη
μα ν' αυτολατρευόμαστε
γιατί άλλο γράφουμε
παρά για αναγνώριση
και επιβεβαίωση
της ματαιοδοξίας μας;
Θα με σιχαίνομαι
ώσπου να σκονιστώ
και να ομορφύνω.
Γκούφη μου ίσως να είναι κι έτσι. Ισως και να μην έχουμε το ανάστημα του ποιητή που αξιώθηκε, καθώς λέει και ο Σεφέρης, να γίνει ιχνηλάτης εκείνων που έρχονται και να τα δώσουμε στους συγκαιρινούς του ή να έχουμε την δύναμη της υπέρβασης που είχε ο Λειβαδίτης και τόσοι άλλοι... αλλά όχι και να σε σιχαίνεσαι... εδώ θα διαφωνήσω... ακόμη και με το περιεχόμενο που δίνεις...
Δημοσίευση σχολίου