Ξένε
με το μαύρο κοστούμι σου
που χτυπάς την πόρτα μου
και μου δείχνεις τ' άσπρα αυτά πιάτα
πού έχεις κρύψει το πιστόλι σου;
πού έχεις κρύψει το μαχαίρι σου;
έχεις εν' άστρο κόκκινο μεσ' το κεφάλι σου
και ψευδίζεις
θέλεις τα χρήματα
τα χρήματα που σμίξαν με το αίμα και χαθήκαν
τα χρήματα που σμίξαν με τον ύπνο και χαθήκαν
ικετεύεις
φύγε
φύγε ξένε
μεσ' την καρδιά μου έχω ένα ήμερο πουλι
αν τ' αφήσω να βγει
τα δόντια του θα σε κατασπαράξουν
(Μίλτος Σαχτούρης)
2 σχόλια:
καλημερα καλε μου φιλε!
φοβουμενος πως θα φανει αιχμηρο και γκρινιαρικο απεφυγα να πω κατι
για την αναρτηση σου
απλα αναρωτιεμαι τι σοι εποχη ειναι αυτη που ζουμε
και δεν μπορει να παραξει λογο
ευθυ, αμεσο, κοφτερο
σαν την ποιηση του σαχτουρη
ισιο λογο
ελπιζω να ξαναθυμηθουμε να γραφουμε και να μιλαμε ετσι
γι αυτό και το ανέβασα το συγκεκριμένο φίλε ΛΕΤ... για τον καθαρό, ίσιο λόγο του... χαίρομαι που το διέκρινες...
Δημοσίευση σχολίου