ΘΛΙΨΗ
γαλήνια τόσο
Σίγησε το γλυκό τραγούδι της για χάρη μου
Δεν παίζει ερωτεμένος πια ο σκοτεινός βυθός της
δεν λιγώνουνται γλυκαμένα τ’ άσπρα κοχύλια της
Τώρα σέρνεται πίσω μου πικρή η θάλασσα
ακολουθώντας την θλίψη της καρδιάς μου
Θλίψη βαθειά και ανείπωτη
Θλίψη πιο κοφτερή κι απ’ το σπαθί
Θλίψη που μου ΄σκισε τα χείλη
Θλίψη που μου ΄δωσε γι’ αναπαμό
κλάμα γοερό
κλάμα σπαρακτικό
Θλίψη που μ’ έριξε στα γόνατα
ξαπλώνοντάς με άδειο κέλυφος
στης υγρής αμμούδας το πικρό στρωσίδι
Τ’ άσπρα κοχύλια της θάλασσας
δεν τραγουδάνε τώρα τη xαρά της
Η τρυφερή καρδιά τους
ξανασαίνει τον δικό μου μαύρο θρήνο
Σοφία Ηλέκτρα
Η ‘Θλίψη’ δεν
είναι ακριβώς ένα ‘ποίημα’. Μοιάζει αλλά δεν είναι. Έχει τα στοιχεία και τις λέξεις
και τις στροφές και το ρυθμό και όσα μαθαίνουμε να διαβάζουμε σε ό,τι λέμε εδώ
και αιώνες ‘ποίηση’. Μια φόρμα, μια δόμηση, αρχή, μέση και τέλος… Αλλά όλα αυτά
είναι οπωσδήποτε γνωρίσματα, κελύφη και σκεπάσματα… είναι όπως η ένδυση σε ένα
γυμνό σώμα. Γιατί η Θλίψη στην ουσία, είναι το ίδιο το γυμνό σώμα του είναι.
Ένα αρχαίο τραγούδι που ‘ακούστηκε’ από τα χείλη μιας σύγχρονης, μιας ‘τωρινής’
γυναίκας. Γι αυτό ίσως με συγκίνησε. Αλλά δεν ξέρω γιατί τόσο με συγκίνησε και
όσο το διαβάζω τόσο με αγγίζει βαθύτερα. Ίσως γιατί ένιωσα αυτό που κάποιες
ελάχιστες φορές νιώθω όταν ανταμώνομαι μ'ένα αυθεντικό, πρωτογενές δημιούργημα:
ακινητοποιήθηκα, αφοπλίστηκα, σιώπησα. Αυτό κάνει η τέχνη και η ποίηση. Η
μουσική και ο κινηματογράφος, όλα στην υψηλή τους διάσταση. Για λίγο, έστω, σου
παίρνουν τις θωρακίσεις και σε αφήνουν ανυπεράσπιστο, γυμνό, σε επαφή με το
δικό σου είναι. Τρομαχτικό και υπέροχο μαζί. Αλλά αυτό είναι.
Θα μπορούσα
να γράψω κι άλλα, να γράφω ώρες για αυτό το όμορφο τραγούδι. Δεν έχει σημασία.
Ποτέ δεν είχε στην ουσία. Η ποίηση είναι ένας κώδικας, δεν ερμηνεύεται, είναι
απρόσιτη στη φλυαρία του νου, είναι πάντα στο θρόνο της όπως και στα έγκατα του
Αχανούς. Και στα δυο κατοικεί και στα δυο βασιλεύει. Είναι η Ίσιδα και η Εκάτη,
η Περσεφόνη και η Δήμητρα, είναι φως και σκοτάδι, μαζί. Και μαζί είναι ένα
μυστικό, αθέατο νησί. Δεν θα σε πάει κανείς εκεί. Περνώντας τυχαία όμως ίσως
ακούσεις το τραγούδι της Θελξιόπης και ανήμπορος να αντισταθείς, οδηγηθείς στον
μαυλιστικό και υπέροχο αφανισμό σου.
Και τότε
ανακαλύπτεις την Ποίηση. Και τότε κι αυτή σου αποκαλύπτεται…
