Η νυχτα των θαλαμων
Μυρωδιά αντισηπτικού
βογκητά μισοπνιγμένα
και βήματα σε φώτα αναιμικά
πλατιές κηλίδες παρακμής στους τοίχους
φυλακισμένες σε ορούς ανάσες
και χλομές σκιές
που τρεμοσβήνουν στα πλακάκια
Η νύχτα αυτή είναι αιώνια
και αξημέρωτη
όπως το άλγος του κενού
γιατί δεν πρέπει να σκέφτεσαι απόψε
να απουσιάζεις
και όρθιο να’ναι
μονάχα το σώμα
Κι αν έχει κουράγιο το βλέμμα
κανείς δεν κοιτάζει το θάνατο
το αίμα του μονάχα γεύονται όλοι
ώσπου να κυλήσει ο χρόνος
βασανιστικά
σταγόνα σταγόνα
Τούτη η νύχτα είναι όλες οι νύχτες
οι ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα,
παραμορφώνονται, λυγίζουν,
αλλοιώνονται
σαν τα άσπρα σεντόνια στα κρεβάτια
που δεν είναι άσπρα πια
οι λέξεις, τα λόγια, οι προσευχές
ξεθωριάζουν όσο αργεί
η επόμενη νοσηλεία του ήλιου
Σιγά σιγά
ακούς το θάνατο
ακούς τη νύχτα
αλλά η ζωή
πόσο παράξενο
δίπλα σου ορθώνεται πελώρια
συναρπαστική
πανέμορφη
και σε αγκαλιάζει
αν φύγεις από δω
μη φύγεις σαν δραπέτης
από τα κάτεργα του βίου
μα σαν απόδρομος
ερασιτέχνης κι εραστής
βιωμένος
απ’όλα μεθυσμένος
και σε όλα που μαχήθηκες
νηφάλιος νικητής…
31-03-2006
cattedra di orrore
