Απλώνεται ο κόσμος εμπρός μου
όσο ένα αποτύπωμα απ’το πόδι μου
όσο ένας καρδιακός παλμός
όσο μια ανάσα νοός
κι ένα βλέμμα ξοδεμένο
όχι στο χτες
μα στο α λ λ ι ώ ς
στεφανιαίος
λυγμός
ερωτικός
μονάχα ερωτικός
πνέων τα λοίσθια
μα παραδόξως σταθερός
ίλιγγος
τόσο απέχει απ’το παράδεισο
ένας γκρεμός…
έβδομος 2010
3 σχόλια:
Μιά ανάσα απο το χάος, ένα βήμα, ένας παλμός, μιά οριακή σκέψη, ένα αλαφροπέταγμα της ψυχής, ένα χιλιοστό απο τις θύρες της κόλασης ή του παραδείσου...μήπως να ξεκινάγαμε να το μαθαίνουμε στους αποκοιμισμένους ιερείς μας;..ξέρω τι σου λέω, μεγάλωσα σε ιερατική οικογένεια, όχι και τόσο αποκοιμισμένη, αλλά είδα πως βαλτώνει η αίσθηση της οριακότητας και της επικινδυνότητας του αγώνα για θεό..
πόσο απέχει
η ανάσα μου
από μια ελπίδα του χιλιοστού
στη σιωπή της αλήθειας....
σαν
"στεφανιαίος
λιγμός"
μου ακούγεται..
"μονάχα ερωτικός"
έθεσες τον δάκτυλον, φίλε μου... διότι ανέχομαι τον 'βαριεστημένο' υπάλληλο ίσως, ακόμα και τον 'παραστρατημένο' πολιτικό μπορώ να τον αντιμετωπίσω... όταν όμως μιλάμε για αποκοιμισμένους ιερείς, έχουμε μιας άλλης τάξης ζήτημα... είναι τόσο μεγάλο το θέμα όσο και ανεδαφική μια απόπειρα ανάλυσής του από δω... γιατί, αν το κάθε τι είναι ζωντανό είναι επειδή καταφάσκει τον έρωτα... εάν η γεννήτρια και η μήτρα της ιερότητας έχει μαραζώσει ή έχει πεθάνει, το φως που εκπέμπει είναι νοσηρό... σ'ευχαριστώ πολύ!
Δέσποινα, καλημέρα...
στο αλλιώς που ποθεί να ανθίσει η ψυχή... εκεί ένιωσα τούτη την ανάσα σου... και στη γραφή σου αυτό το 'στεφανιαίο λυγμό' ανιχνεύω... να σαι καλά...
Δημοσίευση σχολίου