Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012


της μύησης ο λίκνος



Υπάρχει ένας ψίθυρος αρχαίας σημύδας
Στα ψηλά βουνά της Θεσσαλίας
-Εκεί που δέντρο δεν κρατιέται
Και το ύψος δεν ξεγελά τις λυγαριές-
Που τον γροικούν μονάχα
Οι στοιχειωμένοι αρπιστές
Οι ποιητές με τη λύρα την Ορφική στο χέρι
Και τα παιδιά με τα απόκοσμα όνειρα
Κλεισμένα μες στης αθωότητας το κάστρο
"Λίκνισμα υπερβόρειο στου χιονιού το άντρο"

Ελαφροπάτησε στο λάλον ύδωρ των πηγών
Και πιστά ακροάσου
Το δέος και τη φρενίτιδα
Των περιπλανώμενων Δρυάδων
Να εισβάλει στις φλέβες σου
Σαν υποδόρια έκλαμψη αλήθειας
Σαν βολή φωτοβολίδας
Στα παράκτια εδάφη της Σφακτηρίας
Που αναθυμάσαι τις νύχτες του Νοέμβρη
"Κυματοθραύστης υπερώιος στη ζώνη των δακρύων"

Αν αποτρέψεις το βλέμμα σου
Από τις καλόβολες κοιλάδες που σε δροσίζουν
Και βρεθείς εκεί
Στα φιδωτά μονοπάτια των αετών
Θα ακούσεις καθαρά
Λάμιες και μούσες κιθαρωδούς
Να αποστέλλουν μαντέματα
Στα καλάρρυτα φαράγγια
Ψιθύρους λατρευτούς του αίματος
"Θυρεός προγονικός στης αμπέλου τα φύλλα"

Σε κείνη την επικράτεια
Θέλω να βρεθώ
Πόδι να στήσω στο ακραιφνές κενό
Το θείο νέκταρ να ασπαστώ
Των Ολυμπίων
Της μύησης το βέλος να προσκυνήσω
Σαν όλβιος Θεός της αστραπής
Τη μέγιστη κορφή
Του θανάτου και του έρωτα
Να ανέλθω προσηνής
Θυσία να προσφέρω στο υδρομαντείο
"Βωμός χερουβικός στη κορυφογραμμή των άστρων"

Υπάρχει ένας ψίθυρος αρχαίας σημύδας
Στα ψηλά βουνά της Θεσσαλίας
-Εκεί που δέντρο δεν κρατιέται
Και το ύψος δεν ξεγελά τις λυγαριές-
Που τον γροικούν μονάχα
Οι στοιχειωμένοι αρπιστές
Οι ποιητές με τη λύρα την Ορφική στο χέρι
Και τα παιδιά με τα απόκοσμα όνειρα
Κλεισμένα μες στης αθωότητας το κάστρο
"Λίκνισμα υπερβόρειο στου χιονιού το άντρο"

ποιώ - ελένη

ευχαριστώ πολύ την Ελένη για την άδεια να φιλοξενήσω αυτό το υπέροχο ποίημά της... 

8 σχόλια:

MARIA ANDREADELLI είπε...

Πραγματικό κόσμημα αυτός ο ψίθυρος...

Καλησπέρα σας!

Νimertis είπε...

με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνο Μαρία... καλησπέρα...

~reflection~ είπε...

Εκπληκτικό συναπάντημα,
όταν ο σπόρος απλώνεται, σκορπίΖεται με τον Άνεμο των Αναγνώσεων
και φυτρώνει σε Εφάδη "Αβατου",
όπως το Ιερό σου Νημερτή......

Αφήνω Φιλί στο Χέρι που δημιούργησε τον κόκκο της γονιμοποιημενης Ιδέας {της Ελένης}
και στον Καλλιεργητή, που με τόση φροντίδα προστάτευσε την Καλλιέργεια!....







ποιώ - ελένη είπε...

Προσκυνώ αυτόν τον χώρο
που με φιλοξένησε
Φίλε Νημερτή περισσεύουν
τα λόγια... απλά το γόνυ κλίνω
φιλιά

Νimertis είπε...

είναι Κάκια μου που σε τούτο τον απόλυτα 'προσωπικό' χώρο, το ρίγος των αδελφών γονιμοποιεί το φθαρτό και το κάνει αιώνιο... όπως οι λέξεις της Ελένης σε τούτο το ποίημα...δική μου η τιμή να είμαι 'ο καλλιεργητής'... να'σαι καλά...

Νimertis είπε...

αγαπημένη μου φίλη Ελένη, εγώ σ'ευχαριστώ για την εμπειρία... όταν το διάβασα το αισθάνθηκα ως ένα άγγιγμα εκείνου που λέω εγώ 'αχανές'... και είναι η χαρά μου μεγάλη...
να'σαι πολύ καλά ...

Ανώνυμος είπε...

Πραγματικά υπέροχο! Φούσκωσα από υπερηφάνεια για την καταγωγή μου...!

Σε φιλώ!

Νimertis είπε...

χαίρομαι για τούτα τα συναισθήματα φίλη Eva... η αληθινή ποίηση, όπως αυτή που γράφει η φίλη Ελένη γράφει, δημιουργεί ανάλογα συναισθήματα... να'σαι καλά!