Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012





"Μόλις θελήσετε να γίνετε φυσικοί, καταντάτε χυδαίοι. Για εσάς, η Φύση είναι ένας εχθρός. Εμάς, τους τερπνούς θεούς της Ελλάδας, μας μετατρέψατε σε δαίμονες κι εμένα, σε ένα πλάσμα διαβολικό. Μπορείτε να με αναθεματίσετε και να με καταραστείτε ή να θυσιαστείτε εσείς οι ίδιοι μπροστά στο βωμό μου σαν φρενιασμένες μαινάδες. Και αν ένας από σας ξεθαρρέψει και φθάσει στο σημείο να φιλήσει το κόκκινό μου στόμα θα χρειαστεί να περπατήσει ξυπόλητος με ρούχα μετανοιωμένου αμαρτωλού μέχρι τη Ρώμη και κει μάταια να περιμένει να ξαναβγάλει φύλλα το δέντρο της ζωής, ενώ στα πόδια μου ατέλειωτα θα ανθίζουν τα τριαντάφυλλα, οι βιολέτες και οι μυρτιές. Αλλά το άρωμά τους δεν είναι για εσάς. Παραμείνετε στις βορινές ομίχλες σας και μέσα στα λιβάνια του χριστιανισμού. Αφήστε τον παγανιστικό μας κόσμο να αναπαύεται κάτω από τη λάβα και τα ερείπια. Μη μας ξεθάβετε. Δε χτίστηκε για σας η Πομπηία, οι βίλες, τα λουτρά και οι ναοί μας. Δεν έχετε ανάγκη από θεούς. Πεθαίνουμε από το κρύο κοντά σας..."

Leopold von Sacher Masoch, Η Αφροδίτη Με Τις Γούνες

4 σχόλια:

G. είπε...

Εκπληκτικό!!!

Νimertis είπε...

σ'ευχαριστώ -εκ μέρους του Λεοπόλδου - Γκουίν...

Eriugena είπε...

Θα ήθελα φίλε μου να με ενημερώσεις για το στοχαστή αυτό, γιατί αν καταλαβαίνω καλά σε αυτόν το απόσπασμα, τσακίζει την βορειο-κεντρωευρωπαικη και γερμανική μούχλα αλλά και τις παθολογικές της "φυσιολατρικές" και ψευδοπαγανιστικές μετα-χριστιανικές της εξάρσεις. Γροθιά κανονική...αγνοώ αλήθεια ακόμα και την ύπαρξη του στοχαστη αυτού και να σου πω μου φαίνεται η αντι-βαρβαρική του σκέψη πολύ πιό εύστοχη απο αυτή του Νίτσε, που αν θές έχει τα "συμπτώματα" που εδώ περιγράφονται,,..

Νimertis είπε...

Εξομολογούμαι πως στο Μ. και το θρυλικό του έργο Venus in Furs [και την επίσης θρυλική του φράση
It is a sweet, soft, enigmatic power that drives us on... It is not our judgment that leads us... κλπ...] ανίχνευσα αν θέλεις έναν αδελφό στην ατραπό κι ας μην το είχα συνειδητοποιήσει βέβαια στην ολότητά του... Δεν είναι μονάχα η εποχή αισθάνομαι -ο ιδεαλισμός του φτάνει μερικές φορές στο άλλο άκρο - αλλά είναι μια ιδιαίτερη ματιά πάνω στον έρωτα, στον άνθρωπο και στη σχέση...
Θα πούμε πολλά με την πρώτη ευκαιρία αν και τώρα που το σημειώνεις, ο Νίτσε μάλλον 'δανείστηκε' πολλά από τον Μ.