Περιοχή Μ

Μια μέρα ήμουνα νέος κι έφυγα μονάχος

στην τύχη περπατώντας έχασα το δρόμο μου

πλούσιος ένιωσα καθώς αντάμωσα ένα φίλο

γιατί ο άνθρωπος παρηγοριά στον άνθρωπο είναι.

Μια μέρα έτσι γι’αστείο, στα χωράφια απίθωσα

τα ρούχα μου σ’ένα κουρελιασμένο σκιάχτρο

ντυμένο, λες δούκας ήταν αληθινός

ενώ ο γυμνός άνθρωπος είν’ένα τίποτα.

Το φλούδι και το ξύλο του για τίποτα δεν κάνουν

δίχως αγάπη ο άνθρωπος σαν τούτο το δέντρο είναι.

Γιατί τάχα να φυτοζωεί ακόμη;

Δαδί από το δαδί ανάβει και φλογίζει

Φωτιά από τη φωτιά γεννιέται

Ο άνθρωπος ζεσταίνεται από τον άνθρωπο

με λόγο από το στόμα του.

Τον άλαλο κανείς δεν τον σιμώνει

(Ισλανδικό ποίημα

Στροφές από τον Όντιν

γύρω στα 800-1100)