Σάββατο 16 Ιουνίου 2012




Έκθεσις

Θέμα: Η αξία της αποταμιεύσεως

Από αρχαιοτάτων χρόνων ο άνθρωπος αντελήφθη με ενάργειαν θαυμαστήν την αξίαν της αποταμιεύσεως. Και την εποχήν εκείνην ακόμη, την σκοτεινήν και πρωτόγονον των σπηλαίων, ο άνθρωπος –μακρυμάλλης, αξύριστος και ακομβίωτος συνήθως! – ημπορεί να μην διέθετε φλουριά Κωνσταντινάτα ή λίρας Αγγλίας (παλαιάς κοπής μάλιστα) ίνα αποταμιεύση και να ευφρανθή η καρδία του, ανεύρισκε άλλα όμως και αποταμίευε. Κόκκαλα και χαϊμαλιά, λίθους –αργότερον και κέραμους ατάκτως εριμμένους-, οδόντας φονευθέντων θηρίων και θήλεα ακόμα που γυρνούσαν ανέστια και αδέσποτα εις διαφόρους περιοχάς προκαλώντας και σκανδαλίζοντας! Με τα τελευταία αυτά μάλιστα, ο άνθρωπος ανέπτυξε και μιαν ειδικήν σχέσιν, πάντα εν τη ευρεία φιλοσοφική και ευγενή θα αποτολμούσα να πω, εννοία της αποταμιεύσεως. Εκ του στατιστικού γεγονότος ότι τα θήλεα ήτο –πάντοτε –υπεράριθμα, ο άνθρωπος εσκέφθη –είχε ήδη ανακεκαλυφθεί η σκέψις εις τους άρρενας βεβαίως μόνον – ότι αποταμιεύοντας δια τας δυσκόλους εποχάς, εποχάς κρίσεως, ΔουΝουΤου και άλλων συγκυριών και θεομηνιών, όσες περισσότερες εκπροσώπους του άλλου φύλου ημπορούσε, τόσο θα ήταν κερδισμένος εις τας συναλλαγάς του με έτερους ανθρώπους της περιοχής αλλά και εκτός αυτής. Παραδείγματος χάριν, με δυο γυναίκας ηγόραζε μιαν αίγαν, με τρεις γυναίκας ηγόραζε έν ίππον!
Αργότερον, ο πεπολιτισμένος λεγόμενος, άνθρωπος, σταμάτησε να εμπορεύεται χυδαία και αγοραία τις γυναίκες του και ήρχισε να τις νυμφεύεται. Έτσι, εξησφαλίσθησαν και αύται και ένιωσαν τρόπον τινα ίσες με τον αυθέντη των. Βεβαίως, εάν ο παλαίων πάντοτε δια τη ζωήν και την επιβίωσίν του πρόγονός μας, ευρισκόταν εις δυσχερή θέσιν, του είχε κλαπεί κάποιο υποζύγιο ή του "εγυάλιζε" μια ωραία και εκπάγλου καλλονής φοράδα, αδιστάκτως επώλει μια εκ των...αποταμιευθεισών γυναικών του, ακόμη και θυγατέρας του εάν έκρινε, ίνα αποκαταστήσει την ζημίαν ή να αποκτήση αυτό που λαχταρούσε η καρδιά του!Εις τους νεώτερους χρόνους, το άθλιον τούτο εμπόριον γυναικών έλαβε τέλος! Και η αρετή της αποταμιεύσεως ηύρε εφαρμογήν εις χρυσίον και άργυρον. Ο λίαν πεπολιτισμένος και εξηυγενισμένος άνθρωπος, ενώ παρέμενε συλλέγων πολλά και όμορφα θήλεα –εκ του υπεραρίθμου αυτών, θυμίζω – έπαψε να αποταμιεύη αυτάς και προτιμούσε χρυσά νομίσματα, τιμαλφή και άλλα συναφή. 
Ο σημερινός άνθρωπος και δη ο έλλην άνθρωπος, δεν έχει να αποταμιεύση τι… όμως οφείλει να γνωρίζει την αξίαν της αποταμιεύσεως… σοφίας, διδαγμάτων και γνώσεως εκ των προγόνων.
Και όταν καλείται να αποφασίσει δια το μέλλον των τέκνων του, των συνανθρώπων του και του εαυτού του, ας ενθυμείται ότι ημπορεί κι εκείνος να βρεθεί κάποια ημέρα σε μοδέρνον σκλαβοπάζαρον… να τον ψάχνουν με χυδαιότητα και αγριότητα στα δόντια και στα αχαμνά του, να εξετάζουν την συνολική του εικόνα και όψη! Και να ανταλλάσσεται αντί ίππου, γαϊδάρων και προβάτων!
Και αν τολμήσει να ανορθώσει ανάστημα θα του κλείσουν βιαίως το στόμα και θα του δείξουν με το δάχτυλο προς βορράν… «τα παράπονά σου εκεί!» και θα πέφτει και η σχετική φάπα!

2 σχόλια:

Ange Alexiou είπε...

Μια εξαιρετική έκθεση για την αποταμίευση που κι οι πιο ακομπλάριστοι δάσκαλοι δεν θα μπορούσαν ποτέ να τη βραβεύσουν με ...κουμπαρά Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Κρίμα ε; :p
Η Άλκη Ζέη- αν κάποιος έχει διαβάσει το "Καπλάνι της βιτρίνας"- γράφει μια ιστορία- πιο ανώδυνη από τη δική σου, αφού απευθύνεται σε παιδιά- για την ημέρα της αποταμίευσης. Η Μέλια κι ο Αλέξης, πήγαιναν σε ιδιωτικό σχολείο φιλικό προς το δικτάτορα. Η Μέλια έγραψε στην έκθεση για ένα κοριτσάκι που μάζευε τα λεφτά του με σκοπό να πάρει αργότερα σοκολάτες και δεν έπαιρνε. Όταν μεγάλωσε, έπαθε ζάχαρο κι έτσι δεν έφαγε ποτέ στη ζωή της σοκολάτα. Ο Αλέξης, έγραψε στην έκθεσή του για ένα θείο του, που είχε πολλά λεφτά αλλά δεν ξόδευε δεκάρα, ντυνόταν πάντα με κουρέλια και στο τέλος του έφαγαν τα λεφτά τα ποντίκια. Τις εκθέσεις τις βαθμολόγησε ο ίδιος ο διευθυντής. "Δι' ανόητους σκέψεις, άνευ περιεχομένου", έγραψε με κόκκινο μελάνι... Τέλος, σ' ένα τρίτο παιδάκι, τη Μυρτώ, που έγραψε ότι η αποταμίευση κάνει τον άνθρωπο χρήσιμο στον εαυτό του και στην κοινωνία, έβαλε 10 με τόνο.
Έτσι λοιπόν φίλε μου... δι’ ανοήτους!
Εδώ θα ΄μαστε να ιδούμε...

Νimertis είπε...

φίλη μου misoagnosti πολύ χάρηκα το σχόλιό σου... κι ό,τι τον χρειαζόμουν το συγκεκριμένο κουμπαρά...
σ'ευχαριστώ για τα όσα γλυκόπικρα μου γράφεις για την Αλκη Ζέη και την ιστορία αυτή... δεν έχω διαβάσει το Καπλάνι της βιτρίνας ομολογώ... Μια νοοτροπία - ένας ολόκληρος κόσμος (τα προλάβαμε όμως έτσι; δυστυχώς ή ευτυχώς)
Ώστε δι'ανοήτους λοιπόν... θα το αντέξω...
Καλό βόλι το λοιπόν!!