Τετάρτη 16 Μαΐου 2012


άκουγε κάθε μέρα
εμβατήρια
ήθελε τον πόλεμο στη ζωή του
ήθελε το αίμα

δάγκωνε τα χείλη του
φοβόταν πως θα πέθαινε γέρος
φοβόταν πως θα τον αγαπούσαν πολύ
φοβόταν πως περιείχε φως

άκουγε κάθε μέρα
ιαχές και κρόταλα
έκλεινε στο παρεκκλήσι της καρδιάς του
όσα απέμεναν ακόμα ζωντανά
να τον κρατούν στον εαυτό του
κι ύστερα
ξεχυνόταν στους λειμώνες
των άηχων μεταμορφώσεων

άκουγε
κάθε μέρα τον εαυτό του
να του μιλά
για το βαθύ κρεβάτι του θανάτου
και μαυλιζόταν
και ριγούσε από ηδονή...

ονειρευόταν
πως δεν ονειρευόταν πια...

ένα πρωινό
στεκότανε ξανά
στην κορυφή του εαυτού του
μόνος
όπως πάντα

είδε μακριά
το αχνοφέγγισμα
μιας αλλιώτικης αυγής
ερχόταν στ'αυτιά του
μια μελωδία παράξενη
κι ένα τραγούδι
παιδικές φωνές
και γέλια
και πειράγματα
η μαρτυρική ψευδαίσθηση
της ευτυχίας...

δάκρυσε
ως τα μύχια του είναι του

και είπε
ν'αγνοήσει
τον ίλιγγο της πτώσης...

Μάι2012



Das blaue Zimmer.

4 σχόλια:

Ηλίας Δεσύλλας είπε...

Το ανατρίχιασμα του πρωινού δεν συγκρίνεται με αυτό που ένιωσα όταν το διάβασα!!Από τα καλύτερά σου !!!
Καλημέρα!!

Νimertis είπε...

είμαι βέβαιος καλέ μου φίλε πως εσύ, ειδικά, το ένιωσες... να΄σαι καλά... σε σκέφτομαι πολύ συχνά και σε διαβάζω...

G. είπε...

"Όνειρευόταν πως δεν ονειρευόταν πια...τη μαρτυρική ψευδαίσθηση της ευτυχίας"...Η πτώση παντοτινή...πέτρωσε στην πρώτη πνοή μέσα στις κραυγές του μαρτυρίου ..

Νimertis είπε...

η πτώση παντοτινή λοιπόν... καλημέρα Γκουίν...