Το ηρωικό περιεχόμενο του βίου και η επιλογή της υπεροχής του αίματος έναντι του πνεύματος

Μερικές σκέψεις για την αναρρίχηση του φιδιού…

Ο άνθρωπος ήρωας απέναντι στον άνθρωπο σκώληκα. Ο άνθρωπος αετός απέναντι στον άνθρωπο σαύρα. Ο άνθρωπος της δόξας απέναντι στον άνθρωπο της ανάγκης. Το απόλυτο απέναντι στο εφικτό. Το μαγικό απέναντι στο πραγματικό. Ο κόσμος των συμβόλων απέναντι στον κόσμο του λόγου. Το είναι απέναντι στο βλέμμα. Το αδύνατο απέναντι στο ψηλαφητό…

Αυτή είναι η διαλεκτική του φασισμού, της μυθικής ιδέας, της πρωτεϊκής σύλληψης και κοσμοθέασης. Αυτή είναι και η μεγάλη παγίδα που μπορεί να πέσει κυρίως ο νέος άνθρωπος και να προσανατολίσει την ενέργειά του στην επίτευξη των ιδεωδών ‘της φυλής και του αίματος’ απέναντι στον μόχθο και την εργασία του πνεύματος.

Δεν είναι τυχαίο, καθόλου τυχαίο που την Χρυσή Αυγή ψηφίζουν οι νεότεροι. Γιατί τα σύμβολα γοητεύουν κυρίως τους νέους. Τα σύμβολα, ο παγανισμός και η δύναμη. Εδώ είναι ο τόπος της καθαρής δράσης και όχι της νωχελικής, ‘υπαλληλικής’, ραγιάδικης ζωής. Εδώ είναι ο τόπος της ηρωικής ανέλιξης και όχι της μιζέριας, της φάπας και της απομόνωσης.

Ο Ήρωας είναι ο φυλετικά ανώτερος εκπρόσωπος του ανθρώπινου είδους, ο καθαρός, αυτός που θα ηγηθεί κάποτε μοιραία όλων των άλλων. Ο ανθρωπάκος, αυτός ή θα αφανιστεί, ή θα ακολουθήσει προσκυνημένος.

Όταν ο νέος άνθρωπος που θέλγεται από την καθαρή ενέργεια, είναι ξεκούραστος, είναι ακόμη ‘αγνός’, βρεθεί σε έναν τέτοιο συμβολο-ιδεόκοσμο, δεν μπορεί εύκολα να αντισταθεί. Είναι ανοχύρωτος, είναι αδύναμος. Τι ζει ολόγυρά του; Το ψεύδος, την κακομοιριά, την χρεωκοπία των πάντων. Τι τον γεμίζει; Το αδιέξοδο. Τι τον εμπνέει; Το ποδόσφαιρο και games κάθε είδους… Οδεύει στο να καταντήσει ένας μοναχικός αυνάνας μπροστά σε μια οθόνη.

Κι έρχεται μια θύελλα και τον ξεσηκώνει. Ξαφνικά, αναπνέει έναν άλλο αέρα, ξαφνικά, δεν είναι ασήμαντος. Μπορεί να είναι εκείνος ο ήρωας, μπορεί να γίνει εκείνος ο σπαθοφόρος εκδικητής και να διατρήσει το σκοτάδι της ζωής του.

Η ολοκληρωτική θεώρηση της ζωής περιλαμβάνει τους κώδικες και τα σημεία που αν τα ασπαστεί, θα είναι πια εκείνος ο σημαντικός, ο νικητής, ο πρώτος… μαζί με τους ‘συντρόφους – συμπολεμιστές’ που αποτελούν την εμπροσθοφυλακή της γενιάς του και της ιστορίας για έναν άλλο κόσμο.

Έναν κόσμο που μοιάζει ουτοπικός, σαν την θρυλική Θούλη του O.T.O. αλλά δεν είναι. Είναι απτή, πλησιάζει, είναι κοντά, μυρωδιές έρχονται από κει και μεθούν τον ορκισμένο, τυφλό νέο-παγανιστή! Η Άβαλον δεν ήταν μύθος, το λοιπόν, υπάρχει, μπορείς να γίνεις Πάρσιφαλ και αν έχεις καθαρή καρδιά να την κατακτήσεις!

Η αρετή του πολέμου απέναντι στον αναιμικό πασιφισμό… Η ορμή προς το ακατόρθωτο απέναντι στην διαχείριση της πνιγηρής καθημερινότητας… Η λαγνεία του ένδοξου θανάτου απέναντι στην παράταση μιας χολερικής, άνευρης και ανηδονικής ζωής…

Πως είναι δυνατόν να διαλέξεις αυτό που ζεις, αυτό που μισείς να ζεις, αυτό που σιχαίνεσαι να ζεις, απέναντι σ’αυτό, το υπέροχο, το μαγικό, το απρόσιτο αλλά μεθεκτό; Είσαι ανυπεράσπιστος, είσαι παραδομένος, είσαι… έτοιμος για το ολοκαύτωμα…

Και τι γίνεται όταν λύνονται τα μάγια;

Τι γίνεται όταν όλο αυτό το περιτύλιγμα διαλυθεί και απομείνουν τα κρεματόρια, τα σάπια, καμένα κορμιά, η δυστυχία, το κενό, η μεγάλη ήττα;

Αυτό δεν λέγεται, δεν διαφημίζεται, δεν αφηγείται…

Τι γίνεται όταν θα πρέπει να σκοτώσεις τον ‘προδότη’ πατέρα σου και να ρουφιανέψεις τον ‘μπολσεβίκο’ αδερφό σου;

Τι γίνεται όταν θα πρέπει να συντρίψεις αξιοπρέπειες, να αλώσεις ζωές, να δηώσεις κόσμους που δεν σου ανήκουν;

Τι γίνεται όταν ξυπνήσεις ένα πρωί και δεν είσαι εσύ αλλά ένα τέρας;

Αυτό δεν υπάρχει, δεν συζητείται… είναι το τίμημα του σταυροφόρου… Πάρε πρώτα την Ιερή Πόλη, άλωσέ την, λιώσε τα κεφάλια των σαρακηνών και μετά… αν η μπόχα του θανάτου στο επιτρέψει, αν η φρίκη του πολέμου δεν σε έχει αρρωστήσει, θα εισέλθεις στο Ναό του Σολομώντα για να αναζητήσεις το Ιερό Δισκοπότηρο… με αίμα ήταν γεμάτο κι εκείνο… με αίμα είσαι λουσμένος κι εσύ…

Κι όταν κάποια μέρα, ξυπνήσεις απ’όλο τούτο το όνειρο και αναζητήσεις την τρυφερή ματιά του ανθρώπου στον καθρέφτη… αυτό που θα δεις ίσως να σε τρομάξει περισσότερο από κάθε τι άλλο…