Τρίτη 21 Ιουνίου 2011




 Το Οχυρό και η Έρημος

Φαντάσου μια απέραντη έρημο και στην αρχή της ένα πελώριο οχυρό. Είσαι κι εσύ ένας στρατιώτης που μόλις πήρε την μετάθεσή του για το οχυρό αυτό. Φτάνεις κάποια ημέρα και σε υποδέχεται ο ίδιος ο Διοικητής, ως είθισται σ'αυτές τις περιπτώσεις. Ο Διοικητής είναι λιγόλογος και σαφής. Σου ξεκαθαρίζει πως τα καθήκοντά σου περιορίζονται στα αυστηρώς καθορισμένα από τον Κανονισμό και οφείλεις να είσαι πάντα υπάκουος σ'αυτόν. Σου εφιστά επίσης την προσοχή στους διάφορους "θρύλους" που κυκλοφορούν ανάμεσα στους στρατιώτες και ειδικότερα στους "παλιούς". Θρύλοι που έχουν να κάνουν με την απέραντη και αφιλόξενη έρημο που απλώνεται σαν ωκεανός από άμμο και εξαντλεί τα όρια της ανθρώπινης όρασης στον ορίζοντα. Ο Διοικητής του οχυρού δεν θέλει να αφεθείς στους θρύλους αυτούς γιατί δεν θέλει να εξάπτεται η φαντασία σου. "Ενας στρατιώτης δεν χρειάζεται την φαντασία του αφού δουλεύει με τη λογική και την πειθαρχία του", τονίζει αυστηρά. "Όλα τα υπόλοιπα είναι επιζήμια στο έργο του". Και το έργο σου είναι σοβαρό και προκαθορισμένο. Είσαι εκεί για να ενισχύσεις τις βάρδιες στα φυλάκια του οχυρού, είσαι εκεί για να κάνεις τις Υπηρεσίες σου απέναντι σε όλους εκείνους που έχουν επαναπαυθεί ξέροντας πως οι στρατιώτες ενός τόσο σημαντικού οχυρού κάνουν καλά τη δουλειά τους, χωρίς να αναρωτιούνται, χωρίς να ψάχνουν και χωρίς να αναζητούν.
            Αυτή άλλωστε είναι η ζωή του στρατιώτη.
            Κι έτσι γίνεται.
            Ξεκινάς την ζωή σου, σαν καλός και πειθαρχημένος στρατιώτης, όπου οι βάρδιες σε καλούν να προσφέρεις, όπου οι Υπηρεσίες απαιτούν, όπου οι ανώτεροί σου σε χρειάζονται.
            Περνά όμως ο καιρός, μονότονα και χωρίς εναλλαγές. Και έρχεται η στιγμή που χαλαρωμένος πια και εξοικειωμένος με το περιβάλλον και τους συναδέλφους σου, υποκύπτεις στον πειρασμό να μάθεις κι εσύ για τους περίφημους αυτούς θρύλους που υπάρχουν για την έρημο.
            Έχεις κι εσύ αναρωτηθεί πολλές φορές, κυρίως τις νύχτες που είσαι μόνος, ολομόναχος σε κάποιο απόμερο φυλάκιο, τις νύχτες που η έρημος μοιάζει με σκοτεινή, απέραντη θάλασσα που απλώνεται νωχελικά εμπρός σου, τι πραγματικά εξυπηρετεί τούτο το οχυρό; Ποιος ο σκοπός όλων αυτών των φυλακίων, των στρατιωτών, των αξιωματικών, τόσων ανθρώπων;
            Γιατί αυτό το Οχυρό είναι, τελικά τόσο σπουδαίο;
            Ποια είναι αυτή η έρημος;
            Τι κρύβει μέσα της;
            Την έχει διαβεί κανείς ως τώρα; Κι αν ναι, γύρισε κάποιος να διηγηθεί τι είδε, τι βίωσε; Αν συνάντησε κανέναν εκεί;
            Ναι, έχεις αναρωτηθεί από το πρώτο σχεδόν βράδυ που πάτησες το πόδι σου στο περίεργο αυτό οχυρό, έχεις τόσα ερωτήματα αλλά καμιά απάντηση.
            Και κάποιο βράδυ, ένας "παλιός" στρατιώτης, που έτυχε να βρεθείτε στο ίδιο φυλάκιο μαζί, αποφασίζει να σου μιλήσει για την έρημο και για όσα κρύβει μέσα της.
            Σου λέει λοιπόν, πως πριν από χρόνια, αναρίθμητα χρόνια, η Διοίκηση του οχυρού αποφάσισε πως ήταν καιρός να σταλεί ένα επίλεκτο τμήμα από 12 εξαιρετικούς στρατιώτες για να ανιχνεύσουν μια ζώνη είκοσι μιλίων μέσα στην έρημο και εκεί να στρατοπεδεύσουν και αφού σιγουρευτούν πως όλη η ζώνη από το οχυρό έως εκεί είναι "καθαρή", να χτίσουν 12 προκεχωρημένα φυλάκια, μέσα στην καρδιά της ερήμου και να επεκτείνουν έτσι τα "μάτια" του οχυρού έως τα φυλάκια αυτά. Κι αφού περάσουν δέκα χρόνια -όσα για να εξαντληθούν οι προμήθειες του επίλεκτου σώματος των στρατιωτών- να σταλούν άλλοι 12 για να τους αντικαταστήσουν και ακόμη άλλοι 12 για να προχωρήσουν είκοσι ακόμη μίλια πιο βαθιά από τα πρώτα αυτά φυλάκια. Και το σχέδιο ήταν αυτό, ως να καλυφθεί όλη η έρημος, μέχρι το τέλος της, όσα χρόνια και δεκαετίες και αιωνιότητες αν χρειαστούν.
            Και έγινε έτσι.  Και οι πρώτοι 12 έφυγαν και πέρασαν 10 χρόνια και απεστάλησαν οι επόμενοι 12 και ύστερα οι επόμενοι. Όλοι στο οχυρό περίμεναν με τρομερή αγωνία να γυρίσουν οι πρώτοι 12 για να διηγηθούν τι είδαν, τι βίωσαν, τι έζησαν σ'αυτά τα 10 μαρτυρικά και μοναχικά χρόνια. Οι 12 αυτοί πρώτοι Ακρίτες είχαν ήδη γίνει ένας θρύλος, είχαν γίνει πλάσματα μυθικά και ήρωες της φαντασίας των στρατιωτών του οχυρού.
            Και συ τότε, ρώτησες με αγωνία τον "παλιό" που σου τα έλεγε όλα αυτά, τι απέγινε. Και κείνος σου είπε πως από τους πρώτους 12 γύρισε πίσω μονάχα ένας. Και ήταν αληθινά τρομερό το θέαμα που παρουσίαζε, ένας άνθρωπος που γύρισε από έναν άλλο κόσμο. Όχι γερασμένος αλλά "μεταμορφωμένος". Όχι τρελός αλλά "διαφορετικός". Και από όσα είπε στον Διοικητή και την ειδική Επιτροπή που τον περίμενε με αγωνία να καταγράψει τις εμπειρίες του, κανείς δεν έμαθε το παραμικρό. Πολλά λέγονταν, πολλά ακούγονταν, τίποτε έγκυρο ή εξακριβωμένο. Στην ουσία, κανείς δεν έμαθε ποτέ τι έγινε εκείνα τα φοβερά 10 πρώτα χρόνια και κανείς δεν ξέρει τι έγινε τα 10 επόμενα και τα 10 μεθεπόμενα, κλπ. Κι έχουν περάσει αιώνες αναρίθμητοι από τότε που στέλνονται κάθε 10 χρόνια 12+12+ όσοι χρειάζονται επίλεκτοι και η έρημος δείχνει ατελείωτη, απέραντη, απόκοσμη, τρομακτική!
            "Κάποτε μου ζήτησαν κι εμένα να πάω εκεί", σου λέει κάποια στιγμή ο "παλιός" και το αίμα παγώνει στις φλέβες σου. "Ναι, κάποια στιγμή μου είπαν να πάω αλλά αρνήθηκα. Ήμουν ηλίθιος και αρνήθηκα! Και καταδίκασα τον εαυτό μου να φυλάω μόνιμα σ'αυτό το φυλάκιο και να μην ζήσω το ρίγος της ερήμου, να μην νιώσω την ανάσα της, να μην βιώσω τον παλμό της, να μην αισθανθώ το απέραντό της. Φοβήθηκα την πρόκληση και παγιδεύτηκα εδώ, για πάντα. Και γι'αυτό σου λέω. Εάν ποτέ σου πουν να πας εκεί να μην αρνηθείς από φόβο. Γιατί, η ζωή, το ξέρω, η αληθινή ζωή είναι εκεί, έξω, όχι εδώ. Να μην αρνηθείς φίλε", σου λέει και τα μάτια του βουρκώνουν.
            Κι εσύ έχεις καρφώσει τα μάτια σου με ιερό δέος στην σκοτεινή θάλασσα από άμμο που απλώνεται μπροστά σου και δεν μπορείς να αρθρώσεις ούτε συλλαβή.

* * *

16 σχόλια:

AERIKO είπε...

... να μην ζήσω το ρίγος της ερήμου, να μην νιώσω την ανάσα της, να μην βιώσω τον παλμό της, να μην αισθανθώ το απέραντό της.

Nαι. "Το ταλέντο σχηματίζεται στη μοναξιά,κι ο χαρακτήρας στην ερήμωση"

Άχρονα άτιτλο και ανοχύρωτα αληθινό...

Πως να σε ευχαριστήσω εεε; Πως..;

Να είσαι εσύ Όχι υποταγμένος κάτω
από το τέχνασμα του κρύου ή της ζέστης της άνεσης ή της καταπίεσης
να είσαι εσύ, πνευματώδης
σκώρος της αιωνιότητας....

Ανώνυμος είπε...

Εγω?. Μάλλον θα καθόμουν στην σιγουριά της μονοτονίας.

Και ίσως κάποια στιγμή οταν θα βαριόμουν θα έκανα σχέδια να το σκάσω. αυτό θα με έκανε περισσότερο να ζήσω απ το να παω εκεί και να δω και ισως και να μην μ αρεσει και ισως να μην ειναι ετσι οπως το φανταζομουν κι ισως απογοητευτώ και ίσως να θελω να βρω τροπο να γυρισω πισω.. στην μονοτονια.

αν δεν αντιληφθω την μονοτονία .. ειναι σαν την μοναξιά ... αν δεν την νοιώσω ακομα και μονη να ειμαι ..δεν θέλω να φύγω .

καλη συνεχεια με φιλια.

Eriugena είπε...

Νομίζω ένα εκπληκτικό κείμενο, αλήθεια το λέω, και το επιβεβαιώνω πάλι γιατί ως υποστηρικτής σου έχω πάθει αυτό που παθαίνουν οι υποστηρικτές: κανείς δεν τους ακούει απο ένα σημείο και πέρα, αφού πάντα ανακαλύπτουν κατί καλό για τον φίλο τους. Ε, όχι! αυτό το κείμενο κύλησε σα νεράκι, το ρούφηξα σαν νεράκι, είναι κελαριστό και σκοπέυω να το ξαναδιαβάσω σε πολλόυς ανθρώπους..αυτή είναι η ζωή, τι κοινοτοπία να το λές, όμως αυτή η δυαδική "κατάσταση" είναι η ζωή, ή μάλλον η ζωή ως αποφυγή της ζωής και η ζωή ως "διαβαίνειν" την έρημο..αλήθεια τι κάνει κανείς αν ζήσει έστω και το 1/1000 της ερήμου; μπορεί να ξαναζήσει αυτό το "καθήκον" της μεθορίου, μπορεί να ζήσει; δεν ισχυρίζομαι ότι είχα πλέρια την εμπειρία, μόνον λίγα μέτρα μπήκα στην έρημο, και έχω απο-δομηθεί για πάντα..όμως μήπως η απο-δόμηση μας είναι το προιόν του "παραμένειν" στο φυλάκιο και όχι το "διαβαίνειν" την έρημο. Φίλε μου, έχεις πιάσει τον ταύρο αποντα κέρατα, χαρλα στο κουράγιο σου..άλλοι σκλαβουν λαγούμια, άλλοι ελπίζουν να "αναμορφώσουν" το φυλάκιο..τι αυταπάτη! τις τελευταίες μέρες προσπαθώ να απο-σπασθώ απο τις συνεχώς αναβιωνόμενες ελπίδες μου για κήπους και νερά μέσα στο φυλάκιο...παίρνω λοιπόν αυτό το κείμενο ως θεραπευτικό, ως μια επιστροφή στον ¨"τόπο" μας που κανείς δεν θα μας τον πάρει, τον "μη-τόπο" της ερήμου..αδελφικά, σε ευχαριστώ

~reflection~ είπε...

Σαν να κρέμεται η ΖΩΗ από μία Ίνα Τόλμης στον γκρεμό των Αποφάσεων...

Πρώτη Συλλαβή, Νημερτή, σημαίνει Πρώτο Βήμα..

και πάντα λέω ΑΝ γινει αυτο είναι Αργά να γυρίσει πίσω το Ποτάμι της Ζωής...

Κάποιες Διαδικασίες είναι μη-αναστρέψιμες και η Σιωπή πριν την Απόφαση, ακόμη και η παρατεταμένη δηλώνει Σοφία, έστω και άπειρου Στρατιώτη!..


Σε φιλω...

Νimertis είπε...

αγαπημένο Αερικό μου... είναι κάποιες φορές που τα λόγια μόνο να φτωχύνουν καταφέρνουν όσα αισθάνεται κανείς... αλλά ένα μεγάλο ευχαριστώ θέλω να σου πω... και να ξέρεις πως είναι αληθινό...
χαίρομαι που τούτη η 'ιστορία' σε άγγιξε... το ήξερα πως έτσι θα γίνει...

Νimertis είπε...

και νομίζω φίλη μου 'σ'αγαπώ' ότι η αυτή ακριβώς η για άλλους καταραμένη και για άλλους αγία μονοτονία είναι που φτάνει κάποιες στιγμές να γίνεται ο νοηματοδότης όλης της ζωής... ο Οσσο έχει πει κάποτε -και είναι από τα πολύ πετυχημένα του- ότι δεν καταλαβαίνει πως λέμε όλοι μας ότι 'η ζωή είναι μικρή' όταν από την άλλη... βαριόμαστε θανάσιμα!!
Τι θα την κάναμε την 'περισσότερη' ζωή;
Θα την πετάγαμε κι αυτή στα σκουπίδια;
Κι ύστερα θυμάμαι πάλι το Σικελιανό που, λένε, κάποτε, μέσα στην μαύρη Κατοχή, βγήκε νύχτα στους δρόμους και φώναζε 'ανασφάλεια! εδώ είμαι! όχι πια άλλη ασφάλεια!'... ο 'τρελός' ποιητής τα είπε όλα έτσι;
σ'ευχαριστώ πολύ για την ειλικρίνειά σου...
σε φιλώ

Νimertis είπε...

αληθινά αποτέλεσε για μένα έκπληξη μεγάλη φίλε μου Ιωάννη το σχόλιό σου... ο ενθουσιασμός σου, η ανάλυσή σου, η βαθιά ενορατική ανάγνωση που έκανες σε ένα 'απλό' κείμενο... και τούτο το 'δυαδικό' σχήμα που τόσο εύστοχα περιγράφεις δεν είναι άραγε η καθημέρια, βασανιστική, μαρτυρική κάποτε πραγματικότητά μας;
άνθρωποι σε ποσόστωση
άνθρωποι σε μερικότητες
άνθρωποι που δίνουμε επί τοις εκατό και απαιτούμε το όλο...
σ'ευχαριστώ... με μια έννοια μου μετέδωσες τον παλμό σου...
σε φιλώ μυητικά αδελφέ μου!

Νimertis είπε...

σε αυτές τις μη-αναστρέψιμες διαδικασίες αναλώνεται ένα κολοσσιαίο απόθεμα ενέργειας Κάκια μου... ο στοχασμός μας δεν προχωρά συνήθως στο βάθος γιατί είμαστε 'άδειες μπαταρίες' καθώς θα έλεγε και ο Δον Χουάν... (σήμερα κάτι έχω πάθει και όλο αναφέρω ρήσεις κάποιων... να με συμπαθάς)
ναι, η σιωπή πριν την απόφαση, το καθοριστικό πρώτο βήμα της 'εξόδου' δηλώνει ίσως σοφία...
αλλά μόνο σοφία άραγε;
φιλιά!

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Ναι! "Η Αληθινή ζωή είναι Εκεί"
Γιαυτό σε λέω Εμπνευσμένο. Γιαυτό σε λέω Σοφό. Κατέχεις ήδη το Κλειδί. Δεν χρειάζεται να πάς στην έρημο. Ξέρεις ήδη οτι δεν είναι έρημος. Ξέρεις οτι ΕΚΕΙ είναι Η Αγάπη!

Καληνύχτα εμπνευσμένε φίλε μου

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Να προσθέσω ότι: Ξέρεις πως πρέπει να προετοιμαστείς για την Αγάπη..

Νimertis είπε...

Ρεγγίνα μου, ερυθρίασον!! λόγια δεν έχω άλλα... [Εκεί είναι η Αγάπη... το κρατώ...]

~reflection~ είπε...

και Ενήλικη Παιδικότητα!!!

ΦΙΛΙ...παιδικής παρόρμησης που αν μας συντρόφευε παντα το ΠΡΩΤΟ βημα θα γινοταν Αβιαστα!!!

Εγω μπρος σε μία Ερημο Σιωπής με δίχως δευτερη Ενηλικη Σκέψη πήρα αβίαστα την παιδική μου απόφαση και ανελαβα ΟΛΗ την ενηλικη ευθυνη της..

Το να παρουμε μία αποφαση ίσως τελικά να ειναι το Ευκολο Κομματι της επίΛυσης του Μυστηρίου του Αγνώστου..

Μπορουμε επειτα να αναλάβουμε την Ευθυνη της Ανασκαφής μας στο Αγνωστο?...

LIAKOS είπε...

Εχουμε πολυ καιρο να τα πουμε Φιλε Μου Νημερτη...

Την καλημερα μου και καλη συνεχεια σε καθε σου δημιουργια!

(Δεν χαθηκα...
Σας παρακολουθω ολους,
απο μια αποσταση παντα,
αλλα σας παρακολουθω!)

Πολλα φιλια,
Λιακος...

Νimertis είπε...

...Το να παρουμε μία αποφαση ίσως τελικά να ειναι το Ευκολο Κομματι της επίΛυσης του Μυστηρίου του Αγνώστου..

Μπορουμε επειτα να αναλάβουμε την Ευθυνη της Ανασκαφής μας στο Αγνωστο?...

Πόσες ευθύνες πλέον θα αναλάβει αυτό το δύσμοιρο ανθρώπινο ον Κάκια μου; τι ωραία που θα'τανε η ζωή να'ταν γλέντι, χορός, τραγούδι... αλλά κι εκεί ξέρεις ότι το πρωί σε περιμένει η ευθύνη...
[εσύ καλά τα γράφεις βέβαια, άλλο αυτό...]

Νimertis είπε...

Και η Περιοχή Μ σε καλοδέχεται και πάλι φίλε μου Λιάκο... εύχομαι να είσαι πολύ καλά!

~reflection~ είπε...

Ακομη και η επιλογή της μελωδιας π
ου θα συγκρατήσει το οικοδόμημα του Χορού μας
είναι μία Μεγαλη ...παιδική βεβαια... μα μεγαλη Ευθύνη!...


Σε φιλω με μία γλυκιά καληνύχτα...