'α'
Σκέφτομαι καμιά φορά
Τι θα γινόταν αν ξυπνούσα μια μέρα
Σε μια έρημη πόλη;
Αν άνοιγα το ραδιόφωνο
Και υπήρχαν μόνο παράσιτα
Αν άνοιγα την τηλεόραση
Και δεν υπήρχε σταθμός
Αν έβγαινα στο δρόμο
Και δεν υπήρχε κανείς;
Τι θα γινόταν άραγε
Αν ξυπνούσα μόνος;
Ολότελα μόνος στη πόλη;
Κι αν έπαιρνα το αυτοκίνητο
Και ταξίδευα στους άδειους δρόμους
Περνούσα από άδεια μαγαζιά
Κι από άδεια σχολεία
Προσπερνούσα ερημωμένες πλατείες
Και πάρκα που δεν έχουν πια ζωή
Τι θα γινόταν άραγε;
Και τι θα με πλημμύριζε;
Ο απόλυτος τρόμος;
Η απόλυτη ευτυχία;
Η απόλυτη μοναξιά;
Ποιος είμαι τότε;
Πως με λένε;
Τι σημασία έχει αν έχω παρελθόν;
Τι νόημα έχει να έχω μέλλον;
Ποιος ήμουν κάποτε;
Ποιος έχτισε όλα τούτα ολόγυρά μου;
Και γιατί τα εγκατέλειψαν όλοι;
Αν υπάρχει η αλφαβήτα του κόσμου
Ποιος θα μου διδάξει το ‘α’;
αυγ2010
23 σχόλια:
..... και σε ποιόν να το πείς, ποιός θα τ΄ακούσει....
καλησπέρα Minorakia... δηκτικό το βρήκα το σχόλιό σου... σε καλωσορίζω στην Περιοχή Μ...
...και τι θα γινόταν άραγε, θέλω ταπεινά να συμπληρώσω, γιατί πολλές φορές το σκέφτηκα, αν ξυπνούσαμε μια μέρα και δεν υπήρχε ίχνος μουισκής, δεν υπήρχε ίχνος ήχου, γιατι κάθε ήχος μπορει να είναι μουσική...
στην απόλυτη μοναξιά
και στην απόλυτη σιωπή
Σαματις,δεν ειναι ετσι...
Αν ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ετσι καμμια φορα...
Αν,ολα οσα ηξερες, και εζησες...
Εχουν "φυγει"..;;
Και στη θεση τους εχουν φυτρωσει...Αλλα,αποκρουστικα και φορτικα..;;
Νημερτή, μα έτσι κι αλλιώς, μόνοι δεν είμαστε?
γιατί να μας τρομάξει αυτή η σκέψη
ή γιατί να μας γεμίσει χαρά?
το νόημα σε ό,τι κάνουμε, σε ό,τι μαθαίνουμε, σε ό,τι ξεχνάμε...εμείς το ορίζουμε
απλώς η μοναξιά ή η ευτυχία, αποκτάει μια..ηχώ όταν υπάρχει κάποιος να την ακούσει
καλή σου μέρα
Μαγεία....
Νημερτή, Νέα Απαρχή..
θα σκεφτόμουν τρόπους, σενάρια να σχεδιάσω Φωνες Παιδικές..
Αλάνες γεμάτες παιχνίδια δίχως πολεμικά ουρλιαχτά...
ΔιαΓαλαξιακές Δημιουργίες Υψίστης Σημασίας συμπυκνωμένες στον μικρόκοσμο των λουλουδιών....
Δε θα επινοούσα το α
αλλα το αααααααααααααααα....
το μελωδικό... το τραγουδισμένο.... το ερμηνευμένο από την καρδιά...
Θα σχεδίαζα δρόμους με ταξίδια Ποιητικής Ολοκλήρωσης...
Σαν Γυναίκα, θα εκπλήρωνα το Θαυμα της Γεννας με γονιμοποίηση Ανεμου, το Νερού και τη Φωτιάς..
τα παιδιά μου θα ήταν ΠολυΜορφικές Οντότητες με Ψυχή από ενέργεια Φυσικών Φαινομένων και σιγά σιγά θα γέμιζα τον Κόσμο με το πολλαπλασιασμένο μου κύτταρο στην πιο πολύχρωμη εκδοχή του...
Υπεροχη Ιδεα....
με Ταξίδεψες σε Ρόλους Δημιουργού του Συμπαντος.....
Μαγεία!!!!
φιλακι.... πρωτης αρχης....
Αν κατα κάποιο τρόπο κανείς έμενε μόνος, όπως το περιγράφεις χωρίς καμμιά έστω συμβολική σύνδεση και προοπτική, θα αντίκρυζε ίσως το πράγμα τη σιωπή του την αλήθεια, άρα τον απόλυτο τρόμο..πολλές φορές φαντάζομαι κάτι ανάλογο, να είμαι μόνος σε έναν παγερό πλανήτη, με την προυπόθεση της αθανασίας παρακαλώ..και φαντάζομαι πως αν δεν βυθιζόμουν στην απόλυτη κατάθλιψη θα άναβα φωτιές και θα κοίταζα στον ουρανό για κανένα διαστημόπλοιο..αν δεν υπήρχε ούτε αυτό θα άρχιζα να σκέφτομαι μεθόδους ανατίναξης του πλανήτη!..όπως βλέπεις έχω τελευταία την τάση να αστειεύομαι..εν πάσει περιπτώσει, νομίζω φίλε μου πως είμαστε απόλυτα συγκροτημένοι ως σχέση με τον άλλον..
είναι πολύ ωραία η διάσταση που έδωσες Νέλλυ... για κάποιους παράξενους λόγους της 'μοίρας' τους τελευταίους μήνες έχω μια επαφή με το χώρο σας -της μουσικής εννοώ- και θα σου πω αναλυτικά κάποια στιγμή...
αλλά τούτο που έγραψες είναι το σημαντικό...
ένας κόσμος άηχος... υφίσταται άραγε;
μα και βέβαια έτσι αισθανόμαστε φίλε μου μαχαιρη... πολλές φορές... απλά, όταν αντί για ενδοβολές έχουμε προβολές, αναρωτιέμαι πόσο πραγματικά θα άλλαζαν όλα... σενάριο επιστημονικής φαντασίας; ίσως όχι και τόσο...
καλό σου βράδυ!
Ναι αλλά Σιλένα μου δεν είναι το ίδιο... άλλο η εσωτερική διάσταση που άλλωστε έχει και διάφορες κλιμακώσεις ανάλογα... και άλλο να βιώσει κανείς την απουσία όλων όσων μπορεί να 'διαδράσει' ή να επικοινωνήσει με τον ελαχιστότερο έστω τρόπο...
και ναι μεν εμείς νοηματοδοτούμε όπως λες ό,τι 'υπάρχει' αλλά κι αυτό δεν είναι ακριβώς έτσι... έχουμε επιδράσεις, έχουμε επιρροές, έχουμε πνευματική κληρονομιά... είναι κοινότοπα όλα αυτά αλλά αληθή...
κανείς δεν έμαθε τη γλώσσα αυτοδίδακτος, κανείς δεν έμαθε αριθμητική από μόνος του... κανείς δεν αναγκάστηκε να επινοήσει εκείνο ή το άλλο... άλλο το πως όλα αυτά γίνονται μέσα στο εργαστήρι μας σκέψεις, ιδέες ή αφορισμοί... ακόμα και δόγματα ή 'θρησκείες'...
σ'ευχαριστώ...
'Σαν Γυναίκα, θα εκπλήρωνα το Θαυμα της Γεννας με γονιμοποίηση Ανεμου, το Νερού και τη Φωτιάς..
τα παιδιά μου θα ήταν ΠολυΜορφικές Οντότητες με Ψυχή από ενέργεια Φυσικών Φαινομένων και σιγά σιγά θα γέμιζα τον Κόσμο με το πολλαπλασιασμένο μου κύτταρο στην πιο πολύχρωμη εκδοχή του...'
Ναι, σε πιστεύω Κάκια μου... ότι σε έναν άνυδρο κόσμο θα έφερνες νερό, σε μια έρημο αγάπης θα ήσουν αγάπη... σε μια απουσία χαράς θα εμφυσούσες χαρά...
η δημιουργική σου δύναμη θα δοκιμαζόταν και εσύ θα απλωνόσουν και θα το χαιρόσουν αληθινά... εκεί που οι περισσότεροι θα έπεφταν σε κατάθλιψη, εσύ θα πήγαινες κόντρα...
μπορεί να φαίνονται εξόχως ποιητικά όλα αυτά, αλλά, σε μια τέτοια 'έκτακτη' κατάσταση, ίσως η νέα αρχή να ήταν η ποίηση...
πολλά φιλιά ψυχή!!
νομίζω περιέγραψες πάνω κάτω και τα δικά μου στάδια αντίδρασης και δράσης φίλε μου Ιωάννη... μετά το πρώτο -και απόλυτο- σοκ, θα αναγκαζόμασταν να 'δούμε' την πραγματικότητα όπως είναι... τι έχουμε και όχι τι χάσαμε... τι μπορούμε να φτιάξουμε και όχι τι δεν μπορούμε πια να απολαύσουμε...
σκέφτομαι τη σχέση μας με το χρόνο, με μας, με το άπειρο...
θα ψάχναμε για άλλους 'επιζώντες' άραγε;
σίγουρα ναι...
θα συγκροτούσαμε τις πρώτες κοινότητες; θα εκλέγαμε αρχηγό; θα θεσπίζαμε τους πρώτους νόμους;
θα κατασκευάζαμε μια νέα θρησκεία;
ο φόβος μας nimerti , αυτός ο φόβος μας γρατζουνάει το προσωπό μας και μας ασκημαίνει !
αν τα καμώναμε όλα από την αρχή, λες να τα κάναμε πιό όμορφα; και πιο σωστα; θα ήμασταν πιο σοφοί;
τελευταία έχεις σχέση με τη μουσική; μα εγώ νομίζω την είχες από πάντα!!!
η ποίηση δεν είναι μουσική;
έχω μέσα μου μια αίσθηση οτι όλες οι τέχνες είναι αλληλένδετες και η κάθε μια περιέχει τις άλλες και ταυτόχρονα εμπεριέχεται σε αυτές...
Ο φόβος Αλεξ... με πήρες απ'το σβέρκο τώρα... ή μάλλον μου πήρες το χαλάκι κάτω απ'τα πόδια...
ο φόβος... [αλήθεια που είναι ο φίλος Φόβος να σχολιάσει;]
η δε εικόνα σου... ανατριχιαστικά αληθινή...
Νέλλυ με τούτο το σχόλιό σου με ... γονάτισες... θέλω να πω, με έλιωσες... ερυθρίασον...
[αλλά θα σου πω επί του συγκεκριμένου...]
σε φιλώ!
όπως πολύ σωστά επισήμανες, κανείς δεν αναγκάστηκε. Εαν αναγκαζόταν? τι θα συνέβαινε άραγε? όμως στ' αλήθεια είναι εφιαλτική μια τέτοια σκέψη, μάλιστα με απασχολούσε σήμερα για κάποιο λόγο η γραφή σου αυτή. Και κάποια στιγμή αισθάνθηκα απέραντο φόβο!
καλό σου βράδυ
Νημερτή μου,
το Άλφα της Ζωής είναι ίδιο με το Ωμέγα της.. Το Πρώτο Σκαλί μοιάζει με το Τελευταίο, και τα δύο οδηγούν στην Αιωνιότητα, και τα δύο αξίζουν αν περπατούν στην Αγάπη!
Καληνύχτα Σοφέ μου Φίλε.
η αλήθεια είναι φίλη μου Σιλένα πως είναι μια εφιαλτική σκέψη, έτσι κι αλλιώς... κι αυτό νομίζω πως συμβαίνει επειδή μια εσωτερική, κλειστή και φαντασιακή 'κόλαση' προβάλλεται ξαφνικά έξω... μοιάζει ίσως σα να ζει κανείς μια ταινία θρίλερ και να παύει να είναι θεατής που σε δυο ώρες θα ξαναβγεί στον... καθαρό αέρα... να'σαι καλά!
ώστε το Α μοιάζει με το Ω... μοιάζει όμως Ρεγγίνα μου... διότι βρίσκονται σε άλλη ενεργειακή στιβάδα, όπως και να το θεωρήσεις... δεν συμφωνείς... βεβαίως η ανάγνωσή σου είναι μυητική και επί του συγκεκριμένου συμφωνώ!
σε φιλώ εξαιρετική μου φίλη!!!
Θα μου έλειπε στο έπακρο, το ότι δεν θα μπορούσα να κάνω πράξη δυο λέξεις: μοιράζομαι, ακούγομαι. Την καλησπέρα μου.
Καλησπέρα Χάνη... άρα είναι ζωτικής σημασίας για σένα να μοιράζεσαι και να ακούγεσαι, έτσι;
Ναι, όταν αισθάνομαι την ανάγκη. Η εναλλαγή, (γυρίζω μέσα μου - στρέφομαι έξω, επικοινωνώ) μου προσφέρει ισορροπία.
νιώθω αυτό που λες Χάνη... αυτή την ανάγκη δηλαδή... και είναι όντως ζωτικής σημασίας...
Δημοσίευση σχολίου