Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010


Έγραφα σιωπές, νύχτες, σημείωνα το ανέκφραστο.
Ακινητοποιούσα ιλίγγους...


"...Τούτη τη στιγμή παλιανθρωπίζω όσο μπορώ. Γιατί; Θέλω να γίνω ποιητής και δουλεύω όσο μπορώ να γίνω οραματιστής. Δε θα καταλάβετε τίποτα και δε θα μπορούσα σχεδόν να σας εξηγήσω. Πρόκειται να φθάσω στο άγνωστο με την απορύθμιση όλων των αισθήσεων. Οι πόνοι είναι δυσβάσταχτοι, μα πρέπει να είσαι δυνατός, να έχει γεννηθεί ποιητής, και αναγνώρισα στον εαυτό μου έναν ποιητή. Δεν είναι διόλου δικό μου το λάθος. Είναι σφάλμα να λέμε: σκέφτομαι. Θα έπρεπε να λέμε: Με σκέφτονται. Συγνώμη για το λογοπαίγνιο.
Εγώ είναι ένας άλλος..."

(Γράμμα στον καθηγητή του Ζώρζ Ιζαμπάρ, Μάιος 1871)


Ξαναβρέθηκε! Τι;
Η αιωνιότη.
Είν'η θάλασσα μιχτή
Με τον ήλιο.

Ψυχή μου αθάνατη
Κράτα το τάμα σου
Κι άσε τη νύχτα μόνη
Και τη μέρα να φλέγεται

Λοιπόν λυτρώνεσαι
Από τις εκλογές του ανθρώπου
Απ'τις κοινές λαχτάρες
Πετάς σαν το...

-Ποτέ πια απαντοχή
Αίνος ποτέ
Υπομονή και γνώση
Σίγουρο το μαρτύριο

Δεν έχει επαύριο
Σατινένιες θρακιές
Η φλόγα σας
Λέγεται χρέος

Ξαναβρέθηκε! Τι;
Η αιωνιότη
Είν'η θάλασσα μιχτή
με τον ήλιο

(Αλχημεία του λόγου)



Η σοφία μου είναι περιφρονημένη όσο και το χάος. Τι είναι το δικό μου Μηδέν μπροστά στο ξάφνιασμα που σας περιμένει;

(Εκλάμψεις, Ζωές - Ι)






Αρθούρος Ρεμπώ

8 σχόλια:

KOSTAS PAP είπε...

Μέσα μας κατοικεί ο Άλλος. Σαν να μην είμαστε μόνοι ποτέ. Ίσως είμαστε και οι Άλλοι, αρχίζοντας από τους γονείς μας. Αυτό το παχνίδι ταυτότητας είναι οδυνηρό και ίσως οδηγεί στη δημιουργία. Μέσα από φλόγες και πάγο ο Αρθούρος μας αποκαλύπτεται. Μέρα, που είναι η σημερινή για στοχασμούς. Καλή Κυριακή.

Νimertis είπε...

φίλε Κώστα, αν η ποίηση είναι αληθινή είναι γιατί, όποτε κι αν την προσεγγίσεις, 'όποιος' κι αν είσαι κάθε φορά, αυτή η αλήθεια κραυγάζει, συναντιέται μέσα σου με κάτι που έχει αναφορές στο Απειρο... ξαναδιαβάζω τελευταία τον ανήσυχο, παράξενο και αιρετικό Ποιητή... και τον συναντώ από έναν άλλο δρόμο...
ευχαριστώ πολύ για τη σκέψη σου...

Despina είπε...

Εσύ να ανοίγεις το πανί…
Εγώ υφαίνω κόκκινο φιλί…
μες σε δωμάτιο λευκό…

Εσύ κι εγώ…
Εγώ, ο άλλος!

Unknown είπε...

"Υπομονή και γνώση
Σίγουρο το μαρτύριο"

Αυτό κι αν είναι "πάνσοφο".

Την καλημέρα μου

Νimertis είπε...

καλησπέρα Δέσποινα... σ'ευχαριστώ...

meggie... πως εστίασες στο ζουμί... εύγε... πάνσοφο αληθινά... μα, με εκπλήσσει που ο Ρεμπώ είναι τόσο σημερινός... τόσο δικός μας, τόσο νέος... πως να μην αγαπήσεις μια τέτοια ψυχή;

Καπετάνισσα είπε...

Λες....

"μα, με εκπλήσσει που ο Ρεμπώ είναι τόσο σημερινός... τόσο δικός μας, τόσο νέος... πως να μην αγαπήσεις μια τέτοια ψυχή;"

Αλλάζουν οι ψυχές, τα θέλω, τα πρέπει, τα μπορώ, το εγώ, στο πέρασμα του χρόνου;
Αλλάζει η ζωή, τα μέσα .... ο τρόπος ίσως.... μα δεν αλλάζει η ψυχή!
Αυτά που καίνε, εσένα, εμένα όλους μας, έκαιγαν και θα καίνε!
Η ίδια άσβεστη φλόγα, των ανθρώπων που δεν παρασύρονται από το σήμερα,χωρίς το βλέμμα στο αύριο και στο χθες....
Επαναστάτης, ίσως τρυφερός μα επαναστάτης ο Ρεμπώ... μα καθαρός οδηγητής!
Του κρυφού Εγώ μας! Του Άλλου μας προσώπου δηλαδή, Ταξιδευτή...

Την μυστηριώδη καλημέρα μου ....

Νimertis είπε...

Ναι φίλη Καπετάνισσα, δεν έχεις άδικο... εκείνο που με αναρπάζει στην ποίηση ανθρώπων όπως ο Ρεμπώ -τους περισσότερους δεν θα τους γνωρίσουμε ποτέ δυστυχώς ή ευτυχώς, τους αληθινούς ποιητές εννοώ- είναι ότι αφέθηκε στο αρχέγονο και ενστικτώδες της ψυχής του, κόντρα σε φόρμες, ακαδημαϊσμούς, φορμαλισμούς και ράγες... [κάτι ανάλογο επιχειρήθηκε, πιστεύω, και στην περίφημη γενιά του '30... άλλο ζήτημα βέβαια αυτό...]
σ'ευχαριστώ για τις σκέψεις σου... πολύτιμες!!!

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις... είπε...

Η σοφία μου είναι περιφρονημένη όσο και το χάος. Τι είναι το δικό μου Μηδέν μπροστά στο ξάφνιασμα που σας περιμένει;

με βαζεις σε σκεψεις..
υπεροχο ποιημα..

....κι η ποιησις ειναι το καταφυγιο που φθονουμε.....