Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

αναδημοσιεύω από: http://dynx.blogspot.com/


Διάφοροι συνειρμοί για την ανικανότητα μας για επικοινωνία


«Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που ούτε ακόμα ο Σούμπερτ δεν έχει τίποτα να μας πει. Πρέπει να παραδεχθούμε, ωστόσο, ότι είναι οι χειρότερές μας», λέει ένας από τους χαρακτήρες απευθυνόμενος στην κεντρική ηρωίδα στο “Πορτραίτο μιας Κυρίας” του Henry James.

Κάθομαι και αναλογίζομαι... Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν διαβάσει τόσα βιβλία, έχουν δει τόσες ταινίες, έχουν ακούσει και ξέρουν τα πάντα από μουσική, έχουν βιώσει, με άλλα λόγια, έντονα την υψηλή Τέχνη. Κι ωστόσο δεν μπορούν να επικοινωνήσουν - να επικοινωνήσουν είτε με φίλους είτε με συντρόφους, είτε ακόμα με συγγενείς και οικογένεια. Δεν αποκλείω φυσικά και τον εαυτό μου από αυτούς τους ανθρώπους. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι όλα αυτά τα βιβλία που διάβασα, η φιλοσοφία, οι θεωρίες ψυχολογίας, αλλά και τα μυθιστορήματα, κλασικά και σύγχρονα, οι βαθυστόχαστες ταινίες του Μπέργκμαν και του Αντονιόνι που βυθίζονται στον ανθρώπινο ψυχισμό, η μουσική του Μπαχ, του Μπετόβεν, του Μάλερ, του Σούμπερτ... Όλα αυτά, υπάρχουν στιγμές, που δεν οδηγούν πουθενά. Αν πράγματι δεχτούμε ότι η τέχνη μας εξυψώνει πνευματικά, τότε γιατί δεν μας βοηθά να επικοινωνούμε με τον 
άλλον; Γιατί δεν μας δείχνει πως να μοιραζόμαστε όλα τα κομμάτια του εαυτού μας μαζί του κι όχι μόνο θραύσματα της ανολοκλήρωτης προσωπικότητάς μας;  
 
avven8


Μήπως απλώς δεν έχουμε τη δυνατότητα να καταλάβουμε τους άλλους; Δεν το πιστεύω αυτό! Ή εμείς δεν δίνουμε την ευκαιρία να προβάλλουμε τον πραγματικό μας εαυτό στους άλλους, ή οι άλλοι συμπεριφέρονται με παρόμοιο τρόπο. Όμως γιατί;;;

Φοβάμαι ότι αυτό το 
γιατί ποτέ δεν θα απαντηθεί. Έτσι είναι η φύση μας. Αυτή η αδυναμία μας για επικοινωνία αποτελεί αναπόσπαστο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ύπαρξής μας. Είμαστε ημιτελείς υπάρξεις, ανίκανες να ολοκληρωθούν, να επικοινωνήσουν πλήρως, ακόμα και να αγαπήσουν και να αγαπηθούν αληθινά. Σπάνια μόνο συμβαίνει κάτι τέτοιο κι αυτές οι περιπτώσεις είναι αξιοζήλευτες πραγματικά. Αγγίζουμε χωρίς να πιάνουμε, μιλάμε χωρίς να γινόμαστε κατανοητοί, βλέπουμε με λάθος μάτια. Μήπως τελικά είχε δίκιο ο Shakespeare όταν στον μονόλογο του Jaques έλεγε ότι, «όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή»; Αν δεν είμαστε αυθεντικοί, αν απλά παίζουμε ρόλους, τότε πώς είναι δυνατό να επικοινωνήσουμε με τον άλλον, αφού δεν μπορούμε καν να προσδιορίσουμε το δικό μας κέντρο βάρους, τη μοναδική ιδιοσυγκρασία μας;

Παραθέτω εδώ έναν διάλογο* από την ταινία του Μπέργκμαν "Από τη Ζωή των Μαριονεττών", ανάμεσα στον Τιμ και την Καταρίνα, επειδή πιστεύω ότι ταιριάζει με αυτό που προσπαθώ να περιγράψω παραπάνω:
 
ΤΙΜ: Καταρίνα;
ΚΑΤΑΡΙΝΑ: Ναι;
ΤΙΜ: Κοίταξέ με.Πιάσε το χέρι μου.Ακούμπησέ το απαλά στο μάγουλό σου.
(η Καταρίνα το κάνει)
Μπορείς να αισθανθείς το χέρι μου;
(η Καταρίνα γνέφει καταφατικά)
Αλλά μπορείς να αισθανθείς ότι είμαι εγώ; Ότι είμαι εγώ;
(η Καταρίνα κουνάει αρνητικά το κεφάλι)

Στην ταινία "L’ Avventura" ("Η Περιπέτεια") του Αντονιόνι, μια ομάδα ανθρώπων που πάει κρουαζιέρα με ένα πλοίο στη μεσόγειο, σταματάει σε ένα ερημικό νησί (πιο πολύ κάτι σαν βραχονησίδα θυμίζει), με σκοπό να ξεκουραστεί, όπου κι εκεί συνειδητοποιεί ότι ένα μέλος της ομάδας έχει χαθεί: η όμορφη Άννα. Κατά τη διάρκεια της εξαφάνισης της, ο εραστής της και η καλύτερή της φίλη θα ερωτευθούν παράφορα. Και η εξαφάνιση της Άννα θα υποσκιαστεί από αυτή την έντονη ερωτική επιθυμία. Το νησί είναι τελείως ξερό, μόνο βράχια και πάλι βράχια, χωρίς ίχνος βλάστησης, γυμνό, πέτρες γκρι, ένας έρημος ογκόλιθος στη μέση της θάλασσας. Στις όχθες απόκρημνοι γκρεμοί και τα κύματα να σκάνε πάνω αφηνιασμένα...  

aventu1

Κι αυτή η εικόνα, διαδοχικά με φέρνει σε άλλες σκέψεις; Πόσο διαφορετικοί είμαστε αλήθεια εμείς από αυτό το ερημικό τοπίο; «No man is an island»,  έγραψε ο Άγγλος ποιητής John Donne τον 16o αιώνα... Κατά πόσο όμως ισχύει κάτι τέτοιο; Ξερονήσια και δίπλα άλλα ξερονήσια... Έτσι και οι υπάρξεις μας που δεν λένε να γίνουν συνυπάρξεις. Θέλω να πιστεύω ότι δεν είμαστε αυθύπαρκτες οντότητες σε αυτή τη ζωή, ωστόσο η ανθρώπινη συμπεριφορά, με την ανικανότητα της να επικοινωνήσει ουσιαστικά και να αγγίξει τον άλλον άνθρωπο, με κάνει πολλές φορές να σκέφτομαι το αντίθετο. Και κατά πόσο τελικά μπορούμε να πιστεύουμε ότι νοιαζόμαστε για τον άλλον, όταν μέσα σε λίγα μόλις λεπτά ή ώρες μπορούμε να προδώσουμε τον φίλο μας, τον εραστή ή την ερωμένη μας, μπορούμε να ξεχάσουμε τα πάντα και να αφεθούμε σε νέες προκλήσεις; Που κι αυτές θα κρατήσουν ελάχιστα, μιας και πάλι δεν θα είμαστε σε θέση να επικοινωνήσουμε με τον άλλον άνθρωπο. Με τον άλλον. Γιατί πάντα θα γίνεται αυτός ο διαχωρισμός μεταξύ του εγώ και του άλλου. Ο άλλος θα παραμένει τόσο ξένος σε εμάς, όσο κι εμείς στον εαυτό μας.

Κι όλα αυτά τα βιβλία, ό,τι έχει ειπωθεί από μεγάλους φιλόσοφους και ποιητές, από λογοτεχνικούς και θεατρικούς συγγραφείς, από λόγιους γενικά, όλα αυτά χαμένα...  Με βρίσκει σύμφωνο, λοιπόν, το εξής απόφθεγμα του ποιητή Daniel Weissbort: «Και η απουσία σου μου μαθαίνει, ό,τι δεν έχει μπορέσει η Τέχνη». 

aven2 

[...]

Είναι λίγο πριν δύσει ο ήλιος κι εγώ σε μία ξαπλώστρα στην πισίνα ενός ξενοδοχείου συνειδητοποιώ ότι όλος ο κόσμος έχει φύγει. Πριν μερικές ώρες η πισίνα έσφυζε από ζωή -παιδιά, ζευγάρια,  Έλληνες και τουρίστες απ' όλο τον κόσμο-, αλλά τώρα δεν υπάρχει ψυχή, πέρα από μένα που ξεχάστηκα εδώ με τις σκέψεις μου και δυο-τρεις υπαλλήλους του ξενοδοχείου που έχουν ξεκινήσει να μαζεύουν τις ξαπλώστρες και να κλείνουν τις μεγάλες λευκές ομπρέλες. Το νερό της πισίνας, πλέον ήρεμο, βαθύ μπλε, λαμπυρίζει αυτό το πορτοκαλί της δύσης... Υπέροχος χρωματικός συνδυασμός αυτό το χρυσομπλέ… Γύρω απόλυτη ερημιά, νέκρα, ο καθένας έχει τραβήξει τον δρόμο του... κι ένα αίσθημα απόλυτης μοναξιάς... Έχει αρχίσει να φυσάει ένα ψυχρό αεράκι... Ακούω στο mp3 player τις Παρτίτες του Μπαχ για πιάνο και σκέφτομαι πόσο πολύ ταιριάζουν με κάποιους από τους παραπάνω συνειρμούς μου: είναι μελαγχολικές χωρίς να το επιδιώκουν, απλά και μόνο επειδή μες στην απλότητά τους περιέχουν την αλήθεια για την οξύμωρη φύση της ανθρώπινης ύπαρξης. 

επίσης αντιγράφω το δικό μου σχόλιο στο άνωθι κείμενο:
πολύ ενδιαφέρουσες οι σκέψεις σου... τούτη η επικοινωνιακή αναπηρία ενδυναμώνεται πολύ περισσότερο στους διανοούμενους, τους διανοητές, τους ανθρώπους που αναφέρεις... νομίζω πως ο πυρήνας του ερωτήματός σου είναι και η απάντησή του... δεν μπορεί να επικοινωνησει η σκέψη... ο νους δεν θέλει να επικοινωνεί... είναι αυτιστικός και όταν άλλα μέσα μας θέλουν την επικοινωνία, ο νους, ο δικτάτορας και παντοδύναμος νους, τα εμποδίζει, τα σαμποτάρει, τα υπονομεύει... στην ουσία δεν είμαστε βαθιά κοινωνικά όντα... είμαστε αυτά τα ξερονήσια που εύστοχα περιέγραψες.... 

17 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

δεν συμφωνο απολυτα

Ισως και το μελετησα φευγαλεα αλλα δεν συμφωνο με ολα οσα λεει

οχι και ξερωνησια ρε παιδια

ελεοςςς

και η πραγματικη αγαπη που παει??

Δηλαδη μου λες οτι δεν μπορουμε να αγαπησουμε??

Δεν ξερω

μπορει να παρερμηνευω

Νimertis είπε...

φίλε Δημήτρη, το άνωθι κείμενο το βρήκα προσωπικά πολύ ενδιαφέρον καθώς, έμμεσα, στηλιτεύει την ευνουχιστική λειτουργία του νου... βεβαίως μπορούμε να αγαπήσουμε και να επικοινωνήσουμε... αλλά η δική μου πεποίθηση και βιωματική γνώση είναι πως για να αγαπήσουμε, να ζήσουμε στο α λ λ ι ώ ς δηλαδή, θα πρέπει να βγάλουμε από τη μέση το νυστέρι και το τεφτέρι του νου... επειδή ο φίλος μπλόγκερ αναρωτιέται για το κατά πόσο ο 'άνθρωπος της σκέψης και της κουλτούρας' όπως θα τον πω τώρα εγώ, μπορεί να επικοινωνήσει ή όχι, άρα και να αγαπήσει, αισθάνομαι ότι το κέντρο βάρους είναι ακριβώς στην επικράτηση της τεμαχιστκής Καρτεσιανής λογικοκρατίας σε όλες μας τις ενέργειες, σε όλες μας τις δράσεις... ο διανοητής είναι ένα μοναχικό πλάσμα που λατρεύει τον εαυτό του, ένας μισάνθρωπος που αρνείται να αγαπήσει επειδή, στην ουσία, δεν έχει καμία διάθεση να μοιραστεί, να διυπάρξει... ένας άθλιος μικρονοϊκός οικονομισμός διέπει τα πάντα γύρω μας και τελικά ίσως και μέσα μας... ο εμποράκος και λογιστάκος νους δεν επιτρέπει τη βίωση του μεγαλειώδους της Αγάπης...το φοβάται και το απεχθάνεται... η απάντηση είναι τα ξερονήσια να γεφυρωθούν... ως τότε, παραμένουν ξερονήσια... οι γέφυρες είναι οι υπερβάσεις... βγαίνω από το εγώ μου και εισέρχομαι στο αλλιώς...

Ανώνυμος είπε...

Οι άνθρωποι αυτοί, οι διανοητές (αν και για μένα δεν είναι απαραίτητα μόνο αυτοί που έχουν βιώσει έντονα την υψηλή τέχνη) ,εισπράττουν την ζωή μέσα στην ψυχή τους, διαφορετικά από ότι οι άλλοι άνθρωποι. Η ζωή μεταφράζεται με ευφάνταστες εικόνες και αποκωδικοποιούνται με λέξεις. Έχουν μάθει να ακούν μόνο την εσωτερική τους φωνή. Διηγούνται τα πάντα μέσα τους και έπειτα στο χαρτί. "Ζωγραφίζουν". Αντιλαμβάνονται με εικόνες το κάθε τι. Κουβαλούν το αρχέγονο γονίδιο. Δεν μπορούν να επικοινωνήσουν λεκτικά, γιατί η φωνή που βγαίνει έξω από τα χείλη τους, φαντάζει ξένη, και τους ανατριχιάζει. Μπλοκάρουν πνευματικά. Αισθάνονται ότι λεκτικά δεν μπορούν να δώσουν αυτό που έχουν μέσα τους. Έτσι πολύ απλά τους αντιλαμβάνομαι.

Η ζωή είναι σαν την θάλασσα. Μπρος και πίσω...συνέχεια...έτσι και η επικοινωνία μαζί της.

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα.

Λίγες σκέψεις πάνω στο σχόλιό σου, nimertis και όχι τόσο πάνω στην ανάρτηση μιας και την εχω ήδη σχολιάσει στο ιστολόγιο του Dynx και δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι.

Αν ο άνθρωπος της σκέψης και της κουλτούρας προσεγγίζει την τέχνη μόνο εγκεφαλικά είναι ακρωτηριασμένος και κατα τη γνώμη μου αυτό που προσεγγίζει δεν είναι τέχνη.

Το σημείο επαφής της τέχνης και της ζωής είναι πρωτίστως το βίωμα και όχι ο αφηρημένος νους. Το ρήμα που ταιριάζει περισσότερο στην τέχνη είναι το "νιώθω" που εσφαλμένα και πάλι υπό την προκατάληψη του νου υποβιβάζεται σε κάτι τυφλό και άλογο. Το νιώθω, από το μεσαιωνικό ρήμα γνώθω και το αρχαίο γνωρίζω, συνδιάζει τη σκέψη και την αίσθηση, την κίνηση του νου και την συγκίνηση του σώματος, ένα σκεπτόμενο συναίσθημα ή μια συναισθηματική σκέψη - σχέση με τον κόσμο.

Οσο για την επικράτηση του δικτάτορα νου πάνω στις υπόλοιπες διαστάσεις της ύπαρξής μας, θα έλεγα ότι είναι περισσότερο μια άρνησή μας να δεχτούμε τα συναισθήματά μας, πάρα ένα παιχνίδι εξουσίας όπου πρεπει ή να επικρατήσει ο νους ή να τον βγάλουμε από τη μέση.

Τέλος, για την τελευταία πρότασή σου: βγαίνω από το εγώ μου και εισέρχομαι στο αλλιώς...

Το βγαίνω από το εγώ μου μπορεί να σημαίνει κάποιο έκσταση, ένα "αφήνομαι και παραδίνομαι" σε κάτι άλλο και τελικά διαλύομαι μέσα στο αλλιώς. Θα έλεγα καλύτερα: μην δραπετεύεις ποτέ από το εγώ σου. Άνοιξε το εγώ και δεξιώσου τον άλλο.

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα.

Αν ο άνθρωπος της σκέψης και της κουλτούρας προσεγγίζει την τέχνη μόνο εγκεφαλικά είναι ακρωτηριασμόενος και κατα τη γνώμη μου αυτό που προσεγγίζει δεν είναι τέχνη.

Το σημείο επαφής της τέχνης και της ζωής είναι πρωτίστως το βίωμα και όχι ο αφηρημένος νους. Το ρήμα που ταιριάζει περισσότερο στην τέχνη είναι το "νιώθω" που εσφαλμένα και πάλι υπό την προκατάληψη του νου υποβιβάζεται σε κάτι τυφλό και άλογο. Το νιώθω, από το μεσαιωνικό ρήμα γνώθω και το αρχαίο γνωρίζω, συνδιάζει τη σκέψη και την αίσθηση, την κίνηση του νου και την συγκίνηση του σώματος, ένα σκεπτόμενο συναίσθημα ή μια σηναισθηματική σκέψη - σχέση με τον κόσμο.

Οσο για την επικράτηση του δικτάτορα νου πάνω στις υπόλοιπες διαστάσεις της ύπαρξής μας, θα έλεγα ότι είναι περισσότερο μια άρνησή μας να δεχτούμε τα συναισθήματά μας, πάρα ένα παιχνίδι εξουσίας όπου πρεπει ή να επικρατήσει ο νους ή να τον βγάλουμε από τη μέση.

Τέλος, για την τελευταία πρότασή σου: βγαίνω από το εγώ μου και εισέρχομαι στο αλλιώς...

Το βγαίνω από το εγώ μου μπορεί να σημαίνει κάποιο έκσταση, ένα "αφήνομαι και παραδίνομαι" σε κάτι άλλο και τελικά διαλύομαι μέσα στο αλλιώς. Θα έλεγα καλύτερα: μην δραπετεύεις ποτέ από το εγώ σου. Άνοιξε το εγώ και δεξιώσου τον άλλο.

Νimertis είπε...

Fidelio μην αυταπατάσαι... το εγώ δεν μπορεί να δεξιωθεί τίποτα... μονάχα τον αυτισμό του...

Leda Swan... η ζωή δεν είναι σαν τη θάλασσα... η ζωή είναι ένα ολοκληρωμένο, πολυδυναμικό σύμπαν... έχει και την ποιοτική διάσταση της παλιρροϊκής κίνησης αλλά έχει και άπειρες άλλες διαστάσεις... και ιδιαίτερα την μυστική της διάσταση η οποία δεν προσεγγίζεται εγκεφαλικά...

goofyMAGOUFH είπε...

Αδυνατώ να κρίνω -ακόμα και να αντιληφθώ- αντικειμενικά
ένα θέμα τόσο υποκειμενικό όσο η επικοινωνία.
Ομολογώ, επίσης, πως δεν αντιλαμβάνομαι
το λόγο που διαχωρίζονται οι άνθρωποι σε κατηγορίες.
Διανοούμενοι και μη;
Μου προκαλεί έκπληξη και δυσφορία συνάμα.
Να επικοινωνήσουμε γιατί;
Για να αποδείξουμε ότι μπορούμε;
Για την απόλαυση της ίδιας της επικοινωνίας;
Για την επιβράβευση;
Για την αυτολατρεία;
Για διάσπαση της βαρεμάρας;
Για τη διατήρηση της κοινωνικότητας;
Για τη "διείσδυση" στον άλλον;
Για την ανάγκη ύπαρξης;
Δεν έχουμε φτάσει σε σημείο ωριμότητας
που να μας επιτρέπει να αποδεχτούμε -ή και να παραδεχτούμε-
αλήθειες ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό,
αλλά τολμάμε -με θρασύτητα σχεδόν-
να επικοινωνούμε.
Πως σου φαίνεται αυτό;
Εμένα προσωπικά, επιεικώς εγωιστικό.

Νimertis είπε...

έχω την αίσθηση πως όταν κάποιος δεν πεινάει ή αρνείται να φάει, δεν θα μπει σε ένα εστιατόριο να κρίνει το μενού και την ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών... απλά δεν θα φάει! μπορεί η απάντησή μου Γκούφη να μοιάζει εξυπνακίστικη αλλά εφόσον ρωτάς 'γιατί να φάμε αφού δεν πεινάμε;' αυτό μου βγήκε να σου απαντήσω... ξέρω πως δεν εκκινείς από ένα απλοϊκό συλλογισμό... θέτεις κάτι βαθύτερο... αλλά πως να απαντήσω στο 'γιατί' από τη στιγμή που ήδη επικοινωνούμε... φτιάχνουμε ιστολόγια, εκθέτουμε κείμενα, περιμένουμε σχολιασμό, απαντάμε... ήδη δεν το πράττουμε λοιπόν;
Καταλήγεις:
Δεν έχουμε φτάσει σε σημείο ωριμότητας
που να μας επιτρέπει να αποδεχτούμε -ή και να παραδεχτούμε-
αλήθειες ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό,
αλλά τολμάμε -με θρασύτητα σχεδόν-
να επικοινωνούμε.
Πως σου φαίνεται αυτό;
Εμένα προσωπικά, επιεικώς εγωιστικό.
δεν μπορώ να μην συμφωνήσω εδώ μαζί σου... αλλά από την άλλη, ίσως να είναι μια διεργασία, μια βαθύτερη διεργασία που... δεν μας ρωτάει... σκέψεις κάνω...

goofyMAGOUFH είπε...

"μια βαθύτερη διεργασία που... δεν μας ρωτάει..."
απλοϊκή σκέψη για έναν σύνθετο νου σαν τον δικό σου, Νημερτή.

Αλαζόνες διόνυσοι είμαστε
και το απολαμβάνουμε ηδονικά
την ίδια στιγμή που το ενοχοποιούμε.

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Θα επανέλθω. Προς το παρόν καλό βράδυ.

Νimertis είπε...

ως βαθύτερη διεργασία που δεν μας ρωτάει εννοούσα την διεργασία που ωθεί μυστικά, σε μια κρυφή ενδελέχεια αυτοπραγμάτωσης, σε επικοινωνία, σε επαφή τα ανθρώπινα πλάσματα... και αναρωτιόμουν αν είναι τελικά μια συνειδητή πράξη τούτη η κίνηση ή όχι... εσύ με μέμφθηκες μάλλον για κάτι άλλο... δεν πειράζει, θέλω τα σχόλια σου πάντα τσεκουράτα!! no mercy!!!

Ανώνυμος είπε...

Πολύ αφοριστική η απάντηση.

βγαίνω από το εγώ μου και εισέρχομαι στο αλλιώς... Πώς εννοείς αυτό το αλλιώς; τί είναι το αλλιώς αν όχι ο άλλος άνθρωπος;

Alex είπε...

Θα με θεωρήσετε εκτός Θέματος αλλά πραγματικά διερωτώμαι : διακοπές θα πάτε ?

Ανώνυμος είπε...

Φιλε Νημερτή χαιρετώ μετα από πολύ καιρό, ευελπιστώ να είσαι καλά, αντιγράφω από τον σχολιασμό μου στην ανάρτηση που είδα μεσω του μπλογκ σου.

''Το πώς θεμελιώνουμε τις κοινωνίες μας και την οπτική μας για τον άνθρωπο, τις σκέψεις, τις σχέσεις μας δεν είναι δίχως λογο, δεν σκεφτόμασταν, δεν κρίναμε και δεν απολαμβάναμε με τον ίδιο τρόπο π α ν τ α.
Επιλέγουμε.

Οι σκέψεις της ανθρωπότητας είναι πολύ φτωχές υπό μια οπτική.
Τρεις είναι όλες και όλες και όλα τα άλλα γυρνούν γύρω από αυτές –σαν τακτικισμοί κατω από μια στρατηγικη.
Η φύση, ο Θεός, ο άνθρωπος.

Θεμελιώσαμε τον άνθρωπο σε σχέση με τη φύση.
Ο Θειος λόγος της φυσης των Ελλήνων.

Σε σχέση με τον Θεό.
Ο Θεός Ιουδαίων και Χριστιανών δημιουργεί τα πάντα, φύση και άνθρωπο.

Και πλέον θεμελιώσαμε τον άνθρωπο –αλλά και τον παν εμείς οι νεοδυτικοί- σε σχέση με τον ίδιο μας τον εαυτό.

Το αυτοαναφορικο καρτεσιανό υποκείμενο που έχει τις ρίζες του και σε παλαιότερες οπτικές στηριζόταν σε δύο κόσμους αλλά εμείς κρατήσαμε ότι θέλαμε από αυτό –όπως κάνουν όλοι οι διαχειριστές, δεν δημιουργούν, διαχειρίζονται, έχουν επικρατήσει οι διαχειριστικές κουλτούρες- και το σπρώξαμε στα απώτατα όρια του
Αυτό το πλαίσιο σκέψης διαμόρφωσε τη κοινωνία που ζούμε και βιώνουμε κοινές εμπειρίες νομίζω.
Η θεώρηση περί αυτου του σπουδαιου Αλλου μετά την επανευρεση της από τον Χέγκελ –γιατί από εκεί αντλούν οι ψυχαναλυτικές σχολές σκέψης (αυτοι οι <>) έμμεσα η άμεσα- μας έχει κατακλίσει.
Και έχουμε από τη μια να μας λεν οι ατομιστές τα πάντα είμαι Εγώ και το μηδέν έξω από εμένα και τους κοινώνησες που μας λεν τα πάντα είναι οι άλλοι εσωτερικεύοντας το μηδέν στο Εγώ.

Καλά είχε πει ο Καντ μετά τον Αριστοτέλη η λογική δεν έχει κάνει ούτε ένα βήμα μπροστά, μα ούτε πίσω…

Α και μη-Α.

Νομίζω σχεδόν τρεις χιλιετίες μετά ακόμα εμείς –οι νεοδυτικοι- δεν μάθαμε τίποτα από τη δοκιμασία του Οδυσσεα από τις σειρήνες.
Εάν ήμασταν στην θέση του είτε θα ακούγαμε τις σειρήνες οι οποίες θα μας κατασπάραζαν και εμείς θα το απολαμβάναμε τον Αλλον, είτε θα βουλώναμε τα αυτιά μας και θα μέναμε κλεισμένοι στο Εγώ μας…
Εν πολλής και γενικός αυτοί είμαστε οι νεοδυτικοι, εκκοσμικευμενοι μανιχαιστες, ηθικά κρυπτοχριστιανοι –δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε-, αντιδραστικοί, μηδενιστές, ιδεολόγοι, υλιστές, τυπικοι με μια τρομερή π ι σ τ η στον Αθεϊσμό μας.

''Συνολική θέαση του μελλοντικού Ευρωπαίου:
το πιο έξυπνο δουλικό ζώο, πολύ εργατικό, κατά βάθος πολύ μετριοπαθές, περίεργο μέχρι υπερβολής, πολυειδές, αβροδίαιτο, με αδύναμη θέληση
-ένα κοσμοπολίτικο χάος αισθημάτων και νου.''
Friedrich Wilhelm Nietzsche.

Η επικοινωνία δεν χάνεται για αυτόν που την θέλει, χάνεται γενικότερα, κοινωνικά θα λέγαμε, απλά όπως σε όλα, όταν συμπεριφερόμαστε με άξονα την ευκολία, την αδυναμία, την εξίσωση και εξομοίωση, την επιθυμία –όχι τη θέληση- και κυρίως τη κατανάλωση τα αντίστοιχα θα πάρουμε.
Προφανώς και το βίωμα είναι το πρώτο και το αυτό, η σκέψη δεν είναι ένοχη, η κρίση μπορεί να είναι...

Υ.γ:
Η τέχνη είναι τεράστιο ζήτημα, προτιμώ να μην αναφερθώ.
Τα ανθρώπινα κοινωνικά πράγματα δεν είναι παρθενογενέσεις, δεν είναι τυχαία, τα συμπαντικά μπορεί να είναι.''

Ανώνυμος είπε...

Φιλε Νημερτή χαιρετώ μετα από πολύ καιρό, ευελπιστώ να είσαι καλά, αντιγράφω από τον σχολιασμό μου στην ανάρτηση που είδα μεσω του μπλογκ σου.

Το πώς θεμελιώνουμε τις κοινωνίες μας και την οπτική μας για τον άνθρωπο, τις σκέψεις, τις σχέσεις μας δεν είναι δίχως λογο, δεν σκεφτόμασταν, δεν κρίναμε και δεν απολαμβάναμε με τον ίδιο τρόπο π α ν τ α.
Επιλέγουμε.

Οι σκέψεις της ανθρωπότητας είναι πολύ φτωχές υπό μια οπτική.
Τρεις είναι όλες και όλες και όλα τα άλλα γυρνούν γύρω από αυτές –σαν τακτικισμοί κατω από μια στρατηγικη.
Η φύση, ο Θεός, ο άνθρωπος.

Θεμελιώσαμε τον άνθρωπο σε σχέση με τη φύση.
Ο Θειος λόγος της φυσης των Ελλήνων.

Σε σχέση με τον Θεό.
Ο Θεός Ιουδαίων και Χριστιανών δημιουργεί τα πάντα, φύση και άνθρωπο.

Και πλέον θεμελιώσαμε τον άνθρωπο –αλλά και τον παν εμείς οι νεοδυτικοί- σε σχέση με τον ίδιο μας τον εαυτό.

Το αυτοαναφορικο καρτεσιανό υποκείμενο που έχει τις ρίζες του και σε παλαιότερες οπτικές στηριζόταν σε δύο κόσμους αλλά εμείς κρατήσαμε ότι θέλαμε από αυτό –όπως κάνουν όλοι οι διαχειριστές, δεν δημιουργούν, διαχειρίζονται, έχουν επικρατήσει οι διαχειριστικές κουλτούρες- και το σπρώξαμε στα απώτατα όρια του
Αυτό το πλαίσιο σκέψης διαμόρφωσε τη κοινωνία που ζούμε και βιώνουμε κοινές εμπειρίες νομίζω.
Η θεώρηση περί αυτου του σπουδαιου Αλλου μετά την επανευρεση της από τον Χέγκελ –γιατί από εκεί αντλούν οι ψυχαναλυτικές σχολές σκέψης (αυτοι οι <>) έμμεσα η άμεσα- μας έχει κατακλίσει.
Και έχουμε από τη μια να μας λεν οι ατομιστές τα πάντα είμαι Εγώ και το μηδέν έξω από εμένα και τους κοινώνηστες που μας λεν τα πάντα είναι οι άλλοι εσωτερικεύοντας το μηδέν στο Εγώ.

Καλά είχε πει ο Καντ μετά τον Αριστοτέλη η λογική δεν έχει κάνει ούτε ένα βήμα μπροστά, μα ούτε πίσω…

Α και μη-Α.

Νομίζω σχεδόν τρεις χιλιετίες μετά ακόμα εμείς –οι νεοδυτικοι- δεν μάθαμε τίποτα από τη δοκιμασία του Οδυσσεα από τις σειρήνες.
Εάν ήμασταν στην θέση του είτε θα ακούγαμε τις σειρήνες οι οποίες θα μας κατασπάραζαν και εμείς θα απολαμβάναμε τον Αλλον, είτε θα βουλώναμε τα αυτιά μας και θα μέναμε κλεισμένοι στο Εγώ μας…
Εν πολλής και γενικός αυτοί είμαστε οι νεοδυτικοι, εκκοσμικευμενοι μανιχαιστες, ηθικά κρυπτοχριστιανοι –δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε-, αντιδραστικοί, μηδενιστές, ιδεολόγοι, υλιστές, τυπικοι με μια τρομερή π ι σ τ η στον Αθεϊσμό μας.

Η επικοινωνία δεν χάνεται για αυτόν που την θέλει, χάνεται γενικότερα, κοινωνικά θα λέγαμε, απλά όπως σε όλα, όταν συμπεριφερόμαστε με άξονα την ευκολία, την αδυναμία, την εξίσωση και εξομοίωση, την επιθυμία –όχι τη θέληση- και κυρίως τη κατανάλωση τα αντίστοιχα θα πάρουμε.
Προφανώς και το βίωμα είναι το πρώτο και το αυτό, η σκέψη δεν είναι ένοχη, η κρίση μπορεί να είναι…

Υ.γ: Τα ανθρώπινα κοινωνικά πράγματα δεν είναι παρθενογενέσεις, δεν είναι τυχαία, τα συμπαντικά μπορεί να είναι.''

Νimertis είπε...

φίλε fidelio, οφείλω να ομολογήσω ότι σε αδίκησα με το προηγούμενο σχόλιό μου... η κακή εν γένει διάθεση γέννησε αυτό το ύφος... όμως, στον πυρήνα δεν μπορώ να διαφοροποιηθώ όσο κι αν φαίνεται αφοριστικό... σε ανάρτηση που θα ακολουθήσει εντός των ημερών, αν μου κάνεις τη τιμή να με διαβάσεις, ίσως καταλάβεις ποια είναι η δική μου θεώρηση... διότι το αλλιώς δεν είναι τόσο απλό να το εκθέσω σε μια δυο γραμμές... είναι ένα ολόκληρο σύμπαν... αν θέλεις όμως να προσεγγίσεις κάπως τη δική μου οπτική http://blackrose-nimertis.blogspot.com/search?updated-max=2010-04-29T11:56:00%2B03:00&max-results=20
[το ιδίωμα του ευγενούς στοχασμού]... εκεί για μένα είναι το αλλιώς... να σαι καλά...

ναι φίλη μου Αλεξ, να με συμπαθάς αλλά είσαι τω όντι εκτός θέματος!!!

Νimertis είπε...

φίλε Δ, πρώτα απ΄όλα πολύ το χάρηκα που είδα και πάλι κάποιο σχόλιό σου... μια διατριβή σου μάλλον!!! που να σταθώ και που να μείνω... αυτό το:
'Θεμελιώσαμε τον άνθρωπο σε σχέση με τη φύση.
Ο Θειος λόγος της φυσης των Ελλήνων.

Σε σχέση με τον Θεό.
Ο Θεός Ιουδαίων και Χριστιανών δημιουργεί τα πάντα, φύση και άνθρωπο.

Και πλέον θεμελιώσαμε τον άνθρωπο –αλλά και τον παν εμείς οι νεοδυτικοί- σε σχέση με τον ίδιο μας τον εαυτό...'

με κέντρισε... κατά τ'άλλα θέλει πολύ ψάξιμο η ανάλυσή σου... δεν τολμώ προς το παρόν να εκφέρω άποψη...
να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ όμως που με τίμησες...