Τρίτη 20 Ιουλίου 2010



Εδέμ



Με έναν παράδοξο αλλά αμετάκλητο τρόπο,  έχουμε ηττηθεί.
Και η ήττα καλπάζει σαν καρκίνος μέσα στο αίμα μας…
Δεν έχουμε πέσει, δεν έχουμε συντριφτεί,
τα κόκαλα της φρόνησης ακόμη στέκουν κι όμως,
έχουμε ηττηθεί.
Και δεν το βλέπει ακόμη κανείς μας…



Το τοπίο ολόγυρα, είναι ένας πανέμορφος, ολάνθιστος κήπος, μια μυθική Εδέμ.
Όλα είναι όμορφα εδώ, όλα δείχνουν όμορφα, όλα μυρίζουν όμορφα.
Μπορεί να είναι ψεύτικα, όμως μοιάζουν αληθινά.
Και τα χρώματα…
Το κόκκινο είναι ένα υπέροχο κόκκινο, απίστευτα ζωηρό, απίστευτα ζωντανό.
Το κίτρινο, σε αγγίζει τόσο λάγνα, σε χαϊδεύει, σε εμπαίζει σχεδόν με την… αληθινότητά του.
Το μπλε… δεν έχει δει κανείς τέτοιο μπλε κι ούτε πρόκειται να δει ποτέ…
Κι όμως, στο βαθύτερο στρώμα του ασυνειδήτου όλων, τούτο το κόκκινο, το κίτρινο, το μπλε, το μενεξεδί, το πράσινο, όλα υπάρχουν, ζωντανά, ακέραια και ακλόνητα, όλα αυτά τα χρώματα που είναι σχεδόν σαν άνθρωποι, έχουν προσωπικότητα, έχουν… συνείδηση της ύπαρξής τους!

Το τοπίο ολόγυρα είναι ένας θρασύς και σφριγηλός Παράδεισος.
Τα μεγέθη… δεν είναι συνηθισμένα αυτά τα μεγέθη, νομίζω πως ξέρω πια τι σημαίνει να είναι κανείς υγιής, αληθινά υγιής. Τα δέντρα, τα πουλιά, όλα όσα ζουν, το νερό, ναι, ακόμα και το νερό έχει μια άλλη… εικόνα, μια άλλη γεύση, μια ιδιαίτερη ζωηράδα λες κι είναι ένα νερό… εφηβικό, νεαρό, στην αρχή της ύπαρξής του!
 Περπατώ ανάμεσα σε όλα τούτα, ανασαίνω μυρωδιές σπάνιες, πρωτόγνωρες και ο οργανισμός μου αρνείται σχεδόν να συμφιλιωθεί με αυτό το θρίαμβο σφριγηλότητας και ρώμης. Τα πνευμόνια μου ρουφούν τον αέρα και νομίζω πως θα σκάσω, θα διαλυθώ. Η καρδιά μου χτυπάει περίεργα, πρώτη φορά οι φλέβες μου γιορτάζουν με αυτό τον παγανιστικό ενθουσιασμό.
Όλη τούτη η ευφορία είναι σχεδόν ανυπόφορη!
 Πόσο ψεύτικός, πόσο υπέροχα ψεύτικος είναι αυτός ο κόσμος…
Κανένας πόνος, καμιά θλίψη, καμιά αγωνία…
 Σ’ αυτό τον κόσμο, βρήκα όσους αναζητούσα καιρό και τους βρήκα χαμογελαστούς, όμορφους, ισορροπημένους, αρμονικούς, εγκάρδιους. Πόσο διαφορετικοί είναι όλοι τους εδώ! Πόσο αλλαγμένη η συμπεριφορά τους, πόσο ανυπόκριτη, πόσο απλή! Μου δίνουν το χέρι χωρίς να φοβούνται, εκφράζουν τα συναισθήματά τους χωρίς να διστάζουν, είναι τόσο… ανάγλυφοι! Δεν ξέρω γιατί αλλά αισθάνομαι πως αυτό τους αντιπροσωπεύει απόλυτα. Ναι, όλοι εδώ, όλα εδώ, είναι ανάγλυφα και τρισδιάστατα, ίσως πολυδιάστατα. Ποτέ δεν φανταζόμουν πως έχουμε τόσες διαστάσεις, πως είμαστε τόσο όμορφοι, πως έχουμε τόσο… φως!
Κι όμως, η 'αλήθεια' τους, η κραυγαλέα αλήθεια όλων εδώ μέσα, κάπου αρχίζει και… με ενοχλεί, με φέρνει σε αμηχανία, με κάνει να φοβάμαι. Ακόμη δεν καταλαβαίνω το γιατί. Κι όμως ξέρω. Τι είδους ζωή έχω ζήσει ως σήμερα;
 Ζούμε στο σκοτάδι, ολόκληρη η δήθεν δημιουργική ζωή μας είναι μια ζοφερή, μουντή και ανηδονική αθλιότητα. Μπροστά σε τούτο το πανηγύρι φωτός στον παραδείσιο κόσμο ό,τι νόμιζα πως έχει σημασία, συντρίφτηκε, χάθηκε, σα να μην υπήρξε ποτέ!
   
Δεν μας το είπαν, δεν κάναμε το κόπο να το ανακαλύψουμε,
έσκασε σαν φωτεινό μετέωρο κάποια μελαγχολική αυγή…
ηττηθήκαμε, ο δρόμος είναι αδιέξοδος, δεν οδηγεί πουθενά, ηττηθήκαμε..
Και δεν εμπιστευόμαστε ούτε τη φωνή της ίδιας της ψυχής μας…
  
Είμαι καθισμένος στην όχθη του μικρού ποταμιού και αφήνω το βλέμμα μου να δεσμευτεί απ’τη ροή, την ασταμάτητη ροή του. Εγώ ακίνητος, εκείνο ροϊκό. Μα, από μια άλλη άποψη, εγώ πάντα ροϊκός, εκείνο στην ουσία ακίνητο, πάντα ίδιο…
Αυτό το ποτάμι όμως δεν μοιάζει με όσα ήξερα, γιατί αυτό θέλει να συμμετέχει στην κατάστασή μου, θέλει να είναι κοινωνός της δικής μου ροής. Σε τούτο το μαγεμένο κόσμο, όλα συμμετέχουν μέσα σε όλα, όλα… δια-δρούν, όλα μπλέκονται μέσα σε όλα ώστε είναι πια δύσκολο να τα ξεχωρίσεις.
Όλα μεταμορφώνονται εδώ, σκέφτομαι καθώς ακούω το ποτάμι να τρέχει.
Ναι, όλα, μου απαντά εκείνο και, δεν απορώ, δεν φοβάμαι, δεν αντιδρώ στο «παράλογο» του διαλόγου με το υγρό στοιχείο.
Πάντα επικοινωνούσες με μένα, ή μάλλον εγώ επικοινωνούσα, προσπαθούσα να επικοινωνήσω με σένα.
Κι εγώ δεν σε άκουγα.
Όχι πάντα. Κάποιες φορές με άκουγες. Ήταν οι στιγμές της καλύτερης έμπνευσής σου. Οι στιγμές που ήσουν ερωτευμένος, ανοιχτός, σε κίνηση, φιλόξενος και ουσιαστικός. Δεν τις θυμάσαι αυτές τις στιγμές;
Κοιτούσα το νερό με μάτια υγρά, το είδωλο είχε θολώσει. Δεν ξέρω… ίσως να θυμάμαι, απάντησα.
Και βέβαια θυμάσαι. Γιατί εγώ είμαι μέσα σου. Και όσο είμαι εγώ μέσα σου δε θα σε αφήνω να ξεχάσεις.
Καμιά φορά είναι τόσο λυτρωτικό να ξεχνάς. Και τόσο σκληρό να θυμάσαι…
 Το νερό σιώπησε, όμως εγώ εξακολουθούσα να το ακούω, εδώ, σ’αυτό τον αλλόκοτο κόσμο, ακόμα κι όταν κάτι σιωπά, σου μιλάει, ακούς τον απόηχο, τον ψίθυρο, τη μουσική του… πως γίνεται όλα να είναι σιωπηλά και μαζί τόσο… φλύαρα; Πως μπορείς αληθινά να ηρεμείς μέσα σε μια γιορτή από φωνές, ήχους, μουσικές;
 Αγκάλιασα τον εαυτό μου. Ξαφνικά κρύωνα πολύ. Ξαφνικά, ακόμη και μέσα σ’ αυτό τον παράδεισο βίωσα με μια φοβερή, καταθλιπτική ακεραιότητα την μοναξιά μου…
  
Δεν πρόκειται να μάς το αφαιρέσει κανείς.
Είναι η αλήθεια μας, είναι η δέσμευσή μας.
Τα βήματά μας, κάθε μέρα, όλο και πιο βαριά, όλο και πιο κοντά…
Τα βήματά μας, κάθε μέρα όλο και πιο γερασμένα, όλο και πιο κουρασμένα…
Κι εμείς, απλώνουμε τα χέρια μας όπως το βλέμμα μας,
σε ένα σύμπαν παχύρρευστο, δηλητηριώδες, μοχθηρό και ανόσιο…

 07-03-2006

7 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Όλα τα στοιχεία μαρτυρούν την Ιστορία του Χθες..
Χθες έκλεψες.. λήστεψες μία ισορροπία..
Μίλησες με τον άνεμο.. με το νερό..
Έσπασες το κατεστημενο του θνητού σου περιορισμού...

Εσύ έχτισες αυτον τον πλαστό Παραδεισο..
Εσυ κι εγω..
και όλοι μαζί...

Ήχοι αθόρυβοι, τυπωποιημενοι πανω σ'ενα πληκτρολόγιο που αναπαράγει εικονες..
Χαράζει ποτάμια στο χάρτη του νού..
Αγαπες αλησμόνητες, μα ψεύτικες..

Γυρίζει το χρόνο πίσω...
Εσύ εναντιον του παιδικού εαυτού σου..
Το είδωλο στο ποτάμι...
Είδωλο ροής..
αναπάντεχα τεμαχισμένο από τις υγρές δονήσεις...
Κι όμως..
αυτός είναι εσυ..
Απόλυτα εσύ...

Κρύψου από αυτο το εικονικό φως..
Φώλιασε κάπου που δε θα σε βρει..
Κοίτα μέσα σου..

Ετσι είσαι..
ετσι είμαι...
ραγισμενα κομμάτια αγάλματος
που αψιφά τη Ζωή και το Θανατο
μέσα από μία παθητικότητα αγεραστη!...

Φοβήθηκα κι εγω στο παρελθόν..
Έτσι έσκαψα τούνελ...
Με νύχια θηρίου..
Σκέφτηκα "Κάπου θα βγω πιο φωτεινό μονοπάτι,
από αυτο το μονότονο γκρι τοπίο!"....
Βρεθηκα εδω..

Σ'αυτην την πλαστή πολυχρωμία,
που πλεον ξεγελά το βλέμμα μου με την αληθοφάνειά της!...
Όχι τη συνείδηση!...
Το βλέμμα!..

Οι λέξεις διογκώθηκαν,
απόκτησαν μορφή ανθρώπου..
Κάθε βράδυ μου λενε ιστορίες..
Καλπάζουν στη φαντασία μου..
κι εκείνο το γκρι χαθηκε τελειως...

Πόσο άσχημο να είναι το ψευτικο, Νημερτη?..
Πόσο αμαρτωλή η ψευδαισθηση?..

Ο Όσσο είπε:
"Η μόνη ηθική είναι ό,τι σε κάνει ευτυχισμένο"...

Ίσως κάποια στιγμή ξεθωριάσουν τα ψευτικα χρώματα...
Ίσως τότε να ψάξουμε Νέα αποικία να χωρέσει τις ανασφάλειές μας...

Σε φιλω... με καλημέρας σκέψεις..

goofyMAGOUFH είπε...

Κάθε φορά που διαβάζω τη λέξη 'πανέμορφος'
έρχεται στο μυαλό μου ο θεός Πάνας.
Έτσι έγινε και σήμερα και χάθηκα.
Καλημερίζω τους κατοίκους της Εδέμ!

Νimertis είπε...

μου είναι αδύνατο να σταθώ σε μια λέξη, σε μια πρόταση, να αποσπάσω τμήμα της ενότητάς σου Κάκια... δεν γίνεται... όπως σε κάθε τι δικό σου... 'όχι τη συνείδηση, το βλέμμα...' λες... κι αυτό με συνοδεύει από την ώρα που σε διάβασα... σε φιλώ κι εγώ κι έχω τις σκέψεις της καλημέρας σου για εσωτερική εργασία... σ'ευχαριστώ... κι ας μοιάζει λίγο...

Γλυκιά μου Γκούφη... παράξενοι κάτοικοι μιας παράξενης Εδέμ...

Alex είπε...

ετούτα τα μεγάλα κομμάτια γραφής δύσκολα διαβάζονται όπως πρέπει, με προσοχή μεγάλη μη τυχει και παραφράσουμε το τον πλούτο των λεξεών τους...
λίγη προσοχή του'δωσα αγαπητέ nimertis αλλά και αυτό το λίγο ήταν όμορφο,
όμως (καθώς αντιλαμβάνεσθε εγώ και οι αντιρρήσεις μου συγκατοικούμε)
γιατί αναφέρετε τη μοναξιά? δεν είμαστε μόνοι αν το θέλουμε! ποτέ δεν είμαστε μόνοι αν μπορούμε να το καταλάβουμε, η ψυχή μας κάνει παρέα με άλλες ψυχέςαλλιώς δεν εξελίσσεται !
σας χαιρετώ εγκάρδια

Νimertis είπε...

καλημέρα Αλεξ... χαμογέλασα με το σχόλιό σου στο σημείο 'καθώς αντιλαμβάνεσθε εγώ και οι αντιρρήσεις μου συγκατοικούμε'... θα σου πρότεινα να διαβάσεις ξανά, αν το θέλεις το 'επίμαχο' σημείο... μετά από τον ιδιαίτερο και εσωτερικό 'διάλογο' με το υγρό στοιχείο, αναφέρω ότι...'Αγκάλιασα τον εαυτό μου. Ξαφνικά κρύωνα πολύ. Ξαφνικά, ακόμη και μέσα σ’ αυτό τον παράδεισο βίωσα με μια φοβερή, καταθλιπτική ακεραιότητα την μοναξιά μου…'
ήταν μια πολύ ξεχωριστή στιγμή... από αυτές που συνειδητοποιείς μέσα σε ένα κλάσμα χρόνου τα πάντα... τι είσαι, ποιος είσαι, από τι αποτελείσαι, τι περιέχεις... κι ύστερα, ολη τούτη η επίγνωση χάνεται... επιστρέφεις στο γνωστό, στο δεδομένο... πρόκειται για ένα ταξίδι στο Αληθινό που επειδή ακριβώς δεν αντέχεται, επιστρέφεις... μυστικιστική εμπειρία...
γράφεις πως δεν είμαστε μόνοι αν το θέλουμε... ακριβώς αυτή η φράση αποδεικνύει ότι, είμαστε μόνοι... δεν θα ήταν θέμα επιλογής διαφορετικά... έτσι δεν είναι;
την αγάπη μου φίλη μου... μην πάψεις να έχεις αντιρρήσεις, να είσαι ζωντανή... να σαι καλά!

Ανώνυμος είπε...

"Το τοπίο ολόγυρα είναι ένας θρασύς και σφριγηλός Παράδεισος"
που τόσο πληγώνει όταν ανακαλύψεις πως δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας ψεύτικος θρασύς παράδεισος! κι όταν γίνει αυτό δύο πράγματα μπορεί να συμβούν, ή να μη δώσεις σημασία και να προχωρήσεις ή να δώσεις σημασία και να πλανευτείς, έπειτα να απογοητευτείς και στη συνέχεια απλώς να συνεχίσεις να ζεις ίσως δίχως τόσα όνειρα! εκεί κρύβεται η οδύνη, στην έλλειψη ονείρων. Κι όταν είσαι ονειροπόλος και αντλείς από κει τη δύναμη τότε τα πράγματα είναι πράγματι άσχημα όμως όπως και στους σαράντα εφιάλτες του Τριβιζά, όταν ξημερώνει και βγαίνει ξανά ο ήλιος τότε οι εφιάλτες φεύγουν μακριά για να μας επιτρέψουν να ζήσουμε!
Αυτό για σένα Νημερτή http://www.youtube.com/watch?v=TbGUrNtoRC4

Νimertis είπε...

Silena, δεν στο κρύβω ότι με συγκίνησαν πολύ τα όσα μου έγραψες... δεν ξέρω ακριβώς το γιατί... είναι μερικά πράγματα που δεν μπαίνουν εύκολα σε λέξεις... αισθάνθηκα πως με διάβασες με ιδιαίτερη προσοχή... υπέροχο και το κομμάτι του Moby... σ'ευχαριστώ από καρδιάς!