Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010


ΕΝΑΣ


Ψάχνω τη δική μου φωνή
και ψάχνοντας τη χάνω
ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες
που ακούω απ'την αρχή της ανθρωπότητας
να ξεπηδούν μέσα μου
κι έχω τόση ανάγκη
απ'τη δική μου φωνή!

Είμαι ένα ασθενικό κερί
σ'ένα πελώριο σκοτεινό δωμάτιο
και πρέπει να το φωτίσω ολόκληρο!
Περιοχές από βαθύ σκοτάδι
αρχέγονες, τρύπες θεόρατες
πηχτής άγνοιας χάσκουν
γωνιές με λερωμένα χτες
που με στοιχειώνουν
κι έχω τόση ανάγκη από χιλιάδες κεριά
να διαλύσω τούτα τα πέπλα!

Είμαι πολλοί
και λαχταρώ να γίνω ένας
Είμαι κομμάτια
που ποθούν την ένωσή τους
Είμαι χιλιάδες
και διψάω να χτίσω τον εαυτό μου
Μέσα από πόσους διαδρόμους
θα αναζητώ λωρίδες της ψυχής μου;

13/3/00

12 σχόλια:

MARIA ANDREADELLI είπε...

Μετά από δέκα χρόνια υπάρχει απάντηση;

Αυτό το ποίημα μου έφερε στο νου ένα σημείο από ένα διήγημα που έγραψα πριν από δυο χρόνια, το αφήνω παρακάτω:

"Παράξενο· όσο πλησίαζα τόσο πιο απόμακρος μου φαινότανε ώρες-ώρες ο προορισμός μου, ο πόθος μου, ο στόχος μου. Τόσα χρόνια εκεί ψηλά καρφωμένη τον σκεφτόμουν αρκετά συχνά σαν την ύστατη σωτηρία κάποιας μέρας και τότε που βάδιζα όλο λαχτάρα προς αυτόν εκείνος που ήτανε κρυμμένος;

Ρώτησα. Δε γινότανε όλο να περπατάω όλο να πλησιάζω μα ακόμα να αργώ. Έμοιαζε πως δεν θα έφτανα ποτέ. Ίσως να ήταν και από την ανυπομονησία να φτάσω το ταχύτερο.

- Έφτασες, μου είπε κάποιος γέροντας μετά από τόσους περαστικούς που είπαν πως δεν γνώριζαν.

- Έφθασα; Εδώ; Πού; Εδώ;

Ο γεράκος κοντοστάθηκε, μειδίασε καλοσυνάτα και προσπάθησε να μου εξηγήσει πως η προσμονή πλάθει γιγάντους και όσο εκείνους ψάχνουμε τόσο νάνους συναντάμε.

- Περπάτησε δίχως οράματα και προσμονές και κάποτε θα το νιώσεις."

Καλησπέρα!

Ανώνυμος είπε...

Έχεις ανάγκη να διάλυσης τα πέπλα του μυστηρίου αλλά νιώθεις αδύναμος

Έχεις χρέος όμως να φωτίσεις όσο μπορείς αυτό το σκοτεινό δωμάτιο

μα ο κόσμος δεν είναι σκοτεινός ?

υπάρχουν πίσω από το παρασκήνιο οντά σκοτεινά που μισούν κάθε τι ανθρώπινο

και μισούν το φως

Ανώνυμος είπε...

ΤΟ ΧΡΕΟΣ

Ανεβήκαμε στις κορυφές του πάθους,
κοιτάξαμε κατά πρόσωπο την άβυσσο,
ορμήσαμε στους γκρεμούς,
...κι αντλήσαμε πάλι την σκοτεινή δύναμη
για την ανάβαση.
Μέσα σ’ αστραπές από φως,
σε πυκνή νέφωση,
σ’ έξαρση που φιλούσε τον άνεμο,
σ’ ενδοσκοπήσεις πικρές όπως ο θάνατος.

Δούλοι; Ελεύθεροι;

Πάντως, εκτελέσαμε το χρέος μας.
Παλαίψαμε κι ακόμα παλεύουμε..

Φυλ. Αθηναϊς

~reflection~ είπε...

Χρησιμοποίησε τον αρμό του ρευστού αγγίγματος...

Εδώ και χρόνια ενώνει επιτυχώς κομμάτια από ανομοιογενή υλικά και κατορθώνει να πλάσει, με αντικειμενική τελειότητα, τα πιο άρτια και συνοχικά αντικείμενα ανθρώπινης διάστασης....

Ποτέ δεν ήσουν ένας...
ποτέ δε θα εκμηδενίσεις το πολυδιάστατο χθες που σε συνθέτει...

Ο γλύπτης σού έκρυψε τον αρμό μέσα στις λέξεις....

γραψε....
γραψε....

λυτρώσου από το φορτίο των εργατών που χτίζουν πανω στη σκέψη σου πύργους που τρίζουν συθεμελα, πριν καν υψωθούν πανω από τα νέφη των Ψυχών....

γραψε....

μόνο έτσι θα γίνεις ο Ενας που ψαχνεις....
θα απλώσεις αρμό συνοχής αναμεσα στους χίλιους .... στα εκατομμύρια των μετενσαρκώσεων που σε στοιχειώνουν....

γραψε....


*Καληνύχτα Νημερτή....*

Νimertis είπε...

Μαρία τη καλησπέρα μου. Ηταν πολύ όμορφο το τμήμα αυτό από την ιστορία σου.. σ'ευχαριστώ ιδιαίτερα που το μοιράστηκες εδώ στη Περιοχή Μ... χωρίς οράματα και προσμονές λοιπόν... ίσως η διαδικασία προς την ακεραίωση, τούτο που αλλιώς λένε κάποιοι εσωτερική ολοκλήρωση να έχει αυτό το κλειδί... προς στοχασμόν!!!
-----------------------------------
ναι φίλε μου Δημήτρη, ο κόσμος είναι σκοτεινός... και μυστηριώδης... όλη η ζωή είναι ένα μυστήριο... βλέπεις, αυτό με διαπερνά από πολύ νέο... ένας βαθύς μυστικισμός... δεν το κρύβω... όμως η πορεία προς την ενοποίηση όλων αυτών των κομματιών είναι οδυνηρή, είναι κάποιες φορές τραυματική... απαραίτητη όμως... έτσι νιώθω... απολύτως αναγκαία! ευχαριστώ πολύ και για ΤΟ ΧΡΕΟΣ... εξαιρετικό...
-------------------------------
Κάκια, μοναδική... μου έκοψες την ανάσα... άλλο λόγο δεν έχω... ευχαριστώ!

goofyMAGOUFH είπε...

Ένα ασθενικό κερί
δεν τρομάζει ποτέ τις ψυχές, Νημερτή.

Νimertis είπε...

'Κύριε, φώτισόν μου το σκότος'... θυμήθηκα τη νοερά προσευχή των Ησυχαστών... όλη η υπαρκτική αγωνία κλεισμένη σ'αυτές τις λίγες λέξεις... κι αυτή είναι η ουσία αισθάνομαι, όχι δώσε μου εκείνο ή το άλλο, αλλά δώσε μου φως να δω τι γίνεται εντός μου... δεν ξέρω γιατί με αφορμή το σχόλιό σου Γκούφη μου τα έφερα στο νου μου όλα αυτά...

goofyMAGOUFH είπε...

Άθελά μου, σκεφτόμουν το ποίημά σου
σήμερα, καθώς πήγαινα στη δουλειά
και συνειδητοποίησα
πως το δυνατό φως
γεννά σκληρές σκιές, Νημερτή.

Νimertis είπε...

με 'ερέθισε' το σχόλιό σου Γκούφη μου... ίσως το ημίφως να μην υπάρχει τυχαία... τούτες οι σκληρές σκιές που αναφέρεις ίσως να μην αντέχονται... κείνος που παλεύει να ερμηνεύσει τα πως και γιατί του εαυτού οφείλει να είναι προετοιμασμένος για τούτες τις σκιές... το φως θα πέσει όμως όσα αποκαλύψει ίσως να μην τα θέλουμε τελικά... όμως το πηχτό σκοτάδι γεννά όλους τους νοσηρούς ιδεασμούς... τι θέλουμε λοιπόν; ένα άπλετο φως στο σκοτάδι του εαυτού μας ή απλά, έναν άλλο εαυτό; καιρό είχαμε να ανοίξουμε ένα διάλογο... δεν το φανταζόμουν πως θα γινόταν σ'αυτό το ποίημα... μου αρέσει που είσαι απρόβλεπτη!

goofyMAGOUFH είπε...

Ο περιορισμός της όποιας σκέψης με θλίβει.
Μας μεγάλωσαν μαθαίνοντάς μας
να φοβόμαστε το σκοτάδι,
ακόμα και το αραιό.
Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί;
Μήπως για να μας κρατούν αιχμάλωτους
σε αυτό που εκείνοι ονομάζουν φως;
Επίσης, αναρωτιέμαι
αν κέντρισες ποτέ τη φαντασία σου
προστατευμένος από το σκοτάδι.
Την καλημέρα μου!

Μη σε παραπλανήσουν οι σκέψεις μου
το ποίημα είναι Υπέροχο!

Νimertis είπε...

να σου πω την αλήθεια Γκούφη μου, προσωπικά, δεν φοβάμαι το σκοτάδι, προτιμώ όμως τα τελευταία χρόνια ένα ελάχιστο φως... μου αρέσει που μου εμπιστεύεσαι τις σκέψεις σου... το ξέρεις αυτό...
έθεσες ένα ενδιαφέρον θέμα που θα το τιτλοδοτούσα 'η ηθικολογία του φωτός'... έχει πολύ ψωμί το θέμα... διότι σε μια Απολλώνια χώρα, το έναντι δέος δεν ήταν ποτέ ο Αδης αλλά ο Διόνυσος... [θέλω να σημειώσω δηλαδή την απουσία δυαδιστικού τρόπου σκέψης, ο Μανιχαίος δεν μας είχε μπολιάσει ακόμα με τις θεωρήσεις του]...
αισθάνομαι ότι πριν την έλευση -τρόπος του λέγειν- του Χριστιανικού κοσμοσυστήματος, δεν υπήρχε στον ελλαδικό χώρο κάποια ιδεολογία του φωτός που αργότερα έγινε και ηθικολογία... η Δήλος π.χ., επιστημονικά ένα από τα φωτεινότερα σημεία του πλανήτη -πως το γνώριζαν αυτό αυτοί οι μπαγάσες οι Ελληνες, μυστήριο...- υπήρχε, δεν πρόβαλλε τον εαυτό της... δεν προπαγάνδιζε την 'ευεργετική' της δράση... διότι το Φως δεν είναι πάντα ευλογημένο, με μια έννοια, είναι και το απόλυτο ξεγύμνωμα... σε εκθέτει... με την περίφημη απομάγευση που επιχείρησαν κάτι Ιουστίνοι και κάποιοι άλλοι, ήρθε και το 'θεολογικό' όρισμα του φωτός ως Ακτίστου Ενεργείας κλπ που μπέρδεψε πολύ τα πράγματα...
συνελόντ'ειπείν, αιχμάλωτοι δεν ξέρω αν είμαστε, ξέρω πως μετατρέψαμε το 'φύσει' σε θέση... το ιδεατό σε ιδεολόγημα, το χάρισμα σε κατά χάριν... και πάει λέγοντας... να, σκέψεις εκφράζω τώρα κι εγώ, όπως μου'ρχονται...

goofyMAGOUFH είπε...

"σε μια Απολλώνια χώρα,
το έναντι δέος
δεν ήταν ποτέ ο Αδης
αλλά ο Διόνυσος..."
ωραία να τα λέμε και πάλι!

Μου άρεσε ιδιαίτερα και η τοποθέτησή σου
περί ηθικολογίας του φωτός!