Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010



απόγευμα

κοιμόσουν δίπλα μου
ανάσαινες αργά
η δροσιά του απογεύματος
ίσα που άγγιζε σαν χάδι
το μετάξι στο κορμί σου
σε κοιτούσα
είχα στα χέρια μου τα πόδια σου
είχα στη καρδιά μου ένα πυρήνα από παλλόμενο φως
στα μάτια μου είχα
το ομορφότερο θέαμα της ζωής μου

σκεφτόμουν
ένα κομμάτι τελειότητας
αξιώθηκα Κύριε να αγγίξω
από την ευσπλαχνία Σου
να το γευτώ
έκοψες ένα μικρό σου θαύμα
και μου το προσέφερες
εδώ μπροστά στα σάρκινά μου μάτια
και δεν ξέρω αν θα το αντέξω ως το τέλος
να μην τολμήσω να μιλήσω
να μην τολμήσω να σιωπήσω
να μην αδράξω ούτε τη στιγμή
να μην τη μαγαρίσω
να μην δειλιάσω
να μυρίσω τη ζωή
να μην σηκώσω ανάστημα
να αρπάξω αυτό το δώρο

εκστατικός
να μείνω
κι αυτό είναι...

ιχνηλάτη μ'εφερες
στην ατραπό των ρόδων
στην θάλασσα των προσευχών
με δοκιμάζεις;
με την ιέρεια της άπειρης στιγμής
να ξεκουράζεται
τόσο κοντά μου
που ανασταίνεται μέσα μου καινό
ατόφιο
στης δόξας το άκτιστο φως
ως και το παρελθόν μου!

κοιμόσουν δίπλα μου
ανάσαινες αργά
η δροσιά του δειλινού
ίσα που άγγιζε
σαν χάδι παιδικό
το μετάξι στο κορμί σου

σε κοιτούσα
σ'εκλεβα
είχα στα χέρια μου τα πόδια σου
είχα στη καρδιά μου έναν καινούργιο άνθρωπο

στα μάτια μου είχα
το ομορφότερο θέαμα της ζωής μου


ιουν2010



S o f t l y

23 σχόλια:

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Φίλε μου ένας απόλυτος, ανθρώπινος, φωτισμένος ΥΜΝΟΣ στον Θείο Έρωτα.
Ειλικρινά ζήλεψα!!

goofyMAGOUFH είπε...

Ουπς. . .
Ωραία φωτογραφία, Νημερτή!
Κοιλάδες, μονοπάτια, κορυφές. . .
Υ π έ ρ ο χ η

Υ.Γ.:
δεν παραμελώ το ποίημα
αλλά με συνεπήρε η εικόνα.
Αν αυτό είναι το ομορφότερο θέαμα της ζωής σου
χαλάλι. . .

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Ε Ρ Ω Τ Α Σ = Άπειρη Στιγμή!!!

Εξαίρετο!!!

Δέσποινα Γιαννάκου είπε...

Πράγματι Υμνος ...που δεν αγγίζεις, δεν ακουμπάς, παρα μόνο εκστατικός μένεις ...μη και χαθεί τέτοιο ποιητικό θάυμα !!!!
καλό βράδυ Ποιητή !!!

Νimertis είπε...

φίλε Χριστόφορε, η αλήθεια είναι πως αυτές οι... άπειρες στιγμές είναι από μόνες τους ύμνοι στον έρωτα... σ'ευχαριστώ πολύ
----------------------------------
Γκούφη μου, ξέρω πως δεν παραμελείς ποτέ ένα κείμενο... όμως χαίρομαι που σε συνεπήρε η όντως θαυμάσια φωτο...
-----------------------------------
Πυρφόρα μου αγαπημένη, τι όμορφη εξίσωση... αληθινά!
---------------------------------
φίλη Δέσποινα, έτσι εκστατικός, θέλεις ή όχι μένεις τέτοιες στιγμές... καθηλώνεσαι... την αγάπη μου ξεχωριστή ποιήτρια!

Ανώνυμος είπε...

υπέροχο, εκστατικό, απόλυτα ερωτικό με πολλά αρώματα..

"με την ιέρεια της άπειρης στιγμής
να ξεκουράζεται τόσο κοντά μου"

ο απόλυτος έρωτας..

το βρίσκω καταπληκτικό :)
καλή σου μέρα

Ρένα είπε...

Υπέροχος Υμνος στον έρωτα!!!Να' σαι καλά για το όμορφο δώρο σου!!!

MARIA ANDREADELLI είπε...

Πολύ ωραίο ποίημα, μεγάλη ευαισθησία και αριστοτεχνική χρήση λέξεων!

Kαλησπέρα!

Νimertis είπε...

silena μου σ'ευχαριστώ πολύ... δεν έχω άλλα λόγια...
-------------------------------------
όπως δώρο είναι και ο ίδιος ο έρωτας έτσι δεν είναι Ρένα μου; να σαι καλά...
-------------------------------------
Μαρία σ'ευχαριστώ από καρδιάς!

Alex είπε...

ερωτικό και αξιοπρεπές,
έτσι όπως θα έπρεπε να βγαίνει ο έρωτας χωρίς υπονοούμενα , χωρίς περίτεχνες κουβέντες ,χωρίς φαμφαρονισμούς και υπερβολές..απλά και ανθρώπινα.
'Ενα μπράβο στον ποιητή !

Νimertis είπε...

διότι από μια ηλικία γραφής κι έπειτα φίλη μου Αλεξ, κατανοεί κανείς πως τα πάντα είναι αφαίρεση και όχι πρόσθεση...

Alex είπε...

Δεν παίζει τόσο ρόλο η ηλικία για τούτη τη διαπίστωση αγαπητέ nimertis, όσο ο βαθμός συνειδήσεως του αντικειμένου (αυτού που δείχνω) και η σχέση αυτού με τον υποκείμενο κόσμο μας(εγώ που δείχνω).

Νimertis είπε...

φίλη Αλεξ αναφέρθηκα σε ηλικία γραφής... όχι σε βιολογική ηλικία... δεν με διάβασες προσεχτικά μάλλον... και επιμένω πως χρειάζεται χρόνος εσωτερικής ωρίμανσης -ποικίλλει φυσικά- για να μπορείς να 'δεις' αλλιώς... δεν γεννιέται κανείς έτσι... ευτυχώς μάλλον... [οι εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα]

Alex είπε...

μη με θεωρήσετε πνεύμα αντιλογίας ,
η ηλικία γραφής θαρρώ πως δεν έχει να κανει με την ωρίμανση καθώς η απόδοση - άσχετα με το ύφος και το συντακτικό της - είναι συνώνυμη με την καταθεση της ψυχής και την προσωπική αντίληψη των πραγμάτων, οπότε πχ κείμενα μικρών παιδιών τυχαίνει να έχουν μεγαλύτερη σημασία και ενδιαφέρον απο άλλα μεγάλων με ωριμη γραφή.Σ'εμάς υπάρχει ο φόβος του τέλματος και πολλές φορές αντι να αφήνουμε το νου μας ελεύθερο σταματάμε αδέξια απο φόβο μη κάνουμε μοιραία λάθη απόδοσης.
Μας λείπει το αυθόρμητο...φοβούμαστε επίσης μη μας παρεξηγήσουν και μη μας θεωρήσουν οπαδούς αιρέσεων, τρελούς,αφηρημένους, εκτός πραγματικότητος κ.α τέτοια.
Πόσοι άνθρωποι αναμεσά μας δε σκέφτονται όμορφα ,δε γράφουν όμορφα μα δεν τα φανερώνουν απο το φόβο της "ρετσινιάς" ?
άκουσα κάποτε να λέει κάποιος : μα πως να γράψω αυτά που σκέφτομαι , στο καφενείο αν το μάθουν θα με περάσουν για τρελό ! κι'αυτή την καθημερινότητα μου στο καφενείο λίγες απογευματινές ώρες τη χρειάζομαι ύστερα απο τόσα χρόνια....δεν έχω την πολυτέλεια να αλλάξω φίλους !
να μη σας κουράζω άλλο.
καλή σας νύχτα.

Νimertis είπε...

Αλεξ, και να είσαι πνεύμα αντιλογίας, καθώς λες, τούτο δεν αποτελεί πρόβλημα, τουλάχιστον γι αυτό το χώρο και το έχω αποδείξει νομίζω πολλές φορές στο παρελθόν... μονάχα που μιλάμε για διαφορετικά πράγματα... για μένα η εσωτερική ωρίμανση και η ηλικία γραφής πάνε μαζί... δεν ακυρώνουν τα... οξυγονούχα στοιχεία του είναι, δεν πνίγουν τον αυθορμητισμό, δεν συνθλίβουν την έκφραση... όλα αυτά έτσι κι αλλιώς, με την μια ή την άλλη μορφή τα αναλαμβάνει ο πανταχού παρών νους που διαρκώς κρίνει και λογοκρίνει... για μένα η Γνώση είναι μια πορεία αφαίρεσης, μια πορεία στο 'σκελετό', στο λιτό, είναι η απίσχνανση από το φλύαρο, το πρόσθετο, το άχρηστο που συσσωρεύουμε από τα εφηβικά μας χρόνια... [συσσωρεύουμε, διαρκώς συσσωρεύουμε και τα σκουπίδια κάποια στιγμή γίνονται ένας σωρός που μας πλακώνει]... για να μπορέσεις να το πραγματώσεις όλο τούτο δεν αρκεί να το θες... χρειάζεται να περάσεις πρώτα από πολλά στάδια, να κολυμπήσεις στο ανούσιο για να βρεις το ουσιώδες... καθώς θα μας έλεγε και ο μπαρμπα-Αριστοτέλης, για να βρεις το μέτρο πρέπει να περάσεις πρώτα από την έλλειψη και την υπερβολή... δεν διαφωνώ με τα όσα μου έγραψες για το αυθόρμητο και πως μας λείπει... αλλά η γραφή δεν είναι μονάχα κραυγή, η γραφή είναι ένα αραβούργημα από τα ωραιότερα στοιχεία του είναι... και για να τα ανακαλύψεις θα πρέπει να βουτήξεις βαθιά... σ'ευχαριστώ πολύ για τον διάλογο...

Alex είπε...

τι να πω ? οτι δε συμφωνώ ?
μα θα συμφωνήσω !!!
χαίρομαι κι'εγώ που τα λέμε.

ειρήνη είπε...

υπέροχο

Νimertis είπε...

Αλεξ, η χαρά της επικοινωνίας είναι αληθινά κάτι που απολαμβάνω... να σαι καλά!
------------------------------------
Ειρήνη καλησπέρα... σ'ευχαριστω πολύ!

~reflection~ είπε...

Δες τη μαγεία, Νημερτη!

Ένα απτό θαύμα να μεταμορφωνει τα σάρκινα μάτια σε διόπτρες του Συμπαντος που ανιχνεύουν εσωτερικά σε κάθε πόρο του κορμιού, εκείνο το στάλαγμα που, σαν απόσταγμα Ερωτα, μεθάει όλες τις αισθησεις και ξαναγεννα τα ποιηματα στου ποιητη το χερι: το δικό σου!...

Πως μου ξεφυγε αυτο το Υπεροχο ποιημα?..
είμαι αδικαιολόγητη!...

~reflection~ είπε...

"διότι από μια ηλικία γραφής κι έπειτα φίλη μου Αλεξ, κατανοεί κανείς πως τα πάντα είναι αφαίρεση και όχι πρόσθεση..."

Πόσο ωριμη σκέψη!...

Όμως τίποτε το απαραιτητο δεν επιβιώνει δίχως το περιττό, Υπεροχε Νημετρη...

Συντάσσομαι μαζί σου στην αφαιρετική προσεγγιση της ουσίας... αλλα ο Έρωτας θελει και τις πλημμύρες του!...

Νimertis είπε...

Φίλη Κάκια, ξεχωριστή ποιήτρια, με καθήλωσες... ταπεινά σ'ευχαριστώ!!!

goofyMAGOUFH είπε...

Απόγευμα. . .
Την ώρα που αποκοιμιέται και η θάλασσα!
Έτσι, για να φυλάξει με μια ρουφηξιά στα έγκατά της
την αίσθηση από το αγαπημένο ηλιοάγγιγμα!

Νimertis είπε...

το πόσο πολύ αγαπάς τη θάλασσα, το πιστοποιεί και στο ποίημά σου που φιλοξενώ στη δεξιά στήλη... και ναι, το απόγευμα, αυτή την εύθραυστη μεταιχμιακή κατάσταση μεταξύ φωτός και σκότους, μεταξύ πρωινού και... βραδινού ήλιου... πολύ το χάρηκα το σχόλιό σου... αληθινά...