Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010


ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ


Άνοιξη του ‘45

(Αποσπάσματα από ένα φανταστικό ημερολόγιο)


…Δυόμισι εκατομμύρια άνθρωποι μας απειλούν… δυόμισι εκατομμύρια οικογένειες προσδοκούν ένα γρήγορο τέλος, ένα τέλος πάνω από τα σώματά μας, προσδοκούν το θάνατό μας. Με τα μαύρα, πεινασμένα μάτια τους, δεν μας βλέπουν ηττημένους, μας βλέπουν κιόλας νεκρούς. Γιατί εμείς τους φέραμε το Χάρο πάνω απ’τα κεφάλια τους, εμείς τους αρπάξαμε τα αγόρια απ’τα σπίτια και τα σωριάσαμε κουβάρια σε φριχτές χωματερές στο Στάλινγκραντ και στο Χάρκοβο και στο Λένινγκραντ και αλλού. Εμείς βιάσαμε τα κορίτσια τους και εμείς σπάσαμε στους τοίχους τα κεφαλάκια των μικρών παιδιών τους. Εμείς τους φέραμε το θανατικό και τη τρέλα. Και τώρα, δυόμισι εκατομμύρια Ρωσομογγόλοι αφιονισμένοι, αγριεμένοι και γεμάτοι εκδίκηση, περιμένουν ένα σήμα για να διαβούν τον ποταμό Όντερ και να μας πνίξουν στο αίμα μας…
…Τούτη η Άνοιξη δεν μοιάζει με καμιά άλλη…
…Μας λένε να μην φοβόμαστε, μας λένε ότι το Ράιχ δεν πέθανε, είναι ανίκητο, δεν θα λυγίσει ποτέ κάτω από τις βρομερές ερπύστριες των πεινασμένων Ρώσων. Μας λένε πως ο Φύρερ δεν θα μας εγκαταλείψει, πως ετοιμάζει τα μυστικά του όπλα και θα συντρίψει τον Ζούκοφ και τον Κόνιεφ και τους Αμερικανούς που κοντοζυγώνουν στην πρωτεύουσα. Μας λένε να μην φοβόμαστε γιατί ο Φύρερ υποσχέθηκε ένα ένδοξο μέλλον για τα παιδιά μας και ως σήμερα τις κράτησε όλες τις υποσχέσεις του…
…Μέχρι προχτές μας βομβάρδιζαν οι Σύμμαχοι. Τώρα μας λιώνουν και οι Σοβιετικοί. Πόσο θα αντέξουμε; Όμορφο Βερολίνο, μοιάζεις πια με ένα κακάσχημο φάντασμα και δεν γοητεύεις κανέναν. Μακάρι να μην σε είχε δει κανείς στις δόξες σου…
…Τέλη Απρίλη. Αύριο, μεθαύριο θα δούμε κι εμείς τα φοβερά Ρώσικα τανκς. Μα δεν με απασχολεί πια τίποτε άλλο εκτός από την πείνα. Είδα την Ματίλντε σήμερα τουμπανιασμένη στο δρόμο. Με δυσκολία τη γνώρισα έτσι όπως είχε παραμορφωθεί. Η Μάτι… που ήταν η πιο ροδαλή στη γειτονιά κι όταν ο πατέρας της έκανε την γιορτή των αρραβώνων της με τον Κουρτ που υπηρετούσε στα τανκς του Γκουντέριαν, όλοι της έλεγαν να χάσει κανένα κιλό για να είναι πιο όμορφη. Και πέθανε από την πείνα. Κατέρρευσε ξαφνικά στη μέση του δρόμου και δεν την μάζεψε κανείς. Μα κι εγώ δεν νομίζω πως θα αντέξω για πολύ. Μακάρι να φύγω στον ύπνο μου, όσο μπορεί να κοιμηθεί κανείς δηλαδή μέσα στους βομβαρδισμούς…
…Είμαι η Μαρία Νόισλερ, του Φράντς και της Ελένα, να το επαναλαμβάνω συνέχεια, να μην ξεχάσω ποια είμαι, είμαι η Μαρία Νόισλερ, 20 ετών, κόρη του Συνταγματάρχη Φραντς Νόισλερ που χάθηκε στο Στάλινγκραντ μαζί με την 6η Στρατιά του Πάουλους και της Ελένα Νόισλερ που χάθηκε στο Κένινγκσμπεργκ όταν μπήκαν οι Ρώσοι και κανείς δεν ξέρει που είναι… αχ, μητέρα που να βρίσκεσαι κι εσύ…
…Μέσα στις τρομερές παραισθήσεις που έχω από την εξάντληση, μου ήρθε στο σπίτι και ο μικρός Ράινερ, ο γιος του Ταγματάρχη Ρος. Μου ζήτησε να τον κρύψω γιατί τον κυνηγούν από την Διοίκηση επειδή τον βρήκαν να κρύβεται σε κάτι χαλάσματα στην Βίλχελμστράσσε. Τι ζητούν από ένα 15χρονο παιδί; Να γίνει ολοκαύτωμα για το παραλήρημά τους; Έτσι κι αλλιώς όλα έχουν τελειώσει. Ευτυχώς ο μικρός μου έφερε λίγο ψωμί και ζάχαρη και θα συνέλθω. Αποφάσισα να τον κρατήσω στο σπίτι. Οι Ρος ήταν φίλοι του πατέρα. Κι ό,τι γίνει. Άλλωστε, δεν με ενδιαφέρει πια…Τίποτα δεν μ’ενδιαφέρει πια… Με δυσκολία γράφω και τούτες τις γραμμές. Για ποιον άραγε;…
…Τρία κτήνη βίασαν την κυρία Βέρνερ, του 3ου πατώματος. Μπροστά στο παιδί της. Κι ύστερα της έχωσαν μέσα της μια μολότωφ και την έκαψαν ζωντανή, γελώντας απαίσια. Κτήνη, βάρβαρα γουρούνια! Όλες οι γυναίκες βάζουν κάρβουνο στο πρόσωπο και μαντήλια στα κεφάλια τους για να μην δίνουν στόχο στα μεθυσμένα ανθρωποειδή του Στάλιν αλλά δεν μπορεί τίποτα να σε φυλάξει από το κακό. Ώστε αυτά που ακούγαμε για το Κένινγκσπεργκ είναι αληθινά. Θεέ μου, ας μην δείξει ο διάβολος την δική μου πόρτα στα κτήνη αυτά…
          …Ο μικρός Ρος είναι θησαυρός. Έκλεψε από τους Ρώσους λαρδί και ψωμί και λίγες σοκολάτες και αρχίζω να ελπίζω πως θα τα καταφέρουμε. Μάθαμε ότι ο Φύρερ έδωσε τέλος στη ζωή του μαζί με την Εύα Μπράουν, στο Φύρερμπούνκερ. Μετά τους έκαψαν στον κήπο της Καγκελαρίας. Κανείς δεν έδωσε σημασία. Κανείς δεν δίνει πια σημασία σε όσα λένε από δω κι από κει. Ίσως να είναι ψέματα. Ο κος Μέλτερ, ο συγγραφέας, μου είπε πως είναι αδύνατον ένα ανθρωπάκι όπως ο Χίτλερ να βρήκε το κουράγιο να αυτοκτονήσει. Σίγουρα το έσκασε μαζί με το χρυσάφι των Εβραίων και θα ζήσει ζωή χαρισάμενη σε κάποια άλλη ήπειρο, μακριά από όλους και απ’όλα. Και δεν θα τον βρούμε ποτέ. Ίσως μάλιστα να είναι σχέδιο των Εγγλέζων και του Τρούμαν. Δεν ξέρω τι είναι αλήθεια και τι ψέματα. Το μόνο που ελπίζω είναι να σταματήσουν οι βόμβες και οι οβίδες να σκάνε στα κεφάλια μας. Να συνθηκολογήσουμε, επιτέλους, να συνθηκολογήσουμε…
           …Έχω φτάσει πια στα όριά μου. Δεν αντέχω άλλο, με δυσκολία περπατάω. Ο μικρός Ρος εξαφανίστηκε, μαζί και η λίγη τροφή που μας εξασφάλιζε. Το απόγευμα χτύπησαν την πόρτα, δεν ξέρω ποιοι ήταν, δεν επέμειναν. Ίσως να ήταν Ρώσοι που ψάχνουν για κρυμμένους στρατιώτες. Ήμουν ξαπλωμένη, δεν σηκώνομαι για κανέναν λόγο πια. Το ξέρω πως θα πεθάνω εδώ, σ’αυτό το κρεβάτι, το κρεβάτι που κάποτε κοίμιζε τον αδελφό μου πριν χαθεί σε κάποιο σκοτεινό βυθό στα υποβρύχια. Είναι πιο ωραία εδώ από το δικό μου δωμάτιο που έχει μισογκρεμιστεί. Τίποτε δεν έχει μείνει πια από το σπίτι. Κι αν ζήσω ακόμα δεν θα έχω τίποτα να περιμένω. Καλύτερα να πεθάνω. Πάνω στο κρεβάτι αυτό…
          …Και ξαφνικά τόση ησυχία…
…Ακούω από τα μεγάφωνα τις φωνές σαν να είναι μέσα σε σπηλιά… Να παραδοθούν όσοι ακόμη πολεμούν, συνθηκολογήσαμε, περιορισμοί στην κυκλοφορία. Δεν θα υπάρξουν άλλοι βομβαρδισμοί. Μαρία Νόισλερ, είσαι τυχερή, είσαι ζωντανή! Κι όμως, δεν γλίτωσες…
…Οι τελευταίες μου σκέψεις είναι για τον Τόνι, τον καλό μου γαλανομάτη αγαπημένο των εφηβικών μου χρόνων στην Φρανκφούρτη, στο σπίτι της γιαγιάς Έλσας…Θέλω να χαθώ μέσα στο μεγάλο, φωτεινό του χαμόγελο καθώς με κοιτούσε, με αγκάλιαζε και με φιλούσε. ‘Μαρία θα σε παντρευτώ μια μέρα’, μου έλεγε και τον κορόιδευα. Δεν πρόλαβες Τόνι, χάθηκες κι εσύ στον Βόλγα κάποιο πρωινό από μια σφαίρα ενός ελεύθερου σκοπευτή που διαπέρασε το κράνος σου και σε άφησε στο τόπο… Ούτε κι εγώ πρόλαβα Τόνι. Δεν με βρήκε η σφαίρα κανενός Ρώσου, δεν με νίκησε η πείνα και οι αρρώστιες, κι όμως νικήθηκα κι εγώ, έπεσα όπως το Βερολίνο, χαλάσματα κι ερείπια κι εγώ…
…Αντίο…

(Απρίλης 2006)

8 σχόλια:

λογια εικονες τραγουδια είπε...

εμεις οι "καλοι", εσεις οι "κακοι", εμεις αγωνιζομαστε για ιδεες, εσεις ειστε οι παραφρονες, εμεις σκοτωνουμε ανθρωπιστικα, εσεις σκοτωνετε απανθρωπα, εμεις μαχομαστε για το δικιο, εσεις για το αδικο, εμεις οταν σκοτωνουμε το κανουμε για την ελευθερια , εσεις οταν σκοτωνετε το κανετε για την σκλαβια,
εμεις ειμαστε ανθρωποι που προσκαιρα γινομαστε κτηνη
εσεις ειστε απλως κτηνη

εμεις, εσεις, εσεις , εμεις, στη μεση ο καθενας μας,
μια ψυχη που λαχταραει ν αγαπησει, να μοιραστει ,να γελασει, να κλαψει ,ν αγκαλιασει, ν αγκαλιαστει, ν ακουσει ,να τραγουδησει ,να μαθει, να πει, να εργαστει, να ζησει, να εξελιχθει, να υπαρχει

ο παραλογισμος , η ωμοτητα, σ ολο της το αποτροπαιο μεγαλειο,
αλλες φορες εκδηλωνεται φωναχτα και με οπλα
αλλες φορες υπουλα ,υποκωφα , υπογεια,
αλλες φορες μας τρανταζει συθεμελα
αλλες φορες την προσπερναμε αδιαφοροι ταχα
την κουβαλαμε στο πετσι μας
εμεις τα πολιτισμενα κτηνη

μενει ανεγγιχτη μεσα μας μια νησιδα φωτος, τρυφεροτητας, συμπονοιας,
αληθινου σμιξιματος

ανηκουμε σε γενια που δε γνωρισε πολεμο, κι απορω με την ευκολια που καποιοι τον επικαλουνται
ξεχνωντας τον αλλον πολεμο της καθε μερας,
λιγοτερο φριχτος ισως μα πολεμος κι αυτος

μας χωριζει ειπε καποιος μολις ενα βημα απ την αβυσσο, αυτη ειναι ολη κι ολη η αποσταση,
και μεσα μας ενα παιδι που κανουμε τα παντα να το φιμωσουμε,

δε ξερω καλε μου φιλε , ταχω χαμενα, τι ειναι, τι μπορει να ειναι αυτο που θα μας κανει πραγματικα ανθρωπινους,
υπαρχει κατι τετοιο;
η μηπως το να εισαι ανθρωπος σημαινει να εισαι και κτηνος μαζι;


υπεροχη η γραφη σου , πολυδιαστατη και σαφης,
απλη , βαθια , αισθαντικη,
καποιου ειδους καθαρση υπαρχει στην καταληξη της ιστοριας, οχι αμεσα ορατη ισως,
θαθελα να πιστευω πως υπαρχει,
σα να λες πως αυτα που χρειαζομαστε για να ζησουμε ειναι λιγα ,απλα κι αληθινα, πως ισως στο βαθος μας αυτα που μας ενωνουν ειναι πιο ουσιαστικα απ αυτα που μας χωριζουν

goofyMAGOUFH είπε...

Είτε πεθαίνοντας στο Βερολίνο
είτε πενθώντας εδώ και παντού,
"όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον
είμαστε κιόλας νεκροί."

Νimertis είπε...

Πόσα ακόμα Βερολίνα φίλε μου;
Πόσα ακόμα;
ξέρεις, η όμορφη ανάλυσή σου την οποία διάβασα και ξαναδιάβασα, με ωθεί να εξομολογηθώ κάτι... δεν ξέρω γιατί αλλά από πολύ νέο με συνήρπαζε, με μαγνήτιζε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και ειδικά, οι τρομερές μάχες στις μεγάλες πόλεις... Λένινγκραντ, Στάλινγκραντ, Χάρκοβο, Κένινσμπεργκ, Βερολίνο... ειδικά τούτο... η πτώση της πρωτεύουσας της μεγάλης Μέλαινας Αυτοκρατορίας που οραματίστηκε όχι μονάχα ο Χίτλερ αλλά και μια σειρά από Μαύρα Ιερατεία, σκοτεινές δυνάμεις της ανθρωπότητας, ηγέτες αλλά και εκτελεστές νοσηρών σχεδίων... όμως, οι ερειπωμένες πόλεις, οι παρανοϊκές οδομαχίες, η ασύλληπτη εμμονή για ένα μέτρο γης, το πάθος και η τρέλα ενός πολέμου που ήδη είχε εκφυλιστεί σε μια αδιανόητη ανθρωποσφαγή άνευ προηγουμένου... με σοκάριζαν, με τσάκιζαν, με έκαναν να αναρωτιέμαι άπειρες φορές για όλους μας...
για πόσα είμαστε ικανοί;
για πόσες εκατόμβες, για πόσες θηριωδίες, για πόσες φρικαλεότητες...
και τι μαθαίνουμε τελικά... πόσα ισοπεδωμένα εσωτερικά Βερολίνα θέλουμε για να μάθουμε, να συνειδητοποιήσουμε, να περάσουμε την όχθη του σκότους και να βρεθούμε στο φως...
τι άλλο πρέπει να συμβεί;
τι πρέπει να δούμε;
τι χρειάζεται να βιώσουμε πλέον;

και γιατί ξεχνούμε φίλε;
πως μπορούμε να ξεχνούμε;
πως μπορούμε να ζούμε στη λήθη;
δεν έχει σταματήσει τούτη η βομβαρδισμένη πόλη που έγινε φέρετρο χιλιάδων ανθρώπων και πεδίο άσκησης των πιο αβυσσαλέων ενστίκτων του ανθρώπου να με στοιχειώνει...

για να είμαι έτοιμος...
για να είμαι κάποτε έτοιμος...
να μπορέσω κάποτε να ορθώσω ανάστημα στο δικό μου Βερολίνο και να το υπερβώ...
μέσα στα χαλάσματα του εαυτού μου δεν έχω άλλο φως παρά μονάχα της παιδικότητάς μου... να τραγουδάω σκοπούς της νιότης μου, τότε, που δεν αναρωτιόμουν αν είμαι φάλτσος ή είμαι γοητευτικός...
παλεύοντας να γοητεύσουμε τον χρόνο, αγνοήσαμε την προβολή του στο είναι μας...
και έτσι, πέρασαν όλα τα άρματα της φθοράς και της άρνησης πάνω από τα κορμιά μας...
αιμορραγούμε στη σκοτεινή μας κρύπτη αλλά... θα συνθηκολογήσουμε κάποτε...
επιτέλους, να συνθηκολογήσουμε...

όσο το φοβόμαστε, τόσο ο πόλεμος θα διαρκεί...
μέσα στη φωλεά του Απρόσωπου, κανείς δεν ξέρει αν τέλειωσε το μακελειό...

Νimertis είπε...

αγαπημένη μου Γκούφη... άγγιξες με το υπέροχο δοξάρι της ψυχής σου τη νότα που έλειπε... κι όμως, αισθάνομαι πως σε κάποιες περιοχές του ειναι, χρειάζεται ένας αληθινός... βομβαρδισμός αλήθειας για να ανασάνει το φως...

Δέσποινα Γιαννάκου είπε...

Πάντα όταν σκεφτόμουν κάτι μου άρεσε να γυρίζω πίσω να το πιάνω από την αρχή
Να μπω βαθιά ..να κανω τομή και να φτάνω στο κουκούτσι η δυνατόν να σπάσω το κέλυφος και να μπω πιο βαθιά ακόμα..
Προσπερνώ την οικογένεια, το σχολείο ,την εκκλησία ,την πόλη ,το κράτος, τα έθνη ,τους λαούς ,τους ξεγυμνώνω και φτάνω στο χώμα και στο νερό …στη λάσπη…
Ένα μεγάλο μεγάλο ‘’εγώ ‘’ και τίποτε παραπάνω..
Φταίει η δίψα για δύναμη..
Το μίσος που επικρατεί μέσα στην ύπαρξη του ανθρώπου, που συνδέεται οπωσδήποτε και με τις επιθετικές του βλέψεις, καθώς επίσης και με τον πλούτο και την κυριαρχία
Οι πολιτισμοί των ανθρώπων είναι προϊόντα πολέμων και οι ιστορικοί φέρουν την δική τους ευθύνη .. γράφοντας από την δική τους σκοπιά πάντα παραποιώντας πολλές φορές την ιστορία
Και ξεκινάει από το παιδί
Η σάτιρα κατά της βίας , του πολέμου και της επιθετικότητας είναι το κεντρικό θέμα σε πολλά παραμύθια . Μάθαμε στα παιδιά να αγαπούν το παιχνίδι και την ένταση του πολέμου.

Όταν ένα πρόσωπο, μια χώρα, ένας πληθυσμός ή μια εθνότητα θεωρείται ότι ενσαρκώνει το καλό και ο αντίπαλός του το κακό, τότε ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για κάθε λογής βιαιότητα για κάθε λογής βαρβαρότητα. Ακόμη χειρότερα, όταν και οι δύο πλευρές σε μια αντιπαράθεση δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα είναι πεπεισμένες ότι ενσαρκώνουν οι ίδιες το καλό και οι αντίπαλοί τους το κακό, τότε καθίσταται θεμιτό κάθε απάνθρωπο μέτρο. Δεν υπάρχουν καλά και κακά πρόσωπα, ομάδες, έθνη. Υπάρχουν μόνο καλές και κακές πράξεις, ενέργειες και αποφάσεις. Με άλλα λόγια το καλό και το κακό ενυπάρχει στον καθένα. Καλά και κακά στοιχεία μπορεί να ανακαλύψει κανείς σε κάθε πρόσωπο ή σύνολο προσώπων.
Δεν θα αλλάξει κάτι όσο κρύβουμε μέσα μας το θηρίο …μακάρι σαν άτομα να ξεκινούσαμε
Να αγαπούσαμε τον εαυτο μας πρωτα και τον συνανθρωπο μετά …
η φράση σου ''πόσα εσωτερικά Βερολίνα θέλουμε για να μάθουμε, να συνειδητοποιήσουμε, να περάσουμε την όχθη του σκότους και να βρεθούμε στο φως...'' με άγγιξε βαθύτατα και ναι πρέπει επιτέλους να συνθηκολογήσουμε και να μάθουμε πως πέρα από το καταραμένο ''εγώ ''
υπάρχει και η άλλη φωτεινή εσωτερική πλευρά γιατί δυστυχώς εκτός από την ψυχή όλα τα άλλα είναι φθαρτά....ας σώσουμε την ψυχή μας λοιπόν.....
πάντα υπέροχος ο λόγος σου
χάρηκα που πέρασα
να είσαι πάντα καλά
καλό βράδυ

Νimertis είπε...

Δέσποινα καλησπέρα... κατ αρχάς να δηλώσω εντυπωσιασμένος από την έκταση του σχολίου σου αλλά και την κατάθεση της άποψής σου που τιμά τούτη την ανάρτηση...
μου έκανε αίσθηση και από εκεί ήθελα να ξεκινήσω μια φράση σου στο τέλος... "γιατί δυστυχώς εκτός από την ψυχή όλα τα άλλα είναι φθαρτά"
προσωπικά δεν μπορώ να αφορίσω με αυτή τη βεβαιότητα ότι η ψυχή -ό,τι και αν εννοεί τελικά ο καθένας- είναι αθάνατη, πως δεν είναι τμήμα του φθαρτού που σαρκώνεται... άρα, τι να σώσουμε και κει;
το τελευταίο καιρό, κάθε τι που έχει σχέση με την Γερμανία ήρθε ξανά στην επικαιρότητα... βγήκαν από τα σεντούκια οι αναμνήσεις, τα βιώματα και οι βρικόλακες ζωντάνεψαν... κατά σύμπτωση τούτη η ανάρτηση απέκτησε και επικαιρότητα...
συμφωνώ με αυτό που γράφεις ότι το καλό και το κακό ενυπάρχουν στον καθένα...αλλά κυρίως μου άρεσε το
"Μάθαμε στα παιδιά να αγαπούν το παιχνίδι και την ένταση του πολέμου"... καταλαβαίνει άραγε κανείς τι ανέμους σπέρνουμε μ'αυτό το τρόπο και τι θύελλες θα θερίσουμε;
γενικά προσυπογράφω τις σκέψεις σου φίλη μου Δέσποινα και σε ευχαριστώ θερμά έτσι κι αλλιώς που αφιέρωσες χρόνο για να διαβάσεις τη ταπεινότητά μου... να σαι καλά!!

Vaso Mprataki είπε...

Αγαπητέ μου nimerti διαβάζοντας αυτό το κείμενο σου ένιωσα τα ίδια συναισθήματα που ένιωσα πριν από αρκετό καιρό όταν είδα την " ΠΤΩΣΗ " του σκηνοθέτη ΟΛΙΒΕΡ ΧΙΡΣΜΠΙΓΚΕΛ που αναφέρεται στις τελευταίες μέρες του Χίτλερ με σκηνές από την κατάσταση στους δρόμους του Βερολίνου,με παιδιά να πεθαίνουν και τους στρατιώτες να βρίσκονται σε πανικό,όταν ο Κόκκινος Στρατός προχωρούσε στο Βερολίνο και τα χιτλερικά στρατεύματα υποχωρούσαν αφήνοντας πίσω τους χιλιάδες νεκρούς...
Βλέποντας το δεν στο κρύβω ότι ένιωσα αφάνταστη λύπη ...γιατί για μένα δεν υπάρχουν νικητές και νικημένοι...παρά μονάχα γυναικόπεδα που βιάζονται ,ακρωτηριάζονται ή πεθαίνουν από την πείνα
αλλά και στρατιώτες που πηγαίνουν στον πόλεμο όχι από προσωπική επιλογή τους αλλά γιατί πρέπει να υπακούσουν στις διαταγές ενός ηγεμόνα...
Ένας ηγεμόνας κατάφερε ένα ολόκληρο έθνος να το μετατρέψει σε θιασώτες του ρατσισμού , της ξενοφοβίας και του εθνικισμού,στοιχεία που δυστυχώς εξακολουθούν να υπάρχουν και να απλώνονται επικύνδυνα και στις σύγχρονες κοινωνίες...και αναρωτιέμαι πόσοι ακόμα τέτοιοι ηγεμόνες θα ακολουθήσουν;
Τα ίδια συναισθήματα ένιωσα nimerti διαβάζοντας και το δικό σου κείμενο ...αλλά και την ίδια αγωνία για το που οδηγούνται ίσως και πάλι οι λαοί...

Επέτρεψε μου να σου πω ότι θεωρώ εξίσου υπέροχη την γραφή σου και στον πεζό λόγο!

Καληνύχτα!

Νimertis είπε...

Αγαπημένη μου φίλη Βάσω, τη ταινία αυτή την θυμάμαι έντονα κι εγώ καθώς είναι μια από τις ρεαλιστικότερες καταγραφές των τελευταίων ημερών τόσο του Χίτλερ όσο και του Βερολίνου αλλά, δυστυχώς όχι και του Πολέμου... ο πόλεμος πτώση δεν έχει γνωρίσει... δεν μου αρέσουν οι ανέξοδες ηθικολογίες αλλά στην ανθρώπινη περιοχή δράσεων ανήκει και αυτό το σκοτεινό παραλήρημα που, λένε κάποιοι, είναι προϋπόθεση του φωτός... θεωρίες και αναλύσεις εκ των υστέρων... όπως ορθά λες, νικητές και νικημένοι δεν υπάρχουν... αλλά υπάρχουν και τα εσωτερικά Βερολίνα και με αυτά κάποια μέρα αναμετριέται κανείς θέλει δε θέλει... την καλησπέρα μου!