Σάββατο 15 Αυγούστου 2009

Άγνοια


Άγνοια

στοργική μητέρα

πόσο με προστάτευες

(η ανοησία με ψυχοπέμπει

η απτοησία μου, έστω)

εσύ μεγάλωσες μεσ'στη καρδιά μου

και κατασπάραξες τόσο χρόνο!

Σου παραδίδω έναν άνθρωπο

κομμάτιασέ τον!

Σου παραδίδω ένα όνειρο

θρυμμάτισέ το!

Σκληρή, άτεγκτη Άγνοια

φρονίμεψε τον πειρατή που με κυκλώνει

σμπαράλιασε το λιγοστό μου φως

σ'ένα κελί από σκιές ανήκω

Άγνοια, φόνισσα

στόχευσέ με πάλι

είμαι ένα σκάλισμα στο θρόνο σου

και στο βωμό σου ολοκαύτωμα

Σου παραδίδω έναν έρωτα

φόνευσέ τον!

Σου παραδίδω έναν Ονειρευτή

κρυφά

κι επιδέξια

μακέλεψέ τον!


5 -12- 1998

3 σχόλια:

goofyMAGOUFH είπε...

Έναν ύμνο να θυμηθώ να γράψω για την απτοησία...

goofyMAGOUFH είπε...

Με μια μικρή δόση νοθείας στη βια
θα 'θελα τ' όνομά μου να 'ταν Άγνοια...

Νimertis είπε...

Γκούφη... πόσο μεγάλο τόλμημα είναι τούτο... μα έχω καταλάβει ότι η ψυχή σου αναζητά το Μεγάλο και το Οριακό...