Εωσφόρος
Ένας ολόκληρος κόσμος βουλιάζει
Τι αγαπάς πιο πολύ στους ανθρώπους;
Την όλο έπαρση χαρά τους
ή την όλο νύχτα ελπίδα τους;
Δεν ξέρω
σήμερα χάνω έναν ολόκληρο κόσμο
Άνθρωπε, γιέ του Ανθρώπου
σε βάζω γυμνό στη πρώτη σου αχτίδα
σε χτυπάω, σε καίω και σβήνεις
τις στάχτες σου μόνο
τις στάχτες σου αφήνεις
Αγάπησα τη νύχτα σου
γιέ της άρρωστης χαράς
το φόβο σου, τη μίζερη υπόσχεση της νιότης
μα σήμερα λύπηση δεν έχω
για το γένος που έκλεψε τον ήλιο
σήμερα χάνω πάλι έναν κόσμο...
Θολή φιγούρα θα μοιάζεις
όταν θα τελειώσει κι αυτή η παρτίδα
και σκότεινο όνειρο
λιποταξία
μικρές κουβέντες
μικρές ευτυχίες
νόες φτωχοί, δίχως αξία
Και δεν θα κλάψω άλλο πάνω στο νεκρό κουφάρι
νεκρή η μέρα που σ'ευλόγησε
νεκρή η αγάπη
ναι, δεν θα κλαίω πια πάνω στο σαπισμένο πτώμα
ως κι η θύελλα μου φαίνεται ψεύτικη εικόνα
νεκρό το πνεύμα σου
νεκρό το σώμα
Απόψε η μανία μου σαν νυχτοπούλι
κουράστηκα πια να βαστάω τα σύννεφα
ανήμπορος λέω πως οι πολεμιστές μου πέθαναν
πέθαναν όλα απόψε και ζει πια μόνο
η σκόνη που μ'αγκαλιάζει στοργικά
ζαλισμένη η ψυχή μου απ'το πόνο...
Τι να σμιλέψεις πια στου Θεού τη πίκρα
γεμίζει ο ουρανός γλυκά με δάκρυα
και οργής κατάρες ξεφτισμένες
γεννάς το θάνατο, γιέ του Ανθρώπου
μικρός θεός που έχεις ξεπέσει
σαν Εωσφόρος με τις φτερούγες τσακισμένες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου