Δεν υπάρχει μονάχα η συνωμοσία του σκότους… υπάρχει και η ‘εφεδρεία’ του φωτός… και αυτή δεν τη βιώνεις ‘αντιθετικά’ ή ‘αποφατικά’ ή αντίδρομα. Είναι μια ‘ησυχαστική’ ιδιότητα, θα έλεγα καλύτερα ποιότητα μιας βαθύτερης περιοχής μας… από κει ίσως να γεννιέται αυτό που προσπάθησε να περιγράψει ως ‘ανοίκειο’ κάποτε ο Φρόυντ μα στην κατοπτρική του υπόσταση… το φροϋδικό ανοίκειο είναι η ανάδυση μιας ενοχλητικής ‘οντότητας’ ψυχικού περιεχομένου, τούτο που αναφέρω εγώ είναι η έκχυση και διάχυση μιας ίσως κυτταρικής ‘φωτομορφής’…
Οι φωτομορφές είναι τα γλυκά, παιγνιώδη τέκνα του στοχασμού μας. Με την ιδιαιτερότητα ότι τα γεννά η ‘απαθής’, η πλήρως ατάραχη παρατήρηση. Είναι οι υπερασπιστές των κάστρων και οι πολεμιστές των βασιλείων του αγαθού εντός μας. Είναι τα υπέροχα και όμορφα παιδιά του πρωτογενούς υλικού, του ονειρικού υλικού του είναι μας.
Όταν αφηγείται κανείς, πέφτει σε ένα είδος διαλογισμού. Χάνεται, αφήνεται, παραδίνεται στο ταξίδι του λόγου, των εικόνων, των αναμνήσεων, της φαντασίας. Εκεί θα βρει συμμάχους τούτες τις φωτομορφές… εκεί θα βρει τους καλούς νάνους και τις χαρούμενες νεράιδες, τα σκανταλιάρικα ξωτικά και τα στοιχειακά της φύσης που δεν θα τον εμποδίσουν μα θα τον συνδράμουν στο έργο του. Κι όταν γράφει ή δημιουργεί σε οποιονδήποτε τομέα φαντάζομαι, το ίδιο γίνεται… το σκοτάδι αποσύρεται γιατί είναι η ώρα του φωτός…
Τα παιδιά το ξέρουν καλά όλο τούτο… όλοι μας το ζήσαμε μα ίσως το έχουμε ξεχάσει… τα νιώθαμε όλα αυτά τα ‘πλάσματα’, σχεδόν τα αγγίζαμε. Γιατί τα παιδιά είναι πλάσματα της καθαρής δράσης και όπου υπάρχει καθαρή δράση, το σκοτάδι δεν έχει χώρο να απλώσει ρίζες και να σκοτεινιάσει ουρανούς.
Μα δυστυχώς δεν μπορούμε να ‘αφηγούμαστε’ διαρκώς… δεν μπορούμε να είμαστε διαρκώς στις υψηλής και αμόλυντης ενέργειας περιοχές της δράσης. Είμαστε και ελλόγιμα, περίσκεπτα και νεφελώδη όντα. Έχουμε υπαρκτικά ερωτήματα άλυτα και γόρδιους δεσμούς ένα σωρό μπροστά και μέσα μας…
Όμως το ξέρουμε…
Κάθε φορά που ανοιγόμαστε λιγάκι, που επιτρέπουμε στον εαυτό μας το ταξίδεμα αυτό, οι φωτομορφές είναι εκεί… πάντα θα είναι… μας περιμένουν… μας απλώνουν το χέρι, μας χαμογελούν και μια γλυκιά θέρμη απλώνεται στο είναι μας…
Θυμόμαστε ότι είμαστε ζωντανοί…
Και χαμογελάμε…
A Stranger In the Light Art Print by Helle Lorenzen
2 σχόλια:
Φωτομορφές λοιπόν καλέ μου φίλε, σ ένα ψευδή , υποκριτικό κόσμο. Κάποτε σκέφτηκα , αν θα μπορούσα με ένα ένα βλέμμα , με μία κίνηση, μ ένα νεύμα ν αλλάξω , να μετακινήσω το σημείο επαφής με την πραγματικότητα στον εαυτό μου και στους άλλους. Και σχεδόν αμέσως κατάλαβα ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει, γιατί δεν βούτηξα αρκετά βαθιά στα σκοτάδια μου, κ ι ακόμη χειρότερα γιατί τα πιο πολλά μου σκοτάδια ήταν ψεύτικα , κίβδηλα, προιόντα κακοφορμισμένου εγωισμού.
Γιατί τελικά αυτή η θεώρηση , η ίδια η θεώρηση της αναζήτησης ως μία πορεία που θα σε πάει κάπου είναι κι αυτή ψεύτικη. Γιατί τελικά δεν υπάρχει τίποτα ν αλλάξεις.
Μου φαίνεται εντελώς συνειρμικά πως η λέξη "φωτομορφές" έρχεται και ταιριάζει με την λέξη "αληθινότητα".
Και ποιος τελικά νοιάζεται για εσωτερικά ταξίδια κι αυτοπραγματώσεις όταν δεν υπά ρχει κάτι ν αλλάξεις, όταν απλά μία φωτομορφή σε παίρνει απ το χεράκι και σου λέει , "να εδώ είναι η χώρα της αληθινότητας, πάντα εδώ ήταν και πάντα εδώ θα είναι." Κι εσύ αναλογίζεσαι πως αυτό αυτό είναι ένα ακόμη παιχνίδι του μυαλού που αρέσκεται στις λέξεις , οπότε για λίγο αδειάζεις απο όλες τις λέξεις του κόσμου και κρατάς αυτή και μόνο: Φωτομορφές!
Εστω για λίγο, είναι αρκετό.
Σε ευχαριστώ φίλε!
Μου είχες λείψει φίλε μου. Τούτος ο χώρος γιορτάζει κάθε φορά που τον επισκέπεται ένας αδελφός της ατραπού και ρίγη απλώνονται στο είναι του. Γιατί είναι σκληρός και τραχύς ο ανάβατος του βίου και ο πνευματικός είναι πολλές φορές άχαρος και αχάριστος ακόμη. Και στέκομαι ειδικά σ’αυτό που έγραψες πως η ίδια η θεώρηση της αναζήτησης ως μία πορεία που θα σε πάει κάπου είναι κι αυτή ψεύτικη. Γιατί τελικά δεν υπάρχει τίποτα ν αλλάξεις.
Μπορεί να φαίνεται παράξενο –τι μπορεί να μοιάζει αληθινά παράξενο πλέον, έστω- αλλά πρόσφατα που συζητούσα με ένα φίλο του είπα πως η ωραιότερη φράση που γράφτηκε ποτέ ήταν το Δελφικό Γράμμα Γνώθι σαυτόν… όχι άλλαξε τον εαυτό σου, όχι βελτίωσε τον εαυτό σου, όχι βάθυνε ή πλάτυνε ή άπλωσε ή μεγάλυνε τον εαυτό σου… βρες τον πρώτα, γνώρισέ τον… γιατί ακόμα δεν έχεις εαυτό… γιατί όλοι φωνάζουν ότι θέλουν να γίνουν ‘καλύτεροι’ άνθρωποι… γίνετε πρώτα άνθρωποι… δεν το έχουμε κατακτήσει αυτό. Μπουσουλάμε σαν τα βρέφη, κουτουλάμε σαν τα τυφλοκούταβα… να γίνουμε πρώτα άνθρωποι κι ας αφήσουμε τις δήθεν βελτιώσεις…
Τα παιδιά το ξέρουν καλύτερα από εμάς… με έναν τρόπο, μαγικό… και οι γέροντες, δόξα στον Γιαραμπή, όσο προχωράμε πλησιάζουμε την χαμένη παιδικότητά μας, ‘θα’ρθουν και τα νιάτα’, έλεγε ένας παλαιός μου διδάσκαλος και τον κοιτούσα σαν εξωγήινο… θα έρθουν αλλά με άλλο τρόπο… θα έρθουν μέσα στα λευκά… κι εκεί θα ανταμώνουμε συχνότερα αυτές τις φωτομορφές, που ταιριάζουν τόσο με την αληθινότητα όπως σοφά σημειώνεις.
Γιατί η εσωτερική αναζήτηση είναι ο Ουροβόρος Όφις των αρχαίων μυστηρίων κι εγώ λέω, οδεύουμε ολοταχώς να φάμε την ουρά μας, να ανταμώσουμε ξανά το παιδί μέσα μας, να κολυμπήσουμε στον ωκεανό αλήθειας που μας υπόσχεται χωρίς καμιά εκζήτηση, καμιά μετένδυση, καμιά αλλοτρίωση… Μου το προδίδουν τα όνειρα που βλέπω… όλο και καθαρότερα, όλο και διαυγέστερα γίνονται… και ο φόβος παίρνει πόδι σιγά σιγά…
Να είσαι πάντα καλά φίλε μου… έχεις πάντα τη σκέψη μου…
Δημοσίευση σχολίου