Τ’αδέρφια μου

 

Τ’αδέρφια μου που χάθηκαν εδώ κάτω στον

κόσμο

είναι  τα’αστέρια που τώρα ανάβουν ένα ένα

στον ουρανό

και να ο μεγαλύτερος

με μια ανοιξιάτικη μαύρη γραβάτα

που χάθηκε μέσα σε σπηλιές θεόστραβες

καθώς κυλούσε παίζοντας

πάνω σε ανεμώνες κόκκινες

γλίστρησε

μεσ’ του θηρίου τ’άγριο ματωμένο στόμα

 

ύστερα ο άλλος μου αδερφός που κάηκε

πουλούσε κίτρινα βεγγαλικά

πουλούσε κι άναβε κίτρινα βεγγαλικά

-Όταν ανάβουμε –έλεγε- φωτιά

θα πάψουν να μολύνουν τους κήπους τα φαντάσματα

-Όταν ανάβουμε –έλεγε- κίτρινα βεγγαλικά

μια μέρα θ’ανάψει ο ουρανός γαλάζιος.

 

κι ύστερα ο τρίτος ο πιο μικρός

που έλεγε πως είναι νυχτερίδα

γι’αυτό αγαπούσε τα φεγγάρια

και τα φεγγάρια μια νύχτα τον εζώσανε

κόλλησαν γύρω-γύρω και τον έκλεισαν

κόλλησαν γύρω-γύρω και τον έπνιξαν

τον έλιωσαν γύρω-γύρω τα φεγγάρια

 

Τ’ αδέρφια μου που χάθηκαν εδώ κάτω στον

κόσμο

είναι τα’αστέρια που τώρα ανάβουν ένα ένα

στον ουρανό

 

Μ. Σαχτούρης, [Τα Φάσματα ή Η χαρά στον άλλο δρόμο], 1958