[όροι του σκοτεινού]

Ώστε λοιπόν ο άνθρωπος δεν είναι ροϊκός… ίσως ο Ηράκλειτος να είχε άδικο… ο μεγάλος Σκοτεινός μπορεί να έσφαλλε… μπορεί ο άνθρωπος να μεταβάλλεται διαρκώς καθώς όλα γύρω του αενάως μεταβάλλονται, μεθίστανται, μεταποιούνται… ναι… όμως… ίσως εκείνος δεν ρέει ενιαία. Διαρρέει περισσότερο… κι αυτό έχει μεγάλη διαφορά… σχεδόν οντολογικής τάξης…

Θυμάμαι μια ομιλία στον Πόρο… εποχές προπαίδευσης, εποχές που τότε δεν μπορούσα να αξιολογήσω το ατίμητό τους… μας είχαν μαζέψει ως συνήθως στη μεγάλη αίθουσα… τούτο το πρωινό, βροχερό θυμάμαι, είχαν καλέσει έναν ψυχίατρο… δεν θυμάμαι το όνομά του ούτε το βαθμό του… θυμάμαι πως όλο σχεδόν το στρατόπεδο είχε στριμωχτεί στην πελώρια αίθουσα για ‘να ακούσει’ τα ενδιαφέροντα λόγια ενός ακόμη προσκεκλημένου γαλονά που δικαιολογούσε κάποια έξοδα του προϋπολογισμού του ΓΕΝ.

Θυμάμαι ακόμη τον εαυτό μου, κάπου εκεί, στο τέλος της αίθουσας, μακριά… στοχαζόμουν, ως συνήθως… είχα το μυαλό μου άλλα... ο άνθρωπος είχε αρχίσει την ομιλία του στο αναλόγιο… οι ναύτες δεν έδιναν δεκάρα… σκέφτονταν χίλια δυο, μιλούσαν μεταξύ τους ή απλά ξεκουράζονταν… το πρόγραμμα όλων ήταν πολύ φορτωμένο και το σοκ της ναυτολόγησης ήταν πολύ νωπό… τι δουλειά είχαμε όλοι εμείς εκεί πέρα;

Θυμάμαι μια λέξη που με έβγαλε από τη βύθισή μου… fragmentation… ο άνθρωπος την είπε καθαρά… την τόνισε… βγήκα από τα μέσα μου και άρχισα να τον παρακολουθώ… πάτησα μάλιστα και σε ένα τραπέζι για να μπορώ να τον βλέπω καθαρά… μιλούσε για τον κερματισμό, το κομμάτιασμα του ψυχικού κόσμου… δεν καταλάβαινα τίποτα… ένιωθα αλλά ήθελα να καταλάβω… ο άνθρωπος κάτω από τρομακτικές πιέσεις της ζωής, κάτω από ειδικές συνθήκες, κάτω από φοβερό στρες μπορεί να χάσει τη συγκρότησή του… να ‘σπάσει’, να γίνει θραύσματα, να γίνει διακριτά τμήματα… ο άνθρωπος παύει να είναι ενιαίος, άλλωστε ποτέ δεν ήταν… παύει να έχει την αυτό-εικόνα του αμιγή, παύει να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως ένα όλο… γίνεται πολλοί, γίνεται fragments…

Παραμέρισα τους γύρω μου, πάτησα πάνω σε κορμιά, έφτασα τελικά κοντά στον απορημένο αξιωματικό που με έβλεπε να τον πλησιάζω σαν μαγεμένος… χαμογέλασε νομίζω… ίσως όχι για μένα…

Τέλειωσε η ομιλία του και είχα παραμείνει μόνος μέσα στην πελώρια, άδεια πλέον αίθουσα να στοχάζομαι όλα αυτά τα σημαντικά που είχα ακούσει από αυτόν τον άνθρωπο…

Ώστε ο άνθρωπος δεν είναι κάτι ενιαίο, μονοπαγές, σταθερό και ανάλλακτο… τότε; Τότε ποιος σκέφτεται τώρα; Ποιος αντικρούει; Ποιος εποπτεύει όλη τούτη τη δράση; Με κείνες τις παράξενες και ασύμβατες με το χώρο και τις περιστάσεις σκέψεις, βγήκα από την αίθουσα και αναζήτησα κάποιους συναδέλφους για να ανταλλάξω δυο τρεις κουβέντες…

Σήμερα σκέφτομαι πως ακόμη και η έννοια του συνεχούς μπορεί να είναι ευόλισθη δομικής αμφισβήτησης… όμως από την άλλη… αν μετείχε κάποιος ολοκληρωτικά σε οποιοδήποτε βίωμα, θα επιβίωνε;

Μπορεί ο μεγάλος και ιδιότροπος Εφέσιος να γελούσε μόνος του όταν άφηνε τα αποτυπώματα των σκοτεινών στοχασμών του στις επόμενες γενιές… δεν έδινε δεκάρα, είναι βέβαιο… ή έτσι ήθελε να ξέρουν οι άλλοι τουλάχιστον… γιόρταζε τη μοναχικότητά του, επισκοπούσε από τα ύψη του το ανθρώπινο μελίσσι που πάσχιζε να επιβιώσει άλλη μια μέρα κάτω από τον ήλιο και ύστερα έκλαιγε για τη σκληρή μοίρα όλων μας… όλου του κόσμου, όλων των υποστατών και ψηλαφητών… όλης της κτίσης… ένα μοναχικό ταξίδι μέσα στο άπειρο του σύμπαντος…

δηλαδή του εαυτού…