Περιοχή Μ: Τολέδο και Ελ Γκρέκο...

" Πολλές φορές, όταν ξυπνώ από το σώμα στον εαυτό μου και βρίσκομαι έξω από τα άλλα πράγματα αλλά μέσα στον εαυτό μου, βλέποντας τόσο θαυμαστή ομορφιά και πιστεύοντας τότε περισσότερο από κάθε άλλη φορά ότι ανήκω σε μια ανώτερη μοίρα -αφού έχω ενεργοποιήσει μια έξοχη ζωή, έχω καταλήξει να ταυτιστώ με το Θείο και βρίσκομαι εγκαταστημένος μέσα σε αυτό, έχοντας φθάσει στην ενεργοποίηση εκείνη με το να εγκατασταθώ πάνω σε καθετί άλλο νοητό -- όταν, έπειτα από αυτή τη στάση μέσα στο Θείο, κατεβαίνω από το Νου στο λογικό, απορώ πώς και κατεβαίνω τώρα και με ποιό τρόπο έφτασε κάποτε η ψυχή μου να βρεθεί μέσα στο σώμα τη στιγμή που, και μέσα στο σώμα που βρίσκεται, είναι καθ'αυτήν έτσι όπως φανερώθηκε... "

Στον Αντώνιο Μυκονιάτη..

Θα χαθούμε φίλε μέσα στον Ήλιο

και θα ξεχάσουν τη σκιά μας οι οχτροί..

και θα ξεχάσουν τη μορφή μας οι αγαπημένες..

Δεν ζήτησα τίποτα άλλο απο λευτεριά

κι ένα ποτήρι κρασί..

αγάπη δε ζήτησα σ'αυτά τα βράχια

που λένε κόσμο,

και βρήκα συκοφάντες και σκυλιά..

Συκοφάντες και δασκάλους,

μικρούς μίζερους και μεγάλους

με τα ματογυάλια τους να ψεύδονται ακτίνες..

βρώμικες ψυχές χαμένες στην προδοσία..

Μα εμείς θα χαθούμε μέσα στον Ήλιο

με το ανθάκι μας στο πέτο καρφωμένο

και τα χαμόγελά της θα συναντήσουμε ξανά..

Αυτοί ας φάνε τα λέπια της ζωής...

Ι.Τζανάκος 27/2/2012

Φυγάς…

Ο λοισθότατος Λόγος είναι όπως μου είπαν

το τέλος μετά το τέλος

η ιδέα μετά την ιδέα

η λεπίδα μετά την λεπίδα..

και ούτως ησύχασαν

επιστρέφοντας στο σπουδαστήρι της αιώνιας μείξης..

Ωραία..

'Οταν επιστρέψω στην Μίλητο

θα αναδέψω τις στάχτες

και θα απολύσω τους αγαπημένους δούλους..

Μου'παν θα πάνε στο νησί τους

έχουν τους χάρτες και πυξίδες από μνήμες..

τι να ζητήσω τώρα απ'αυτούς;

Είμαι πάλι μολύβδινος σε μόνωση

χάλκινος σε οργή

αργυρός σε μόλυνση..

Το τέλος δεν μ'αρέσει

αλλά η αρχή..

Το Εν..

Η δικαιοσύνη είναι μονάρχης στη σκέψη μου

Μόνον αυτή αξίζει την μοχθηρή φιλία του Ενός..

Και τώρα ρωτώ

ποιός έχει το;

ποιός;

Κοιτώ τον πιστό μου σκύλο να κουνάει την ουρά

πάνω στ'αποκαίδια

Στο κλαράκι κελαηδά ένα στρουθί

στον ορίζοντα βρυχάται ένα τέρας..

Ωραία...

'Οταν φύγουν και οι τελευταίοι υπηρέτες

αφού τους προικίσω με φόβο

και τελικά τους γδάρω να ξεκολλήσουν απ΄την αγκαλιά μου

θα πάω και γώ εκεί που με περιμένουν..

Στις χοντροπελέκητες καλύβες του Δάσου

όπου επιβιώνει ο ιδρώτας

κι'ακόμα δεν γνωρίζουν την πολλαπλότητα..

Μαζί μου κρατάω ένα κόμπο απ΄την Πόλη μου τη Μίλητο

πεντάστερο και πεντάκτινο..

Στο νησί οι δούλοι θα σφαγούν

μόνοι τους...

Ωραία...

Είμαι αυθέντης και εκπορθώ

ζητιάνος και γυρεύω..

Μα σαν μου στρέψουν τα νώτα

γίνομαι κτήνος περίοικων πόθων

Αδιάφορο νέφος που λαλεί

Πιστός εχθρός της ελπίδας..

Στάχτες σκορπώ στις πληγές σας

δούλοι

ποίμνιο..

Ο λοισθότατος Λόγος είναι όπως εφάνηκε

ένας οχλώδης ρήτορας

σαν κι αυτούς που με τους μπράβους μου γιουχάριζα..

Τότε που πλήρωνα τους παρακεντέδες να ψιθυρίζουν

και φιλοσόφους αποστάτες

όλα μου ήρθαν στο μυαλό...

Ήδη με οψώνια χόρταινα τα πλήθη

και πορνοβοσκούς εθελοντές έβρισκα στα ιερά τους..

τι φτήνεια

τι ελπίδες!

Μ'ενα εισιτήριο εξαγοράζονταν τα πιο σκληρά παλικάρια

Με κάτι χάλκινες πόρπες και νόθα κοσμήματα οι γυναίκες τους..

Εγώ ανησυχούσα μόνο...

Είναι πολλοί

θα τα βρωμίσουν όλα

δεν θα αφήσουν τίποτα..

και άρχισα να φεύγω

μα ποτέ δεν πίστεψα τόσο πως θα ρυπάνουν την Πόλη...

Τώρα αναλογίζομαι τα λόγια του συμβούλου...

Τον πήρα στην Βαβυλώνα...

Σε μιάν ίντριγκα κινδύνευε να χάσει το κεφάλι του...

Ώρες πολλές μιλούσαμε τις νύχτες

έξω κοχλάζαν οι βάναυσοι

μα εμείς πλέκαμε το υφαντό του Ενός...

Το είχε επισημάνει το Λάθος της ευσπλαχνίας..

Εγώ δεν πίστευα βέβαια

μα τώρα πιστεύω

"θα σας πνίξουν οι φωνές

σαν τον Ευφράτη όταν θεριεύει

θα σας σαρώσουν"

Αγαπημένε φίλε

σε θυμάμαι τώρα..

Ωραία...

Τώρα δεν έχω χρόνο

ταξιδεύω ήδη στο μεσοδιάστημα της απάτης

Η φυγή μου είναι νόμιμη

με τις ευχές του Δήμου..

να φύγει ο Γέρος είπαν

να φύγει...

Περιφέρονται τα αμάξια μου ακόμα στην αγορά

με τα τελευταία δώρα

με του Τέλους τις προσμονές

χωμένες σε μικρά ψωμάκια..

Οι πληβείοι δεν χορταίνουν

θέλουν κι άλλα...

Προλαβαίνω

αδελφέ μου Νημερτή

να κάψω ένα λιβάνι

να ανάψω το κερί

να κλάψω την θεότητα

προλαβαίνω

με λύσσα...

Μέσ'την καλύβα..

μέχρι να χορτάσουν την πείνα τους

την βρώσιμη απ'τον Χρόνο...

Ι.Τζανάκος 20/10/2011

Πάγος...

Σφιγμένες καρδιές

απο χάλκινα χέρια..

Φωνές θανάτου

την ώρα που καθρεπτίζονται

σε δρυμούς..

βάλτους

κρύους..

Η κόλαση είναι κρύα..

Η κόλαση είναι άψογη..

Χριστιανικά σφαγεία της αρετής..

Θα εκπλαγούν οι σταυροφόροι

όταν Τον δούν..

Η κόλαση είναι κρύα..

Η κόλαση βρίθει

δεξιών

πιστών..

πατριωτών..

απλά πράγματα..

Βάλτος..

κρύο..

βλακεία..

Τούτη η κόλαση

μας κοιτά

χαμογελώντας..

Ι.Τζανάκος 26/7/2011

Ψυχές Αιώνιες...

Βόρειο Σέλας..
Νυχτωμένο κόκκινο σε μία Δύση που ίπταται...
δε βυθίζεται στον ορίζοντα... ίπταται..
μαζί με πράσινες φλόγες αειφορίας...

Στοιχειώνεται ο Ουρανός από ίχνη Ψυχών
που ξέχασαν αναμένο το Φεγγάρι,
που δε λησμόνησαν το μονόδρομο προς το Θανατο
και ακολουθώντας ψίχουλα φωτός
επέστρεψαν δίπλα στην αστρική ενέργεια
να παιξουν με τη θνητή μας αθωότητα,
που δεν υποψιάζεται όλες τις Διαστάσεις
και σαστισμένη μπροστά στο Ανεξήγητο
ερμηνεύει Θεών βήματα,
σε επεξηγηματικές ιχνηλασίες ανούσιας θεολογίας..

Γράφει η Ψυχή τα ιερογλυφικά της στη στρατόσφαιρα...
καίει το ίχνος της, καθώς αγγίζει τ'οξυγονούχο διάλυμα της κομμένης μας ανάσας...

Μην αναπνέετε!..
μονο θαυμάστε εκστασιασμένοι
τον πολύχρωμο χορό των Ψυχών..
σε μία διαγαλαξιακή διάλεκτο ενεργειακής ανακύκλωσης...

Ψυχή που γίνεται Φως.....
Φως ορατό στο παιχνίδισμα του Βόρειου Σελαος
κι όταν στάξει υγρό το σημάδι,
μία ρευστοποίηση αέρινης ζεστασιάς
πιστοποιεί την Αλήθεια:

Κάποιες Ψυχές δεν εγκλωβίζονται στο χρονικό τους περίβλημα..
δε χωράνε στο χωροταξιακό τους Ταξίδι..
Σκάβουν το κενό και παρεισδύουν...
γίνονται χαρταετοί άχρονης πτήσης....
Το Ελεύθερο αποτύπωμά τους
ένα Βόρειο Σέλας πολύχρωμης κίνησης,
σαν ρεύμα οπτικού ανέμου
που σ'αγγίζει και ηλεκτρίζεσαι...

Ψυχές Αιώνιες...

Κάκια Παυλίδου

"Το ν’ αφήνεις τη ζωή να κυλάει ελεύθερα χωρίς να μένει πίσω της κανένα κατακάθι, σημαίνει ύπαρξη πραγματικής επίγνωσης. Ο ανθρώπινος νους είναι σαν το κόσκινο που άλλα κρατάει κι άλλα αφήνει να περνάνε. Εκείνα που κρατάει έχουν το μέγεθος των επιθυμιών του και οι επιθυμίες, όσο κι αν είναι βαθιές, δυνατές ή ευγενικές, είναι μικρές κι ασήμαντες γιατί η επιθυμία είναι κατασκεύασμα του νου. Χρειάζεται ολοκληρωτική επίγνωση να μη συγκρατείς τη ζωή, αλλά να την αφήνεις να κυλάει ελεύθερα, χωρίς να κάνεις καμιά επιλογή. Πάντοτε διαλέγουμε και κρατάμε· διαλέγουμε εκείνα που έχουν σημασία και τα κρατάμε για πάντα. Αυτό είναι που ονομάζουμε εμπειρία και τον πολλαπλασιασμό των εμπειριών τον ονομάζουμε πλούτο της ζωής. Ο πλούτος της ζωής είναι η απελευθέρωση από την αποθήκευση εμπειριών. Η εμπειρία που παραμένει, που κρατιέται, εμποδίζει εκείνη την κατάσταση όπου το γνωστό δεν υπάρχει. Το γνωστό δεν είναι ο θησαυρός, αλλά ο νους προσκολλιέται σ’ αυτό κι έτσι καταστρέφει ή ρυπαίνει το άγνωστο."

Το χρώμα της Θυσίας

Η Εμπάθεια έχει χρώμα Σκυφτό.
Η Φιλαργυρία έχει χρώμα Φτωχό.
Η Φιλαυτία έχει χρώμα Νεκρό.
Η Απληστία έχει χρώμα Χολερικό.
Η Προδοσία έχει χρώμα Αβυσσαλέο.
Η Υποκρισία έχει χρώμα Χαμερπές.
Η Πίστη έχει χρώμα Ελεύθερο.
Η Ευεργεσία έχει χρώμα Ειρηνικό.

Του ανθρώπου τα χρώματα πεθαίνουν.
Ευτυχώς!
Του Θεού όλα ανασταίνονται.
Ευτυχώς!

Regina

Αρειανοί, τέλειοι άνθρωποι, κόκκινοι θεοί, παιδιά του ανέμου, ιεροί μυσταγωγοί των θησαυρών της Γνώσης. Νοθευμένοι από θεικό σπέρμα, μάντεις των ονείρων, φίλοι της ταχύτητας, γόητες του Γαλαξία, υπάρξεις του ερέβους, ξεπήδησαν απ το μυαλό μου, άυλη δημιουργία, έγιναν συντροφιά στο υπόγειο των πόθων. Κυριάρχησαν στο ξεψύχισμα των σκέψεων μου, αστραποβολώντας λάμψεις μαγείας. Αρειανοί, η φυλή των ιδανικών, τέλειοι στην μορφή, ανύπαρκτοι στην ουσία. Ολων των κρυφών ονείρων μου οι δέκτες κι οι πομποί, ο φλογισμένος πυρετός των σωθικών μου, ο σπαραγμός του ουρανού και της ταπεινότητας μου. Λάτρεις του Απόλυτου, αιχμηροι και αδροί, διασχίζουν το ΣΥΜΠΑΝ που δεν υπάρχει και το δημιουργούν με άσβεστη δίψα από μορφές. Αρειανοί, εισβάλουν σπάνια στα κέντρα ηδονής μας και μας τρελλαίνουν με ανείπωτες απολαύσεις, χτυπώντας στην ένωση του ΑΝΘΡΩΠΟΥ με τη ΣΟΦΙΑ μας αφήνουν άναυδους να καρφώνουμε το βλέμμα μας σ άδειες εκτάσεις αληθινού φωτός. Ερεθίζουν άγνωστους αδένες και τέρπουν την ψυχή μας με την αγνή ζωή, το τραγούδι της θάλασσας και του νυχτερινού ουρανού, του αλυχτίσματος και του οργασμού, του οράματος και της κενότητας, του έρωτα και του σάπιου δέρματος, του θανάτου και της μήτρας . Αρεινοί, ρουφάν το πύο του μυαλού μας και μας προσφέρουν γαλαζωπή μεσοαστρική ύλη, μας κάνουν να νιώθουμε τον πόνο των δέντρων και τα όνειρα των ζώων. Μας γκρεμίζουν από τα βάθρα μας και με ιλιγγιώδεις ταχύτητες μας ξεναγούν στους θρύλους των Αρχαίων. Μας δείχνουν ότι ζούμε χωρίς καρδιά και μυαλό, χωρίς μάτια και χέρια. Αλαλάζοντας σα διόνυσοι και σάτυροι καταστρέφουν τις οικογένειες και τις πατρίδες μας, ξεριζώνουν τη σάρκα μας και διυλίζουν το αίμα μας μέχρι που να μείνουμε ένα στεγνό ΤΙΠΟΤΑ από σκέψη. Αχρονοι και άυλοι, ούτε ζουν, ούτε πεθαίνουν, γυρνάνε με κομματάκια χρόνου στη χούφτα, ελεημονούν τους φθαρτούς σκελετούς μας. Αρειανοί, οι άρχοντες των ψυχών που κι αυτές είναι ΤΙΠΟΤΑ. Αρειανοί, οι ταχυδακτυλουργοί των ΜΟΡΦΩΝ, η πιο όμορφη φυλή του ΓΑΛΑΞΙΑ, αδέρφια του ΠΡΩΤΕΑ, ξένοι στο δικό τους κόσμο, ωραίοι και δίκαιοι, ζωντανοί συνειρμοί όλων των χρόνων κι όλων των τόπων. Αρειανοί, αυτοί που γελάν με τους κόπους και τις ευτυχίες μας, αυτοί που έχουν αντί για αίμα γαλάζιο αντί για καρδιά παλμούς αντί για βούληση θροισματα, κι αντί για φύλα, σύμβολα πόθων. Αυτοί που αρπίζουν δίχως άρπα τους ύμνους της κίνησης, αυτοί που άδουν χωρίς χορδές τις ωδές των μύθων. Εξαίσιοι κι ανύπαρκτοι, άυλοι και παντοδύναμοι, είναι το μικρόβιο της ζωής και της λαχτάρας που δεν έχει όρια, ούτε διαστάσεις, ούτε περιεχόμενο , μόνο έρωτες ευγενικούς. Αρειανοί , σκλάβοι αιώνιοι της θηλυκότητας, καταφέρνουν χωρίς να το καταλαβαίνουν να δημιουργούν ελκυστικές κενές μορφές. Κανείς δε ξέρει γιατί μας φαντάστηκαν έτσι και ποιά εύθυμη διάθεση τους ενέπνευσε να μας φτιάξουν τόσο τραγικούς. Κανείς δε ξέρει γιατί μας έπλασαν τόσο τυφλούς και κανείς δε θα μάθει ποτέ γιατί μας έπλασαν δολοφόνους τους. Αρειανοί, οι λάτρες των μορφών, οι κωμικοί του Σύμπαντος, οι θηλυκοί του Σύμπαντος, οι υμνωδοί του Σύμπαντος, διασκεδάζουν με τα καμώματα μας , διασκεδάζουν με τις ψευδαισθήσεις μας ότι υπάρχουμε και κάποια στιγμή θα εξαφανίσουν τ Ονειρο απ όπου βγήκαμε και ζούμε. Αρειανοί, οι Αχρονοι Αρλεκίνοι του Μηδέν

http://aeionas.blogspot.com

"...Εκείνος που ξέρει ν'αναπνέει την ατμόσφαιρα που γεμίζει το έργο μου, γνωρίζει πως είναι ατμόσφαιρα των υψηλών τόπων, πως ο αέρας εκεί είναι ζωηρός. Πρέπει να είναι κανείς πλασμένος γι'αυτή την ατμόσφαιρα, αλλιώς κινδυνεύει πολύ να κρυολογήσει. Το χιόνι είναι κοντά, η ερημιά είναι τεράστια -αλλά δείτε με πόση ηρεμία όλα αναπαύονται μέσα στο φως! Δείτε πως η αναπνοή είναι ελεύθερη! Πως τα πράγματα τα αισθανόμαστε κάτωθέ μας!..."

"Θέλεις νά `χεις πιστή εικόνα του νεοέλληνα; Λάβε το ράσο του γύπα και του κόρακα. Λάβε τις ασπιδωτές κοιλιές των ιερέων, το καλυμμαύκι Μακαρίου Β΄ της Κύπρου. Και τα γένεια τα καλογερικά, που κρύβουν το πρόσωπο, καθώς άκοσμοι αγκαθεροί φράκτες τους αγρούς. Και τις κουκουλωμένες καλόγριες, την άλλη έκδοση του φερετζέ της τούρκισσας, και έχεις το νεοέλληνα φωτογραφία στον τοίχο. Απέναντι σε τούτη τη μελανή και γανιασμένη φοβέρα φέρε την εικόνα του αρχαίου έλληνα για να μετρήσεις τη διαφορά.Φέρε τις μορφές των νέων σωμάτων, τις ευσταλείς και τις διακριτικές. Να ανεβαίνουν από την Ολυμπία και τους Δελφούς, καθώς λευκοί αργυρόηχοι κρότοι κυμβάλων. Τους ωραίους χιτώνες τους χειριδωτούς, και τα λευκά ιμάτια τα πτυχωτά και τα ποδήρη. Τα πέδιλα από δέρματα μαροκινά, αρμοσμένα στις δυνατές φtέρνες.Φέρε την εικόνα που μας αφήσανε οι γυναίκες της αρχαίας Ελλάδας. Οι κοντυλογραμμένες, με τις λεπτές ζώνες, τον κυανό κεφαλόδεσμο, και το ζαρκαδένιο τόνο του κορμιού. Οι ελληνίδες του Άργους και της Ιωνίας, οι λινές και οι φαινομηρίδες. Τρέχουνε στα όρη μαζί με την Αταλάνδη. Και κοιμούνται στα κοιμητήρια σαν την Κόρη του Ευθυδίκου.Όλες και όλοι στηριγμένοι χαρούμενα σε κάποια μαρμάρινη στήλη, σ’ ένα λιτό κιονόκρανο, σε μια κρήνη λευκή της Αγοράς. Με περίγυρα τους ωραίους γεωμετρημένους ναούς, αναπαμένους στο φως και στην αιθρία. Άνθρωποι, και θεοί, και αγάλματα ένα.Όλα ετούτα, για να συγκρίνεις την παλαιή και τη νέα Ελλάδα, να τα βάλεις και να τα παραβάλεις. Και στήσε το φράγκο από δίπλα, να τα κοιτάει και να τα αποτιμά. Με το δίκιο του θα `χει να σου ειπεί: άλλο πράμα η μέρα και το φως, και άλλο η νύχτα και οι μαύροι βρυκολάκοι. Δε γίνεται να βάλεις στο ίδιο βάζο υάκινθους και βάτα.."

Blogger templates

Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου 2017

Τολέδο και Ελ Γκρέκο...

Δεν υπάρχουν σχόλια: