Μόνος [1]
Από τα πρώτα μου χρόνια δεν ήμουνα
όπως ήταν οι άλλοι, δεν έβλεπα με το
βλέμμα
που βλέπουν οι άλλοι. Τα πάθη μου
ν’ αντλήσω από νάμα κοινό δεν
μπορούσα,
από την ίδια πηγή δεν έλαβα
τον πόνο μου, και την καρδιά μου δεν
κατάφερνα
στη χαρά να ξυπνήσω από τους ίδιους
ήχους.
Κι ό,τι αγάπησα, το αγάπησα μονάχος
μου.
Έτσι, στα παιδικά μου τα χρόνια,
στην αυγή
μιας ζωής πολυκύμαντης,
ξεπήδησε
απ’ όλα του καλού και του κακού τα
βάθη,
μυστήριο που ακόμη με κρατά δεμένο:
από τον χείμαρρο ή την πηγή,
από τον κόκκινο βουνογκρεμό,
από τον ήλιο που γύρω μου γλιστρά
στο φθινοπωρινό χρυσό του χρώμα,
από την αστραπή στον ουρανό
που με προσπέρασε πετώντας δίπλα
μου,
από την καταιγίδα, τη βροντή,
κι από το σύννεφο που πήρε τη μορφή-
κι ενώ ο υπόλοιπος ο ουρανός ήταν
γαλάζιος-
του δαίμονα στο βλέμμα μου.
Έντγκαρ Άλλαν Πόε
Alone
From
childhood's hour I have not been
As others
were; I have not seen
As others
saw; I could not bring
My passions
from a common spring.
From the same
source I have not taken
My sorrow; I
could not awaken
My heart to
joy at the same tone;
And all I
loved, I loved alone.
Then- in my
childhood, in the dawn
Of a most
stormy life- was drawn
From every
depth of good and ill
The mystery
which binds me still:
From the
torrent, or the fountain,
From the red
cliff of the mountain,
From the sun
that round me rolled
In its
autumn tint of gold,
From the
lightning in the sky
As it passed
me flying by,
From the
thunder and the storm,
And the
cloud that took the form
(When the
rest of Heaven was blue)
Of a demon
in my view.
[1] Το ποίημα γράφτηκε στα 1830, αλλά εκδόθηκε το 1875 κι ενώ ο Πόε
ήταν ήδη πεθαμένος. Ο ποιητής από την παιδική του ηλικία αντιλαμβάνεται τον
κόσμο διαφορετικά από τους υπόλοιπους ανθρώπους, δεν αντλεί από την κοινή πηγή
συναισθημάτων από την οποία αντλούν όλοι, δεν λυπάται και δεν χαίρεται με τα
ίδια πράγματα όπως οι άλλοι. Η καρδιά του δεν ξυπνά να χαρεί από τις ίδιες
μελωδίες ή ρυθμούς. Νιώθει, λοιπόν, απέραντη μοναξιά, ακόμη και στην αγάπη.
Αυτή η διαφορετικότητά του είναι ένα μυστήριο που συνεχίζει να τον ξεχωρίζει
και να τον βασανίζει μέχρι σήμερα. Αυτό το μυστήριο δεν είναι τίποτε άλλο από
την συνειδητοποίηση εκ μέρους του ποιητή ότι πίσω από τη φαινομενική διαφορά
του καλού και του κακού ο κόσμος κατά βάθος έχει μια ενιαία υπόσταση και
δυστυχώς η υπόσταση αυτή έχει κάτι το δαιμονικό. Κάθε καλή ή κακή εμπειρία που
έζησε ο ποιητής μας του το υποδεικνύει. Ακόμη και εκεί που οι άλλοι βλέπουν
έναν γαλάζιο ουρανό, αυτός βλέπει στο μοναδικό σύννεφο το πρόσωπο ενός δαίμονα.
[Να σημειωθεί ότι στη
μετάφραση πήρα μερικές μικρές ελευθερίες]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου