Σα να’χει από καιρό
τούτο το σώμα
σαν αίσθηση, σα λάμψη
ολοκληρώσει πια τη τροχιά του
μόνο το άγγιγμά της
με κάνει να επαναστατώ
όπως και η φωνή της
όταν διαπερνά τους πόρους
που ξαφνικά ανοίγουν και ανθίζουν πάλι
και στέκονται αρνητές
για λίγο
του θανάτου
Κι εκείνο το εφηβικό της χαμόγελο
που αιχμαλώτισε δροσιές και μνήμες
και έκρυψε λίγη ροή του χρόνου
στη τρυφερή αγκαλιά της...
Designed by lights
2 σχόλια:
Περίεργο πράγμα η αγκαλιά Νημερτή, από την μια καθυστερεί την φθορά και την ροή του χρόνου, κι από την άλλη, όταν είσαι μέσα της, τί γρήγορα που κυλάει..
Υπέροχος ερωτικός ύμνος φίλε μου!
Και καλώς σε βρήκα κι από τούτο εδώ το μέρος..
Σ'ευχαριστώ πολύ Ανταίε για τα όσα εξαιρετικά μου έγραψες ειδικά για τούτο το ποίημα... να είσαι πολύ καλά φίλε!
Δημοσίευση σχολίου