Κυριακή 11 Μαρτίου 2012



"...Υπάρχει μια περιοχή γνώσης που ποτέ δε θα γνωρίσεις, την οποία όλοι οι σοφοί άνθρωποι παρατηρούν από μακριά και την αποφεύγουν σαν πανούκλα, αλλά εγώ έχω μπει σ'αυτή τη τρομερή περιοχή. Αν ήξερες, αν μπορούσες ακόμη και μόνο να ονειρευτείς τι τρομερά πράγματα μπορούν να γίνουν στ'αλήθεια, τι έχουν κάνει ένα ή δύο άνθρωποι σε αυτό τον ήσυχο κόσμο μας, ολόκληρη η ψυχή σου θα αναριγούσε και θα έσβηνε μέσα σου. Ο,τι έχεις ακούσει από μένα δεν είναι παρά ο εξώτατος φλοιός, το εξωτερικό περίβλημα της αληθινής επιστήμης -εκείνης της επιστήμης που συχνά σημαίνει το θάνατο εκείνου που θα τη γνωρίσει έστω και αμυδρά, και που είναι πιο φοβερή ακόμη κι από τον ίδιο το θάνατο γι'αυτούς που την κατέκτησαν. Όχι, όταν οι άνθρωποι λένε ότι υπάρχουν παράξενα πράγματα στο κόσμο, γνωρίζουν ελάχιστα για το δέος και τον τρόμο που κατοικεί πάντοτε μέσα τους και γύρω τους, χωρίς αυτοί να το αντιλαμβάνονται..."
  
Άρθουρ Μάχεν
(‘Το Εσώτατο Φως’)




Άρθουρ Μάχεν

O μεγάλος Ουαλός συγγραφέας του Φανταστικού, Arthur Machen (1863-1947), ήταν ο δημιουργός ιδιαίτερα παράξενων έργων, όπως τα: The Great God Pan, The Inmost Light, The White People, The Three Impostors, The Novel of the Black Seal, The Novel of the White Powder, The Secret Glory, The Great Return, The Terror, The Shining Pyramid, The Bowmen, A Fragment of Life, House of Souls, Tales of Horror and the Supernatural, και πολλών άλλων, καθώς και ενός πλήθους άρθρων, δοκιμίων και μυστικιστικών μελετών. Έζησε μια ζωή αφιερωμένη στη λογοτεχνία, στη μελέτη, στον μυστικισμό, στην αναζήτηση του Θαυμαστού, στις περιηγήσεις, στη φυσιολατρία, στις ασυνήθιστες και λεπτεπίλεπτες ενασχολήσεις ενός εκκεντρικού. Το έργο Ο Λόφος των Ονείρων (The Hill of Dreams) θεωρείται το αριστούργημά του, μια νουβέλα για ονειροπόλους, συγκαλυμμένα αυτοβιογραφική, αξεπέραστα ψυχεδελική, ένα ρομαντικό decadent όραμα, μια λογοτεχνική μεταστοιχείωση της πραγματικότητας.
Ο Χ. Φ. Λάβκραφτ έχει γράψει για τον Άρθουρ Μάχεν:
«Από όλους τους δημιουργούς του Κοσμικού Τρόμου, ανυψωμένου στην πιο υψηλή καλλιτεχνική του βαθμίδα, πολύ λίγοι ή κανένας δεν μπορεί να ελπίζει να φτάσει το μεγαλείο του  Άρθουρ Μάχεν, συγγραφέα μικρών και μεγάλων διηγήσεων στις οποίες τα στοιχεία του κρυμμένου τρόμου και του φόβου που παραμονεύει στις σελίδες του αγγίζουν ασύγκριτα επίπεδα σε ουσία και αληθοφάνεια. Ο κύριος Μάχεν είναι ένας άνθρωπος των γραμμάτων και διδάσκαλος ενός μοναδικού λυρικού και εκφραστικού ύφους. Έζησε μια ζωή αφιερωμένη στη δημιουργία του Φανταστικού, αλλά και σε αρχαιολογικές εξερευνήσεις, συνεπαρμένος από τα μυστήρια των σκοτεινών κελτικών δασών και από τους θρύλους της γενέτειράς του, της Ουαλίας, λάτρης της διαλεκτικής και της μεταφυσικής φιλοσοφίας. Το αναμφισβήτητο γεγονός στην περίπτωση του Μάχεν είναι αυτό: το δυναμικό και τρομακτικό υλικό στα έργα του, στέκει μοναδικό στο είδος του, και υψώνεται σαν ξεχωριστό σύμβολο, σημαδεύοντας την εποχή του αλλά και την Ιστορία της Λογοτεχνίας του Φανταστικού…» (H. P. Lovecraft, Supernatural Horror in Literature)




2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Σημαντικό το βιβλίο του Machen "The great god Pan" για να καταλάβει κανείς τη σύλληψη του Πανός από τους αγγλοσάξονες και κέλτες...
Στην προκλασική ελληνική παράδοση ο Παν μορφοποιεί την εσωτερική διαλεκτική και ωραιότητα της φύσης ως αξιοσέβαστη οντότητα, αποθεώνεται όμως στα εξωτερικά του χαρακτηριστικά κυρίως στη ρωμαϊκή εποχή, λαμβάνοντας τη μορφή που γνωρίζουμε από τα όψιμα ιερατεία...
Αυτή την ιδέα προσκύνησαν αργότερα οι Ναϊτες, ο Milton, οι νεώτεροι μυστικιστές...
Έτσι, η αρχαία εικόνα του - σύμβολο της συμπαντικής ενότητας πριν από τον πολιτισμό - μας είναι μάλλον παντελώς άγνωστη, ενώ έτσι αποκτά άλλη διάσταση η άγνωστη περιοχή της ψυχής ...

Νimertis είπε...

πριν από τους Αγγλοσάξωνες και τους Κέλτες, υπήρξαν κάποιοι αλητήριοι ρασοφόροι που κατέβηκαν σαν μαύρη θύελλα και δεν άφησαν λίθο επί λίθου ανώνυμε... αυτοί διαστρέβλωσαν τα πάντα... πρώτοι και καλύτεροι... αυτοί έριξαν λ΄σπη στα σεπτά μας μυστήρια, αυτοί συκοφάντησαν τις εορτές, γκρέμισαν, δήωσαν, χλεύασαν και αγιοποίησαν και κάποιους δολοφόνους αυτοκράτορες... μην τα ξεχνάμε αυτά... άσε τους δυτικούς... εύκολο ανάθεμα εκεί... οι αθλιότεροι ήταν οι 'δικοί μας'... ακόμα κλαίει ο Λιβάνιος και ο Πορφύριος αναρωτιέται ποια πανούκλα ήταν αυτή που ενέσκηψε στη χώρα του Πανός...