Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011



Απόδραση... τι σημαίνει και γιατί είναι τόσο σημαντική για όλους; Από τι θέλει κανείς να αποδράσει και αν έχει προηγουμένως κανείς ολοκληρωτικά δράσει έχει ανάγκη απόδρασης; Μήπως ανάγκη απόδρασης έχει εκείνος που δεν θέλει να δράσει; Που αποφεύγει μέσα στη συνεχή δραστηριότητα την αληθινή δράση; Αυτής της ποιότητας δηλαδή την κίνηση που επιφέρει κάτι σημαντικό, την κατανόηση και συνεπώς, τη μεταμόρφωση; Αρα, μήπως, η απόδραση είναι μια ακόμα διαφυγή, μια δικαιολογία να μην θέλει κανείς να δράσει;... ας μείνουμεπαρακαλώ για λίγο σ'αυτό το σημείο και μην βιάζεστε να πείτε ότι όλα αυτά είναι ακατανόητα. Γιατί νομίζω αξίζει τον κόπο.... αν κανείς έχει μια ολοκληρωμένη ζωή, μια ζωή γεμάτη συμπόνοια, γεμάτη σκέψη καινούργια και κοφτερή σαν μαχαίρι, αν έχει κανείς μια ποιότητα δράσης τέτοια, επιθυμεί να αποδράσει; Από τον εαυτό του προφανώς... Γιατί αυτός μας καταδυναστεύει, μας στεναχωρεί, μας ελέγχει... Ναι, αυτή είναι η αλήθεια, ο εαυτός μας είναι πάντα το πρόβλημα, το ζήτημα της απόδρασης είναι τελικά ένα, όπως θα το έλεγαν οι σύγχρονοι γιατροί, ένα ψυχολογικό πρόβλημα, όχι υπαρξιακό, παρακαλώ να με παρακολουθήσετε, δεν είναι φιλοσοφικό το πρόβλημα... μπορεί κανείς να κατανοήσει με ένα νοσηρό νου; όχι φυσικά καθώς εκείνος που κατανοεί δεν διαφέρει από εκείνον που παρατηρεί... και έτσι η απόδραση που λέγαμε, είναι η κίνηση μετατόπισης από το κέντρο βάρους, προσφέρει μια σχετική ανακούφιση αλλά δεν επιλύει τίποτα...


jiddu krishnamurti

12 σχόλια:

NOSTOS είπε...

Καλέ μου φίλε Νimertis, πιστεύω ότι η έννοια της απόδρασης είναι μία αναγκαία συνθήκη όχι για διαφυγή,αλλά γιά ανασύνταξη.Ο κορεσμός των νοητικών μας και ψυχικών μας δραστηριοτήτων σε πολλά πεδία της καθημερινότητας μας μερικές φορές δραστηριοποιεί έντονα τον εσωτερικό μας κόσμο ο οποίος έχει υπερφορτισθεί συναισθηματικά,ξυπνά έτσι το αίσθημα της αυτοσυντήρησης και δημιουργείται έτσι η ικανή και αναγκαία συνθήκη να ξεφύγουμε,να αποδράσουμε από την πεζή και κουραστική καθημερινότητάς μας όχι φυγομαχόντας,αλλά δίνοντας ευκαιρία στον ευατό μας για ανασύνταξη δυνάμεων.Μπορεί και να κάνω λάθος αλλά πιστεύω ότι είναι μία φυσιολογική νοητική και ψυχική λειτουργία αυτοσυντήρησης.Καλό βράδυ να έχεις καλέ μου φίλε.

Νimertis είπε...

Φίλε μου ΝΟΣΤΟΣ, όπως το θέτεις, δεν μπορώ να διαφωνήσω... άλλωστε, αυτής της μορφής η 'απόδραση' είναι και αναγκαία και θεμιτή... Εδώ όμως ο Κρ. αναφέρεται σε μια άλλη απόδραση, στην μεγάλη απόδραση από τον εαυτό... αυτό που είχα κάποτε ως μοτο στο Νημερτή 'ποτέ μην αποδράς από τον εαυτό σου'... είναι μια πνευματική και ουσιαστική δράση φυγής... 'άρνηση ενηλικίωσης' κάποιοι ψυχολόγοι την έχουν χαρακτηρίσει αλλά και πάλι δέσμιοι της μερικότητας δεν περιγράφουν όλο το φαινόμενο... το όλο φαινόμενο είναι σύνθετο και ζωτικής σχεδόν οντικής σημασίας... σ'ευχαριστώ για την τοποθέτησή σου... εύχομαι να είσαι καλά σ'αυτούς τους ταραγμένους καιρούς ιδιαίτερα...

NOSTOS είπε...

Καλέ μου φίλε κατανοώ πλήρως την ουσία της εξαίρετης και πάλι ανάρτησης σου.Είπα όμως να δώσω μία διαφορετική νότα στο όλο θέμα,και σου ζητώ συγγνώμη γι'αυτό.Θέλησα να αποδράσω με τον τρόπο μου και να παραχαράξω αυθαιρετώντας την βαθύτερη έννοια του θέματος,βλέπεις η ασυνείδητη ανάγκη πνεύματος και ψυχής για απόδραση χτύπησε κι εμένα.
Πιστεύω λοιπόν ότι η απόδραση απο τον ευατό μας έχει να κάνει οχι μόνον με "άρνηση ενηλικίωσης",αλλά και με την άρνηση του ίδιου μας του ευατού.Ευατό λογίζω το σύνολο του πνευματικού,νοητικού και συναισθηματικού μας εσωτερικού κόσμου.Είναι όντως οντικής σημασίας φαινόμενο.Για μένα απόδραση απο τον ευατό μας σημαίνει πέρα απο φυγή, και ανατρoπή κάποιων εσωτερικών ισορροπιών ανάμεσα στο φαίνεσθαι και το είναι.Αν αποδράσω απο το είναι μου την ύπαρξή μου, ανατρέπω την οντική μου υπόσταση γίνομαι κάτι άλλο.Αναιρώ το πνευματικό μου status,μεταλάσσομαι σε κάτι άλλο.Κι εδώ θέτω ένα ερώτημα,είναι όντως ψυχολογικό πρόβλημα που όντως χρήζει διευρεύνησης? η είναι κάτι πολύ πιο βαθύ?? Αυτό που μπορώ να καταλάβω είναι ότι ο ίδιος μας ο ευατός δημιουργεί μέσα μας έναν δεύτερο ευατό αποδρά πρός αυτόν χτίζοντας και οικοδομόντας νέα δεδομένα,αποδομόντας έτσι τον "φυσικό" του αρχικό χώρο.Αυτή η κλωνοποίηση αυτή η φυγή δημιουργεί την ψευδαίσθηση μίας ουτοπικής και πρόσκαιρης ανακούφισης που σίγουρα μεταθέτει προβλήματα και δεν οδηγελι πουθενά.Κουραστικός έγινα και πάλι φίλε μου.Προσπαθώ και θέλω να είμαι καλά σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς,το ίδιο εύχομαι και για σένα φίλε μου και καλό βράδυ να έχεις.

Eriugena είπε...

Επιστροφή στον εαυτό, όσο πόνο κι αν περιέχει αυτό, αρχικά, και χωρίς εγγυήσεις...το καταληλότερο απόσπασμα που θα μπορούσα να ακούσω αυτή τη στιγμή

habilis είπε...

Η αντίδραση απέναντι στις δράσεις των άλλων εαν δεν ήταν παντού και πάντα μετά καταντά μια ανοησία.

Ενα καλό ξεκίνημα θα έχει τύχη,για όποιον ξέρει να αποδρά εως τώρα και απο τον εαυτό του.

Ανώνυμος είπε...

ένα βλέμμα ουσιαστικό προς τα μέσα, επώδυνο μα συγκλονιστικό αν είναι αληθινό. Σωτήριο για την ψυχή όσο κι αν πονάει

καλό μήνα εύχομαι

Νimertis είπε...

...και σε αυτή τη διεργασία πολυδιάσπασης και σκέδασης, φίλε μου ΝΟΣΤΟΣ, βρίσκονται πυρήνες νοσηρών παθολογιών... άρα, αντίστροφη πορεία, προς την ολοκλήρωση, την ενοποίηση... τον Εμπεδόκλειο 'σφαίρο' και όχι 'τέλειο' άνθρωπο... βέβαια, το ζήτημα δεν εξαντλείται, είναι απέραντο... δίνουμε νύξεις όμως και η σκέψη όλων είναι πολύτιμη... χαίρομαι για τις θέσεις σου, δείχνουν πως έχεις περπατήσει στα εσωτερικά μονοπάτια... να'σαι καλά...

Νimertis είπε...

ναι Ιωάννη μου, επιστροφή στον εαυτό... με όποιο κόστος...

Νimertis είπε...

από τον 'κακό' εαυτό του ίσως εννοείς habilis... γιατί πως αλλιώς να ξεκορμίσεις από αυτό που είσαι;

Νimertis είπε...

κάπως έτσι Σιλένα μου... εκεί είναι οι πρωτοπηγές, εκεί οι αφετηρίες... να'σαι καλά φίλη μου...

MARIA ANDREADELLI είπε...

Αγαπημένος Κρίσνα! Πολλές φορές πιστεύουμε ότι το περιβάλλον μας καταδυναστεύει και προσπαθούμε να αποδράσουμε από αυτό, όμως είναι ο εαυτός μας που δεν μπορεί να επιβληθεί ή εναρμονιστεί με τις καταστάσεις έτσι μια απόπειρα απόδρασης περισσότερα προβλήματα επιφέρει παρά λύνει.
Καλησπέρα!

Νimertis είπε...

Καλησπέρα Μαρία... θεωρώ πολύ εύστοχο το σχόλιό σου (χαίρομαι για το 'αγαπημένος Κρίσνα!)