Τρίτη 29 Μαρτίου 2011






Νυχτοβάτης


Ο Νυχτοβάτης κοιτούσε το γυμνό του είδωλο στο μεγάλο, όρθιο, οβάλ καθρέφτη.
Για πολλή ώρα έμεινε ανέκφραστος.
Για κάποιον παράξενο λόγο, ήξερε ότι ερχόταν η στιγμή που το είδωλο θα συνομιλούσε μαζί του.
Για κάποιον άλλο παράξενο λόγο, ήταν έτοιμος γι’αυτή τη συνομιλία.
Κι έτσι, δεν τον πτόησαν οι αμείλικτοι αιφνιδιασμοί.

Κλήθηκε να αντιμετωπίσει τον πρώτο όταν αντίκρισε το πρόσωπό του. Δεν εμφανιζόταν ολόκληρο. Σχεδόν το μισό έλειπε. Μισό πρόσωπο δεν σημαίνει μισή ύπαρξη, σκέφτηκε, σημαίνει διπλός μόχθος για να χτίσεις την επάρκεια της ψευδαίσθησης.

Κλήθηκε να αντιμετωπίσει το δεύτερο όταν διέκρινε τα έντονα, σκούρα σημάδια στο ένα του χέρι, λίγο πάνω από τον αφαλό και στα πόδια του. Ήταν πλατιές, γκρίζες κηλίδες.
Ανασαίνουν, σκέφτηκε και τον ρίγησε η λέξη που δεν τόλμησε να γίνει ήχος.

Κι ύστερα αντίκρισε τον τρίτο, τον ισχυρότερο αιφνιδιασμό.
Το είδωλό του… παλλόταν… έτρεμε… σα να ήταν μια παράξενη ολογραμμική προβολή και όχι η πιστή αποτύπωσή του. Σα να επρόκειτο για μια φασματική εικόνα χαμηλής ενέργειας που πάλευε να κρατηθεί, να μην σβήσει, να παραμείνει ζωντανή…
Πεθαίνω, σκέφτηκε ξανά και τούτη η τρομερή λέξη δεν είχε κανένα βάρος, καμιά θλίψη, κανένα συναισθηματικό περιεχόμενο. Ήταν μια απλή, καθαρή, σχεδόν κλινική διάγνωση.

Σήκωσε το αριστερό του χέρι και παρακολουθούσε να επαναλαμβάνει τη κίνηση το είδωλό του. Χάιδεψε το λαιμό του και το στήθος του. Και τότε το είδε για πρώτη φορά. Το είδωλό του πονούσε. Το απαλό αυτό ταξίδι στο σώμα προκάλεσε έναν μορφασμό δυσαρέσκειας στο τεμαχισμένο πρόσωπο του ειδώλου του. Μπορούσε να το δει καθαρά. Το φάσμα του πονούσε και αυτόματα έριξε ξανά το χέρι του κάτω.
Επανέλαβε το ίδιο μετά με το άλλο του χέρι. Το έφερε πάνω από το σημείο των γεννητικών του οργάνων. Όταν τα άγγιξε ο ίδιος μορφασμός ζωγραφίστηκε στο μισό πρόσωπο.
Το είδωλό του τρεμόπαιξε έντονα. Για μια στιγμή μάλιστα, ήταν σίγουρος γι’αυτό, χάθηκε εντελώς… πέρασε μια άπειρη στιγμή ώσπου να το ξαναδεί να αχνοσχηματίζεται εκ νέου στον καθρέφτη εμπρός του.

Μικραίνω… μικραίνω όλο και πιο πολύ… μονολόγησε μελαγχολικά και για πρώτη φορά επέτρεψε τη φωνή του να ηχήσει στο δωμάτιο. Εκείνο που είναι να αυξηθεί πρέπει να ανθίσει… εκείνο που είναι να συρρικνωθεί πρέπει να εκλείψει… είπε ξανά και ύστερα σίγησε.

Ο Νυχτοβάτης αισθάνθηκε μια παρουσία δίπλα του. Ήταν ο αδελφός του, ένας λευκός θηριώδης λύκος που κάθε πανσέληνο τον επισκεπτόταν για λίγες ώρες ως το ξημέρωμα. Ο λύκος ανάσαινε αργά και τον πλησίασε με προσοχή. Μετά κούρνιασε στα πόδια του.
Μονομιάς το είδωλο του Νυχτοβάτη σταθεροποιήθηκε. Έγινε ανάγλυφο, ζωηρό ακόμα και λαμπερό.
Αδελφέ μου!, είπε τρυφερά ο Νυχτοβάτης και άγγιξε τον λύκο μονάχα με την απαλή φωνή του.

Δεν έχω συνείδηση της ύπαρξής μου… άρχισε να μονολογεί πάλι και το είδωλό του παλλόταν ανάλογα με την ένταση της φωνής του. Ποτέ δεν επέτρεψα τούτη την πολυτέλεια στον εαυτό μου. Συνείδηση της ύπαρξης σημαίνει να μπορείς να ορίσεις τα πράγματα μονάχα από το εσωτερικό τους φως… είπε ξανά και χάιδεψε απαλά για πρώτη φορά με το χέρι του το όμορφο ζώο. Ένιωσε την ζεστή του ανάσα στο χέρι του και χαμογέλασε. Ήταν ένα αλλόκοτο χαμόγελο. Και δεν είδε το μισό του πρόσωπο στον καθρέφτη. Εκείνο δεν χαμογελούσε.

Δεν μας αγάπησε ο ήλιος αδελφέ μου… εμείς ήπιαμε γάλα απ’τα μαστάρια της Νύχτας, είχαμε μάνα την ασημένια Πανσέληνο και ορφανοί από πατέρα πορευτήκαμε ως τα τώρα… δεν μας αγκάλιασε κανένα φως εμάς, δεν μας έθρεψε η ζέση του καλοκαιριού, δεν μας νανούρισε η ραθυμία του μεσημεριού… κι όμως… φιλοξενούμε ένα ολόκληρο κόσμο… και δεν νιώσαμε ποτέ την ορφάνια… συνέχισε να μονολογεί ο Νυχτοβάτης και τα σημάδια στο είδωλό του μεγάλωναν… γίνονταν μελανές νησίδες στο ευαίσθητο, χλωμό του σώμα.

Ο μεγάλος λύκος όρθωσε το σώμα του και γρύλλισε.

Το ξέρω, ξημερώνει. Θα πρέπει να φύγεις… πήγαινε στην απλωσιά Της αδελφέ μου, ξεκουράσου στην αρχαία αγκαλιά Της… για μένα στερεώνεται η μόνη αλήθεια λεπτό το λεπτό… σ’ευχαριστώ… είπε και αισθάνθηκε έναν λυγμό να αναδύεται απ’τα σωθικά του και να του κλείνει το λαιμό.
Το πανέμορφο ζώο χαϊδεύτηκε για μια στιγμή στο σώμα του Νυχτοβάτη, σήκωσε το βλέμμα του αιχμαλωτίζοντας την αιωνιότητα της στιγμής στα μάτια του και μετά, ήρεμα και θλιμμένα αποχώρησε.

Τα σημάδια ολοένα και μεγάλωναν. Τώρα πια είχαν απλωθεί παντού. Το είδωλο άρχισε να τρεμοπαίζει πιο έντονα. Ο καθρέφτης έμοιαζε με την επιφάνεια μιας ρυτιδιασμένης λίμνης. Ο Νυχτοβάτης δεν μπορούσε να διακρίνει το είδωλό του.

Πονούσε.
Φοβόταν.
Έκλεισε τα μάτια του και ονειρεύτηκε την γέννησή του. Ονειρεύτηκε τη Νύχτα, τους αστερισμούς, τις τροχιές των κομητών, τα αλυχτίσματα των αδελφών του στα μεγάλα δάση, τις ξάστερες βραδιές κάτω απ’το στερέωμα, τη γεύση των ποταμιών και το τραγούδισμα του νερού όπως κυλούσε.

Δάκρυσε.
Τα μέλη του μούδιαζαν.
Ο χρόνος κάλπαζε ξέφρενα.
Οι ανάσες του, ακριβότερες από ποτέ, χύνονταν μια μια στο κατώφλι της αυγής…

Έρχομαι Μάνα… μπόρεσε να ψελλίσει και όλο του το κορμί αντιλάλησε βουβά το σπαραγμό του.

Το τελευταίο που αντίκρισε στον καθρέφτη όταν άνοιξε για ύστατη φορά τα μάτια του, ήταν μια λευκή, μικρή κουκουβάγια που άνοιγε τα φτερά της κι ετοιμαζόταν να πετάξει στην ελευθερία…


νοε2010

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ξαφνιάστηκε σαν άκουσε τη φωνή του
να προφέρει ψιθυριστά
τ' όνομά του
λύκος

μοναχικός σαν τον πλησιάσεις
τρυφερός σαν τον αγγίξεις
επιθετικός σαν τον κοιτάξεις
απρόσιτος τις υπόλοιπες στιγμές

γύρισε και κοίταξε το είδωλο μα... δεν υπήρχε πια τίποτα να δει
μόνο μια κίτρινη λάμψη

απόκοσμη σαν από ένα βαθύ
πολύ βαθύ πηγάδι
βουβή σαν την εικόνα του που πια δεν υπήρχε στον καθρέφτη

θύμωσε, αναστατώθηκε, έγινε λύκος
κι άρπαξε οτι βρήκε εμπρός του και το πέταξε με λύσσα στον καθρέφτη
κι αυτός
έγινε θρύψαλα εκεί μπροστά του
κι έθρεψε τη ματαιότητα της τυφλής του υπόστασης σαν να την είχε φέρει ξαφνικά στο φως...

Unknown είπε...

κι όλα αυτά για μια .. επάρκεια ψευδαίσθησης

τι άδικο!

εκπληκτικό κείμενο

καλό σου βράδυ Νημερτή μου

Eriugena είπε...

Ελπίζω φίλε να μην σε κουράζω με τις τόσες παρεμβάσεις μου, και κυρίως να μην απωθώ με τις σχοινοτενείς αναλύσεις μου τους άλλους σχολιαστές. Μιλάω με τη ψυχή μου, κι ας συγχωρεθεί ο εγκεφαλισμός αν υπάρχει, που σίγουρα υπάρχει, αφού ζούμε εδώ μεταφράζοντας συνέχεια την μοντέρνα ύπαρξή μας, σε αληθινή ύπαρξη..ορίζεσαι σε αυτό το ποίημα εντός του επικίνδυνου τόπου του αυτοκατοπτρισμού, εκεί που δεν χωρούν ασκήσεις ασφάλειας, ο τόπος είναι επικίνδυνος. Ποιός άλλος απο τον νυχτοβάτη θα άντεχε το είδωλό "του" να ζωντανεύει; ένα είδωλο περιεργάζεται την ζωή του ειδώλου του..η μήπως το είδωλο έχει μείνει πίσω στην ημερήσια ζωή, και δω συνομιλούν οι αληθείς υπάρξεις; εγω το πήρα απόφαση, πολύ καιρό, τα ιεράρχησα όπως στα λέω, έτσι θα ερμηνευσω και το εξαιρετικό κείμενό σου, εξαιρετικό γιατί το αισθάνεσαι και το "πιστεύεις"..ωστόσο υπάρχουν αιφνιδιασμοί..που γι'αυτούς ο νυχτοβάτης είναι έτοιμος. Το ξέρεις πόσο έτοιμοι έιμαστε θαρρώ να αιφνιδιαστούμε, μακάρι να μπορούσα να μεταβιβάσω αυτή την ετοιμότητα στους υπνοβάτες της μέρας, όλους εμάς όταν παράγουμε ελπίζοντας (τώρα πιά τί άραγε; πόσο πρέπει να μας αιφνιδιάσει η μέρα, για να στραφούμε στη Νύχτα;). Νομίζω πως με κίνδυνο να υπερβάλλω, καλό θα ήταν για τις ημερήσιες υπάρξεις να βλέπαν το είδωλο να πάλλεται, να δούν ότι αυτές είναι το είδωλο, κι αυτό (το "είδωλο", είναι η αληθινή ζωή). Ο Νυχτοβάτης αιφνιδιάζεται χωρίς να αιφνιδιάζεται, οι ημερήσιες υπάρξεις αιφνιδιάζονται μόνον! Άρα χρειάζεται αυτή η ενδιάμεση οντότης-ο Υπνοβάτης- για να εισαχθούν στο ρίγος της Νύχτας, στο αληθινό ρίγος της υπάρξεως. Η αληθινή ύπαρξη χάνεται για μιά στιγμή, αλήθεια πως αλλιώς θα ήταν αληθινή, αν δεν αυτοσημαινόταν με το πέταγμά της μια στιγμή, στη στιγμή..και έπειτα έρχονται οι στοχασμοί για την αύξηση, το άνθισμά, σχεδόν παράλληλα με την εμφάνιση του Λύκου, της Σελήνης, αυτού του ενδιάμεσου τόπου, που φωτίζει "ετερόφωτος", και οι μνήμες της αρχέγονης ζωής. Πριν, ανεπάισθητα αποκαλύπτεις: "Δεν μας αγάπησε ο ήλιος", εγώ λέω κάπως αλλιώς: η επιστροφή ορίζεται τη Νύχτα, την ορίζει τη Νύχτα, αν έχει "πρίν" οριστεί απο τη Νύχτα. Η επιστροφή στο αρχέγονο είναι η μοναδική κατάληξη της αυτοκατόπτρισης..είναι; όχι μόνον, αφού ένα όχι τυχαίο πουλί, η κουκουβάγια, πετάει ελευθερο στο τέλος..ξεκάθαρος συμβολισμός. Αλήθεια ποιός θυμάται οτι η κουκουβάγια είναι νυχτοπούλι; έλα ντέ..δεν θέλω να σε κουράσω άλλο αδελφέ..το μόνο που θα επαναλάβω, είναι πως αυτό το "ενδιάμεσον" είναι ένα θέμα που πρέπει να το εξιχνιάσουμε...αδερφικά!

Κυκλοδίωκτον είπε...

"-Μα ποιος είναι μπροστά μου ο νεκρός;"
"-Της μάνας σου ο γιός"
(Δ. Λιαντίνης-Γκέμμα)

"Είναι ανοιχτή για τον καθένας μας η Ιδιωτική του Οδός. Και όμως την ακολουθούν ελάχιστοι. Μερικοί, μόνον όταν συμβεί μία ή δύο φορές στη ζωή τους να είναι ερωτευμένοι. Οι υπόλοιποι ποτέ. Είναι αυτοί που αποχωρούν μια μέρα από τη ζωή χωρίς να έχουν πάρει καν είδηση τι τους συνέβει…"
(Ελύτης – Ιδιωτική Οδός)


Αυτή τη φορά δε θα πω ότι δεν κατάλαβα!
Κι εσύ κι ο Ωριγένης είστε αστείρευτος ποταμός...

Νομίζω ότι ο "καθρέφτης" εκτός από το μέσον για να συνειδητοποιήσουμε το είδωλο της πραγματικότητάς μας μπορεί να γίνει και το όπλο μας εναντίον του... (Περσέας-Μέδουσα)

Νimertis είπε...

Αγαπημένη Σιλένα, σ'ευχαριστώ πολύ για τους στίχους αυτούς... και για το ότι αγκάλιασες το Νυχτοβάτη με αγάπη... είναι βλέπεις από τους πολύ ξεχωριστούς μου...

κι όλα αυτά για μια επάρκεια ψευδαίσθησης... ναι meggie μου... αν σκεφτείς πως ακόμα και οι ψευδαισθήσεις μας είναι ακρωτηριασμένες...

Γράφεις αγαπημένε μου Eriugena [σε μια ακόμα από τις εξαιρετικές σου προσεγγίσεις -οι οποίες χρήζουν έκδοσης αμέσως!]
'...Η αληθινή ύπαρξη χάνεται για μιά στιγμή, αλήθεια πως αλλιώς θα ήταν αληθινή, αν δεν αυτοσημαινόταν με το πέταγμά της μια στιγμή, στη στιγμή..και έπειτα έρχονται οι στοχασμοί για την αύξηση, το άνθισμά, σχεδόν παράλληλα με την εμφάνιση του Λύκου, της Σελήνης, αυτού του ενδιάμεσου τόπου, που φωτίζει "ετερόφωτος", και οι μνήμες της αρχέγονης ζωής...'
'...Η επιστροφή στο αρχέγονο είναι η μοναδική κατάληξη της αυτοκατόπτρισης...'
Και μόνο για την φράση 'επιστροφή στο αρχέγονο' μπήκαν τα λόγια σου στην καρδιά μου...
Γιατί ο Νυχτοβάτης είναι ένα πλάσμα καρδιάς, είναι ένα πλάσμα νυχτέριου φωτός και είναι μαζί μια αυθεντική ανάσα της Δημιουργίας...
Αναφέρθηκες στην αρχή του σχολίου σου στον εγκεφαλισμό... σε τιμά η σημείωση αυτή που, σημειώνω εγώ με τη σειρά μου, χαρακτηρίζει όλους τους σεμνούς και όμορφους ανθρώπους πέρα από ψευτο-μετριοφροσύνες. Σημαίνει γνώση των αληθών συντεταγμένων μας, σημαίνει ακόμα, γνώση της αέναης εσωτερικής μάχης που θα λήξει αφού... παγώσει η Κόλαση...
Την αγάπη μου έχεις εξέχοντα φίλε μου...

Φίλη μου Κυκλοδίωκτον -και το φίλη το εννοώ, να ξέρεις- κανείς μας δεν 'καταλαβαίνει' τίποτα. Κι εγώ προσωπικά, αν με πιστεύεις, αρνούμαι, εδώ και χρόνια να 'καταλάβω' το παραμικρό... με την κυριολεκτική σημασία της λέξης. Νιώθουμε όμως... αντιλαμβανόμαστε -και εδώ ο διδάσκαλος Λιαντίνης που αγαπούμε και οι δυο, όπως διαπιστώνω- θα είχε να μας πει πολλά.
Η τελευταία σου φράση, αρχή σκέψεων και αφετηρία εργασιών... σ'ευχαριστώ ιδιαίτατα!!

Κυκλοδίωκτον είπε...

Ευχαριστώ για την υποδοχή και το "φίλη".

Για να πω την αλήθεια είδα το απόσπασμα από τον Λιαντίνη στο πλάι που με τράβηξε στην αρχή, μετά κάτι για Πυθαγόρα και Εμπεδοκλή και μπήκα...
Τυχαία βρέθηκα εδώ ψάχνοντας στο γκουγκλ για τις λέξεις "νημερτής βουλή", χωρίς αποτέλεσμα όμως...

Περί ειδώλων:
Πριν καιρό είχα γράψει κάτι χιουμοριστικό που ξεκίναγε έτσι:
"Το παραμύθι φταίει. Αυτό με την Αλίκη. Αυτήν που σκόνταψε και έπεσε μέσα… στον καθρέφτη της (αν είναι δυνατόν... στον καθρέφτη της!) Βρε, μπας και πα να πει στο είδωλό της; Μπας και πα να πει ότι είδε την πραγματικότητα από την ειδωλική πλευρά κι όχι την ειδωλικότητα από την πραγματική όπως συμβαίνει συνήθως;"

Και πριν από περισσότερο ακόμη καιρό είχα ξεκινήσει να προβληματίζομαι για τη μέδουσα ήλιο σοφία σελήνη κάτοπτρο... αλλά είχα σταματήσει απότομα δε θυμάμαι για ποιο λόγο και από τότε δεν το ξανάπιασα...
Μια και σε έβαλα σε σκέψεις, αφήνω το λινκ για να σε βάλω σε περισσότερες :)
http://kyklodiwkton.blogspot.com/2008/10/31.html

Μου άρεσε ο διαχωρισμός που έκανες στο κατά-λαμβάνω και στο αντι-λαμβάνομαι.
(Και φυσικά ο καθένας μας αντιλαμβάνεται στο μέτρο που μπορεί)
Επίσης δε νομίζω να έβαλες τυχαία δίπλα στο Νυχτοβάτη και στη μαύρη νύχτα, έναν άσπρο Λύκο με ετυμολογία φωτός στο όνομά του...

Την καλησπέρα μου!

Νimertis είπε...

Φίλη Κυκλοδίωκτον, καλησπέρα...
μελέτησα με πολύ ενδιαφέρον την ανάρτησή σου για τον Ήλιο-Μέδουσα... χαίρομαι που εισχωρείς στην αποκωδικοποίηση του μεγαλύτερου συμβόλου όλων των εποχών, της Μυθολογίας... [στον ίδιο κύκλο ερμηνευτικής ανήκουν φυσικά και τα παραμύθια τα οποία βρίθουν κλειδιών μυητικής γνώσης... ... πολύ γοητευτικό κεφάλαιο...] έχουμε να πούμε πολλά επ'αυτού... οι σκέψεις σου εξαιρετικά ενδιαφέρουσες... θα επανέλθω όμως στο δικό σου ιστολόγιο...
σ'ευχαριστώ πολύ...