Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010



Το κουτί

συνάντησα
εκείνον τον άνθρωπο
Κυριακή μεσημέρι
στον Ηλεκτρικό
καθισμένο σ’ένα παγκάκι
κάπως σκυφτό
κάπως νεκρό

πλησίασα
είδα στα άσπρα μαλλιά του
που είχε πιάσει με ένα φτηνό λάστιχο
ανταύγειες από κόσμους
ανταύγειες από ανθρώπους
που ξοδεμένοι πια
σαν αναμνήσεις πολέμων
μάτωναν μονάχα τον αιθέρα γύρω του
και εξατμίζονταν αμέσως

πλησίασα κι άλλο
είδα τα χέρια του
δεν είχε δάχτυλα
είχε μαχαίρια
είχε λάμες
είχε θυμό
και ακουμπούσαν στα πόδια του
που ήταν κομμένα από τα γόνατα
και αιμορραγούσαν
τον εαυτό του
οσμίστηκα τη φρίκη
οσμίστηκα τη φυλακή
οσμίστηκα το απόλυτο
που κιόλας είχε ξεπεράσει
αιωνιότητες πριν…

ήθελα
ή δεν ήθελα
να δω το πρόσωπό του
πλησίασα κι άλλο
ο κόσμος γύρω
βιαστικός
χωνόταν στα βαγόνια
περνούσε
έφευγε
χανόταν
κανείς δεν μας κοιτούσε
κανείς δεν είχε βλέμμα
ποτέ δεν είχε…

έπρεπε να ησυχάσω τη καρδιά μου
ήξερα ποιος ήταν
ο χρόνος μου το έλεγε
η μυρωδιά της Ανάγκης
η ηττημένη ανάσα
της σκοτωμένης νιότης
έκλεισα τα μάτια μου

έτσι είπα
θα τον δεις καλύτερα

οι άνθρωποι γύρω
φιγούρες
περνούσαν
άφηναν οσμές
άφηναν χνώτα
άφηναν θλίψη
και ρουφούσαν ματαιότητα…

τον άγγιξα
τον είδα
στο μέτωπο
η γνώριμη ρυτίδα
στα χείλη
εκείνη η παιδική αμυχή

ένιωσα να με τραντάζει
ολόκληρη η Αλήθεια
να με συντρίβει
να με κλειδώνει
σ’ένα στενόχωρο κουτί

άνοιξα τα μάτια

δεν είχε φύγει
όπως θα ευχόμουν

για να πάρω ανάσα
έφυγα εγώ

δεν βιάστηκα
δεν είχα βήμα
δεν έκλαψα
δεν είχα δάκρυα


πώς να χωρέσεις στο στενό κουτί
εσένα
και την αλήθεια
συντροφιά;


πριν απομακρυνθώ
μονάχα
γύρισα
για μια τελευταία ματιά
εκεί ήταν
ακίνητος
σαν πετρωμένος χρόνος
νικημένος
και ανίκητος


τώρα πια
ελεύθερος...

Ιαν 2010

11 σχόλια:

Wicca είπε...

Όσοι ακρωτηριασμοί κι αν γίνουν σώσε την καρδιά. Εκείνη θα δει πίσω από το αίμα, κάτω απο την απουσία, μέσα στο σκοτάδι. Δεν ακούμπησε η σκέψη μου την πετρωμένη παρουσία. Ακούμπησε μόνο την καρδιά που κινούσε το τρένο των αιώνων και δεν κουράστηκε ακόμη!

Ανώνυμος είπε...

Τα χρόνια που πήγαν χαμένα;Χωρίς μάτια;Βιαστικά;Χωρίς ενδιαφέρον;Χωρίς όλ'αυτά που αξίζουν για να ζεις;

Ανώνυμος είπε...

"ένιωσα να με τραντάζει
ολόκληρη η Αλήθεια" του δε βλέπω τίποτα, του δε νιώθω τίποτα, του είμαι καλά ? οκ!! ένα τίποτα... σα τα βήματα των αμέτρητων περαστικών που μπαινοβγαίνουν στα βαγόνια δίχως να βλέπουν, δίχως να οσμίζονται, δίχως να νιώθουν! ένα απέραντο ΤΙΠΟΤΑ!

Τατιάνα Καρύδη είπε...

"..κάπως νεκρό.."

"..είχε πιάσει με ένα φτηνό λάστιχο
ανταύγειες από κόσμους
ανταύγειες από ανθρώπους.."

"..κανείς δεν είχε βλέμμα.."

"..η μυρωδιά της Ανάγκης.."

"..η γνώριμη ρυτίδα
στα χείλη
εκείνη η παιδική αμυχή.."

Μάζεψα τα πιο πολύτιμα για μένα.
Νημερτή με συγκίνησες πολύ απόψε!

Ζωγράφισες έναν φρικτό πίνακα μέσα στην Αληθινότητά του που έμοιαζε στον Γιάννη Αγιάννη, τον Ιαβέρη και το Γαβριά μαζί, στην "παιδική αμυχή"..

Νimertis είπε...

σώσε τη καρδιά... όλη τη δύναμη έχει αυτή σου η φράση Γουίκα... σ'ευχαριστώ...

αν με ρωτάς προσωπικά Κάρμα μου, η αληθινή μου απάντηση είναι δεν ξέρω... ξέρω μονάχα ότι ακόμα και το ίδιο το χτες μερικές φορές για μένα δεν υπάρχει... δεν το θυμάμαι... παλεύω να το αποσώσω... κι άλλες πάλι με τυραννάει σαν μαχαίρι σε πληγή... καλημέρα...

γιατί το πρόσωπο της Αλήθειας Σιλένα μου, δεν αντέχεται εύκολα...

σε καλημερίζω Ρεγγίνα μου... συναντιόμαστε συχνά πυκνά, είναι η αλήθεια... μέσα από κάποιες φράσεις σου έχω δει σκέψεις μου, πληγές μου, δάκρυά μου... να σαι καλά... σε φιλώ!

Νερένια είπε...

Ποιος είμαι; Φιλοσοφικό ερώτημα, μα πάντα μια διαφορετική απάντηση...κάθε φορά που θα κάνω αυτη την ερώτηση... η βάση ίδια, γερή περιφρουρημένη από τα χρόνια, τις ενόχες, τις τύψεις, τις χαρές, τους έρωτες, μα το οίκημα πάντα διαφορετικό, κάθε στιγμή που περνάει.

Μα αυτό που μας κρατάει ζωντανούς είναι η αλήθεια μας. Ξέρουμε τι και γιατί, πως και πότε ....

Η αλήθεια είναι πόνος και πρόκληση μαζί, δεν γίνεται να ζούμε και να λεγόμαστε άνθρωποι αν την αποκρύπτουμε από το ίδιο το εγώ μας...

Σε αυτό το ταξίδι, είμαστε μόνοι Ονειρευτή...καλά θα κάνουμε να το καταλάβουμε....


Σε φιλώ....

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Το πρόσωπο της Αλήθειας Σου,
Αληθής Εσύ,
γυρνάς πάντα και το κοιτάς..
Τι έχεις να φοβηθείς;..
Εραστής της Αλήθειας
που είσαι
Είσαι Ελεύθερος!..

Είναι άψογη η γραφή Σου, φίλε μου υπέροχε!!!
Άψογη!!!

Την αγάπη μου!!!

Νimertis είπε...

είμαστε μόνοι... η φρίκη!!! [θυμήθηκα και την επωδό του φοβερού 'σαλεμένου' συνταγματάρχη στην Αποκάλυψη Τώρα που υποδύθηκε μοναδικά ο Μάρλον Μπράντο... the horror! the horror!!!]...
ένα όμορφο Σ/Κ να έχεις Νερένια μου...

αγαπημένη μου Πυρφόρα... με κινητοποίησαν τα λόγια σου... με κέντρισαν... με αναζητώ ακόμα αδελφή μου... και μέσα από διαδρομές ξεχωριστών φίλων και πυρογέννητων ψυχών αναζητώ κι εγώ κομμάτια μου... και έχω δρόμο ακόμα...
αγαπημένη καλημέρα σου στέλνω!!!

λογια εικονες τραγουδια είπε...

πληθαινουν αυτοι οι ανθρωποι καλε μου φιλε μερα τη μερα,
τα ματια μας τους συνηθιζουν,

δε ξερω αν το σκεφτηκες, αν ετσι τονιωσες,
διαβαζοντας σε , ενιωσα πως εκεινος ο ανθρωπος ησουν εσυ,
ενιωσα πως ειμαι γω,
σκεφτομαι πως ακομη και τα ιδια μας τα ματια θα συνηθισουν να μη μας βλεπουν,
παραπλευρες απωλειες στον κηρυγμενο πια πολεμο εναντια στην ανθρωπια,
θελω να ξαναπω τη λεξη ανθρωπια
θελω να τη λεω συνεχεια μηπως και θυμηθω τι σημαινει

Vaso Mprataki είπε...

Από τα ποιήματα σου που δεν θα ξεχάσω ποτέ Νημερτή μου ...
Επέτρεψε μου να μην σχολιάσω το άψογο της γραφής σου [το αν αγαπώ την γραφή σου αυτό το ξέρεις και δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι] αλλά να σχολιάσω την ανθρωπιά του ποιητή που έγραψε αυτούς τους στίχους ...και εγώ σε αυτή την ανθρωπιά του ποιητή υποκλίνομαι ...
κάτι που σπανίζει σήμερα ...
παντού απανθρωπιά ,ρατσισμός και φτώχεια ...

Την αγάπη μου!

Νimertis είπε...

αυτός ο άνθρωπος είμαι εγώ, φίλε μου ΛΕΤ... και δεν έχει ανάγκη την ανθρωπιά κανενός... είχε ανάγκη έναν διάδρομο απογείωσης και έναν ουρανό να πετάξει... χρειάστηκε να τον κάνουν κομμάτια αλλά τα έχει βρει και τα δυό... αναμένεται η πτήση... προσεχώς...
σ'ευχαριστώ πολύ που είσαι εδώ...

καλημέρα αγαπημένη μου Βάσω
τελικά διαπιστώνει κανείς ότι η ανθρωπιά δεν είναι... ίδιον των ανθρώπων....
τελικά διαπιστώνει κανείς ότι το βίωμα εξαγοράζεται, τεμαχίζεται και πουλιέται... ποιον αφορά το δράμα του άλλου; κανέναν... μονάχα αν μπορεί κι ο ίδιος να γίνει πρωταγωνιστής μέσα απ'αυτό...
τελικά διαπιστώνει κανείς ότι οι εσωτερικοί διδάσκαλοι δεν είχαν ιδέα από τη δυναμική της κοινωνίας...
γι αυτό και ο Εσωτερισμός απέτυχε οικτρά ως παγκόσμια βιοφιλοσοφία και πράξη να αλλάξει το κόσμο...
ο κόσμος δεν έχει ανάγκη καμιάς αλλαγής...διότι αν άλλαζε... τότε θα άλλαζε ξανά για να επανέλθει η ισορροπία!
την αγάπη μου φίλη μου ακριβή!