Πέμπτη 12 Αυγούστου 2010


Δάχτυλα

Μου γέρασες πνοή μου
  
σου χαμογελώ πικρά
με βλέπεις;
μέσα απ’ το θολό σου βλέμμα
αντέχεις ακόμα να με βλέπεις;
κορίτσι των κερασένιων χειλιών
μεθυσμένο μου δέντρο
έχεις για ρίζες
όλες σου τις ματαιώσεις…

ένας Μιθριδάτης πόνος
φιλοξενείται στο υπογάστριο της ψυχής μου
μου γέρασες αιώνα μου
καθώς σε νανούριζα γλυκά
εσύ αργοπέθαινες…

αλλά δεν το’ξερε κανείς μας

Μου γέρασες φωνή μου
  
σε περίμενα μόνος
κείνο το πρωινό του Αυγούστου
είχα στην αγκαλιά μου
όσο ήλιο είχα καταφέρει να μαζέψω
μικρά λουλούδια
δάκρυα καυτά
κι εκείνο το ακατανόητο βλέμμα
που έχουν οι ετοιμοθάνατοι…

Μέσα στην αρχαία αγκαλιά μου
γέρασες ηδονή μου
και στάζεις μέλι κι αίμα

σώμα το σώμα
φόβο το φόβο
βλέμμα το βλέμμα

διαπερνάς τα δάχτυλά μου…

αυγ2010

10 σχόλια:

Νερένια είπε...

σε περίμενα μόνος
κείνο το πρωινό του Αυγούστου
είχα στην αγκαλιά μου
όσο ήλιο είχα καταφέρει να μαζέψω


Δεν εχω πια άλλα λογια για να πω αυτα που νιώθω κάθε φορά που σε διαβαζω ... είναι σαν να κοιτας ευθεια μπροστα και να με κομματιάζεις ...

Τατιάνα Καρύδη είπε...

"..έχεις για ρίζες
όλες σου τις ματαιώσεις… "

Ένοιωσα τα Λόγια μέσα μου.

Βρήκα κι άλλες Ρίζες εδώ..
Μερικές είναι και δικές μου.
Άλλες κόπηκαν εγκάρσια και αναβλύζει το αίμα.
Ο Αύγουστος λες και γεννήθηκε για να πεθάνει..

Νimertis είπε...

είναι σαν να κοιτας ευθεια μπροστα και να με κομματιάζεις ...
τι να προσθέσω εγώ;
γέννημα θρέμμα του Αυγούστου αυτά τα λόγια Νερένια... ξενιστής εγώ... ευχαριστώ!!

...κι όχι μονάχα ο Αύγουστος Ρεγγίνα... καλησπέρα...

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Προλαβαίνω να κοινωνήσω
το μέλι και το αίμα
Δε θέλω να πέσει στο χώμα
και να πατηθεί
Κλείνω τις ρυτίδες σου
στις χούφτες μου μέσα..
Να πάρω τον πόνο θέλω
να στον συντρίψω!..

Αδερφέ μου, Νημερτή,
πόσο πολύ σε νιώθω..

Νimertis είπε...

Πυρφόρα μου... δονούνται τα λόγια σου, εκπέμπουν τη θερμότητα της ψυχής σου και τούτο το νιώθω...

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Nιμερτή,
Αύγουστο λέω την καλύτερη Στιγμή..

goofyMAGOUFH είπε...

Με αποπροσανατολίζει ο υπερρεαλισμός,
μα θέλω να ρωτήσω:
ποιον πόνο βαφτίζεις Μιθριδάτη
και γιατί τον τοποθετείς στο υπογάστριο,
σε αυτήν την τόσο ιδιαίτερη περιοχή;

Νimertis είπε...

Γκούφη μου, Μιθριδάτης πόνος είναι αυτός που έγινε πια τόσο οικείος που σχεδόν δεν τον αισθάνεται κανείς... ένας πόνος όμοιος με την υπαρξιακή θλίψη για τη μοίρα και το τετελεσμένο... κι αυτός φωλιάζει εκεί, στο υπογάστριο της ψυχής... μια περιοχή όπου, αισθάνομαι πως συναντιούνται το σώμα των κατώτερων επιθυμιών με το διηνεκές της θνητότητας...

goofyMAGOUFH είπε...

Σου γράφω ένα χρόνο ήδη, Νημερτή,
μα η ευθύτητα στις απαντήσεις σου
με αιφνιδιάζει ακόμα και με συγκινεί!
θαυμάστριά σου. . .

Νimertis είπε...

Γκούφη μου υπέροχη...
η επικοινωνία μας ένα χρόνο και περισσότερο υπήρξε για μένα σταθμός ζωής και είναι σήμερα μια από τις πολυτιμότερες εμπειρίες μου... πως να σε ευχαριστήσω για αυτό το σύμπαν που μου αποκάλυψες κι ας μην το ξέρεις... με ένα μεγάλο ευχαριστώ και την αγάπη μου!!!