Κυριακή 9 Μαΐου 2010



ΤΟ ΑΔΡΑΝΕΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ
 Στέκω εδώ, γονατιστός, ευλαβικός προσκυνητής θεών που δεν γνώρισα, που δεν έμαθα να τους λατρεύω, που δεν μου μίλησαν ποτέ, όπως ποτέ δεν μου μίλησε κανείς θεός. Κι όμως, ήρθα γεμάτος με προσδοκία, με μια ψυχή φορτωμένη από ενοχές αλλά και μια καρδιά σταθερή και σίγουρη για αυτό που θέλω να γίνει.
            Άλλος δρόμος δεν μου έχει απομείνει. Από τότε που ήμουν παιδί, πρώτη φορά ένιωσα τη μέγγενη της φριχτής απελπισίας, της ιερής απόγνωσης να με περισφίγγει, να θέλει να με σκοτώσει και σχεδόν να το καταφέρνει.
            Άλλος δρόμος δεν μου έχει απομείνει γιατί, πολύ απλά, δεν υπάρχει.
          Βρίσκομαι εδώ, γονατιστός, μπροστά από τούτο το πανάρχαιο βωμό, θεότητας που δεν καταλαβαίνω, που ίσως να μιλάει κάποια ξεχασμένη, ακατάληπτη γλώσσα, που, είμαι σίγουρος, δεν με περίμενε, όπως κι εγώ δεν περίμενα ποτέ να κάμψω το γόνυ μπροστά σε ένα βωμό που είναι γεμάτος από άγνωστα σύμβολα, πανάρχαια σύμβολα που δεν καταλαβαίνω και που με φοβίζουν λίγο. Κι όμως, τούτοι οι φόβοι, λίγη σημασία έχουν πια, είμαι αποφασισμένος, για πρώτη φορά στη ζωή μου είμαι αποφασισμένος κι όταν ένας άνθρωπος είναι αληθινά αποφασισμένος, δεν γνωρίζει το φόβο κι ούτε που του δίνει σημασία.
            Γιατί όταν είσαι αποφασισμένος, είσαι έτοιμος.
          Κι όταν είσαι έτοιμος, είσαι αληθινά Ακέραιος.
          Είμαι εδώ, γονατιστός και προσεύχομαι, σε κάποιους θεούς που έχουν από αμέτρητους αιώνες λησμονηθεί, αλλά, το ξέρω καλά, δεν έχουν πεθάνει. Υπάρχουν, υπάρχετε, το ξέρω, το νιώθω, είστε ζωντανοί. Ξεχασμένοι, κρυμμένοι σε σπηλιές του χρόνου που σας έκλεισαν κάποτε, παραγκωνισμένοι και αθέατοι, κι όμως το ξέρω καλά, υπάρχετε κι έρχομαι να προστρέξω σε Eσάς. Σε Eσάς που ίσως μπορείτε να με ακούσετε. Σε Eσάς που, ελπίζω να θέλετε να με ακούσετε. Σε Eσάς που...

Είμαστε η φωνή του Απόλυτου
Είσαι μέρος του Σχετικού
Δεν μπορείς να μετέχεις σε κοινωνία μαζί Μας...

            …Στέκω εδώ και τόση ώρα, μπροστά στο πέτρινο αυτό, σκονισμένο από τους αιώνες και τη λήθη βωμό και το σώμα αρνείται να πονέσει, το μυαλό αρνείται να διαφύγει, η ψυχή αρνείται να υπακούσει. Και δεν δίνω σημασία στο χτυποκάρδι που τραντάζει εδώ και ώρα το σάρκινο στήθος. Και δεν ακούω τη φωνή της σύνεσης που εδώ και ώρα ουρλιάζει από κάποιο βαθύ πηγάδι της λογικής. Και δεν με ενδιαφέρει να μπολιάσω τη δειλία μου με την ηθική μου.
            Τούτο μονάχα με νοιάζει.
            Να με ακούσετε που σας μιλώ. Που σας ικετεύω.
            Να με ακούσετε και να σας ακούσω κι εγώ...

Είμαστε οι γιοι του Απροσδιόριστου
Είμαστε οι λάμψεις του Ασχημάτιστου
Έχεις μορφή
Είσαι πεπερασμένος
Πως θα καταφέρεις να Μας χωρέσεις
χωρίς να συντριφτείς;

            Ξέρω τι είναι εκείνο που σας κάνει να διστάζετε. Αλήθεια σας λέω, το ξέρω. Είμαι βλάσφημος. Πάντοτε ήμουν. Βλάσφημος και οπορτουνιστής. Ένας τυχοδιώκτης της πίστης, ένα άθλιο ον με δυο λόγια. Σας χρειάζομαι και θέλω να σας μεταχειριστώ. Κι αν αυτή τη στιγμή, είναι μια σπάνια στιγμή ειλικρίνειας στην ασήμαντη ζωή μου, τούτο δεν αναιρεί όσα έκανα κι όσα δεν τόλμησα να κάνω σε όλο μου το βίο. Κι αν τώρα είναι που ανακάλυψα μέσα από τον πόνο και την απόρριψη τι είναι η ευλάβεια, το δόσιμο, το κομμάτιασμα σε κάτι ανώτερο, σε κάτι πραγματικά μεγάλο, τούτο δεν με απαλλάσσει από δεκαετίες χλεύης και ταΐσματος του Εγώ μου, υπερδιόγκωσης της ματαιοδοξίας μου, παραφουσκώματος της μικρότητάς μου που πίστευα πως είναι τόσο διαφορετική από των άλλων! Πόσο ντρέπομαι τώρα για όλα τα ανόητα πράγματα που πίστευα σαν μοναδικά, άξια και μεγάλα. Πόσο αισχύνομαι για το τι νόμιζα ότι ήμουν, για το ότι είχα κάνει ιδεολογία τον εαυτό μου...

Είμαστε χτισμένοι από υλικά που δεν γνωρίζεις
Είμαστε πλασμένοι κι Εμείς
μα τόσο διάφανοι
και τόσο σκοτεινοί
που εσύ θα τυφλωθείς
νομίζοντας πως Είμαστε Φως!
Θα τ'αντέξεις;

            Στέκω εδώ, και τόση ώρα που προσεύχομαι σε Εσάς, ταυτόχρονα δεν μπορώ να σταματήσω μια άλλη, παράλληλη και υπόγεια λειτουργία του νου μου. Σκέφτομαι, σκέφτομαι συνέχεια, σαν σε πυρετό. Εικόνες και σκέψεις, μια διαδοχή και μια αλληλουχία σαν σουρεαλιστική κινηματογραφική ταινία για άσυλο παρανοϊκών! Μια ψυχοπάθεια, μια σχιζοφρένεια ήταν όλη μου η ζωή. Μια προσπάθεια να μην ουρλιάζω, να μην λυπάμαι, να μην αυτοκτονήσω, να μην πεθάνω κι έτσι να φαίνομαι παντού και πάντα υγιής και ισορροπημένος! Μια ανακύκληση τρέλας που την αποδέχτηκα σαν την μόνη λογική και που με σκότωνε μέρα τη μέρα, όπως σκοτώνει ο καρκίνος, λιώνοντας όχι το σώμα μου αλλά το πνεύμα μου.
            Το πνεύμα μου... Δεν ξέρω πια αν έχω πνεύμα, τι σημαίνει αυτό, για την ακρίβεια, δεν ξέρω πια τι σημαίνει οτιδήποτε.
            Και μέχρι χτες, ούτε που με ενδιέφερε πια.
            Γιατί χτες, αποφάσισα να παίξω το τελευταίο μου χαρτί, να δώσω στον κουρασμένο μου εαυτό την τελευταία του ευκαιρία.
            Χτες αποφάσισα να προσπέσω στα δικά σας πόδια...

Είμαστε κύματα
Είμαστε ύλη
Είμαστε θεωρήματα
Είμαστε μύθοι
Είμαστε ποίηση
Τι ξέρεις εσύ απ'αυτά;

            Έχω αγκαλιάσει εδώ και τόση ώρα, τούτο το παγωμένο βωμό και ανατριχιάζει το κορμί μου μα η ψυχή μου είναι ολοκαύτωμα και ολόκληρος δονούμαι απ'την ανάγκη να σας μιλήσω, να μου μιλήσετε και θα περιμένω. Σας το υπόσχομαι. Ακόμη κι αν παραδώσω εδώ ένα σάπιο κουφάρι, μια χούφτα κόκαλα, θα είναι το ελάχιστο που αξίζετε, το ελάχιστο και το μόνο μαζί που έχω δικό μου και σας το προσφέρω. Άλλο τίποτα δεν μπόρεσα να αποθηκεύσω στην άχρηστη ζωή μου. Κι ο,τι μου απόμεινε, κι αυτό πάλι δεν είναι δικό μου. Τι απέραντη βλακεία! Τούτο που πεθαίνει δεν είναι δικό μου κι εγώ που νόμιζα πως μπορώ να το προσφέρω όπου κι όποτε ήθελα. Δείξτε έλεος και οίκτο σε έναν τσακισμένο νου, σε μια χλωμή ανταύγεια της δημιουργίας σας. Δεν έφταιξε η αμετροέπειά μου, η έπαρση, η φροντίδα της σάρκας, αλήθεια σας το λέω.
Έφταιξε μονάχα το ότι είμαι τόσο μικρός και νόμιζα πως είμαι τόσο μεγάλος.
            Θα μπορέσω άραγε να σας ακούσω ποτέ;
            Θα μπορέσω να αγγίξω τον οίκτο σας;
            Θα μπορέσω να κρυφτώ στις δονήσεις σας;

Κάποτε αγκαλιάσαμε τις μεγαλύτερες προσδοκίες σας
Κάποτε ονειρευτήκαμε το μεγαλύτερο όνειρό σας
Κάποτε ταξιδέψαμε το πιο τολμηρό σας ταξίδι
Κάποτε γαλουχήσαμε την πιο όμορφη ουτοπία σας
Κι Είμαστε εξόριστοι από την πλάνη μας
Κι Είμαστε αφρόντιστοι και περιφρονημένοι
Κι Είμαστε σιωπηλοί και άκαμπτοι
Γιατί σώθηκε ως κι η οργή
Γιατί σιώπησε ως και η λαχτάρα
Γιατί κοιμήθηκε ως και η ενέργεια
Γιατί κουραστήκαμε να σας περιμένουμε
Όλος ο χρόνος σε μια προσευχή
Μα που θα χωρέσεις όλο τούτο το χρέος;

            Είμαι από ώρες, ημέρες και χρόνια εδώ, σ'αυτό το βωμό, γονατιστός και προσεύχομαι, προσεύχομαι συνέχεια και δακρύζω και σπαράζω από την αγωνία να με αγγίξετε, να με ακούσετε, να με λυπηθείτε.
            Είμαι από μήνες και χρόνια αμέτρητα τώρα που σας υμνώ και σας καλώ, σε μια προσπάθεια, απέλπιδα, το ξέρω, να αιχμαλωτίσω λίγη απ'τη δύναμή σας, λίγη απ'τη πνοή σας, μια αχτίδα από το ανέσπερο φως σας.
            Είμαι από χρόνια και αιώνες τώρα εδώ, προσκυνητής και σπασμένος, ένα δέμα από σάρκες και οστά, λίγες σκέψεις και ολόκληρη την μαρτυρική αγωνία να σας δω, να σας κάνω να καταλάβετε, να σας πλημμυρίσω από το τίποτε που είμαι γεμάτος.
            Είμαι από αιώνες εδώ, λυγισμένος, ανήμπορος πια να αρθρώσω λέξεις, φράσεις, να σας ανοίξω άλλο την καρδιά μου, κι ό,τι απόμεινε από την αλαζονεία μου που μαγάρισε τον ιερό βωμό σας που λέω πως θα γίνει το στερνό μου κρεβάτι.
            Και θέλω να σας ευχαριστήσω για τούτη τη σιωπή σας.
            Και θέλω να σας πω ότι είμαι ευγνώμων για τούτη την απουσία σας.
            Και είμαι έτοιμος να παραδώσω ό,τι κάποτε μου εμπιστευτήκατε κι εγώ το λέρωσα, το πρόδωσα και το σκότωσα.
            Κι είμαι έτοιμος να προσευχηθώ ξανά και ξανά, και τα τελευταία μου δάκρυα να γίνουν ένα με το ποτάμι της τιμωρίας ή της λύτρωσης που μου ετοιμάσατε.
            Κι είμαι γι'αυτό ευτυχισμένος που δεν ακούω πια ούτε τον εαυτό μου.
            Κι είμαι περίεργος που τούτη την ώρα δεν ακούω ουράνιες μουσικές ούτε συμφωνίες αγγέλων.
            Κι είναι παράξενο πως ξαφνικά είμαι ένα εντεκάχρονο παιδί ξανά που σκοντάφτει στο κήπο του σπιτιού του, ένα Κυριακάτικο πρωινό και κλαίει γιατί ο πόνος είναι οξύς και του πριονίζει το μυαλό και το αίμα πλένει το χορτάρι και όλα μπλέκονται σε ένα αξεδιάλυτο κουβάρι που δεν μπορώ να πιαστώ απ'την άκρη του γιατί η άκρη του είστε εσείς κι εσάς δεν σας γνώρισα ποτέ.
            Ήρθα αργά
            Κι έτρεξε περισσότερο αίμα σ'εκείνο το χορτάρι απ'όσο δάκρυ σε τούτο το βωμό...

Δεν υπήρξε ποτέ το Ένα ερώτημα
Δεν υπήρξε ποτέ το Ένα αγκάλιασμα
Δεν υπήρξε ποτέ η Μία Αγάπη
Δεν υπήρξε ποτέ η Μία Αυγή
Και δεν υπήρξε ποτέ Ένας βωμός
Ένας άνθρωπος
Μία σωτηρία
Το ξεκίνημα προς κάτι Άγνωστο
Η επιστροφή στην αφετηρία
Δεν υπήρξε ποτέ ο Χρόνος
Ο στοχασμός που να έγινε Έρωτας
Το παθιασμένο σμίξιμο του έρωτα που να έγινε στοχασμός
Δεν υπήρξε ποτέ Ένας Θεός
Προσευχή στον Εαυτό
και στο Αδρανές της Δικαίωσης
μονάχα υπήρξε...
2/1/2000

Foto:
antisymmetry
© Luigi Benedetti

13 σχόλια:

Alex είπε...

καλημέρα σας ,
κάτι ήθελα να πώ και αφού μου επιτρέπετε σας τα λέω ανακατεμένα έτσι όπως μου 'ρχονται αφού διάβασα την εξαίρετη αναρτησή σας !
Η αυτογνωσία ως προυπόθεση δεν είναι πάντα ασφαλές ενδεχόμενο.
- τι τους γυρεύουμε τους θεούς στα δύσκολα που φτιάξαμε από μόνοι μας (καθόσον τα απλά τα ξέρουμε...γεμίσαμε ξερόλες!) ?
-τολμώ να αμφισβητήσω το απόλυτο, κατέμέ δεν υφίσταται.
- το σχετικό είναι ημίμετρο του ανύπαρκτου απολύτου.
-δεν είμεθα απροσδιόριστοι, είμεθα ανασφαλής μοριακές μονάδες!
- έτσι θαρρούμε πως θα γίνουμε σπουδαίοι με το να ανάγουμε όσα δεν ξέρουμε σ'ένα βωμό και να τα υμνούμε.
-πόσο άνθρωποι είμαστε ? καθόλου λέω!
-τώρα τον ονοματίζουμε (τον καρκίνο) για να τον ξορκίσουμε ίσως ,παλαιότερα κλείναμε τα αυτιά μας και ομοψηφίζαμε την ίδρυση της Σπιναλόγκα!
-είμαστε μόνο συνείδηση αέρινη ,που αν φυσάει πολύ πάει δώθε κείθε.....
...
πόσα ακόμα θέλω να σας πώ , μα μου'ρθε ένας κόμπος στο λαιμό..δε θα μου κάνει φαίνεται καλό η αλήθεια που 'χω μέσα μου να τη βγάζω προς τα έξη..
μη σας προσβάλλω κιόλας!

την καλημέρα μου αγαπητέ!

Νimertis είπε...

φίλη Αλεξ -ελπίζω να μην ενοχλεί το φίλη'- χαίρομαι που έχουμε ήδη ιδρύσει μια πολύ ενδιαφέρουσα επικοινωνία. Και εκτιμώ πως έχω να κάνω με έναν άνθρωπο που διαβάζει, μάλλον μελετά, όχι απλά διαβάζει και οι παρατηρήσεις του και τα σχόλιά του έχουν την αύρα τούτης της προσοχής...
να σου πω κατ'αρχήν πως, δεν με προσβάλλει καθόλου η ελεύθερη έκφραση των απόψεων του οιουδήποτε, όταν δεν εκτρέπεται σε χαρακτηρισμούς... γιατί να με προσβάλλει η κατάθεση των όποιων ενστάσεών σου; δημοσιοποιώντας τις δικές μας σκέψεις, έχουμε ήδη αναλάβει και το ρίσκο αυτές να μην έχουν αποδοχή, να κριθούν ή και να επικριθούν... το πως θα αντιδράσουμε εμείς είναι μετά δικό μας θέμα... θέλω λοιπόν ελεύθερα να εκφράζεις τις θέσεις σου και να μην τις... ρετουσάρεις ή να τις ευνουχίζεις για λόγους καθωσπρεπισμού...
και όπως διαπιστώνω, έχεις πολλά να πεις...
τι είναι στην ουσία τούτο το κείμενο;
είναι ένας διάπυρος, πυρετικός εσωτερικός διάλογος... η εξομολόγηση ενός ανθρώπου εμπρός στο Άπειρο... η φωνή βοώντος εν τη ερήμω; ίσως... τούτη είναι η φωνή ενός αναζητητή του Ιερού, η μυστική φωνή του Είναι... και θα ήθελα να εκληφθεί, πριν από όλα, ως τέτοια...
όσον αφορά στις παρατηρήσεις σου, έχω κάποιες... εννοιολογικές σκιές... κάποια ερωτήματα τεχνολογικής υφής... τι εννοείς όταν λες, π.χ. 'αέρινη' συνείδηση; τι εννοείς όταν λες ότι η αυτογνωσία δεν είναι ασφαλές ενδεχόμενο; τι ακριβώς εννοείς όταν λες ότι δεν είμεθα απροσδιόριστοι αλλά ανασφαλείς μοριακές μονάδες;
εύχομαι ο διάλογός μας να συνεχιστεί διότι έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον...
να είσαι πολύ καλά!

Alex είπε...

αφού καλησπερίσω θα απαντήσω κατευθείαν : "αέρινη συνείδηση" λέω πως είναι η συνειδησή μας γιατί δεν ορίζεται πάντα με γνώμονα τη μη προσβολή του συν-κοινωνού(κοινωνία) αλλά με ότι μπορεί να μας προσηλυτίσει ιδεολογικά.
Λέω ότι η αυτογνωσία δεν είναι ασφαλές ενδεχόμενο , γιατί αν ήταν θα μπορούσαμε εύκολα να απαντήσουμε σε πολλά αναπάντητα ερωτήματα.
και λέω πως είμαστε (ανασφαλείς)μοριακές μονάδες γιατί η εξηγηση της υπαρξής μας προσεγγίζεται εγκυρότερα με τη βοήθεια της βιολογίας (και άρα η επιστήμη υπερτερεί σε έναν αγώνα οντολογικών ερμηνευτικών , έναντι της θρησκείας).
Πλούσιο το κειμενό σας , το μελέτησα όσο μπορούσα καλύτερα και χάρηκα που διεφώνησα μόνο ως προς κάποιες θέσεις και όχι προς την ψυχική απόδοση του κειμένου.Φαίνεται πως ούτε και σ'εσάς αρέσουν τα κλαψουρίσματα και οι μεμψημοιρίες (τα οποία ομολογουμένως δεν αποσκοπούν πανά σ'ένα κοινό μοιρολόι - κατά το : καλύτερα Πολλοί να κλαίνε τον νεκρό για να πάει η ψυχή του στον παρέδεισο !).

με σεβασμό
σας καληνυχτίζω

Νimertis είπε...

φίλη Αλεξ... ευχαριστώ που μου απάντησες αμέσως... συγνώμη που καθυστέρησα εγώ... ξεκινώντας να πω πως την συνείδηση δεν την θεωρώ αέρινη επειδή μπορεί να γεμίσει και να αδειάσει από περιεχόμενα ευτελή ή υψηλών δονήσεων... βεβαίως είναι ένα δύσκολο θέμα καθώς ακόμα και σήμερα το τι είναι ακριβώς συνείδηση δεν νομίζω ότι έχει προσδιοριστεί με ακρίβεια. Μπορεί να είναι σαφές τι είναι χέρι και τι μύτη αλλά για τη συνείδηση μάλλον φιλοσοφούμε ακόμα... η αυτογνωσία δεν είναι καν ενδεχόμενο Αλεξ, μάλλον κάποια άλλη λέξη έψαχνες... η αυτογνωσία είναι κάτι πολύ σπουδαιότερο, πολύ βαθύτερο, είναι μια μυητική δράση, είναι μια πορεία του ένδον σκάπτε του Μ.Αυρήλιου, είναι το εδηζησάμην εμεωυτόν του Ηρακλείτου και το μεθεκτός ο Θεός εστί των χριστιανών μυστικών... πως να το βαφτίσουμε όλο αυτό το σύμπαν... ενδεχόμενο;!!!!
Η ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΙΟΛΟΓΙΑ!!! εάν είσαι Βιολόγος σε συγχωρώ, διαφορετικά έχεις εισπηδήσει στην περιοχή της αμετροεπούς οίησης, φίλη μου Αλεξ, με όλο το θάρρος!! Η ύπαρξη δεν μπορεί να προσεγγιστεί από καμιά ανθρώπινη δράση, είναι πάντα στις περιοχές του Αγνώστου... το σώμα ναι, ο νους ίσως, οι διάφορες βιοχημικές λειτουργίες μάλιστα, αλλά όχι η ύπαρξη! Τούτο το απολύτως απρόσιτο -ακόμη- και θαυμαστό της κίνησης του Απείρου πως να προσεγγιστεί με υλικά του φθαρτού; Πως να βάλεις σε λέξεις κάτι που είναι αρχαιότερο από τις λέξεις;
Χαίρομαι για τον διάλογο... και οι διαφωνίες προσθέτουν και δημιουργούν κίνηση στο νου!
Ευχαριστώ!

Alex είπε...

χαίρομαι που διαφωνούμε !

δεν συμφώνησα ότι η αυτογνωσία είναι ενδεχόμενο , τουναντίον διεφώνησα (κάπου στην αναρτησή σας το εξέλαβα ως δικό σας ισχυρισμό..λάθος μου).
τη συνείδηση τη θεωρώ ώς έρμαιο της φθαρτής υποστασής μας ,
και όταν η επιστήμη μάχεται με τη θρησκεία (σε ουδέτερο αγωνιστικό χώρο !) τότε ο κόσμος μας ερμηνεύεται βάση της πρώτης ,και χωρίς να προσβάλο το άπειρο, το μη πεπερασμένο αναφέρω τη ρήση του αγαπητου φιλοσόφου wittgenstein: Ό,τι δεν μπορούμε να σκεφτούμε δεν μπορούμε να το σκεφτούμε· επομένως δεν μπορούμε και να πούμε ό,τι δεν μπορούμε να σκεφτούμε.

χαίρομαι επίσης και διδάσκομαι από τις διορθώσεις! δεν είμαι απόλυτη , θα ήταν προσβολή της υπαρξεώς μου ένας τέτοιος ισχυρισμός !
μη σκοτίζεστε με τις ταχείες απαντήσεις άλλοστε ο χρόνος είναι ο αιώνιος κυνηγός μας και όσο να πείς μέχρι να βρείς προσωρινή κρυψώνα ..μπας και του ξεφύγεις λιγουλάκι ..τα χάνουμε!
σας χαιρετώ εγκάρδια!

Νimertis είπε...

όχι πως το κάνω για να... έχω τον τελευταίο λόγο, αλλά η συζήτηση είναι ερεθιστική... έχω την αίσθηση Αλεξ, ότι σ'αυτό τον προαιώνιο διάλογο -άλλες φορές καυγά- μεταξύ επιστήμης και θρησκείας ήτοι νόησης και πίστης, ίσως διαφορετικά της διανοητικής ερμηνείας και της... μαγικής αντίστοιχης, νικητής ξεκάθαρος δεν έχει βγει ποτέ κανείς... θα συμφωνήσεις σ’αυτό πιστεύω… και να σου πω, η θέση μου είναι με την επιστήμη, ποια επιστήμη όμως;… ένας μυστικιστής, όπως αισθάνομαι ότι είμαι εκ της τρυφεράς νεότητός μου, εξακολουθεί να ορά και να θεάται τον κόσμο και τα εν αυτώ υπό το πρίσμα της ‘καρδιακής’ αναγνώσεως… όχι τόσο της εγκεφαλικής, θέλω να πω… Πυθαγόρειος γαρ… δεν αρνούμαι την δύναμη της νόησης και της αντιληπτικής της δύναμης, γνωρίζω όμως πως είναι πεπερασμένη και, ο,τι ‘κρύπτεσθαι φιλεί’ δεν θα αποκαλυφθεί παρά με την προσέγγιση του είναι… Μονάχα ό,τι βιώνουμε είναι αληθινό, έλεγε ο Εμπεδοκλής και σ’αυτό μένω… Τι εννοούσε βιώνουμε; Συναισθηματικά; Όχι φυσικά… νοητικά; Όχι… εννοούσε ειναιικά, υπαρκτικά με την εκστατική καταρρίχηση στα άπειρα βάθη της ψυχής… με την έκπτυξη του είναι στο υπερ-διαστατό…
και να τα λέμε…

Alex είπε...

κρατήστε τη χαρά του τελευταίου λόγου , επάξια!
εξάλλου χαίρομαι διπλά όταν οι άνθρωποι με τους οποίους επι-κοινωνώ , για οποιοδήποτε λόγο (όσο μικρό και όσο μεγάλο) χαίρονται!
Δεν έχω παρά να συμφωνήσω στα προλεγομενά σας.

θα τα λέμε φυσικά!

Ανώνυμος είπε...

Φίλε μου, με αφορμή τον πράγματι όμορφο διάλογο σας θα ήθελα να προσθέσω πως ο Wittgenstein επίσης είχε πει πως ''Για οσα δεν μπορει να μιλα κανεις, για αυτα θα πρεπει να σωπαινει.''...
Αυτό άραγε σημαίνει πως δεν μπορεί να τα σκεφτεί ο άνθρωπος; δεν μπορεί να τα βιώσει -αυτά για τα οποία θα πρεπει να σωπαινει;...
Μάλλον σημαίνει τη περίφημη και υπέρτατη... Σιωπή... εκεί που ο Λόγος -σε ενεστώτα χρόνο- καταρρέει.

Ήταν άραγε τα χρώμματα του ουρανίου τόξου τρία επείδη εμείς τα βλέπαμε τρία πρίν δύο χιλιετίες και αργότερα πέντε όπως τα είδε ο Νεύτων ή μήπως είναι ένα φάσμα;
Και εάν χρησιμοποιήσω ένα φασματοσκόπιο;...
Δέν είναι το τρία, το πέντε, το ένα φάσμα το αισθητό, το οποίο διαρκώς μεταβάλλεται και ρέει και το ουράνιο τόξο καθ'εαυτό το αναλλοίωτο;
Δέν προσεγγίζουμε σταδιακά το α-ληθές του μέσω της νόησης, της λογικής;
Είναι τυχαίο πως οι πολιτισμοί που δεν αποκόπηκαν ποτέ απο το εμπειρικό δεν ανέπτυξαν την έννοια της α-λήθης ή της Ύπαρξης;

Διαφορετικό γεγονός είναι η προσπάθεια προσέγγισης του ''αντικειμενικού'' κόσμου με τον ορθο λογισμό και αντικειμενικά εργαλεία και διαφορετικό ζήτημα η προσωπική βύθιση στον Εαυτό.

Ο πρώτος άνθρωπος που παρατήρησε παραπάνω χρώματα απο ότι οι γύρω απο αυτόν ήταν ''αντικειμενικός'' στη παρατηρησή του;...

Χαμογελώ.

Υ.γ: Αυτό που γίνεται στίς μέρες μας είναι να λένε κάποιοι στον παραπάνω άνθρωπο πως δεν υπάρχει λόγος να ''παρατηρεί'' τον κόσμο γύρω του ή να βυθίζεται στον Εαυτό του, διότι δεν έχει τα -αντικειμενικά- μέσα για να το κάνει και διότι δεν υπάρχει -αντικειμενικός!- εαυτός.

Δυστυχώς δημιουργούν στρατόπεδα εκεί που δεν υπάρχουν, στο Όλον.

Νimertis είπε...

φίλε μου Δ, βλέπω με χαρά ότι αυτή η ανάρτηση απέκτησε πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον μέσω των εξαιρετικών σκέψεων που έχουν εκφραστεί τόσον από την Αλεξ όσο και από εσένα... αισθάνομαι ότι... με έχετε βάλει στη μέση και αναζητώ... δίοδον ελευθέρωσης αλλά... εντάξει... κάτι θα κάνω!
δεν αρνούμαι σε καμιά περίπτωση φίλε μου Δ την εξαιρετική δύναμη του νου, της παρατήρησης, της θετικής κατεύθυνσης... άλλωστε, στο Πολυτεχνείο πήγα και δεν αρνούμαι την συμβολή της επιστήμης στην 'ανάγνωση' αλλά και 'ερμηνεία' του κόσμου... έχω πάντοτε ενστάσεις όμως... καθώς είμαι από νέος πολύ περισσότερο κοντά στον εσωτερισμό, κάποτε και στον αποκρυφισμό, ομολογώ ότι θεωρώ τον κόσμο και τον άνθρωπο μυστικό... αθέατο, άγνωστο... ένα σύμπαν υπέροχο αλλά και σκοτεινό, μια αλληλουχία δράσεων που με υπερβαίνουν... νιώθω ότι μονάχα όταν προσεγγίζω κάτι ε ρ ω τ ι κ ά με την ευρεία έννοια, μπορεί να μου αποκαλύψει την αλήθεια του, στην ουσία το άρωμά του, τις ποιότητές του... όχι μονάχα αν το τεμαχίσω, το κατακτήσω -αυτή η 'κατάκτηση της φύσης' δεν ήταν ένα πολιτισμικό έγκλημα φίλε Δ;- αυτή τη τρομακτική νοησιαρχική αντίληψη δεν ασπάζομαι αλλά δεν έχω εγκλειστεί σε κάποιο χαράκωμα... είμαι πάντα ανοιχτός... έτσι πιστεύω... μπορεί φύσει να είμαι εσωστρεφής και μυστικιστής αλλά αναγνωρίζω αυτό που λες για την παρατήρηση... πιο πολύ, όμως, για να πω την αλήθεια, με αγγίζει η θέση του Κρισναμούρτι που λέει πως, βλέποντας ένα δέντρο, αν είσαι γεωπόνος θα αρχίσεις να το ταξινομείς, να μελετάς το φλοιό του, τα φύλλα κλπ. Αν είσαι ξυλοκόπος θα αναρωτιέσαι αν θα σου αποφέρει κέρδη, αν είσαι 'οικολόγος' θα το υμνήσεις ειδωλολατρικά... δεν μπορούμε να απολαύσουμε ένα δέντρο απλά γι αυτό που είναι; Κι ένα ουράνιο τόξο... συμφωνώ, πριν το φασματοσκόπιο ήταν κάτι άλλο... αλλά ήταν πάντα υπέροχο φίλε μου Δ και δεν άλλαξε σε τίποτα επειδή εμείς βρήκαμε πόσα χρώματα έχει, τι κάνει και τι ράνει... αυτό εννοώ με την βιωματική, υπαρκτική προσέγγιση... δεν εννοώ, φυσικά να υποβιβάσουμε την επιστήμη... να της δώσουμε την σωστή της θέση... υπάρχουν και εμπειρίες πολύ ανώτερες από την ανακάλυψη ακόμη ενός πλανήτη, ακόμη ενός κομήτη... έτσι δεν είναι;
σ'ευχαριστώ πολύ για την παρουσία σου!!!

Ανώνυμος είπε...

I'm on your side! -Συντάσομαι με την δική σου πλευρά- που θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι Αμερικανοί...

Φίλε Νημερτή, επαρεξηγήθησαν τα γραφόμενα μου. Συμφωνώ σε σχεδόν απόλυτο βαθμό με όσα γράφεις. Αλίμονο.

Χαμογελώ φίλε, για ''ξαναδιαβασέ με''...

Χαιρετώ!
Καλό βράδυ!

Νimertis είπε...

μα, τι έχω πάθει τελευταία, αναρωτιέμαι και δεν αποκωδικοποιώ σωστά κάποια σχόλια; μήπως τα νέα μέτρα έκαψαν κρίσιμο αριθμό εγκεφαλικών κυττάρων; έστω... σε ξαναδιάβασα πιο προσεκτικά φίλε μου, να με συμπαθάς... με την ευκαιρία να σου πω ότι είδα το πρώτο μέρος από το φοβερό ντοκιμαντέρ στο ιστολόγιό σου και έχω πάθει αρκετά απανωτά σοκ... μόλις δω και το δεύτερο θα θέσω κάποιες σκέψεις που μου γεννήθηκαν... πάντως, μια πρόχειρη σκέψη που γεννήθηκε ήταν πως, ευτυχώς, όσο και αν επιτελικά σχεδιάζονται και οργανώνονται σκοτεινά σχέδια για τους λαούς και όση επιτυχία και αν έχουν πρόσκαιρα, είναι τόσο χαοτικές οι δυνάμεις που αναπτύσσονται και τόσο απρόβλεπτες και απειράριθμες οι παραποτάμιες διαδρομές που τίποτε δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα... όσο καλομελετημένο και καλοδουλεμένο κι αν είναι... θα επανέλθω στο χώρο σου όμως φίλε διότι έχεις τροφοδοτήσει το μυαλό μου με ενδιαφέρουσες διεργασίες... να σαι καλά!!

goofyMAGOUFH είπε...

Δεν ξέρω αν κατάλαβα για τι μιλάς
μα έχω μια απορία να εκφράσω:
πως να απλωθεί μια προσευχή
όταν την υπονομεύει ο υπολογιστής νους;

Νimertis είπε...

Γκούφη μου καλημέρα, αισθάνομαι πως είναι ρητορική η ερώτηση... αν δεν είναι όμως, θα σου εκθέσω την άποψή μου... ακόμα και αν ο νους υπονομεύει, δεν έχει τον απόλυτο έλεγχο σε όλες τις περιοχές του είναι... αυτό που προσεύεχεται δεν είναι ο νους... ή τουλάχιστον δεν προσανατολίζεται ο νους... η προσευχή είναι 'καρδιακή' -όχι με την ιατρική έννοια- και αφορά λειτουργίες και δράσεις μυστικές... όταν προσεύχεται ο νους, απλά σκέφτεται... δεν είναι κάτι προς αποφυγήν, απλά είναι μια άλλη λειτουργία...