Πέμπτη 1 Απριλίου 2010


Γιατι επαψα να  ε ι μ α ι  και θελησα  ν α  γ ι ν ω;

Μερικές σκέψεις γύρω από την αστοχία της αγάπης
Την προδοσία

Ο Ιούδας πρόδωσε τον Ιησού μόνο γιατί βρέθηκε στο πλέον ασύλληπτο αδιέξοδο που μπορεί να βρεθεί ένας άνθρωπος: το υπαρξιακό αδιέξοδο.
            Η προδοσία του Ισκαριώτη δεν ήταν πολιτική, δεν ήταν προσωπική, δεν ήταν, πολύ περισσότερο, ψυχολογική, πνευματική δηλαδή. Αν είχε η πράξη του ένα τέτοιο περιεχόμενο θα ήταν, ασφαλώς, ανάξια μνημόνευσης στους αιώνες. Η πράξη του Ιούδα ήταν εδρασμένη σε διαφορετικά βάθρα. Έχω την αίσθηση, μάλλον την βεβαιότητα, πως ο Ιούδας συνάντησε, ή μάλλον συναντήθηκε με το απροσδόκητο. Κι όταν συναντιέσαι με το απροσδόκητο πράττεις απροσδόκητα.
            Η μόνη περίπτωση να μην είχε προδώσει τον διδάσκαλο ο Ιούδας, ήταν να μην τον είχε συναντήσει ποτέ του. Γιατί από την στιγμή που Εκείνος τον συνάντησε, ο Ζηλωτής Ισκαριώτης αιχμαλωτίστηκε. Κι όταν αιχμαλωτίζεσαι μισείς. Και μισείς πρώτον απ'όλους τον δεσμοφύλακά σου. Και μετά τον εαυτό σου.
            Στην περίπτωση του Ζηλωτή Ιούδα, το μερικό συναντήθηκε με το Απόλυτο. Το ελλιπές με το τέλειο. Το πεπερασμένο με το άχρονο, το γήινο με το υπέργειο. Το υπαρξιακό αδιέξοδο δεν θα αργούσε να εμφανιστεί. Εμφανίστηκε άλλωστε, σε όλους τους μαθητές. Εμφανίστηκε στον Πέτρο, τον 'βράχο', εμφανίστηκε στον Θωμά, είναι σίγουρο πως πλημμύρισε τους πάντες. Απλά, ο Ιούδας δεν το άντεξε, προσπάθησε να το εκλογικεύσει, να το ερμηνεύσει, να το διαχειριστεί, κι αυτό ήταν το μοιραίο του λάθος. Από αυτή την άποψη, η ίδια του η πράξη ήταν ένα λάθος. Ένα λάθος που χρειαζόταν ενέργεια για να αποφευχθεί, για να μην οδηγηθεί ο εν αδιεξόδω ευρισκόμενος μαθητής στην απόδραση και τελικά, στην λύτρωσή του και οι Ζηλωτές, εκτόνωναν όλη τους την ενέργεια στην δράση.
Ο Ιούδας δεν ευτύχησε να έχει την 'αφέλεια' του Πέτρου ή την 'εσωτερικότητα' του Ιωάννη. Ήταν ένας άνθρωπος της δράσης, της πολιτικής και 'ορθής' δράσης -μέσα στο πλαίσιο της εποχής και της πίστης του- και γι'αυτό το αδιέξοδο για εκείνον υπήρξε συντριπτικό και αξεπέραστο.
            Ο Ιούδας Ισκαριώτης, είναι βέβαιο, λάτρεψε τον διδάσκαλο με έναν τρόπο ορμητικό, θυελλώδη και ενθουσιαστικό. Όμως το μέτρο του ήταν πολύ περιορισμένο και η ματιά του αποζητούσε με θράσος να ανοιχτεί σε ορίζοντες που ήταν απαγορευμένοι. Τουλάχιστον για τότε, τουλάχιστον για εκείνον. Είμαι πεπεισμένος πως αδιαφορούσε πλήρως για τους υπόλοιπους μαθητές, για τον κόσμο και για τους Νομοδιδασκάλους της θρησκείας του. Είμαι ακόμη πεπεισμένος πως ο Ιούδας δεν είχε προβάλλει στον Ιησού τον επαναστάτη που θα οδηγούσε τον Ισραήλ στην αναγέννηση και την ελευθερία από τους μισητούς Ρωμαίους. Από τη στιγμή που ενεπλάκη στην υπαρξιακή σύγκρουση, τα ξέχασε όλα αυτά. Κατανόησε -κι ίσως ήταν ο μόνος- τι ήταν ο Ιησούς, ή τι έμελλε να είναι ο Ιησούς αλλά το βάρος της κατανόησης έπεσε σαν ταφόπλακα πάνω του.
Ο Πέτρος, ως και την τελευταία στιγμή αναρωτιόταν τι γινόταν γύρω του και μέσα του και αναζητούσε απαντήσεις που δεν θα έπαιρνε ποτέ. Οι υπόλοιποι μαθητές -πλην του Ιωάννη ίσως και του Ιακώβου- αποτελούν κρίκους ανεξιχνίαστους και προφανώς  έδρασαν στον εξωτερικό πυρήνα της σέχτας. Άλλωστε όλοι αυτοί, μπροστά στον τυφώνα που απεκλήθη Σαούλ ήταν -ή απεδείχθησαν- ποσότητες ασήμαντες και μεγέθη αδιάφορα.
            Ο Ιούδας δεν πέρασε στην επόμενη ιστορική φάση του δράματος. Στην φάση της 'δράσης' και της οργάνωσης της πρώτης κοινότητας των νεοφύτων χριστιανών. Ευτυχώς. Έζησε τον διδάσκαλο χωρίς παραχαράξεις, χωρίς στρατηγικές και αντιμαχίες, βίωσε την αποκαλυπτική δύναμη της Αλήθειας ως το τέλος. Μονάχα που η Αλήθεια σαν Φως τον πλημμύρισε και τον έκαψε.
            Και από το μοναχικό κλαδί που αιωρείται αιώνια κρεμασμένος, αναθεματισμένος και καταραμένος, καταγγέλλει στους ανθρώπους όλων των εποχών την υποκρισία των 'καθαρών', την 'ευθυκρισία' των 'τέλειων' και την αυθεντία των 'πεφωτισμένων'...

01-05-2003

15 σχόλια:

Νικηφόρος Τζιμιτζάς είπε...

μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση στο ρόλο της προδοσίας στη διαμόρφωση των ιστορικών γεγονότων και μορφών της αν των αιώνων ανθρώπινης διαδρομής.

Ανώνυμος είπε...

Συγκλονηστικό!
Πέρα και πίσω απο τα είδωλα, στην ουσία, στο εσωτερικό, στο υπαρξιακό.
Το αδιέξοδο.

Να'σαι καλά φίλε.

Ανώνυμος είπε...

Να είσαι καλά.Ο θεός έπλασε τον άνθρωπο τον άνθρωπο για να ολοκληρώσει μια δημιουργία που ο ίδιος άφησε ατελή είχα διαβάσει κάπου.Να είσαι καλά.

Νimertis είπε...

Νικηφόρε ευχαριστώ για το σχόλιό σου... το 'σκάνδαλο' του Ιούδα με απασχολεί από τα νεανικά μου χρόνια... όλη τούτη η ιστορική και βιβλική κατακραυγή απέναντί του δεν γινόταν παρά να ενεργοποιήσει μέσα μου ερωτήματα και αμφιβολίες... να σαι καλά...
----------------------------------
Φίλε μου Δ πίσω από τα είδωλα η ουσία καθώς γράφεις... και πίσω από τον 'σιχαμένο' προδότη ένας ολόκληρος κόσμος... ένας διδάσκαλος της Θλίψης... σ'ευχαριστώ για τη σκέψη σου...

λογια εικονες τραγουδια είπε...

"η μόνη περίπτωση να μην είχε προδώσει τον διδάσκαλο ο Ιούδας, ήταν να μην τον είχε συναντήσει ποτέ του"

τι να προσθεσει κανεις;
καλη ανασταση καλε μου φιλε!

Νimertis είπε...

αγαπημένε φίλε μου ΛΕΤ... καλή Ανά(σ)ταση και το φετινό Πέρασμα (Πάσχα) να είναι προς μια συνειδητότητα που θα μας πληρώσει ακόμη βαθύτερα... μαθαίνουμε, διαρκώς μαθαίνουμε... αδειάζουμε, διαρκώς να αδειάζουμε... Πάσχα προς την αφαίρεση θα ήθελα να είναι το φετινό...

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Πρώτη μου επίσκεψη και εντυπωσιάστηκα από τον χειρισμό του θέματος του Ιούδα που τυχαίνει να με απασχολεί και εμένα. Ομολογώ ότι είναι ίσως η πρώτη φορά που χωρίς να έχω εγώ καταγράψει τις απόψεις πάνω στο θέμα, βρήκα την τοποθέτησή σου εξαιρετική και αληθινή τολμώ να πω.

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Συγνώμη που επανέρχομαι αλλά ίσως ξέχασα να ευχηθώ για το Πάσχα.
Καλή Ανάσταση.

Υ.Γ Θα βυθιστώ και στις προηγούμενες αναρτήσεις.

Νimertis είπε...

Χριστόφορε σε ευχαριστώ για την σκέψη σου και τα καλά σου λόγια... καλή Ανάσταση να έχεις!

KOSTAS PAP είπε...

Πρέπει να σκεφτούμε επίσης ότι η προδοσία ήταν απαραίτητη για την ολοκλήρωση του Θείου δράματος. Χωρίς την προδοσία δεν θα γινόταν τίποτε. Γι' αυτό ο ρόλος του Ιούδα είναι σπουδαιότερος από τον ρόλο άλλων μαθητών.
Χρόνια Πολλά και Καλό Πάσχα.

Νimertis είπε...

φίλε Κώστα, αυτή είναι βέβαια η θεολογική άποψη την οποία δεν κρίνω αλλά δεν την επικαλούμαι όμως... αισθάνομαι πάντως ότι... δεν χρειαζόταν η 'προδοσία' ως γεγονός καταλυτικό... αλλά είναι ένα θέμα μεγάλο... ευχαριστώ για την παρουσία σου... χρόνια πολλά!!!

LIAKOS είπε...

"Έζησε τον διδάσκαλο χωρίς παραχαράξεις, χωρίς στρατηγικές και αντιμαχίες, βίωσε την αποκαλυπτική δύναμη της Αλήθειας ως το τέλος. Μονάχα που η Αλήθεια σαν Φως τον πλημμύρισε και τον έκαψε."

Αυτο μπορει να σημαινει πως αν ο Ιουδας ακολουθουσε την ιδια πορεια με τους υπολοιπους μαθητες του Ιησου,
δηλαδη την διδαχη του λογου του Ιησου στα περατα του κοσμου,
πιθανον αυτη τη στιγμη στα χερια μας να ειχαμε-ισως-το πιο αγνο κ ατοφιο ευαγγελιο αν θες του Χριστου;

(Λογω αυτης της πολιτικης του ορθοτητας οπως ανεφερες κ πιο πανω.)

Νimertis είπε...

φίλε μου nefesch είναι πολύ δύσκολη η ερώτηση που έθεσες και είμαι πολύ ...μικρός για να την απαντήσω... η δική μου αίσθηση, εν τάχει θα πω, είναι πως όλο το οικοδόμημα οφείλεται στον σκηνοποιό από την Ταρσό, τον Σαούλ, Σαύλο ή Παύλο... αυτός υπήρξε μακράν η μεγαλύτερη προσωπικότητα του Χριστιανισμού... αλλά είναι ένα ζήτημα απέραντο... ενδιαφέρον πάντως... σ'ευχαριστώ πολύ για την προσοχή σου και την αγάπη σου...

Νάσια είπε...

Η προδοσία ως απόρροια του υπαρξιακού αδιεξόδου που προκαλεί η συνάντηση με το απροσδόκητο... Ίσως έτσι εξηγείται κι η
(αυτο)καταστροφή στο τέλος...

Εξαιρετική η σύλληψη και η ανάλυσή σου, Nimertis! Χρόνια πολλά!

Νimertis είπε...

Νάσια φίλη καλησπέρα και χρόνια πολλά! Η συνάντηση με το απροσδόκητο... σε μια διαφορετική κλίμακα μπορεί να μας συμβαίνει κάθε μέρα... αλλά έχουμε κλείσει πια όλους τους πόρους και αρνούμαστε την... έκπληξη...!!