Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010


Ἀφήγηση

Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος πηγαίνει κλαίγοντας
Κανεὶς δὲν ξέρει νὰ πεῖ γιατί
Κάποτε νομίζουν πὼς εἶναι οἱ χαμένες ἀγάπες
Σὰν κι αὐτὲς ποὺ μᾶς βασανίζουνε τόσο
Στὴν ἀκροθαλασσιὰ τὸ καλοκαίρι μὲ τὰ γραμμόφωνα

Οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι φροντίζουν τὶς δουλειές τους
Ἀτέλειωτα χαρτιὰ παιδιὰ ποὺ μεγαλώνουν
Γυναῖκες ποὺ γερνοῦνε δύσκολα
Αὐτὸς ἔχει δυὸ μάτια σὰν παπαροῦνες
Σὰν ἀνοιξιάτικες κομμένες παπαροῦνες
Καὶ δυὸ βρυσοῦλες στὶς κόχες τῶν ματιῶν

Πηγαίνει μέσα στοὺς δρόμους ποτὲ δὲν πλαγιάζει
Δρασκελώντας μικρὰ τετράγωνα στὴ ράχη τῆς γῆς
Μηχανὴ μιᾶς ἀπέραντης ὀδύνης
Ποὺ κατάντησε νὰ μὴν ἔχει σημασία

Ἄλλοι τὸν ἄκουσαν νὰ μιλᾶ μοναχὸ καθὼς περνοῦσε
Γιὰ σπασμένους καθρέφτες πρὶν ἀπὸ χρόνια
Γιὰ σπασμένες μορφὲς μέσα στοὺς καθρέφτες
Ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ συναρμολογήσει πιὰ κανεὶς
Ἄλλοι τὸν ἄκουσαν νὰ λέει γιὰ τὸν ὕπνο
Εἰκόνες φρίκης στὸ κατώφλι τοῦ ὕπνου
Τὰ πρόσωπα ἀνυπόφορα ἀπὸ τὴ στοργή

Τὸν συνηθίσαμε εἶναι καλοβαλμένος κι ἥσυχος
Μονάχα ποὺ πηγαίνει κλαίγοντας ὁλοένα
Σὰν τὶς ἰτιὲς στὴν ἀκροποταμιὰ ποὺ βλέπεις ἀπ᾿ τὸ τρένο
Ξυπνώντας ἄσχημα κάποια συννεφιασμένη αὐγὴ

Τὸν συνηθίσαμε δὲν ἀντιπροσωπεύει τίποτα
Σὰν ὅλα τὰ πράγματα ποὺ ἔχετε συνηθίσει
Καὶ σᾶς μιλῶ γι᾿ αὐτὸν γιατί δὲ βρίσκω τίποτα
Ποὺ νὰ μὴν τὸ συνηθίσατε
Προσκυνῶ

(Γ.Σεφέρης)

12 σχόλια:

Ρένα είπε...

Υπέροχο τι άλλο μπορεί κανείς να πει για τον μεγάλο ποιητή μας. Η μοναχικότητα του ανθρώπου ίσως είναι η τραγωδία που κουβαλάμε στη ζωή μας. Δεν έχει σημασία αν αναφέρεται κανείς στην απόλυτη μοναξιά. Ο άνθρωπος είναι πάντα μόνος και σιωπηλός.Καλημέρα.

Νimertis είπε...

Νομίζω ότι είναι από τα συγκλονιστικότερα ποιήματα του μεγάλου ποιητή και νομίζω ότι συνδέεται απόλυτα με την προηγούμενη ανάρτηση του φίλου Δ για τον μοναχικό άνθρωπο... φωτίζει μια ακόμη όψη... καλημέρα φίλη μου Ρένα...

Ανώνυμος είπε...

''Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος εἶναι οἱ χαμένες ἀγάπες ἀπέραντης ὀδύνης, τὸν ἄκουσαν νὰ μιλᾶ σπασμένες μορφὲς μέσα στοὺς καθρέφτες κλαίγοντας ὁλοένα, δὲν ἀντιπροσωπεύει πράγματα Σὰν ὅλα.

γι᾿ αὐτὸν Προσκυνῶ.''

Ανώνυμος είπε...

"Τὸν συνηθίσαμε δὲν ἀντιπροσωπεύει τίποτα"
το καταπληκτικό φαίνεται φτωχό γι'αυτό το ποίημα, εύχομαι να μη συνηθίσουμε το τίποτα και τα όλα!

ειρήνη είπε...

αυτό ακριβώς το ποίημα είχα ξεχωρίσει κι εγώ, όταν πρωτοδιάβασα συγκεντρωμένα τα ποιήματα του Σεφέρη.

επίκαιρο ιδιαίτερα σήμερα .

Αϊάσανθος Ίων είπε...

Πολύ αγαπητέ μου Νημερτή,

Αισθάνομαι μία ακατανίκητη επιθυμία να σε ευχαριστήσω εκ βαθέων γι' αυτή σου την ανάρτηση, δίχως να γνωρίζω επακριβώς τον λόγο.
Ίσως, επειδή ο Σεφέρης τυχαίνει να είναι συμπατριώτης μου.

Καλώς σε βρήκα στον υπέροχο τόπο σου, και να είσαι πάντα καλά.

Νimertis είπε...

Φίλοι Δ, Silena, Ειρήνη, Ίωνα, ευχαριστώ θερμά για το πέρασμά σας με το οποίο με τιμήσατε... τον μεγάλο Νομπελίστα ποιητή μας τιμούμε πάντοτε όλοι και αποτελεί το έργο του παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Προσωπικά μάλιστα συντάσσομαι με την θέση του σπουδαίου Λιαντίνη που θεωρεί τον Σεφέρη έναν από τους τρεις μεγαλύτερους ποιητές από ίδρυσης του νέου ελληνικού κράτους (μαζί με τον Σολωμό και τον Καβάφη)... το δε συγκεκριμένο ποίημα, ανεπανάληπτο, αληθινά συγκλονιστικό... να είστε καλά...

Vaso Mprataki είπε...

Αγαπημένε μου φίλε nimerti νιώθω την ανάγκη να σε ευχαριστήσω γιατί με αυτή την ανάρτηση σου μου έδωσες την ευκαιρία να διαβάσω ένα από τα συγκλονιστικότερα ποιήματα του μεγάλου μας ποιητή...Ο Σεφέρης ήταν ο αγαπημένος ποιητής της εφηβείας μου και ίσως αυτός που μελέτησα πιο πολύ από όλους...
Ένα από τα ποιήματα του που με έκαναν να λατρέψω την ποίηση του ήταν και αυτό το ποίημα!
Ίσως μερικά ποιήματα μου όπως " Η προσωπίδα" να μην είχαν γραφτεί ποτέ αν δεν είχα αγαπήσει και μελετήσει τόσο τον Σεφέρη...

Διάβασα και την προηγούμενη ανάρτηση σου σχετικά με τον μοναχικό άνθρωπο και συμφωνώ απόλυτα με όσα διάβασα...άλλο μόνος και άλλο μοναχικός...

Μια γλυκιά καληνύχτα!
από την όμορφη Μακεδονία!

fractal είπε...

Αν δεν υπάρχει τίποτα που να μην έχουμε συνηθίσει, τίποτα που να μας εκπλήσσει, τίποτα που να μας κάνει να ελπίζουμε σε κάτι ασυνήθιστο..
Νομίζω πως αυτό δεν είναι μοναχικότητα αλλά παραίτηση από τη ζωή.
Νομίζω πως η μοναχικότητα δεν είναι παραίτηση. Πολλές φορές μπορεί και να είναι δημιουργια.
Και μάλιστα μια δημιουργία γεμάτη εκπλήξεις.
Δεν μπορώ να τ

Νimertis είπε...

Βάσω μου καλησπέρα... η προσωπίδα ήταν ένα από τα ποιήματά σου που με έκαναν να θέλω να σε διαβάζω... είναι πολύ μεγάλο το θέμα της μοναχικότητας και της μοναξιάς και όλων όσων συνδέονται μαζί τους... ο φίλος Δ έκανε μέσα από το κείμενό του μια ανάλυση που θεωρώ εξαιρετική... με ενάργεια, επάρκεια, αρτιότητα... να'σαι καλά όμορφη ψυχή...
-------------------------------
έχεις δίκιο fractal... μονάχα παραίτηση δεν είναι η μοναχικότητα... είναι τρόπος ύπαρξης, είναι οδός Δράσης και ανωφερική μεν αλλά τα αγαθά ως γνωστός κόποις κτώνται... είναι ιερή κλίμακα πνευματικής ανέλιξης και είναι ακόμα πλαίσιο αναζήτησης και άνθισης... την καλησπέρα μου...

goofyMAGOUFH είπε...

Μου είναι ανυπόφορη η στοργή η ίδια.
Στοργή για τον λυπημένο.
Στοργή για τον προδομένο.
Στοργή για τον τυχοδιώκτη.
Στοργή για τον μ ο ν α χ ι κ ό.

Πείτε μου τι να αισθανθώ
για την υποκρισία την ίδια.
Την υποκρισία που στέκεται αγέρωχη
στο κατώφλι της ανθρωπιάς.
. . .
Αυτή κι αν τη συνηθίσαμε όμως.
Κρίμα . . .
Ήθελα να προσκυνήσω . . .

Νimertis είπε...

καλησπέρα Γκούφη... μισό λεπτό όμως... αν εννοείς ότι a priori στην στοργή εμφιλοχωρεί σαν σκιά μελαγχολική η άσχημη και κακιά αδερφή υποκρισία, έχω ένσταση... αν πάλι εννοείς πως η υποκρισία, ενίοτε τροχηλατείται από την υποκρισία, δεν θα διαφωνήσω... έτσι ή αλλιώς, εισέδυσες ξανά σε βάθη ιδιαίτερα... Σερλοκχολμικά σχεδόν!!!