Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010


μην σταματάς να λαξεύεις το άγαλμά σου
Πλωτίνος


Εργαστήρι

Άρχισες δουλειά με το είναι σου
μικρός ακόμα
απαίδευτος
κι έπιασες να εργάζεσαι
πάνω στη πέτρα της ύπαρξης
με βλέμμα άδολο
με πνεύμα αμόλυντο
κι είχες για πρότυπό σου
μια αξόδευτη ψυχή
πώς να την προτυπώσεις
πώς να την αποδώσεις
ανάγλυφη
στερεωμένη
εύμορφη
απρόσμικτη

τις λέξεις έψαχνες
τα εργαλεία
διάβασες
μελέτησες
μόχθησες
ξενύχτησες πάνω
από ηρώων φωτιές
και ποιητών κραυγές
νύμφες χόρευαν
στο αρχαίο σου δάσος
και στάλαζαν οι ουρανοί
του κόσμου σου
οιμωγές Τιτάνων
και του Προμηθέα
το κοχλασμένο αίμα

απρόσιτος
θα πει κανείς
έγγλυφος
στο δώμα του εαυτού σου
όνειρος θεός
και δαιμόνων βλέμμα
αρπάχτηκες στου Χρόνου τις πόρπες
και αμάθητος που ήσουν
γκρεμίστηκες στα Τάρταρα
της ξιπασιάς σου
αλλά δεν έσβησες εκεί
ανάμεσα στις Άρπυιες
και στις Γραίες του Άδη
είχες στο νου σου
έν’άγαλμα
να φτιάξεις
με τα ίδια σου τα χέρια
ικέτεψες το Διόνυσο
κρασί ν’αρμέξει απ’τον παγκόσμιο πόνο
είχες μαζί σου την Εκάτη
κι αγνώριστος κυκλοφορούσες
νύχτες
στις ερημιές του νου…

σηκώθηκες
οι φλεγμονές σου
έχυναν πύο
τα μάτια σου
δάκρυζαν αίμα
κι όμως
σηκώθηκες

είχες ψυχή
ούρλιαζες
είχες μνήμη
και θυμήθηκες
είχες περπατησιά
και βάδισες
τη σκοτεινή ατραπό σου…

ορθώθηκες
έπιασες πάλι τη δουλειά
στο εργαστήρι του Ανθρώπου
ξανάρθες
αυτό το πρόπλασμα
σε περίμενε
ατελείωτο
λειψό
δεν είχες θάρρητα
να το κοιτάζεις
δεν είχες τόση ανάσα
για να το ζεστάνεις
κι όμως
σιγά σιγά
οι συλλαβές γυρίζαν
οι φθόγγοι
οι λέξεις
σχηματίζονταν ξανά
ερχόσουν πάλι
επέστρεφες

το φως που αρνήθηκες
εδώ είναι πάντα
δώσε στον κάθε χτύπο
του σφυριού
το χτύπο της καρδιάς σου
με το Αιώνιο συντονίσου
άλλο απ’αυτό δεν έχεις
αγάπησέ το!
Και το άγαλμα του είναι σου
ως το τέλος

Λάξευσέ το!

Φεβ 2010

10 σχόλια:

dimitrisp(σε χρονο ενεστωτα) είπε...

...τα ποιήματά σου δεν ευνοούν τα σχόλια και τα πολλά λόγια και ίσως αυτό ακριβώς να είναι Ποίηση...γεμίζεις το ποτήρι και πίνεις στην υγειά του Φίλου...
Σ΄ευχαριστώ Φίλε!

Νimertis είπε...

δεν ξέρω αν θα περίμενα ωραιότερο σχόλιο φίλε μου... στην υγεια μας λοιπόν!!

elefterifoni είπε...

Σμιλεύω την καρδιά μου
να τη πλάσω προσπαθώ,
στο φως του ήλιου.
Όμως πονάει η σμίλευση
το σκάλισμα ματώνει,
μα πρέπει να γενεί,
κι ανάγλυφη να αναπαυτεί
μεσ΄ του κορμιού
το ανήμπορο κουφάρι......

Νimertis είπε...

ναι φίλε dromea, η σμίλευση πονάει... αλλά τούτος ο πόνος μετράει ένα προς ένα όλα τα γνωρίσματα του λαξευμένου ειναι στην κάθε του αναφορά και, τελικά, στην κάθε του... αλήθεια... σ'ευχαριστώ...

goofyMAGOUFH είπε...

dimitrisp(σε χρονο ενεστωτα)
εγκρίνω και επαυξάνω!

Υ ψ ώ ν ω το ποτήρι μου, Νημερτή!
Όποιος και να 'σαι
π ί ν ω στην υ γ ε ι ά Σ Ο Υ!

Νimertis είπε...

στην υγειά σου και σένα Γκούφη! όμορφα να... τα πίνω με τόσο σπουδαίους φίλους!

λογια εικονες τραγουδια είπε...

καλησπερα καλε μου φιλε!

ειναι καπως δυσκολο να εκφρασω την εικονα που δημιουργηθηκε στο μυαλο μου διαβαζοντας το γραπτο σου,

ειναι σαν ενας κιονας που στεκεται καταμεσης της ερημου, δωρικος κιονας, που αλλαζει η επιφανεια του

τη μια ειναι λεια και στιλπνη, την αλλη τραχια και φαγωμενη απ τον αερα κα την βροχη

στεκεται λοιπον καταμεσης της ερημου, τον βλεπεις κι απορεις τι γυρευει εκει,

πλησιαζεις, κοντα του κοπαζει κι η ζεστη και το κρυο, νομιζεις πως εισαι σ ενα πελωριο αορατο κηπο, νιωθεις την δροσια και την φρεσκαδα του,

στεκεσαι πλαι στον κιονα κι εκει που σου φαινεται ξεκαρφωτος,

νομιζεις πως ο κιονας ειναι τμημα ενος ναου που δεν μπορεις με τις αισθησεις να ψηλαφισεις, ν αφουγκραστεις , να δεις

αλλα παιρνεις ορκο οτι υπαρχει κι ο κηπος κι ο ναος

διαβαινεις για λιγο την πυλη του ναου, η νομιζεις πως την διαβαινεις,

πιθανον να ειναι αυταπατη,
πιθανον να ειναι παγιδα,
χιλια πιθανον

αλλα δε σε νιαζει, τουλαχιστον για λιγο δε σε νιαζει

μεγαλη χαρα μουδωσε το γραπτο σου, αισθηση ενοτητας, πληροτητας,
αξιας και νοηματος

Νimertis είπε...

τι υπέροχη εικόνα! φίλε μου ΛΕΤ μόνο εσύ θα μπορούσες να την φιλοτεχνήσεις... αισθάνομαι το ρίγος αυτής της προσέγγισης... μοιάζει με τα σουρεαλιστικά παραμύθια και τις παραβολές του Εσωτερισμού... μα τούτο το σκηνικό έχει μια ιερότητα παιδική, έχει ένα ξάφνιασμα, μια αποκαλυπτική δροσιά... η αύρα σου έχει μεταμορφώσει τούτο το ιστολόγιο φίλε μου, σ'ευχαριστώ...

~reflection~ είπε...

Άδειες διατυπώσεις
φωνής ψιθύρισμα.
Βάλθηκες ν’ αρθρώσεις
στου καιρού το γύρισμα
τα παράπονά σου,
μα το ανάστημά σου
στων θεών το Άπειρο
βήμα είναι ανάπηρο,
της ισορροπίας στερείται
την ικανότητα.
Πέφτεις και σηκώνεσαι
άγγελος και υψώνεσαι
από ονείρων νήματα
και των θεών τα βήματα
ιχνηλατείς μ’ αστάθεια,
μα κερδίζεις τη συμπάθεια
αγέννητου πόνου.

Εύθραυστη η ύπαρξη
σ’ ανυποψίαστου φόνου
την αβίαστη πράξη.
Αιτία συγκίνησης,
ίσως μιας νέας εκκίνησης,
με μια δύναμη αλήθειας
σ’ ένα πλήθος παρανοήσεων.
Στο χάος των επινοήσεων
βαφτίζεσαι θεός
κι εκείνο το ψιθύρισμα
απ’ το παράπονό σου
στου καιρού το γύρισμα
ύστατη κραυγή
μπρος το θάνατό σου.


Στο νήμα της προσπάθειας ακροβατώ κι εσύ μου τείνεις το χέρι.. όχι σε μένα.... στη δόλια ψυχή μου, που παλεύει με τα θηρία μέσα στο εργαστήρι της ύπαρξης....

Νimertis είπε...

Κάκια σε καλωσορίζω στην Περιοχή Μ, στην οποία εισήλθες με την ευαίσθητη ματιά σου, την εξαιρετική γραφή σου και με τίμησες ιδιαίτερα... έχω να σκεφτώ πολύ πάνω σε τούτους τους στίχους που αφιέρωσες στο Εργαστήρι... σ'ευχαριστώ!