Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010

...να ζήσεις κι εσύ με έναν όμοιό σου...




Επιστρέφω απόγευμα στο κρεβάτι, ανοίγω το τελευταίο βιβλίο του Χανίφ Κιουρέισι. Μεσάνυχτα όλη μέρα. Εξ αφορμής μιας πρότασης στο οπισθόφυλλο το πήρα. «Είμαστε αλάθητοι», λέει, «στην επιλογή του εραστή μας, ιδιαίτερα όταν αξιώνουμε το λάθος πρόσωπο. Υπάρχει ένα ένστικτο, μαγνήτης ή αερικό, που γυρεύει το αταίριαστο».


***

Όποιος αναγνωρίζει εξαρχής το λάθος πρόσωπο και όμως τσαλαβουτάει – αυτός φταίει. Το βλέπεις, βλάκα μου, το λάθος. Και το αποσιωπάς. Γιατί το έχεις ανάγκη. Και το αξιώνεις μόνο σε μια περίπτωση το λάθος πρόσωπο: για να το απαξιώσεις σύντομα. Για να μη δεσμευτείς. Για να μείνεις μόνος. Για να νιώσεις ανώτερος από τον εσφαλμένο. Γιατί από το λάθος πρόσωπο έχεις πάντα τη δυνατότητα να το σκάσεις με όσο το δυνατόν λιγότερη οδύνη. Με απώλειες μηδαμινές. Επιλέγω «ανάξιο εραστή» σημαίνει επίσης: αναβάλλω τον έρωτα, αλλά συγχρόνως δεν κλείνω την πόρτα στην ελπίδα θα φύγει ο πρόσκαιρος και λίγος, και κάποια μέρα θα έρθει ο ανάξιος. Αλλά όχι ακόμα. Δεν είναι η ώρα μου. Τώρα φοβάμαι οτιδήποτε μπορεί να πάρει μορφή αμετάκλητου. Την ισόβια συνύπαρξη, ιδίως.

***

Η λάθος επιλογή σού διασφαλίζει κατά κανόνα ανεξαρτησία. Σε ασφαλίζει από τον πόνο τού να βρεθείς ακάλυπτος, εκτεθειμένος μπροστά στον όμοιό σου. Γιατί, αν με τον όμοιό σου τύχει στραβή, τότε δεν γιατρεύεσαι....Πένθος αμετάκλητο μετά».



Σε κάθε συνάντησή σου με ίσο σου άνθρωπο θα βάζεις μπροστά σαν πανοπλία το άξεστο πλάσμα. Ο λίγος ίσκιος σου θα σε θωρακίζει από την οδυνηρή συνάφεια με τον παρεμφερή σου. Κανονικά πρέπει να χρωστάς ευγνωμοσύνη γι΄ αυτό στην άξεστη αγάπη σου. «Σε ευχαριστώ, ακαλλιέργητο πλάσμα, που η επινοημένη μου εμμονή για σένα με προστάτεψε. Δεν πήγα να καώ με την καλή περίπτωση. Να χάσω την ανεξαρτησία μου. Τη μαγκιά μου. Να γίνω κουρέλι». Αν δεν υπήρχε το φάντασμα του άξεστου ανθρώπου, θα αναγκαζόσουν κάποια στιγμή να ζήσεις κι εσύ με έναν όμοιό σου...το οδυνηρό πράγμα που λέγεται ζευγάρι...θα αναγκαζόσουν να είσαι τρυφερός...να αγαπήσεις στ΄ αλήθεια.



Μαλβίνα Κάραλη


ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΌ http://gomedusa.blogspot.com/

10 σχόλια:

goofyMAGOUFH είπε...

Νομίζω πως η Μαλβίνα απαντά επάξια
για λογαριασμό μου
σε κείνους που επιμένουν να με ρωτούν
τι με ωθεί και συναναστρέφομαι
με περισσότερους από έναν δύο εραστές.

Νimertis είπε...

Α, ώστε απαντά για λογαριασμό σου η Μαλβίνα Γκούφη... μάλιστα... ενδιαφέρον...

Unknown είπε...

α πα πα πα τα σημερινα κοριτσια......

fractal είπε...

Δεν θα διαφωνήσω με την άποψη της Μαλβίνας..
Μα καθόλου.....
Το έχω ¨"κατατσεκάρει"

Νimertis είπε...

Είδες Vaal; Είδες τα... χαΐρια των σημερινών κοριτσιών; Τσ, τσ, τσ....
----------------------------------
ώστε το έχεις 'καρατσεκάρει' Fractal... α, ρε Μαλβίνα... αθάνατη...

goofyMAGOUFH είπε...

Νομίζω πάντως
πως ο περιορισμός της τοποθέτησης της Μαλβίνας
στα πλαίσια του γυναικείου φύλου
αδυνατίζει την αλήθεια της.
Εκτός και αν οι άντρες αγαπάνε πάντα στ' αλήθεια
και γι αυτό εξαιρούνται.

Υ.Γ:
τώρα καταλαβαίνω
γιατί πληθαίνουν ταχύτατα
οι ξανθές, γυναικείες υπάρξεις.

Νimertis είπε...

να σου απαντήσω Γκούφη... από μια συνέντευξη της Μαλβίνας που θυμάμαι καλά... είχε πει λοιπόν εκεί πως, υπεύθυνες για την ευδοκίμηση και την σεξουαλική ειδικά ισορροπία και αρμονία στις σχέσεις είναι οι γυναίκες... είχε πει μάλιστα πως είναι μεγάλη τέχνη να είναι η γυναίκα θηλυκό και όχι... αγγούρω και κατά κάποιο τρόπο θεωρούσε ευνουχιστική την σύγχρονη νοοτροπία και συμπεριφορά των γυναικών που και διανοούμενες αν είναι θα πρέπει να υιοθετούν ή να φορούν καλύτερα το ένδυμα της εταίρας γιατί αυτή είναι η ύψιστη αποστολή τους και η τέχνη τελικά εκεί βρίσκεται, στο να είναι μια γυναίκα συνειδητή εταίρα και όχι ξενέρωτη καριερίστα... φυσικά δεν ήταν εναντίον των γυναικών, δεν τις μαχόταν, απλώς, νομίζω ότι της άρεσε να είναι και θηλυκό αφού είχε βιώσει και είχε χορτάσει την αναγνώριση ως σκεπτόμενης και πανέξυπνης ιντελεκτουάλ γυναίκας... τώρα το γιατί πληθαίνουν οι ξανθές... μα, τι πρόβλημα πια έχουν όλοι με τις ξανθιές... μια απόχρωση είναι κι αυτή όπως οι άλλες... λέμε τώρα...

goofyMAGOUFH είπε...

Ξέφυγες . . . λιγάκι από τον πυρήνα της ανάρτησης, Νημερτή
ή είναι η ιδέα μου;
Ενδιαφέρουσα η παρατήρησή σου, δε λέω,
και να τη συζητήσουμε
αλλά αυτό που περιγράφεις έχει κάποια σχέση με
"το οδυνηρό πράγμα που λέγεται ζευγάρι";

Νimertis είπε...

ναι, έχεις δίκιο Γκούφη... ολίσθησα τεχνηέντως, νυχτοπατώντας προσπάθησα να ξεφύγω αλλά... με τσάκωσες... επιστρέφω όμως, καθώς βλέπεις διότι με ερέθισε 'το οδυνηρό πράγμα που λέγεται ζευγάρι'... και οδυνηρό τωόντι παρότι αισθάνομαι πως μέσα από αυτό το πέρασμα του οδυνηρού αποκομίζει κανείς ένα άπλωμα, ένα άνοιγμα που δεν έχει λίγα να δώσει... δεν μπορεί κανείς να ανθίσει παρά μονάχα από το φως του εαυτού του αλλά από την άλλη μέσα από την... αντιμεταχώρηση με το φως του άλλου, του αγαπημένου, τούτο το βίωμα ολοκληρώνεται, έχει μια ένταση μοναδική που επηρμένα και ενδοφοβικά κανείς δεν αντιλαμβάνεται... έστω κι αν έχει μεταβολίσει την μοναξιά του σε αυτονομία... αυτή είναι η διύπαρξη που, αν θέλεις, ονειρεύομαι... η αυτόφωτη ύπαρξη μέσα από την σφαίρα του άλλου... κανείς δεν μερίζεται, δεν τεμαχίζεται παρά μονάχα με την έννοια του φωτός, όσο κι αν δώσει παραμένει αυτούσιο, ισχυρό, ολόκληρο...

goofyMAGOUFH είπε...

"Το ιδίωμα του ευγενούς στοχασμού"
Αν και πέρασε καιρός από την τελευταία του ανάγνωση,
η αίσθηση είναι ακόμα μαγική!
Και απόλυτα μαγικός εσύ!