Αναρωτιέμαι, Νημερτή, είναι τυχαίο που ο "Ανθρωπομέτρης" στο Μαύρο Ρόδο τελειώνει με τη λέξη "ξανά..." και οι "Ψηλαφήσεις φωτός" με τη λέξη "πάλι..."; Σπέρνεις ζιζάνια σκέψεων...
αισθηση ανολοκληρωτου καποιου που θελει να υπαρχει ακεραιος,
ειναι της μοδας τα τελευταια χρονια να θεωρειται αναποφευκτη αυτη η αισθηση της μη ολοκληρωσης και οι επιθυμιες , οι ποθοι να εκπιπτουν σε κατι φρικτες μετριοπαθειες, υπο το πρισμα ενος αυτοονομαζομενου ορθολογισμου
αν μια υπαρξη ανθρωπινη παραμενει γνησια, δεν παρηγοριεται με τετοια κολπακια
θα υποφερει, θα αγωνια ,θα αντιφασκει, θα ελπιζει, θα φουρτουνιαζει, θα γαληνευει
αλλα παντα θα ζητα το ολο, το ολοκληρο, το πληρες, το μη αποδεικνυομενο, το μη εχον χρεια επιχειρηματων, ουτε καν αισθηματων και προσεγγγισεων, αυτο που απλως ΕΙΝΑΙ
ακομη κι αν αυτη ειναι η μεγιστη αυταπατη, δεν εχει καμια απολυτως σημασια γιαυτον που ειναι "καταδικασμενος" να ζει ετσι.
μπορει να ειναι ενας απο μας, ενας συνηθισμενος ανθρωπος με μια βαρετη ζωη
μπορει να ειναι ο ΚΑΘΕΝΑΣ απο μας, μπορει ολοι να ειμαστε ετσι,
ισως γιαυτο οι γραφες σου μας μαγνητιζουν καλε μου φιλε
για μια ακόμη φορά άγγιξες την αλήθεια μου φίλε ΛΕΤ... μα, δεν απορώ πια, δεν διερωτώμαι για σένα... για μένα βέβαια... άλλο θέμα... πως να συμβιβαστείς με το μερικό όταν διψάς για το Ολο; πως να ονειρευτείς με το λίγο όταν η ψυχή σου είναι προορισμένη να εξαγνίζεται στο Ακέραιο; δεν γίνεται φίλε... κοινωνίες αναπήρων... αυτές είναι το 'πλήρωμα' του Θεού, του όποιου Θεού, του υπαρκτού ή ανύπαρκτου... μάτια που δεν μπορούν να κοιτάξουν πια, χέρια που δεν μπορούν να αγγίξουν... καρδιές που πασχίζουν να αγαπήσουν... να σαι καλά...
.jpg)
![clip_image002[4]](http://lh6.ggpht.com/_V76rtKuDbEs/SvgOsAZhElI/AAAAAAAABsw/FpQZxylV3EM/s1600-h/clip_image002%5B4%5D%5B26%5D.jpg "clip_image002[4]")
4 σχόλια:
Αναρωτιέμαι, Νημερτή,
είναι τυχαίο που ο "Ανθρωπομέτρης" στο Μαύρο Ρόδο
τελειώνει με τη λέξη "ξανά..."
και
οι "Ψηλαφήσεις φωτός"
με τη λέξη "πάλι...";
Σπέρνεις ζιζάνια σκέψεων...
σε βλέπω πολύ παρατηρητική... χμμμ... επικίνδυνο...
αισθηση ανολοκληρωτου καποιου που θελει να υπαρχει ακεραιος,
ειναι της μοδας τα τελευταια χρονια να θεωρειται αναποφευκτη αυτη η αισθηση της μη ολοκληρωσης και οι επιθυμιες , οι ποθοι να εκπιπτουν σε κατι φρικτες μετριοπαθειες,
υπο το πρισμα ενος αυτοονομαζομενου ορθολογισμου
αν μια υπαρξη ανθρωπινη παραμενει γνησια, δεν παρηγοριεται με τετοια κολπακια
θα υποφερει, θα αγωνια ,θα αντιφασκει, θα ελπιζει, θα φουρτουνιαζει, θα γαληνευει
αλλα παντα θα ζητα το ολο, το ολοκληρο, το πληρες, το μη αποδεικνυομενο, το μη εχον χρεια επιχειρηματων, ουτε καν αισθηματων και προσεγγγισεων, αυτο που απλως ΕΙΝΑΙ
ακομη κι αν αυτη ειναι η μεγιστη αυταπατη, δεν εχει καμια απολυτως σημασια γιαυτον που ειναι "καταδικασμενος" να ζει ετσι.
μπορει να ειναι ενας απο μας, ενας συνηθισμενος ανθρωπος με μια βαρετη ζωη
μπορει να ειναι ο ΚΑΘΕΝΑΣ απο μας,
μπορει ολοι να ειμαστε ετσι,
ισως γιαυτο οι γραφες σου μας μαγνητιζουν καλε μου φιλε
για μια ακόμη φορά άγγιξες την αλήθεια μου φίλε ΛΕΤ... μα, δεν απορώ πια, δεν διερωτώμαι για σένα... για μένα βέβαια... άλλο θέμα... πως να συμβιβαστείς με το μερικό όταν διψάς για το Ολο; πως να ονειρευτείς με το λίγο όταν η ψυχή σου είναι προορισμένη να εξαγνίζεται στο Ακέραιο; δεν γίνεται φίλε... κοινωνίες αναπήρων... αυτές είναι το 'πλήρωμα' του Θεού, του όποιου Θεού, του υπαρκτού ή ανύπαρκτου... μάτια που δεν μπορούν να κοιτάξουν πια, χέρια που δεν μπορούν να αγγίξουν... καρδιές που πασχίζουν να αγαπήσουν... να σαι καλά...
Δημοσίευση σχολίου