κάποιες λέξεις...

ετοιμότητα: η εσωτερική γεωδαισία της ανοιχτότητας

διάστημα: το πεπερασμένο που διαρκώς εκτείνεται

επαφή: το μοναδικό χρώμα στο σκοτεινό του Απείρου

δέσμιο φως: το αναγκαίο ποσό ενέργειας για να υπάρξεις ως ετερόφωτο ον

αληθινότητα: η ψευδαίσθηση πως η πραγματικότητα υπάρχει

στερέωμα: ο άνθρωπος ιδωμένος με το βλέμμα του Αχανούς

φυλακή: η διαρκής επαγρύπνηση

απόδραση: κυκλοτερής κίνηση του νου για την διάρρηξη των δεσμών του

αποδοχή: το να εναγκαλίζεσαι το παράλογο

ονειροβάτης: ο αδελφός εκείνος που αναζητά κάτοπτρα που δεν του προκαλούν πόνο

ενδεχόμενο: μια αναπάντεχη ρωγμή στο συμπαγές του αιώνιου

αντιπεπονθός: μηχανισμός του Απείρου που ρυθμίζει με επιείκεια και δικαιοσύνη τα της Ειμαρμένης

υπαρκτικό άλγος: οι λέξεις αδυνατούν να περιγράψουν ό,τι είναι αρχαιότερο από τις λέξεις...

το ήπαρ του Αχανούς

 

από τούτη την απόσταση

όλα μοιάζουν ένα λεβιαθανικό τοπίο

πέτρες θεόρατες

ριζωμένες σε πρόστυχα μωβ σύννεφα

με τις ριπές του χρόνου

να τις αναγκάζουν ν’ανθίσουν

όνειρα αρχαίων όντων…

ο χρόνος θολώνει τ’οπτικό πεδίο

και σαρκάζει το τεράστιο μελανογράφημα

στο σώμα μου

μα δεν είναι

τους φωνάζω

ποτέ δεν ήταν

το δικό μου σώμα!

ως ξενιστής αρκούμαι

να υποδέχομαι τις εποχές

σιωπηλά

μακελεύοντας όλες τις γλυκές στιγμές

που δραπετεύουν απ’το ψυχονομείο του Απείρου

από τούτη την απόσταση

έχω την πολυτέλεια του θρήνου

και την αφέλεια της ελπίδας

κι αρνούμαι πια να στερηθώ

το αρχαίο αυτό βλέμμα

ως ξενιστής το δανείστηκα
απ’το ήπαρ του Αχανούς

σαν δηλητήριο ενέσιμο ιχώρ

και μεταβολισμένο από όσα το άγγιγμα φανέρωσε

θα το παραδώσω καθαρό

στο επόμενο καλοκαίρι
που θα με αγκαλιάσει…

“simplement... une petite fleur”

Simona Carli

Παρόντες

 

Είμαστε άνθρωποι

Μες στη συμπόνια μας

Στριμωγμένοι ήχοι των πόλεων

Στοιβαγμένοι μετανάστες φόβοι

Από τις μαύρες χώρες της καρδιακής ανατολής

Αλλοτριωμένοι

Ζωντανοί ωστόσο

Και άλκιμοι εισέτι

Χαμογελαστοί…

Όπως οι γαμπροί

Και οι νύφες

Λίγο πριν παραδοθούν

Ευδαίμονες

απ’τον μυητικό τεμαχισμό τους

Στα ‘έσονται εις σάρκαν μίαν’

Άηχα φιλιά τους…

Είμαστε άνθρωποι

Μες στα παλτά μας

Κουρνιασμένοι οι ερωδιοί

Και οι παραδείσιοι παπαγάλοι

Όλων των παιδικών βιβλίων μας

Όλων των εφηβικών ονείρων μας

Όλων των νεανικών σκοταδιών μας

Όλων των ενήλικων θανάτων μας…

Και πάνω από τα κλουβιά

Με τα πρησμένα οικόσιτα κουνέλια

Που θα κακοποιήσουν τα υπέρβαρα παιδιά μας

Εμείς χαράζουμε οδούς

Και ορθώνουμε οικοδομήματα

Τέλειας βιοκλιματικής απόδοσης

Ώστε το ψύχος της ζωής μας

Να ισορροπείται έντεχνα

Και υπέροχα

Από την θέρμη

Των ευφυών κατασκευών μας

Είμαστε

Ωστόσο

Άνθρωποι

Και αρνητές μελίρρυτοι

Των πιο γενναιοφρόνων

Από τις μοναχικές προκρούστιες

Ευχές μας 

Οδεύουμε υπερήφανοι

Τυφλοί από πάντα

Αλλά ευθυτενείς

Στη προγραμματισμένη καύση μας

Παρόντες 

Πρώτη μας φορά

Συνειδητοί…

Τ’αδέρφια μου

 

Τ’αδέρφια μου που χάθηκαν εδώ κάτω στον

κόσμο

είναι  τα’αστέρια που τώρα ανάβουν ένα ένα

στον ουρανό

και να ο μεγαλύτερος

με μια ανοιξιάτικη μαύρη γραβάτα

που χάθηκε μέσα σε σπηλιές θεόστραβες

καθώς κυλούσε παίζοντας

πάνω σε ανεμώνες κόκκινες

γλίστρησε

μεσ’ του θηρίου τ’άγριο ματωμένο στόμα

 

ύστερα ο άλλος μου αδερφός που κάηκε

πουλούσε κίτρινα βεγγαλικά

πουλούσε κι άναβε κίτρινα βεγγαλικά

-Όταν ανάβουμε –έλεγε- φωτιά

θα πάψουν να μολύνουν τους κήπους τα φαντάσματα

-Όταν ανάβουμε –έλεγε- κίτρινα βεγγαλικά

μια μέρα θ’ανάψει ο ουρανός γαλάζιος.

 

κι ύστερα ο τρίτος ο πιο μικρός

που έλεγε πως είναι νυχτερίδα

γι’αυτό αγαπούσε τα φεγγάρια

και τα φεγγάρια μια νύχτα τον εζώσανε

κόλλησαν γύρω-γύρω και τον έκλεισαν

κόλλησαν γύρω-γύρω και τον έπνιξαν

τον έλιωσαν γύρω-γύρω τα φεγγάρια

 

Τ’ αδέρφια μου που χάθηκαν εδώ κάτω στον

κόσμο

είναι τα’αστέρια που τώρα ανάβουν ένα ένα

στον ουρανό

 

Μ. Σαχτούρης, [Τα Φάσματα ή Η χαρά στον άλλο δρόμο], 1958

 

Ο ναός της αλήθειας...

Ποιος είναι ο ναός της αλήθειας; Αν δεν είναι το αρχέγονο τότε δεν μπορείς να νιώσεις, δεν μπορείς να ξεγελάσεις, δεν μπορείς καν να ιδρώσεις χωρίς να ψεύδεσαι… Αν δεν είναι αυτό που ίδρυσε ο χρόνος τότε δεν μπορείς να κοιτάξεις, να ψηλαφήσεις, να ορίσεις χωρίς να ψεύδεσαι…

Ο ναός της αλήθειας είναι αντίλαλος… είναι ηχώ… είναι το χοληφόρο δέντρο του ήπατος… είναι η διαπνοή του αιώνιου μέσα στο κάθε τώρα που σπαταλιέται από το ψεύδος…

Η αλήθεια μεγιστώνεται μέσα στο ψεύδος... αντίθετα, το ψέμα συρρικνούται μέσα στην αλήθεια... ο λόγος που φοβόμαστε να πούμε την αλήθεια είναι τελικά... ενεργειακής φύσης... είναι πάντα ο φόβος, η ατολμία, η ελεεινή φύση του εγώ να αποσύρεται στα σκοτάδια… τα σκοτάδια έχουν κι αυτά την υγρή, νοσηρή αλήθεια τους…

Η δύναμη που αξιώνει η αλήθεια είναι τόσο μεγάλη που απαιτεί κυκλώπειες αμυντικές οχυρώσεις... και δεν τις έχει σχεδόν κανείς... όποιος νομίζει πως τις έχει είναι απλά είναι απλά ψεύστης... αυτό που θα έλεγε ευγενικά ο Νίτσε 'καλλιτέχνης'...

Χτυπάμε λοιπόν με τις αλήθειες για να σκοτώνουμε αφού με το ψέμα δεν τα καταφέρνουμε... καταπίνουμε την αλήθεια και αυτοκτονούμε... Ποιος το θέλει αυτό; Καλύτερα έξω παρά μέσα...

Και τι ειρωνεία…

Καταναλώνοντας αλήθεια δεν γινόμαστε ανθεκτικοί στο ψεύδος. Νομίζουμε πως έτσι λειτουργεί ο οργανικός κώδικας αλλά δεν ισχύει. Ο Μιθριδάτης εδώ θα αστοχούσε… Κι από την άλλη… καταναλώνοντας διαρκώς ψεύδος δεν ακυρώνουμε την αλήθεια… απλώς δηλητηριάζουμε το ήπαρ του ένδον φωτός…

Μέσα σε ένα ωκεανό ψεύδους το αληθές εντυπωσιάζει σαν κόκκινος θεόρατος βράχος... μέσα σ'ένα ωκεανό αλήθειας το ψεύδος αφανίζεται... όχι εντελώς... προσποιείται μάλλον... λικνίζεται ράθυμα σαν γλοιώδες ερπετό σε μερική ύπνωση, σε τεχνητή υπνηλία… και περιμένει…

Κι είμαστε όλοι 'καλλιτέχνες' τελικά... ευέλικτοι, χαμογελαστοί, επιδέξιοι ακροβάτες...

Γιατί; Γιατί πρέπει να επιβιώσουμε...

Μακριά από το ναό… από τον ένα και μέγα και υπαρκτό ναό; έστω…

Τυφλοί, χωλοί, υβοί, απελπισμένοι… έστω…

Μερικοί, ασυνάρτητοι, ανακεραίωτοι, αναφήγητοι… έστω…

Ξένοι… επήλυδες… κηρωμένοι νύχτα, αφρόντιστοι, ορφανεμένοι…

Ναι… ακόμα κι έτσι…

Η λερή ανάσα μας θα ραντίζει τη νύχτα με ικεσία και το ρημαγμένο στόμα μας θα ζυμώνει λέξεις ικεσίας…

Εκείνος που όλα τα βλέπει ίσως μάς σπλαχνιστεί και μάς παραλείψει…

Άσωτος

 

Λοιπόν να ξέρεις

δε σε φοβάμαι εσένα γιε μου

γιατί μια μέρα

και τούτο να κρατήσεις όπως σήμερα

στο λέω

μια μέρα θα γυρίσεις

και θα΄χεις τον ουρανό στα μάτια

και άμμο απ’τις ερήμους που περπάτησες

στα φθαρμένα σου σανδάλια

και τη δροσιά απ’τα φιλιά των γυναικών

στα δυο σου χείλη

και βιωμένο πόνο από τη μοναξιά

την εγκατάλειψη

τη πείνα και τις κακουχίες

σε κάθε κύτταρό σου

σε κάθε αμυχή της σάρκας σου

και θα’χεις συσσωρεύσει γνώση και σοφία

και εμπειρίες πολύτιμες

και οι εκδορές σου με το αίμα ξεραμένο θα’ναι

αλλά στο άγγιγμα πάντα θα πονάνε

μα για τον αδελφό σου

γι αυτόν έχω στο στήθος μου το βάρος 

που προτιμά την ησυχία της γλυκερής ασφάλειας

από την περιπέτεια να ζήσει

να μεγαλώσει, να γεράσει

στο πεπερασμένο, το εφικτό

το λίγο

απ’το να κλέψει ακτίνες του ήλιου της αυγής

για να ζεσταίνει το κορμί του

και νερό να πίνει απ’τα ποτάμια

για να πορεύεται ως το βράδυ

για κείνον πάντοτε θ’ανησυχώ

που θα ξυπνήσει μια μέρα

γέρος

όπως εγώ είμαι τώρα

και θα πονάει παντού μα όχι απ’του σώματος αρρώστιες

αλλά απ’του μυαλού και της ψυχής τις κατηγόριες

πως ενώ μπορούσε δεν το τόλμησε

πως ενώ του έπρεπε, δεν θάρρεψε

πως ενώ το έβλεπε, δεν το άγγιξε

και τότε

σε ξορκίζω γιε μου

να τον σπλαχνιστείς τον μεγαλύτερο αδελφό σου

και λίγο απ’τον ουρανό σου να του δώσεις

λίγη απ’τη φλόγα της ψυχής σου

λίγο απ’το απέραντο του ορίζοντά σου

κι από του βλέμματός σου

την ελπίδα

τη χαρά

την αγάπη

πως κι αύριο και πάντα

αδελφός σου θα’ναι

και άλλος ποτέ κανείς

δεν θα στον δώσει πίσω ακέραιο

αν στον απρόσβλητο κόσμο

κόσμο που διάλεξε να ζει

τεμαχισμένος σου ψελλίσει ένα πνιχτό

‘συγχώρεσέ με’

και μόνος

πιο μόνος απ’όσο έζησε ποτέ

στην αγκαλιά σου ξεψυχήσει…

Τι είσαι εσύ για τον κόσμο;

 

Θέτω το ερώτημα όμως γνωρίζω πως πρόκειται στην ουσία για κάτι άλλο. Πρόκειται για αίνιγμα.

Το αίνιγμα έχει θαυμαστές ομοιότητες με έναν κώδικα. Έναν κώδικα όμως ξεχωριστό που κανείς ή δεν μπορεί ή δεν θέλει να σπάσει. Η παραβίαση του κώδικα ισοδυναμεί με λύση του αινίγματος αλλά και με κάτι ακόμη. Το πρόβλημα της μεταγραφής του νοήματός του.

Τούτο σημαίνει ευθύνη. Και βούληση για αληθινή δράση.

Τι είναι ο ποιητής για τον κόσμο;

Αν δεν ανήκει σε αυτόν τον κόσμο το ερώτημα δεν συνιστά αίνιγμα. Είναι απλά ένα περιττό φορτίο και με ευχαρίστηση αποβάλλεται.

Αν ο ποιητής ανήκει σε αυτόν τον κόσμο το αίνιγμα διαλάμπει, έχει ζωή, ανασαίνει. Και αναμένει το λύτη.

Τι είναι ο ποιητής για τον κόσμο;

Η ιστορία δεν διευκολύνει τον ποιητή.

Ο χρόνος είναι εχθρός του ποιητή κι ακόμα εχθρός του είναι ο ορίζοντας. Οποιοσδήποτε ορίζοντας.

Οι αφηγήσεις δεν διευκολύνουν τον ποιητή.

Οι ιστορήσεις, τα λογοτεχνήματα, οι θεωρήσεις.

Οτιδήποτε προβάλλει τον εαυτό του ή οτιδήποτε κραυγάζει την κατασκευή ενός εαυτού.

Ο εαυτός δεν διευκολύνει τον ποιητή.

Συνεπώς, ακόμη κι αν απαντηθεί το ερώτημα, κανείς δεν μπορεί να το μεταγράψει. Αν το δούμε διαφορετικά, πιο εξυπηρετικά με μια έννοια, η μεταγραφή του νοήματος έχει ήδη αποβληθεί από τον κόσμο.

Ο κόσμος 'δεν έχει ανάγκη' τον ποιητή.

Αλλά λιμοκτονεί για την ποίηση.

Εκείνο που πυργώνεται με συμπαγή βεβαιότητα εμπρός μου είναι η αλήθεια του ποιητή. Χωρίς αυτόν ο κόσμος δεν μπορεί να μοιράσει τον εαυτό του. Χωρίς αυτόν ο κόσμος μοιάζει με έναν τυφλό που προσποιείται ότι βλέπει ώσπου να πέσει στο χαντάκι. Δεν είναι η ντροπή της πτώσης. Είναι το όνειδος της αποκάλυψης.

Η αλήθεια του ποιητή, λοιπόν, τι παράδοξο, μεταγράφεται.

Έχει ρυθμό και δόνηση, έχει αίμα και ρίγος.

Χωρίς το ρίγος της κάθε στιγμής δεν αρδεύεται η αιωνιότητα.

Ο ποιητής γεννιέται με το ρίγος και το μεταδίδει αφειδώλευτα. Πάντα, για όσο ζει, για όσο αναπνέει. Ακόμα κι όταν δεν ζει. Όταν μνημονεύεται ή όταν καταδικάζεται.

Τι είναι ο ποιητής για τον κόσμο;

Το αίνιγμα επιστρέφει σε κείνον που το έθεσε.

Κάθε φορά που ακυρώνεις τον ποιητή μέσα σου, χλευάζεις το αιώνιο στο αίμα σου.

Κάθε φορά που σκοτώνεις τον ποιητή, κλείνεις το στόμα και τη μύτη σου για να μην ανασαίνεις.

Κάθε φορά που αρνείσαι το βλέμμα στον ποιητή, το στρέφεις στον εαυτό σου.

Τι είσαι εσύ για τον κόσμο;

Jamie Poole