Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016



Γυρίσαμε στους δικούς μας
          ήμασταν πάντα οι άνθρωποι του γυρισμού
          φύγαμε
          με τα μάτια να κοιτάζουν πίσω…

Οι δρόμοι είχαν σκόρπια γυαλιά
πληγωθήκαμε
ματώσαμε
κάποιοι από μας
ξεψύχησαν προτού καν αντικρίσουν την αυγή
κάποιοι άλλοι
δεν πίστεψαν ποτέ
ότι υπήρχε αυγή
ήλιος
ή ουρανός πάνω απ΄τα κεφάλια τους…

τούτοι επιβίωσαν
στο καθημερινό τους θάνατο
με ρόγχο
τραγουδούσαν με αιμοπτύσεις
γελούσαν με κόκκινα δόντια
με στοχασμούς του Αδη
έσερναν το κάθε τους λεπτό
αλλά επιβίωσαν…

Γυρίσαμε λοιπόν πίσω
στους δικούς μας
          ήμασταν πάντοτε οι άνθρωποι της μισής απόφασης
          ήμασταν ποτισμένοι ήττα
          ήμασταν ξέχειλοι από όνειρα μολυσματικών φιλιών
          φύγαμε
          με την κρυφή προσδοκία
          να μην αντέξουμε όσα μας περίμεναν…

Οι πόλεις είχαν κλειστά παράθυρα
πόρτες σφαλισμένες
έγκλειστες ψυχές
βλέμματα ξένα
κάποιοι από μας έριχναν χώμα στις βιτρίνες
κάποιοι άλλοι έριχναν τις καρδιές τους
κάποιοι έγραφαν με το μαύρο αίμα
απ’τις σκισμένες φλέβες τους
‘είμαστε σαν κι εσάς’
κι έπεφταν στα κατώφλια ξέπνοοι
αλλά χαμογελαστοί…

Έτσι
κάποτε
γυρίσαμε πίσω
ρωτήσαμε για τους αγαπημένους
ρωτήσαμε για τους δικούς
ρωτήσαμε για τους ήλιους που αφήσαμε πίσω
ρωτήσαμε για τις κραυγές που έσταζαν ικεσία
και μας καλούσαν πίσω

ρωτήσαμε
αλλά δεν είχαμε πια φωνή
σάρκα δεν είχαμε
περνούσαμε μέσα από τους ανθρώπους μας
σαν φάσματα
σαν βλάσφημες σκιές

δεν μας έβλεπαν
κανείς τους δεν μας άκουγε
κανείς δεν είχε ούτε μια ρυτίδα
από φίλιο βλέμμα
ή εχθρικό έστω
κι όμως

εμείς γυρίσαμε

εδώ
που πάντοτε ήμασταν
γιατί δεν φύγαμε ποτέ…

Μαρ2010


Misty passeggiata

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2016

Στην άκρη του εντός …


 

Αναρωτιέμαι…

αν κάνω ένα βήμα ακόμη
εισέρχομαι στο άβατόν σου
κρημνίζομαι στο άπειρό σου
χάνομαι στο πέλαγός σου
απ’το απόλλυμαι
στο ακέραιο ίχνος
σέσωσμαι
και γκρεμισμένος
ανασαίνω τις καινούργιες
φτέρουγές μου…

αν κάνω πίσω
μένω στο άθλιο Γνωστό
στη ρυπαρή ασφάλεια της φυλακής μου
ελλιμενισμένος πνιγηρά
υγρά και ασθματικά
στο φροντισμένο
οκνηρό εαυτό μου

Ισορροπώ στο μεταίχμιο του Γνόφου
δολιχοδρομώντας ως τα σήμερα
συντροφιά με τις ριπαίες ενοχές μου
μετρώντας αμείλικτα
τα πιο χλιαρά βήματά μου
κέρδισα το προνόμιο να σε αντικρίσω
αλλά διστάζω
να εκταθώ
ως τον αφανισμό μου…

και … αναρωτιέμαι ενεός
αν πάλι έξω από το ιερό σου
φιλοτεχνώ ο δειλός
το πρόσωπό σου
εγκάθειρκτος
και μοναχός
εκτός…
ή αν
στο πρόναο της αγάπης σου
πυρετικά
και άρρητα
στο γνόφο του μυαλού μου
αναδιφώ στο Άγνωστο
εντός…

Νοε2009